Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Προσωπικές προτιμήσεις του ατέλειωτου καλοκαιριού 2014

Προσωπικές προτιμήσεις του ατέλειωτου καλοκαιριού 2014
Από τον Τ. Πικούνη

Και αυτό το καλοκαίρι (όπως και το προηγούμενο) ήταν κάπως μακρύ για εμάς! Ή μάλλον, είναι, γιατί συνεχίζεται …επιτυχώς ακόμα!

Στην Τσαγκαράδα από τέλος Ιουνίου και αυτές οι γραμμές γράφονται στο laptop, δυστυχώς μέσα στο σπίτι γιατί σήμερα από νωρίς έξω ρίχνει ...παπάδες! Αλλά και η βροχή στο Πήλιο είναι μαγική... μυρωδιές του βρεγμένου χώματος πλημμυρίζουν το δωμάτιο, και συνήθως την ημέρα, αυτή την εποχή, ένας λαμπρός ήλιος ξεμυτίζει μετά τη βροχή, και κάνει αδύνατο να συνεχίσω το γράψιμο...

Βλέπω κάποιους από εσάς να γουρλώνουν τα μάτια τους: "Πω, πω... διακοπές!!!" Λοιπόν φίλοι μου... όχι, δεν είμαι σε "διακοπές". Γιατί διακοπές σημαίνουν ξεγνοιασιά, αλλαγή συνθηκών ζωής, σημαίνουν τεμπελιά, "ραχάτι" επί το ελληνικότερο... Οι κάπως παλαιότεροι θα θυμούνται ότι κάποτε, πηγαίναμε "εξοχή". Που σήμαινε ότι μετακομίζαμε στα τότε προάστια της Αθήνας -ένα βήμα από την πόλη "τω καιρώ εκείνω” - και ενώ εμείς οι πιτσιρικάδες κάναμε πραγματικά διακοπές, πατέρας ή και μητέρα συνέχιζαν τη δουλειά τους στην πόλη, κατεβαίνοντας με το λεωφορείο.

Έτσι λοιπόν και εγώ "είμαι εξοχή". Στην Τσαγκαράδα του Πηλίου έχουμε μετακομίσει, και εγώ συνεχίζω να δουλεύω από εδώ... Μη χαμογελάτε, δεν "κατεβαίνω" με το λεωφορείο καθημερινά στην Αθήνα, η τεχνολογία δεν έχει κάνει αυτά τα 380 χιλιόμετρα να τα διανύουμε σε μισή ώρα, αλλά έχει κάνει κάτι καλύτερο: Μας επιτρέπει να δουλεύουμε "εξ' αποστάσεως" σαν να είμαστε στο γραφείο μας! Δουλεύω λοιπόν κανονικά από εδώ, σχεδόν σαν να είμαι στο House of Wine: Μιλάω με όλα τα εσωτερικά τηλέφωνα του House of Wine από το laptop μου, μπορώ να σας τηλεφωνήσω από το εσωτερικό τηλέφωνο του γραφείου, μπορώ να δω και να μιλήσω με τους συνεργάτες μας μέσα από τον υπολογιστή... Ναι, η "διαβολεμένη" τεχνολογία σήμερα επιτρέπει σχεδόν σε όλους με μηδενικό ουσιαστικά κόστος να εργάζονται "εκ του μακρόθεν" ή remotely όπως θα λέγαμε στην τεχνολογική καθομιλουμένη. Πρέπει βέβαια και ο χώρος εργασίας τους να είναι αντίστοιχα οργανωμένος και εξοπλισμένος, αλλά εμείς στο House of Wine έχουμε την τέλεια οργάνωση και υποδομή λόγω αντικειμένου και ...πρότερης εμπειρίας!!

Το εδώ πλεονέκτημα είναι βέβαια το περιβάλλον... Είναι αλλιώς όταν τελειώνεις τη δουλειά σου να ατενίζεις το γαλάζιο του Αιγαίο και στο βάθος τις Σποράδες, ή να δουλεύεις έξω, στο ύπαιθρο με την ίδια θέα, με το laptop πάνω στο πέτρινο τραπέζι.

Συνεχίζω από εδώ και μια άλλη δουλειά που κάνω στην Αθήνα: Να δοκιμάζω νέα κρασιά, μαζί με τους "ειδικούς" μας, σαν "εκπρόσωπος των πολλών", που σημαίνει δικός σας εκπρόσωπος, γιατί -όπως έχω επαναλάβει πολλές φορές- μπορεί να πίνω κρασί πολύ πριν γεννηθούν κάποιοι ειδικοί, αλλά ειδικός δεν είμαι.

Έτσι λοιπόν και φέτος δοκίμασα πολλά κρασιά... και παλιά, κρασιά που είχαμε στα ράφια μας αλλά δεν είχα προλάβει να δοκιμάσω, και νέα, υποψήφια για ένταξη... Το καλό εδώ στην Τσαγκαράδα είναι ότι τα δοκιμάζω σχεδόν πάντα σε δύο φάσεις: Στην πρώτη φάση χωρίς συνοδεία φαγητού, στη δεύτερη -μετά από μια ημέρα που θα μείνουν στη φιάλη- με το κατάλληλο -συνήθως- φαγητό.

Σήμερα λοιπόν θα σας πω τα κρασιά που ξεχώρισα, αυτά που ήπια απολαμβάνοντάς τα σε μεσημεριανά "μεζεδάκια" (τα υπέροχα τηγανητά κολοκυθολούλουδα της κας Χριστίνας με τυρί είναι διάσημα και υπάρχουν και σε video), σε βραδιές με φίλους, χαλαρά απογεύματα, στα υπέροχα δειλινά του Πηλίου, αλλά και σε αρκετά "τσιμπούσια" (εκ του "συμποσίου"...) με ψητά στα κάρβουνα (εννοώ -πάλι σε απλά ελληνικά- τα μπάρμπεκιου). Προσοχή όμως: Είναι τα κρασιά του δικού μου, προσωπικού γούστου, όχι επιλογές του House of Wine.

Φέτος θα δώσω το Χρυσό μετάλλιο σε ένα κρασί που όσοι ξέρουν τις απόψεις μου σίγουρα δεν το περιμένουν: Σε ένα εκτός Σαντορίνης Ασύρτικο! Ναι, μπορεί να πιστεύω ότι Ασύρτικα είναι μόνο αυτά της Σαντορίνης, αλλά οφείλω να ομολογήσω εδώ ότι μερικές φορές, η θεωρία καταρρίπτεται από την …πράξη: αδιαμφισβήτητα το το Ασύρτικο Sur Lie του Βρυνιώτη ήταν το καλύτερο ή και εντυπωσιακότερο κρασί που δοκίμασα αυτό το καλοκαίρι. Ένα υπέροχο κρασί, ασφαλώς το καλύτερο εκτός Σαντορίνης Ασύρτικο που έχω δοκιμάσει. Διαβάστε το άρθρο μου με την πλήρη περιγραφή της δοκιμής, και θα καταλάβετε...

Δίνω Αργυρό μετάλλιο σε 3 κρασιά: Στο "καθημερινό" μας κρασί, τις "Πλαγιές Γερακιών 2013", το εξαιρετικό λευκό του Απόστολου Μούντριχα (Αβαντίς), με το 2013 να βρίσκεται μπροστά από τις προηγούμενες χρονιές -ελπίζω, Απόστολε το 2014 να τις ξεπεράσει όλες. Το δεύτερο Αργυρό πηγαίνει στον …Αργυρό, στο εξαιρετικό Κτήμα Αργυρού Ασύρτικο 2013 και το τρίτο παίρνει δικαιωματικά ένα κρασί με εξαιρετική σχέση ποιότητας/τιμής: Οι πάμφθηνες Άκρες - Ροζέ 2013 του Γιώργου Σκούρα συνόδευσαν θαυμάσια λαδερά και καλοκαιρινά λευκά κρέατα στα κάρβουνα...

Χάλκινα δίνω σε 3 Σαββατιανά, το ένα καλύτερο από το άλλο: Το πρώτο, το Σαββατιανό Παπαγιαννάκου, το δεύτερο το Σαββατιανό του Μυλωνά, και το τρίτο, το Σαββατιανό της Αναστασίας Φράγκου. Και οι τρεις εργάτες πραγματικοί του Αττικού αμπελώνα, και οι τρεις νεωτεριστές. Αλλά και τα τρία κρασιά φέρνουν το Σαββατιανό σε νέα επίπεδα, και αξίζουν να βρίσκονται συχνά στο τραπέζι σας.

Για να μην σας ...μπερδέψω, ή για να μη σηκώνουν κάποιοι ...φρύδι αμφισβήτησης, θα σας πω ότι τα μετάλλια που δίνω δεν κρίνουν την απόλυτη απόλαυση που δίνει ένα κρασί. Κρίνουν και τη σχέση ποιότητας/τιμής, κρίνουν και το αποτέλεσμα σε σχέση με την ποικιλία... Έτσι, τα κρασιά που συνιστώ παρακάτω είναι επίσης θαυμάσια, απολαυστικά. Και το λέω αυτό γιατί εδώ θα αναφέρω κρασιά σαν το Λευκό της Βιβλίας Χώρας, ένα πραγματικά εξαιρετικό κρασί, το πάντα αγαπητό μου Ασύρτικο Wild Ferment της Γαίας όπως και το θαυμάσιο ροζέ 14-18Η της ίδιας εταιρείας.

Δύο Μαλαγουζιές παίρνουν "εύφημη μνεία": Η πρώτη -που δεν είχα δοκιμάσει- η Μαλαγουζιά 2013 του Πόρτο Καρράς με εντυπωσίασε γιατί μου έδωσε απλόχερα ότι περιμένει κανείς πίνοντας Μαλαγουζιά σε μια πολύ "φίνα" οινοποίηση. Η δεύτερη είναι η Alexandra 2013 της Claudia Παπαγιάννη, που κάλυψε πολλές στιγμές της εκτός φαγητού οινικής μας απόλαυσης.

Εκτός συναγωνισμού, δύο εξαιρετικά Sauvignon Blanc από τη Νέα Ζηλανδία: Το πραγματικά ασυναγώνιστο για τα δικά μου γούστα Greywacke - Wild Sauvignon Blanc 2010 και το εξαιρετικό Cloudy Bay - Sauvignon Blanc 2012 -που απολαμβάνω και τώρα που γράφω αυτό το άρθρο- μας έδωσαν στιγμές εξαιρετικής απόλαυσης.

Δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν ήπιαμε και κόκκινα αυτό το καλοκαίρι. Δροσερά κόκκινα, όταν είναι φρέσκα, φρουτώδη και ελαφρά, είναι θαυμάσια, όπως η Λημνιώνα Ζαφειράκη 2011, το Κοτσιφάλι του Λυραράκη αλλά και το "ξένο" Spy Valley - Pinot Noir. Βέβαια, να ομολογήσω εδώ ότι τα βράδια δεν είναι τόσο ζεστά στη Τσαγκαράδα, και το δροσερό κόκκινο πίνεται εύκολα, ιδίως με κόκκινα κρέατα στα κάρβουνα.

Είχαμε και γιορτές και επετείους, όπως κάθε καλοκαίρι, και εκεί νομίζω ότι το Καρανίκα Brut Cuvee Speciale, το εξαιρετικό αφρώδες του Λώρενς Χάρτμαν έχει πιά ξεφύγει από τον (ελληνικό) ανταγωνισμό, και θα περιμένω με ενδιαφέρον απάντηση από τους υπόλοιπους έλληνες παραγωγούς αφρωδών φέτος, γιατί πιστεύω 'οτι πρέπει να απαντήσουν!

Υπήρξαν και άλλα πολλά ακόμη κρασιά που δοκίμασα. Κάποια καλά, κάποια όχι και τόσο, που δεν θα βρουν το δρόμο για τα ηλεκτρονικά μας "ράφια".

Η καλοκαιρινή μου ανταπόκριση για τα κρασιά που έβαλα στην κορυφή φέτος -τονίζω το φέτος, γιατί άλλα ήσαν τα περυσινά κορυφαία μου, άλλα πιθανόν θα είναι του χρόνου- έφθασε στο τέλος της... !

Ελπίζω να μην βρεθεί κάποιος φίλος και ρωτήσει ..."γιατί αυτά και όχι άλλα"; Θα του πω ότι την απάντηση την έχει δώσει το ...διαφημιστικό σποτ της Amstel εδώ και πολλά χρόνια...


Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: