H ληξιαρχική πράξη ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου

H ληξιαρχική πράξη ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου
Από τον Τ. Πικούνη

Χθες, φθάνοντας στο House of Wine, βρήκα ένα κουτί και ένα γράμμα να με περιμένουν επάνω στο γραφείο μου. Άνοιξα το γράμμα: "Αγαπητέ Τάσο"-χειρόγραφα γραμμένο- ξεκινούσε... Ήταν η ληξιαρχική πράξη ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου.

Εντάξει... το ξέραμε. Δεν μας ήρθε ξαφνικό, το περιμέναμε από τον Αύγουστο. Αλλά όταν μια φιλία εξαιρετικά στενή, 19 ετών φτάνει στο τέλος της, όταν ο αγαπητός φίλος που στάθηκε δίπλα σου, πιστός όλα αυτά τα χρόνια, σε χαρές, λύπες, γιορτές, επετείους, μαζί σου σχεδόν καθημερινά, φθάνει στο αναπόφευκτο τέλος... ναι, αισθάνεσαι ένα σφίξιμο στην καρδιά. Όταν το μαθαίνεις από τον πατέρα του με ένα ευγενικό, προσωπικό γράμμα που, όσο ευγενικό και να είναι, αποτελεί ουσιαστικά μια θανατική καταδίκη με προδιαγεγραμμένη από τώρα ημερομηνία, έστω και αν αυτή απέχει περίπου ένα χρόνο, η αίσθηση της απώλειας είναι έντονη.

Δεν ήσαν πολλοί οι φίλοι στην στενή μας παρέα. Αλλά δύο ήσαν οι "κολλητοί" από τα μέσα της δεκαετίας του 90: Πρώτα ο νησιώτης, ο Σαντορινιός φίλος μου, ο Θαλασσίτης, που παρά τα χρονάκια του παραμένει θαλερός, ζωηρός, με ...βουτιές στη θάλασσα και ένα φυσικό lifting που εντυπωσιάζει. Αμέσως μετά έγινε η γνωριμία μου με τον δεύτερο στενό μου φίλο, αυτόν που χάνουμε, το Γιανακοχώρι.

Ήταν εντυπωσιακό το Γιανακοχώρι από τότε που γεννήθηκε, σαν "Κτήμα Μπουτάρη στο Γιανακοχώρι". Αλλά εξελίχθηκε και εντυπωσιακά, γιατί έγινε ένα εξαιρετικά αγαπητό κρασί. Έτσι, για να τιμηθεί η τελευταία σοδειά -η εικοστή- θα ονομάζεται Last Vintage, ίσως για να "χρυσωθεί" το χάπι, όπως απονέμουν σε κάποιους βετεράνους παράσημο "υψηλών υπηρεσιών" ή σε άλλες εποχές κάποιο τίτλο ευγενείας και τους στέλνουν σπίτι τους να πεθάνουν.

Δεν μου αρέσει να "φεύγουν" οι φίλοι μου. Δένομαι συναισθηματικά μαζί τους. Εδώ ξέρω ότι το Γιανακοχώρι αναγκάστηκε να σταματήσει να βγαίνει με αυτό το όνομα -κάτι νόμοι ή οινική γραφειοκρατία, δεν με ενδιαφέρει. Με... παρηγορούν οι «δικοί» του ότι θα ξαναγεννηθεί, σαν "Κτήμα Κυρ-Γιάννη". Άλλο όνομα, άλλες ιδιότητες; Άλλα χαρακτηριστικά; Δεν ξέρω... μακάρι να γίνει και αυτό στενός μου φίλος, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να καταφέρει να μπει στη στενή μας παρέα. Γιατί, όταν δένεσαι με ένα κρασί τόσα χρόνια, είναι πολύ δύσκολο να διακόψεις τη σχέση σου μαζί του, έστω και αν "σειρήνες" προσπαθούν να σε μαγέψουν εκθειάζοντας τα δικά τους προσόντα, τη νιότη τους και τις χάρες τους... Πες το δύναμη της συνήθειας, για να μην το πεις "πίστη" και δώσεις άλλες διαστάσεις στη σχέση σου με ένα κρασί, που δεν θα γίνουν πιστευτές από τρίτους.

Προσωπικά, θα απολαύσω την παρέα του μέχρι το φυσικό του θάνατο, μέχρι την τελευταία του μέρα. Θα του είμαι πιστός, δίπλα του, όπως τόσα χρόνια στάθηκε αυτός δίπλα μου.

Θα μπορούσα να παρατείνω τη ζωή του για 5-6 χρόνια, κλείνοντάς τον σε ένα σκοτεινό, υγρό, ήσυχο κελάρι... Μου μοιάζει όμως πολύ με ...τάφο. Προσωπικά, θα απολαύσω την παρέα του μέχρι την τελευταία γουλιά, όσο είναι πραγματικά ζωντανός

Σας συνιστώ, φίλοι του θαυμάσιου αυτού κρασιού, να κάνετε το ίδιο... 78.000 φιάλες σας περιμένουν... μπορείτε ασφαλώς να τις κρατήσετε σαν συλλεκτικές πια -σίγουρα θα αποκτήσουν αξία. Εμείς, οι στενοί του φίλοι, θα τις απολαύσουμε μέχρι και την ημέρα του τέλους του...

Στην υγειά σας!



Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: