Το κρασί χρειάζεται νέα γλώσσα... επειγόντως!

3 λόγοι για να πιούμε Beaujolais και 3 για να μην πιούμε..!
Από τον Τ. Πικούνη

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στο γυμναστήριο όπου πηγαίνω δύο φορές την εβδομάδα. Ο γυμναστής μου, νέο παιδί, πολύ αξιόλογο με σπουδές πανεπιστημιακές στο αντικείμενό του, έξυπνος και με χιούμορ, με υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο που δύσκολα το κρατούσε να μη γίνει γέλιο. «Κύριε Τάσο, χθες πήγαμε σε wine bar!» μου είπε… Τον είχα ζαλίσει με τις προτροπές μου να πάνε να δοκιμάσουν κρασί. Καταχάρηκα! «Μπράβο! Επιτέλους!» του απάντησα «… και πως σας φάνηκε;». Εκεί ήταν που το χαμόγελο έγινε δυνατό γέλιο: «Κύριε Τάσο, ήρθε αυτός για τα κρασιά και άρχισε να μας λέει για ‘σώμα’, ‘μύτη’, αρώματα λουλουδιών, ουρανίσκους και διάφορα άλλα… δεν καταλάβαμε τίποτα! ...Και παραγγείλαμε μπύρα!!»… και το γέλιο έγινε τρανταχτό γέλιο! Γέλασα και εγώ… τώρα, γέλιο ήταν, κλάμα ήταν, δεν ξέρω…

Συμπέρασμα: Άλλη μια ευκαιρία χάθηκε να αποκτήσει το κρασί 4 ακόμα φίλους…

Το Ελληνικό κρασί έχει δυο θανάσιμους εχθρούς: Το «χύμα» και τη «γλώσσα» του… με το δεύτερο να είναι εχθρός σε παγκόσμιο επίπεδο, και με τους κριτικούς οίνου να διαιωνίζουν το πρόβλημα...

Διάβασα πρόσφατη κριτική για τα κρασιά του "Οινοράματος" και με έπιασε απελπισία! Δυστυχώς κάποιοι γράφουν για να διαβάζονται από "εαυτούς και αλλήλους", και για να κάνουν τους απλούς καταναλωτές να το βάζουν στα πόδια πανικόβλητοι προς μπύρα, κόκα-κόλα και ομοειδή... Παραφράζοντας το γνωστό στιχάκι του Σαββόπουλου "Οι εμπνεύσεις τους είναι γλωσσοδέτες/ είναι συχνά σαν τους τριγύρω σκηνοθέτες/ που οδηγήσαν μια γενιά/ στα πιο βαθιά χασμουρητά"... Απελπισία.

Θα το πω για χιλιοστή φορά: Το κρασί χρειάζεται μια "νέα γλώσσα", κατανοητή από το μεγάλο κοινό, προς το οποίο απευθύνεται! Που να μην έχει ανάγκη λεξικού για να γίνει κατανοητή, που να χρησιμοποιεί παρομοιώσεις, συνειρμούς και αναφορές οικείες, γνωστές, καθημερινές... όπου οι ακκισμοί της γλώσσας, οι λογιών-λογιών "περικοκλάδες", τα αρώματα και οι γεύσεις εξωτικών φυτών -μα έχετε μυρίσει λίτσι;;- και φρούτων της... Πολυνησίας, των στάβλων, του "φρεσκοαντλημένου πετρελαίου", του μαλλιού των πουλόβερ και τόσων άλλων φαιδρών να μπουν επιτέλους στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας"... Το τραγούδι του κρασιού σήμερα είναι σίγουρα το "είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς"... ναι, κυριολεκτικά: Τόσοι -οι ίδιοι και οι ίδιοι, αφού πια γνωριζόμαστε με το μικρό μας όνομα- πηγαίνουμε στις εκθέσεις οίνου, τόσοι -όλο και λιγότεροι- διαβάζουμε κριτικές οίνου και αυτοϊκανοποιούμαστε -κυριολεκτικά!- που μόνο εμείς τις καταλαβαίνουν. Και κάποιοι ακόμα, που ξεκινούν από το γεγονός ότι το κρασί τους αρέσει, και θέλοντας να μπουν και αυτοί στο μαγικό κλειστό club των "ειδικών", αυτοευνουχίζονται σπουδάζοντας σε σχολές επαγγελματιών οίνου. Και εκεί που απολάμβαναν το κρασί, τώρα στριφογυρίζουν ποτήρια και ψάχνουν να βρουν «σκοτεινές» ιδιότητες που να ταιριάζουν στο εξεζητημένο οινικό λεξιλόγιο… και εκεί βλέπεις «ευρήματα» που σου σηκώνεται η τρίχα, αρώματα ανύπαρκτα, «νότες», γεύσεις σχιστόλιθου, μυρωδιές φρέσκιας κοπριάς.

Και η απόλαυση;
Ε… αυτή είναι η νέα απόλαυση, κάτι σαν αυτή που νοιώθεις όταν λύνεις σταυρόλεξο, η παλιά πάει περίπατο!

Όλα γύρω από το κρασί τείνουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις… τα ειδικά ποτήρια, εκατοντάδες από αυτά, άλλα για λευκό, ερυθρό, ροζέ, ακόμα και για κάθε ποικιλία, αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι, μαζί με τις καράφες, τα decanters, τα ειδικά ανοιχτήρια, τα drop stops δημιουργούν την αίσθηση μιας «αριστοκρατίας του οίνου», με κορυφαίο όμως διαβατήριο αυτή την «ξένη γλώσσα» για τους πολλούς, τη γλώσσα των ειδημόνων, τη «δική» μας γλώσσα, που ξεχωρίζει την «κάστα» μας από την πλέμπα. Με μια μικρή, αλλά… ουσιαστική παρατήρηση: Αυτή η «πλέμπα», η φοβισμένη και κομπλεξαρισμένη με το κρασί είναι τεράστια… και αν δεν φτιάξουμε μια γλώσσα του κρασιού κατανοητή από αυτούς, το κρασί θα μείνει εκεί που σήμερα είναι…

Αυτή η νέα γλώσσα, μακριά από το οργουελιανό σημερινό «New Speak” είναι έργο τεράστιο. Και δεν είναι έργο ελληνικό, είναι παγκόσμια ανάγκη, γιατί όσα περιέγραψα συμβαίνουν παντού: Παντού οι οινοκριτικοί γράφουν με ακατάληπτους για τους «έξω» όρους, παντού οι νέοι φίλοι του κρασιού φεύγουν τρομαγμένοι.

Η Νέα γλώσσα του κρασιού είναι έργο όμως αυτών των «ειδικών», των οινοκριτικών, των οινογράφων. Γιατί χωρίς αυτή το κρασί είναι καταδικασμένο να μείνει ένα ποτό της ελίτ, του Life Style (και ας «παροπλίστηκε» ο Κωστόπουλος!) και του club των λίγων.

Μόνο με μια νέα γλώσσα θα ξεφύγουμε από τους «οινόφιλους» -τους λίγους φίλους του κρασιού- και θα πάμε προς μια κοινωνία φιλική προς το κρασί. Ναι, ασφαλώς χρειάζονται και άλλα, μπορεί η αλλαγή της γλώσσας να μην είναι «ικανή» συνθήκη, μπορεί με την αλλαγή μόνο αυτής να μη επιτευχθεί ο σκοπός, είναι όμως «αναγκαία» συνθήκη, δηλαδή χωρίς αυτή η φιλική προς το κρασί κοινωνία θα μείνει όνειρο ανεκπλήρωτο.

Θα κλείσω με μια δική μου εμπειρία: Κάποτε δοκιμάζαμε κρασί με ένα παλιό συνεργάτη του House of Wine. Στο τέλος της δοκιμής με ρώτησε την άποψή μου για το κρασί. Του απάντησα «ωραίο κρασί»… και έβαλε τις φωνές: «Τι θα πει ωραίο κρασί, Τάσο; Τι ιδιότητες έχει, γιατί είναι ωραίο;» «Μα... γιατί μου αρέσει» του απάντησα, «…γιατί είναι νόστιμο, δροσερό, ευχάριστο στη γεύση, λίγο πικάντικο, ελαφρύ, με ωραία, ευχάριστα, ελαφριά αρώματα… και γιατί πιστεύω ότι θα αρέσει και στο κοινό μας» συμπλήρωσα… και το ίδιο του απαντούσα κάθε φορά από τότε και στο εξής, όταν δοκιμάζαμε κρασιά.

Πέστε ότι έκανα την αρχή... τα υπόλοιπα είναι έργο των "ειδικών".


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: