Γνωρίστε τη Βραζιλία και τα κρασιά της

Γνωρίστε τη Βραζιλία και τα κρασιά της
Από τον Τ. Πικούνη

Έχουμε όλοι τα μάτια μας -οι πολλοί περισσότερο και κάποιοι λιγότερο- στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που αυτές τις μέρες και για ένα ολόκληρο μήνα γίνεται στα γήπεδα της "ποδοσφαιρομάνας" Βραζιλίας... Για εμάς τους Έλληνες, που η Εθνική μας είναι εκεί, στα βάθη της ψυχής μας -αλλά στα πολύ βάθη!- βρίσκεται μια μικρή, μικρούτσικη σπίθα ελπίδας που έχει όνομα: 2004!

Αλλά ας μη γρουσουζεύουμε... Αυτές οι γραμμές γράφονται την επομένη της ήττας μας από την Κολομβία... Μην απελπίζεστε, τίποτα δεν χάθηκε, εδώ η Ισπανία έφαγε 5 και ελπίζει!

Για τους φίλους όμως του κρασιού, ακόμα και για τους έμπειρους, η Βραζιλία είναι σχεδόν tabula rasa - ένα λευκό, άγραφο χαρτί- σε αντίθεση με τις διάσημες στο οινικό στερέωμα γειτόνισσές της, την Αργεντινή των Malbec και τη Χιλή των ...πάντων! Και όχι άδικα... Γιατί παρά το ότι η Βραζιλία είναι η μεγαλύτερη χώρα της Νότιας Αμερικής και η 5η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, το γεωγραφικό της πλάτος (από 5°N μέχρι και 34°S) την αφήνει ολόκληρη σχεδόν έξω από την οινική ζώνη του Νότιου ημισφαιρίου που "τυλίγει" τον πλανήτη μας μεταξύ 30°S και45°S. Έτσι, και παρά το ότι η έκταση των αμπελώνων της είναι περίπου 83.000 εκτάρια -μόλις λίγο πίσω σε καλλιεργούμενη έκταση από Αργεντινή και Χιλή, μόλις το 10% δίνει ποιοτικά κρασιά, ενώ το υπόλοιπο 90% καλλιεργείται για επιτραπέζια σταφύλια και πολύ χαμηλής ποιότητας κρασί.

Καταβάλλονται σήμερα συντονισμένες προσπάθειες για να βελτιωθεί αυτή η αναλογία, και παρόλο που δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί σε διεθνή κλίμακα, η ποιότητα των κρασιών της Βραζιλίας βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο. Πιο γνωστά κρασιά της Βραζιλίας είναι αναμφισβήτητα τα αφρώδη λευκά της, πολλά από τα οποία οινοποιούνται σε ένα στυλ παρόμοιο με το ιταλικό spumante.

Τα πρώτα αμπέλια φυτεύτηκαν στη Βραζιλία στα μέσα του 16ου αιώνα, και εισήχθησαν από τους Πορτογάλους αποίκους. Όμως, το πολύ ζεστό, υγρό κλίμα αποδείχθηκε καταστροφικό για αυτά, που υπέφεραν από πολλές μυκητιάσεις και αρρώστιες, που την εποχή εκείνη ήταν αδύνατο να καταπολεμηθούν.

Μόνο μετά την άφιξη της ποικιλίας Isabella στα μέσα του 19ου αιώνα, η αμπελουργία άρχισε να προοδεύει. Η Isabella ακολουθήθηκε από άλλες αμερικανικές υβριδικά ποικιλίες, συμπεριλαμβανομένων των Norton, Concord, Catawba και Clinton, και διάφορες ευρωπαικές ποικιλίες ήρθαν μαζί με τους μετανάστες από την Ιταλία - Barbera, Μοσχάτο και Trebbiano μεταξύ άλλων. Το Tannat εισήχθη από τη Χώρα των Βάσκων και καλλιεργείται ακόμα και σήμερα, αν και όχι με την επιτυχία που απολαμβάνει στο μικρότερες νότιο γείτονα της Βραζιλίας, την Ουρουγουάη.

Στη δεκαετία του 1970 και του 1980, η Βραζιλία άρχισε την παραγωγή ποιοτικών κρασιών, κατάλληλων για εξαγωγή. Η πρόοδος αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην άφιξη πολλών διεθνών εταιρειών παραγωγής οίνου, που συνέβαλαν σημαντικά στην διαμόρφωση μια σύγχρονης υποδομής παραγωγής οίνου της χώρας. Έφεραν μαζί τους τις νέες τεχνολογίες και τις τεχνικές οινοποίησης και διαχείρισης αμπελώνων, καθώς και τις γαλλικές ποικιλίες σταφυλιών, που την εποχή εκείνη γρήγορα κέρδιζαν δημοτικότητα σε όλο τον κόσμο: Chardonnay και Semillon για τα λευκά, Cabernet Sauvignon και Merlot για τα κόκκινα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των Βραζιλιάνικων κρασιών προέρχεται από τις νοτιότερες περιοχές της Βραζιλίας, την επαρχία Campanha και ιδιαίτερα τη Serra Gaucha. Στην τελευταία βρίσκεται η πρωτεύουσα της Βραζιλίας στα αφρώδη κρασιά, το Bento Goncalves.

Αυτά για την οινική ιστορία της Βραζιλίας.

Σήμερα λοιπόν που τόσοι Έλληνες βρίσκονται στα "εδάφη" της, όλο και κάποιοι φίλοι του κρασιού θα βρίσκονται -τι στην ευχή!- ανάμεσά τους! Θα πρέπει λοιπόν να είναι ενημερωμένοι για ποιά Βραζιλιάνικα κρασιά να δοκιμάσουν.

Η δική μου εμπειρία σε Βραζιλιάνικα κρασιά είναι μηδαμινή, κάποια κόκκινα έχω δοκιμάσει και αυτά -δυστυχώς- μέτρια. Δεν φαντάζομαι όμως κάποιον καλύτερο να συστήσει τα Βραζιλιάνικα κρασιά που θα απολαύσετε οι φίλοι μας από τον Steven Spurrier, έναν από τους εγκυρότερους και ...αρχαιότερους κριτικούς οίνου στον κόσμο!

Ο Steven λοιπόν συνιστά μέσα από άρθρο του στο γνωστό περιοδικό Decanter τα καλύτερα, και πρώτο ανάμεσά τους το Cave Geisse Brut, Pinto Bandeira, Serra Gaucha του 1998, ένα λευκό blend 70% Chardonnay/30% Pinot Noir... λίγο ακριβό, αλλά τα καλά συνήθως είναι ακριβά, ιδιαίτερα με βαθμολογία 18.5/20pts (95/100pts). Είναι και το μόνο λευκό που συνιστά, άλλωστε!

Από τα κόκκινα, το Pizzato DNA99, Vale dos Vinhedos 2008 είναι το πρώτο, με βαθμολογία 18/20pts (93/100pts), ένα υπέροχο βαρελάτο πυκνό κόκκινο κρασί, και αυτό ακριβό, αλλά ...είπαμε, μην τα ξαναλέμε.

Αλλά υπάρχουν και προσιτά κόκκινα στη λίστα του Steven: To Lidio Carraro, Dádivas Pinot Noir, Encruzilhada do Sul 2012 θα το βρείτε κάπου στα 10 € στη Βραζιλία... με βαθμολογία 17.5/20pts (91/100pts) έχει την καλύτερη μάλλον σχέση ποιότητας/τιμής από όλα τα κόκκινα της λίστας.

Με την ίδια βαθμολογία αλλά και επίπεδο τιμής είναι το Miolo Sesmarias, Campanha 2008, ιδιαίτερα ενδιαφέρον λόγω του χαρμανιού των ποικιλιών, -Touriga Nacional, Cabernet Sauvignon, Petit Verdot, Tannat και Tempranillo, παλαιωμένο για 2 χρόνια σε νέα γαλλικά δρύινα βαρέλια. Βαθύ πορφυρό χρώμα, φρούτα και μπαχαρικά, με καλές τανίνες αλλά εδώ με κυρίαρχο το φρούτο.

Τέλος, ένα κόκκινο φρέσκο στη γεύση, με πολύ καλό φρούτο και κομψότητα είναι το Casa Valduga Raizes Cabernet Franc, Campanha 2010, με βαθμολογία 16.5/20pts (88/100pts.

Και με τι θα γιορτάσετε τις νίκες της εθνικής μας (αν υπάρξουν, βέβαια!) ή με τι θα ...παρηγορηθείτε αν τελικά αποκλειστεί, εσείς οι τυχεροί που βρίσκεστε τώρα στη Βραζιλία; Μα, με τα πολύ καλά της αφρώδη κρασιά! Δοκιμάστε τα Sanjo Nobrese Sparkling Chardonnay NV, Campos de Cima Brut Champenoise 2011, Cave Geisse Terroir Nature 2009, αλλά... για να λέμε την αλήθεια, αν η Εθνική μας νικήσει, ότι αφρώδες (η μη αφρώδες) ή ότι με ...αλκοόλ μέσα του, θα κάνει ασφαλώς τη "δουλειά"!


Με την (τελική) νίκη!



Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: