Tagged with 'Ποικιλίες'

Είναι μία από τις πιο διάσημες λευκές οινοποιήσιμες ποκιλίες. Μπορεί να είναι Γαλλικής καταγωγής, και συγκεκριμένα να κατάγεται από τη Βουργουνδία, ωστόσο τη συναντάμε ουσιαστικά όπου υπάρχει αμπελοοινική δραστηριότητα. Μάλιστα οι μεγαλύτερες εκτάσεις αμπελώνων φυτεμένων με Chardonnay δεν βρίσκονται στη Γαλλία, αλλά στις ΗΠΑ (California, Oregon και Washington). Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον με το Chardonnay είναι οι πολλές και διαφορετικές εκφράσεις τυπικότητας που μπορεί να πάρει - ξεκινώντας από τα αυστηρά και «κοφτερά» λευκά της Βουργουνδίας, και ειδικά τα κρασιά του Chablis, και καταλήγοντας στα πιο ζεστά και γεμάτα λευκά των χωρών του νέου κόσμου, όπως της Αυστραλίας, της Νότιας Αφρικής και της Νέας Ζηλανδίας.

Δυο πρόσαφατα άρθρα στο House of Wine, το πρώτο χρονικά του Sommelier και το δεύτερο του Θόδωρου Λέλεκα, αναφέρονται στο "κίνημα" ABC (Anything But Chardonnay- Οτιδήποτε Εκτός Από Chardonnay), αλλά και στην ποικιλία που έγινε η αιτία της δημιουργίας του, την βασίλισα των λευκών, το Chardonnay... Το πρώτο ("Η πολυπλοκότητα στο κρασί: Το παράδειγμα του Chardonnay") μιλάει για την τάση πριν λίγα χρόνια της απομάκρυνσης από το Chardonnay, και το δεύτερο, πιό πρόσφατο ("Σκίζουμε τις κάρτες μέλους του Club ABC") για την πρόσφατη τάση ...επιστροφής σε αυτό, αφού η πρώτη - το "κίνημα" ABC- σχεδόν εξαφάνισε το Chardonnay από τα ράφια!

Αλλά τί ήταν το κίνημα ABC; Πως δημιουργήθηκε και -κυρίως- γιατί δημιουργήθηκε; Και γιατί η ...αντίδραση τελικά σε αυτό;

Όλα ξεκίνησαν από το Chardonnay, την ποικιλία-"ζυμάρι", που επιτρέπει στον οινοποιό να κάνει με αυτή σχεδόν ότι θέλει!

Γηγενείς ποικιλίες. Ο παλιός κόσμος τις έχει και το καυχιέται. Ο νέος κόσμος ζηλεύει θανάσιμα και σκαρφίζεται διάφορους τρόπους για να έχει κάτι παρόμοιο. Αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύουν ό,τι πιο εξωτικό, αυθεντικό, ψαγμένο, ιδιαίτερο, προχωρημένο στον κόσμο του κρασιού. Γι αυτό και οι ετικέτες που τις αναγράφουν συχνά γίνονται ανάρπαστες – ή και «κάλτ».

Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Όχι, για την ακρίβεια ήταν πολύ διαφορετικά. Βλέπετε στο μεγαλύτερο μέρος του παλαιού κόσμου οι γηγενείς ποικιλίες υπήρχαν ανέκαθεν, ωστόσο άργησαν να αξιοποιηθούν εμπορικά και – κατ’ επέκταση – να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στην αγορά, και μάλιστα σε βάθος χρόνου, με επιτυχία. Και αυτή ακριβώς η καθυστέρηση, τροφοδοτούσε έναν φαύλο κύκλο: και οι καταναλωτές δεν τις αναγνώριζαν, οπότε δίσταζαν να τις προτιμήσουν «στο ράφι», και, ταυτόχρονα, οι οινοποιοί δεν είχαν την απαραίτητη εμπειρία/τεχνογνωσία να τις δουλέψουν, οπότε προτιμούσαν την πεπατημένη.

Είναι μία από τις πιο διάσημες λευκές οινοποιήσιμες ποκιλίες. Μπορεί να είναι Γαλλικής καταγωγής, και συγκεκριμένα να κατάγεται από τη Βουργουνδία, ωστόσο τη συναντάμε ουσιαστικά όπου υπάρχει αμπελοοινική δραστηριότητα. Μάλιστα οι μεγαλύτερες εκτάσεις αμπελώνων φυτεμένων με Chardonnay δεν βρίσκονται στη Γαλλία, αλλά στις ΗΠΑ (California, Oregon και Washington).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον με το Chardonnay είναι οι πολλές και διαφορετικές εκφράσεις τυπικότητας που μπορεί να πάρει - ξεκινώντας από τα αυστηρά και «κοφτερά» λευκά της Βουργουνδίας, και ειδικά τα κρασιά του Chablis, και καταλήγοντας στα πιο ζεστά και γεμάτα λευκά των χωρών του νέου κόσμου, όπως της Αυστραλίας, της Νότιας Αφρικής και της Νέας Ζηλανδίας. Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι το Chardonnay είναι και μία από τις βασικές ποικιλίες που συμμετέχουν στο χαρμάνι της Σαμπάνιας – για την ακρίβεια είναι η μόνη λευκή ποικιλία του χαρμανιού. Έτσι, όταν ένας οινοποιός στην Καμπανία θέλει να φτιάξει μία Σαμπάνια με νεύρο, σπιρτάδα, φρεσκάδα και όμορφα λεμονάτα αρώματα, αναζητά μία 100% λευκή προσέγγιση, δημιουργώντας μία Σαμπάνια «Blanc de Blancs» η οποία αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από κρασί της ποικιλίας Chardonnay.

Με πραγματική συγκίνηση ανοίξαμε το μεγάλο, βαρύ πακέτο που έφτασε από την Amazon πριν λίγες μέρες στα γραφεία του House of Wine. Από μέσα βγήκε ένα βιβλίο που θα περάσουν χρόνια να ξεπεραστεί, μια "βίβλος" θα λέγαμε: Το Wine Grapes, που στις 1280 σελίδες του αναλύει 1368 ποικιλίες σταφυλιών από όλο τον κόσμο.

Οι Μπαμπουίνοι προτιμούν το Pinot Noir... αλλά τους αρέσει και το Chardonnay!

Οχι, δεν πρόκειται για κάποιο αστείο, αλλά για ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι καλλιεργητές της Νότιας Αφρικής: Τις επιθέσεις εκατοντάδων Μπαμπουίνων στους αμπελώνες τους, που τρώνε τα σταφύλια, με σημαντικές συνέπειες στο εισόδημα των αμπελουργών. Και παρά τα ηλεκτροφόρα σύρματα, τους φύλακες και όλες τις μεθόδους προστασίας των αμπελώνων, οι μπαμπουίνοι καταφέρνουν να τρώνε περίπου 600 κιλά σε μιά παραγωγή 12 τόνων. Η δε προτίμησή τους στο ακριβό Pinot Noir ζημιώνει τους παραγωγούς περισσότερο!

 Γράφει ο Sommelier 



Αν λοιπόν το πήρατε απόφαση και την Παρασκευή (καλύτερα) ή το Σάββατο (έστω), ή την Κυριακή (μα τι να προλάβετε μια μόνο μέρα!) πάτε Νεμέα, υπάρχουν κάποια κρασιά που πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να τα δοκιμάσετε! Και κάποιοι παραγωγοί που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσετε.

Να εξηγούμαι, βέβαια. Σαν ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ φίλος του Αγιωργίτικου (και άσε τον παλιόκοσμο να λέει ότι είναι "εύκολο", ότι δεν παλαιώνει (!!!) και άλλες βαρύγδουπες ανοησίες ειδημόνων και μη που για να τους αρέσει ένα κρασί θα πρέπει να ΜΗΝ αρέσει σε... κανένα άλλο!!!) κανονικά θα έπρεπε να δοκιμάσετε ΟΛΑ τα Αγιωργίτικα της Νεμέας. Και αυτό γιατί -όπως και με τη Μαλαγουζιά- είναι δύσκολο να φτιάξει κανείς ένα κακό Αγιωργίτικο! Θέλει πολύ ...προσπάθεια και ..τέχνη! Όχι ότι δεν υπάρχουν και τεχνίτες αυτού του είδους... υπάρχουν, αλλά στη Νεμέα, την πατρίδα του Αγιωργίτικου, δεν θα βρείτε τέτοια ταλέντα!

Από τον Θ. Λέλεκα 


Είναι η ποικιλία που συζητιέται περισσότερο από όλες. Η επιτυχημένη καλλιέργεια και οινοποίησή της θεωρείται δύσκολο «στοίχημα» ακόμα και για φτασμένους οινοποιούς. Επιπλέον, οι οινόφιλοι που το προτιμούν και το ψάχνουν φανατικά θεωρούνται από πολλούς πιο γνώστες και ειδικοί. Αξίζει άραγε το Pinot Noir όλη αυτή την λατρεία;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Pinot Noir είναι μία ερυθρή ποικιλία που «κατάγεται» από την περιοχή της Βουργουνδίας, στη Γαλλία. Είναι μία ερυθρή ποικιλία που έχει ανάγκη το φτωχό, αφιλόξενο έδαφος, το υψόμετρο και το ψυχρό κλίμα για να εκφραστεί σωστά. Γι αυτό άλλωστε και το συναντάμε (στον παλαιό κόσμο τουλάχιστον) κυρίως σε περιοχές που έχουν μεγαλύτερη έφεση στα λευκά σταφύλια και κρασιά, σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης όπως η Γερμανία και η Αυστρία, καθώς και στον Γαλλικό Βορά, δηλαδή στην Αλσατία και την Καμπανία.

Πρόκειται για μία ποικιλία δύσκολη, που ταλαιπωρεί τον παραγωγό τόσο στο αμπέλι, όσο και στο οινοποιείο. Εκτός των άλλων είναι ποικιλία σταφυλιού με μεγάλη ευαισθησία σε ασθένειες, ενώ δεν είναι και ιδιαίτερα παραγωγική. Αυτοί είναι και κάποιοι από τους λόγους που κάνουν το Pinot Noir και δυσεύρετο, αλλά και ακριβό, σε σχέση με άλλες ερυθρές ποικιλίες.

Από τον Θ. Λέλεκα 


Θα έχετε ακούσε σίγουρα τη λαϊκή σοφία που μιλάει για τον «δάσκαλο που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει», έτσι; Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι εγώ είμαι αυτός! Θυμάστε που λίγο πριν το Πάσχα σας εκθείαζα τις αρετές του Ξινόμαυρου και του Syrah σε συνδυασμό με τον Πασχαλινό οβελία; Ε, λοιπόν, αφού τα έγραψα όλα αυτά, κανόνισα και σούβλισα στη Νεμέα, πίνοντας – προφανώς – Αγιωργίτικο!...

Βέβαια, είχα λόγο, και μάλιστα σοβαρό. Βλέπετε, ήμουν προσκεκλημένος του Χρήστου Αϊβαλή, ο οποίος, εκτός από αγαπητός φίλος και πολύ καλός οινοποιός, είναι και άφταστος στη σούβλα! Πώς λοιπόν θα μπορούσα να αρνηθώ μία τέτοια πρόσκληση;

Αν έχετε αγωνία να μάθετε πώς τα κατάφερε το Αγιωργίτικο συνοδεύοντας το αρνάκι και τα παρελκόμενά του, σας πληροφορώ ότι τα πήγε περίφημα! Η αλήθεια είναι, βεβαίως, ότι δεν ήπιαμε «ό,τι κι ότι». Βασική ετικέτα στο τραπέζι ήταν το εξαιρετικό Μονοπάτι του 09, πλαισιωμένο από τη Νεμέα Αϊβαλή της ίδιας εσοδείας, ενώ κάποια στιγμή περάσαμε και στο [ολόφρεσκο ακόμα] Μονοπάτι του 2010, το οποίο ο Χρήστος «έκλεβε» απευθείας από το βαρέλι, καθώς το κρασί δεν έχει καν εμφιαλωθεί ακόμα.

.style1 { margin: 10px; } .style2 { font-size: large; } .style3 { font-size: medium; } .style4 { background-color: #C0C0C0; } .style5 { text-align: center; } Το Μεγάλο Δίλημμα της Σαντορίνης Από τον Θ. Λέλεκα  Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Μέχρι και σήμερα, ελάχιστοι μπορούν να διαπιστώσουν με βεβαιότητα πώς από ένα τόσο φτωχό και αφιλόξενο έδαφος, όπως η ηφαιστειογενής πέτρα της Σαντορίνης, μπορεί να προκύψει μία τόσο ποιοτική λευκή ποικιλία όπως το Ασύρτικο. Η απάντηση βρίσκεται προφανώς στο ίδιο το έδαφος και όλα τα μέταλλα και λοιπά στοιχεία που περιέχει, και τα οποία χαρίζουν στο Ασύρτικο ένα χαρακτηριστικό που το κάνει μοναδικό: Εκρηκτική οξύτητα! Ναι, η οξύτητα είναι αυτή που επιτρέπει στο Ασύρτικο να συνοδεύει ωμά, τηγανητά και ψητά θαλασσινά και ψάρια με απαράμιλλη επιδεξιότητα, ενώ το καθιστά ένα από τα λίγα λευκά κρασιά που έχουν πραγματικά αξιόλογη δυναμική παλαίωσης.