Tagged with 'Chardonnay'

Είναι μία από τις πιο διάσημες λευκές οινοποιήσιμες ποκιλίες. Μπορεί να είναι Γαλλικής καταγωγής, και συγκεκριμένα να κατάγεται από τη Βουργουνδία, ωστόσο τη συναντάμε ουσιαστικά όπου υπάρχει αμπελοοινική δραστηριότητα. Μάλιστα οι μεγαλύτερες εκτάσεις αμπελώνων φυτεμένων με Chardonnay δεν βρίσκονται στη Γαλλία, αλλά στις ΗΠΑ (California, Oregon και Washington). Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον με το Chardonnay είναι οι πολλές και διαφορετικές εκφράσεις τυπικότητας που μπορεί να πάρει - ξεκινώντας από τα αυστηρά και «κοφτερά» λευκά της Βουργουνδίας, και ειδικά τα κρασιά του Chablis, και καταλήγοντας στα πιο ζεστά και γεμάτα λευκά των χωρών του νέου κόσμου, όπως της Αυστραλίας, της Νότιας Αφρικής και της Νέας Ζηλανδίας.

Δυο πρόσαφατα άρθρα στο House of Wine, το πρώτο χρονικά του Sommelier και το δεύτερο του Θόδωρου Λέλεκα, αναφέρονται στο "κίνημα" ABC (Anything But Chardonnay- Οτιδήποτε Εκτός Από Chardonnay), αλλά και στην ποικιλία που έγινε η αιτία της δημιουργίας του, την βασίλισα των λευκών, το Chardonnay... Το πρώτο ("Η πολυπλοκότητα στο κρασί: Το παράδειγμα του Chardonnay") μιλάει για την τάση πριν λίγα χρόνια της απομάκρυνσης από το Chardonnay, και το δεύτερο, πιό πρόσφατο ("Σκίζουμε τις κάρτες μέλους του Club ABC") για την πρόσφατη τάση ...επιστροφής σε αυτό, αφού η πρώτη - το "κίνημα" ABC- σχεδόν εξαφάνισε το Chardonnay από τα ράφια!

Αλλά τί ήταν το κίνημα ABC; Πως δημιουργήθηκε και -κυρίως- γιατί δημιουργήθηκε; Και γιατί η ...αντίδραση τελικά σε αυτό;

Όλα ξεκίνησαν από το Chardonnay, την ποικιλία-"ζυμάρι", που επιτρέπει στον οινοποιό να κάνει με αυτή σχεδόν ότι θέλει!

Γηγενείς ποικιλίες. Ο παλιός κόσμος τις έχει και το καυχιέται. Ο νέος κόσμος ζηλεύει θανάσιμα και σκαρφίζεται διάφορους τρόπους για να έχει κάτι παρόμοιο. Αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύουν ό,τι πιο εξωτικό, αυθεντικό, ψαγμένο, ιδιαίτερο, προχωρημένο στον κόσμο του κρασιού. Γι αυτό και οι ετικέτες που τις αναγράφουν συχνά γίνονται ανάρπαστες – ή και «κάλτ».

Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Όχι, για την ακρίβεια ήταν πολύ διαφορετικά. Βλέπετε στο μεγαλύτερο μέρος του παλαιού κόσμου οι γηγενείς ποικιλίες υπήρχαν ανέκαθεν, ωστόσο άργησαν να αξιοποιηθούν εμπορικά και – κατ’ επέκταση – να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στην αγορά, και μάλιστα σε βάθος χρόνου, με επιτυχία. Και αυτή ακριβώς η καθυστέρηση, τροφοδοτούσε έναν φαύλο κύκλο: και οι καταναλωτές δεν τις αναγνώριζαν, οπότε δίσταζαν να τις προτιμήσουν «στο ράφι», και, ταυτόχρονα, οι οινοποιοί δεν είχαν την απαραίτητη εμπειρία/τεχνογνωσία να τις δουλέψουν, οπότε προτιμούσαν την πεπατημένη.

Αν θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στον κινηματογράφο, μάλλον θα ήταν αντίστοιχος του Bruce Willis, στην ταινία ‘Πολύ σκληρός για να πεθάνει’. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς τον ‘μαχητικό’ χαρακτήρα του Chardonnay, η δημοτικότητα του οποίου καταφέρνει και παραμένει εδώ και πολλά χρόνια στα ύψη, παρά τα κατά καιρούς ‘πισώπλατα μαχαιρώματα’. Είναι βέβαια σχεδόν φυσική εξέλιξη η ανεβασμένη δημοτικότητα να δημιουργεί ‘έχθρες’. Μην απορήσετε λοιπόν αν ακούσετε από τους λιγότερο φανατικούς φίλους της ποικιλίας, την έκφραση ότι το Chardonnay αποτελεί την ‘πόρνη’ των οινοποιών.

Είναι μία από τις πιο διάσημες λευκές οινοποιήσιμες ποκιλίες. Μπορεί να είναι Γαλλικής καταγωγής, και συγκεκριμένα να κατάγεται από τη Βουργουνδία, ωστόσο τη συναντάμε ουσιαστικά όπου υπάρχει αμπελοοινική δραστηριότητα. Μάλιστα οι μεγαλύτερες εκτάσεις αμπελώνων φυτεμένων με Chardonnay δεν βρίσκονται στη Γαλλία, αλλά στις ΗΠΑ (California, Oregon και Washington).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον με το Chardonnay είναι οι πολλές και διαφορετικές εκφράσεις τυπικότητας που μπορεί να πάρει - ξεκινώντας από τα αυστηρά και «κοφτερά» λευκά της Βουργουνδίας, και ειδικά τα κρασιά του Chablis, και καταλήγοντας στα πιο ζεστά και γεμάτα λευκά των χωρών του νέου κόσμου, όπως της Αυστραλίας, της Νότιας Αφρικής και της Νέας Ζηλανδίας. Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι το Chardonnay είναι και μία από τις βασικές ποικιλίες που συμμετέχουν στο χαρμάνι της Σαμπάνιας – για την ακρίβεια είναι η μόνη λευκή ποικιλία του χαρμανιού. Έτσι, όταν ένας οινοποιός στην Καμπανία θέλει να φτιάξει μία Σαμπάνια με νεύρο, σπιρτάδα, φρεσκάδα και όμορφα λεμονάτα αρώματα, αναζητά μία 100% λευκή προσέγγιση, δημιουργώντας μία Σαμπάνια «Blanc de Blancs» η οποία αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από κρασί της ποικιλίας Chardonnay.

Οι Μπαμπουίνοι προτιμούν το Pinot Noir... αλλά τους αρέσει και το Chardonnay!

Οχι, δεν πρόκειται για κάποιο αστείο, αλλά για ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι καλλιεργητές της Νότιας Αφρικής: Τις επιθέσεις εκατοντάδων Μπαμπουίνων στους αμπελώνες τους, που τρώνε τα σταφύλια, με σημαντικές συνέπειες στο εισόδημα των αμπελουργών. Και παρά τα ηλεκτροφόρα σύρματα, τους φύλακες και όλες τις μεθόδους προστασίας των αμπελώνων, οι μπαμπουίνοι καταφέρνουν να τρώνε περίπου 600 κιλά σε μιά παραγωγή 12 τόνων. Η δε προτίμησή τους στο ακριβό Pinot Noir ζημιώνει τους παραγωγούς περισσότερο!

Γράφει ο Sommelier 



"Πολύπλοκο ερυθρό κρασί παλαίωσης, σαρκώδες και ζεστό...", "φρουτώδες πολύπλοκο κρασί με ωραίες ζωικές νότες...", "Πολύπλοκο κρασί για καλό φαγητό...", "Ένα ισχυρό και πολύπλοκο κρασί..."

Πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει ή ακούσει τις παραπάνω εκφράσεις ή παρόμοιες... και έχουμε συνδυάσει το "πολύπλοκο" με το καλό, αξιόλογο κρασί.

Είναι όμως πάντα έτσι;

Πρώτα απ' όλα, τι είναι πολυπλοκότητα στο κρασί;

Η πολυπλοκότητα δεν είναι κάτι απτό, κάτι για το οποίο μπορούμε να ψάξουμε σε ένα κρασί, όπως η οξύτητα ή οι τανίνες. Ούτε είναι κάτι που ο οινοποιός μπορεί να το επιτύχει με βεβαιότητα εκ των προτέρων. Είναι περισσότερο ένα φαινόμενο, που το συναντάμε, το αναγνωρίζουμε όταν ένα κρασί είναι ισορροπημένο, συνδυάζοντας αρώματα και γεύσεις σε μια σχεδόν θαυματουργή αρμονία.