Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Κτήμα Σπυρόπουλου: Μια τριήμερη φιλοξενία γεμάτη ζεστασιά...

Κτήμα Σπυρόπουλου: Μια τριήμερη φιλοξενία γεμάτη ζεστασιά...
Από τον Τ. Πικούνη

Το να γράψεις τις εντυπώσεις σου για μια εκδήλωση στην οποία ήσουν προσκεκλημένος, σας διαβεβαιώνω ότι κάθε άλλο παρά εύκολο είναι... ακόμα και αν αυτή η εκδήλωση αφορά σε οινο-γαστρονομικές εμπειρίες εξαιρετικές. Και αυτό για πολλούς λόγους: Μπορεί η εμπειρία των κρασιών να είναι εξαιρετική και η φιλοξενία μέτρια... ή ακριβώς το ανάποδο. Μπορεί να ταλαιπωρήθηκες σε παρουσιάσεις τυπικές, γευσιγνωσίες χωρίς ουσία, επισκέψεις αδιάφορες, πολύ και ανούσιο μπλα-μπλα, κλισέ παρουσιάσεις. Μπορεί -πολλές φορές- ο οινοποιός να δείχνει ότι το σύνολο είναι μια διαδικασία βαρετή για αυτόν, που εντάσσεται στις "υποχρεώσεις" marketing που του έχουν επιβάλλει οι σύμβουλοί του. Ή να είναι μια μίζερη "φιλοξενία", όπου όλα φαίνονται να έχουν γίνει με το να βγει "απ΄τη μύγα ξύγκι"... τσίπικη, τσιφούτικη, και αυτό πιστεύω ότι είναι το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει, γιατί προσωπικά εκείνο που αντιπαθώ περισσότερο είναι η μιζέρια...

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, κάθεσαι μπροστά από μια λευκή σελίδα του Word και προσπαθείς να ξεκινήσεις να γράψεις κάτι ...και το μόνο που καταφέρνεις είναι να σβύνεις και να ξαναγράφεις... Γιατί -πως να το κάνουμε- η φιλοξενία, έστω και μέτρια ή κακή- δεν παύει να είναι φιλοξενία και η στοιχειώδης ευγένεια απαιτεί να μην τη "θάψεις". Να εξηγούμαστε βέβαια, μπορώ να "θάψω" κάποια κρασιά ή μια έκθεση ή ότι άλλο χωρίς να πεταρίσει το μάτι μου αν το ...αξίζει, αλλά για μια φιλοξενία, η παλαιόθεν ...ανατροφή μου δεν το επιτρέπει. Έτσι συνήθως γράφω κάποια τυπικά, κάτι σαν "κακό" δελτίο τύπου, ή ακόμα συνηθέστερα... τίποτα!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά εδώ τώρα; Όχι για το λόγο που υποψιάζεστε! Αλλά, ακριβώς για τον αντίθετο.

Είναι από τις φορές που κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή και κανένας δισταγμός, καμιά αναστολή, καμιά δυσκολία να γράψω λόγω των παραπάνω δεν υπάρχει! Έτσι  μάλλον θα προσπαθήσω να είμαι λιγότερο ...ενθουσιώδης από όσο θα ήθελα, γιατί μπορεί πολλοί μυστήριοι και παράξενοι που σήμερα έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα και που παντού βλέπουν "σκοτεινές προθέσεις", "λαδώματα", κριτικές "πληρωμένες", σκοπιμότητες  και άλλα γλαφυρά, να με παρεξηγήσουν.
Αυτά σαν εισαγωγή για το τριήμερο που πέρασα στο ορεινό Λεβίδι της Αρκαδίας, φιλοξενούμενος του ζεύγους Σπυρόπουλου, των αγαπητών πια Νώντα και Μαρίας... και το "πια" σηματοδοτεί ότι πριν αυτή τη συνάντηση, δεν τους γνώριζα. Οι σχέσεις του House of Wine με το Κτήμα Σπυρόπουλου ήσαν καθαρά επαγγελματικές, και περιορίζονταν στα απαραίτητα και τυπικά της παραγγελιοδοσίας κλπ.

Έτσι λοιπόν, όταν πήρα την ευγενική και ζεστή πρόσκλησή τους να γιορτάσουμε μαζί το τέλος του τρύγου, αναρωτήθηκα υπό ποιά ιδότητά μου με καλούσαν... και για να πω την αλήθεια, κάπου ρίγη με συνέτρεχαν όταν σκεφτόμουν μια επαγγελματική σύναξη τριών ημερών... Αλλά ευτυχώς δεν ήταν έτσι.

Όταν έφθασα στο ωραιότατο Καλλιστώ στο Λεβίδι, διαπίστωσα με διπλή χαρά ότι η πρόσκληση αφορούσε οινοδημοσιογράφους, κριτικούς οίνου, συγγραφείς οίνου και γενικά ανθρώπους της οινικής ενημέρωσης: Χαρά γιατί γνώριζα τους περισσότερους, αλλά και πρόσθετη χαρά γιατί έπαιρνα έτσι το ...πτυχίο μου στην οινοδημοσιογραφία! Ήμουν ο μόνος μη επαγγελματίας δημοσιογράφος της σύναξης!

Η υποδοχή μας έγινε το βράδυ στο δείπνο: Ένα τεράστιο τραπέζι, στο οποίο όλες οι λαχταριστές αρκαδικές λιχουδιές ήσαν εκεί: Ένα θαυμάσιο φρικασέ με σέλινα και αντίδια, Μοσχάρι αργίτικο, χυλοπίτες σπιτικές με βιολογική μυζήθρα, βραστά λαχανικά, ένα εξαιρετικό ζυμωτό ψωμί, γλυκά, φρούτα.... Αφήνω στο τέλος τα υπέροχα τσιγαριστά περιβολίσια χόρτα, μια αρκαδική σπεσιαλιτέ τόσο νόστιμη που είχες την αίσθηση ότι συνοδευόταν από ...κρέας κοκκινιστό! Και βέβαια, όλα τα κρασιά του κτήματος έπαιζαν το κάθε ένα το ρόλο τους κάνοντας το αντίστοιχο πιάτο πιο λαχταριστό και νόστιμο! Να σταθώ ιδιαίτερα στην Astala, την ειδική εμφιάλωση περιορισμένης παραγωγής Μοσχοφίλερου της Μαντινείας, το πολύ φιλικό Κτήμα Σπυρόπουλου - Νεμέα 2008, παλαιωμένο για 12 μήνες στο οινοποιείο στην Αρχαία Νεμέα, και στη θαυμάσια αφρώδη οινοποίηση του Μοσχοφίλερου, την πολύ γνωστή Ωδή Πανός... Όλα στην εντέλεια, όλα προσεκτικά οργανωμένα, με τον οικοδεσπότη να εξηγεί οτιδήποτε για τα φαγητά και τα κρασιά και την οικοδέσποινα να φροντίζει κάθε ένα από τους καλεσμένους... μια παρέα κεφάτη, χάρη στη βοήθεια των φαγητών και -κυρίως- κρασιών, αλλά και χάρη στη ζεστασιά και τη φροντίδα του ζεύγους Σπυρόπουλου...

Την επομένη το πρωί ξεκίνησε η ξενάγησή μας στο Οινοποιείο, με μια παρουσίαση από το Νώντα Σπυρόπουλο. Είναι εντυπωσιακή τόσο η αφοσίωσή του στην βιολογική καλλιέργεια, όσο και η υλοποίηση αυτής στην πράξη: Ειδικά μηχανήματα ψεκασμού των αμπελιών ώστε αυτός να γίνεται με την ελάχιστη ποσότητα, αποφυγή της φρέζας στην καλλιέργεια και την αντικατάστασή της από ειδικά άροτρα, αποφυγή της εισόδου στα αμπέλια τρακτέρ ώστε να μην συμπιέζεται το έδαφος και να βελτιστοποιείται ο αερισμός των ριζών, ειδικές πρέσες ώστε η συμπίεση των σταφυλιών να γίνεται με πιέσεις που δεν επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα.. ένα δημιουργικό "άγχος" για την τελειότητα και μια πρωτοφανής προσοχή στη λεπτομέρεια... Προσωπικά πιστεύω ότι όποιος ενδιαφέρεται για τη βιολογική καλλιέργεια θα πρέπει να "θητεύσει" στο οινοποιείο Σπυρόπουλου και όποιος θέλει να είναι βέβαιος ότι το κρασί του έχει γίνει από την αρχή μέχρι το τέλος με την απόλυτη προσήλωση στους κανόνες, τα κρασιά Σπυρόπουλου είναι για αυτόν μονόδρομος!
Αυτή η πραγματική αγάπη προς το αμπέλι - θα έλεγα σχεδόν "τρυφερότητα" - και στο κρασί δεν ήρθε από μόνη της. Η οικογένεια Σπυρόπουλου έχει πολύ στενούς δεσμούς με το αμπέλι και το κρασί από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μάρτυρας αυτής της σχέσης είναι το παλαιό «οινοποιείο» της οικογένειας που βρίσκεται μόλις μερικά μέτρα από τις κεντρικές εγκαταστάσεις της Αρχαίας Μαντινείας. Κτίστηκε περίπου στα 1890 και είχε χαθεί από την κυριότητα της οικογένειας Σπυρόπουλου πριν από πάρα πολλά χρόνια. Όμως περίπου το 1995 αγοράστηκε και αναπαλαιώθηκε, μια και βρισκόταν στα πρόθυρα πλήρους καταστροφής και εξελίχθηκε στο σύγχρονο οινοποιείο που βλέπαμε στην επίσκεψή μας.

Ο Νώντας Σπυρόπουλος ήταν μάλλον ο πρώτος που διέγνωσε την αξία και τη δυναμική του Μοσχοφίλερου και εγκατέστησε εκεί έναν από τους πρώτους, αν όχι τον πρώτο, γραμμικό αμπελώνα της Αρκαδίας και της Πελοποννήσου, με υποκείμενο, με υποστύλωση, συνολικής έκτασης περίπου 12 στρεμμάτων. Το αμπέλι αυτό μεγάλωσε και η παραγωγή πλέον της οικογένειας σε σταφύλι ξεπερνούσε κατά πολύ τις ανάγκες της. Το φυσικό επακόλουθο ήταν αυτά τα επιπλέον σταφύλια να πωληθούν. Αυτή ήταν ουσιαστικά η πρώτη πράξη γέννησης του Κτήματος Σπυρόπουλου με τη μορφή που αυτό έχει σήμερα. Ο Νώντας Σπυρόπουλος, ο "πατριάρχης" σήμερα της οικογένειας όπως τον χαρακτήρισε η Μαρία, κρατά τα ηνία των δραστηριοτήτων της οικογένειας. Πολιτικοποιημένος, με δραστηριότητα στα κοινά, αλλά και με ισχυρή άποψη για το πως θα αναπτυχθεί η αγροτική οικονομία και οι επιχειρήσεις, δεν παύει να μιλά με πάθος για την ανάγκη της ύπαρξης μικρών αγροτουριστικών επιχειρήσεων, οικογενειακών μονάδων οργανωμένων, γιατί εκεί πιστεύει ότι βρίσκεται το κλειδί της ανάπτυξης και όχι στους συγκεντρωτικούς κολοσσούς... Το γνωστό "small is beautiful" είναι το πιστεύω του Νώντα Σπυρόπουλου.

Μετά την επίσκεψή μας στο οινοποιείο, ακολούθησε η επίσκεψη στους αμπελώνες... Τεράστιες εκτάσεις με αμπέλια, όσο έφθανε το μάτι σου... Περίπατος ανάμεσα στα κλήματα, με δοκιμή των σταφυλιών που ήσαν ακόμα ατρύγητα.

Μην ξεχνάμε όμως ότι η όλη εκδήλωση ήταν μια γιορτή του Τρύγου! Και τι θα ήταν μια γιορτή του τρύγου χωρίς τους απαραίτητους μεζέδες στην ύπαιθρο; Έτσι λοιπόν το τραπέζι είχε στρωθεί στην άκρη του αμπελώνα, με όλα τα "καλούδια" και άφθονο απόσταγμα της οικογένειας. Ρέγκες με λαδολέμονο, σαλάμια, τυριά -φέτα, ανθότυρο και μια υπέροχη γραβιέρα - από το τυροκομείο των Σπυρόπουλων, ελιές, ντομάτες και το πραγματικά εξαιρετικό λαγωτό - λαγός κοκκινιστός σε ταψί με επικάλυψη από σκορδαλιά με ψωμί και καρύδια. Πρώτη φορά το δοκίμαζα, και κάθε ένα από τα συστατικά του, τόσο ο λαγός όσο και η σκορδαλιά είναι από μόνα τους αγαπημένα μου φαγητά. Ο συνδυασμός τους ήταν συγκλονιστικός! Βέβαια, ζήτησα τη συνταγή από την Μαρία Σπυροπούλου, και ελπίζω να μου τη στείλει ώστε να τη μοιραστώ μαζί σας!

Η επίσκεψη στο πρότυπο τυροκομείο ακολούθησε. Ένα τυροκομείο με καθαρότητα χειρουργείου, που παράγει φέτα, ανθότυρο, γραβιέρα, και όπου ξεναγηθήκαμε από το Νώντα Σπυρόπουλο και από το προσωπικό του οινοποιείου.

Μετά από ανάπαυση στο ξενοδοχείο, και επίσκεψη κάποιων από τη μεγάλη παρέα στο Λεβίδι, ακολούθησε το τελευταίο δείπνο της επίσκεψής μας: Τρία αρνιά σε παραδοσιακές ξύλινες σούβλες γύριζαν για πέντε (!) περίπου ώρες στη θράκα... και μας περίμεναν στο Κτήμα το βράδυ! Ένα θαυμάσιο δείπνο, με δύο νέα παιδιά - μουσικούς να δίνουν το κέφι -μαζί με το κρασί βέβαια!-, που κατέληξε σε γύρους των πιο μερακλωμένων στην πίστα!
Είχα σκοπό να φύγω πρωί-πρωί, αλλά η φιλοξενία της Μαρίας και του Νώντα δεν τελείωνε εκείνο το βράδυ: Το πρωί θα σερβίριζαν τοπικές τηγανίτες με πετιμέζι από τα χέρια της Μαρίας, και ξινό τραχανά με μυτζήθα! Πως να λείψεις από τέτοιο πρωινό! Έτσι, οι κυριακάτικες υποχρεώσεις αναβλήθηκαν, και η αναχώρηση τελικά έγινε μετά από πολλές .... τηγανίτες περιχυμένες με το υπέροχο σπιτικό πετιμέζι, και το τραχανά, και με κάποια ...βαρυστομαχιά!

Γράφω αυτό το σημείωμα τσιμπολογώντας τα τυράκια του κτήματος και πίνοντας τη Μαντινεία... και αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο; Ήταν η θαυμάσια φιλοξενία, τόσο προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια; Ήταν οι εξαιρετικές αρκαδικές σπεσιαλιτέ, σε αφθονία και άψογα μαγειρεμένες, τα πλούσια γεύματα, τα πικ-νικ και τα "τσιμπούσια"; Ήταν οι ξεναγήσεις στα εντυπωσιακά κτήματα, στο οινοποιείο, ή τα κρασιά του κτήματος; Ή μήπως η θαυμάσια παρέα, με το κέφι της, τα αστεία της, που "έδεσε" με ευκολία σε μια σύναξη φίλων;
Ναι... ήσαν όλα τα προηγούμενα στον υπερθετικό. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήταν αυτά που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Εκείνο το πρωταρχικά "σημαντικό", που έδεσε όλα αυτά και το πιο εντυπωσιακό, ήταν η ζεστασιά... η ζεστασιά του ζεύγους Σπυρόπουλου, ο τρόπος που "αγκάλιασαν" όλους μας, παλιούς γνωστούς τους αλλά και εμάς τους νέους. Ήταν ο ανεπιτήδευτος τρόπος τους, η φιλικότητα, η αγάπη προς το κοινό μας αντικείμενο, η αφοσίωσή τους σε όσα πιστεύουν και υλοποιούν. Ήταν ο "ερασιτεχνισμός" σε ότι κάνουν με την αυθεντική έννοια του όρου.

Πάντα υποστηρίζω ότι το κρασί είναι κάτι διαφορετικό από όλα τα άλλα προϊόντα, γιατί η απόλαυσή του επηρεάζεται σημαντικά από αυτό που χαρακτηρίζω σαν "έκτη αίσθηση", τη γνώση δηλαδή γύρω από το συγκεκριμένο κρασί, την ιστορία του, τη γνωριμία με αυτούς που το δημιούργησαν.

Είναι σίγουρο ότι, μετά από την επίσκεψη και φιλοξενία μου, τα πολύ αξιόλογα κρασιά του κτήματος Σπυρόπουλου θα γίνουν για εμένα πολύ πιο απολαυστικά!

Μαρία και Νώντα, σας ευχαριστούμε!



Γνωρίστε όλα τα κρασιά του Κτήματος Σπυρόπουλου εδώ

Μοιραστείτε το άρθρο: