Ανοίγοντας τη Νάουσσα Μπουτάρη του '90!

Από τον Τ. Πικούνη

Στο προηγούμενο άρθρο μου, το "Οβελίας και κρασί: 3+1 προσωπικές επιλογές..." σας είχα πει τις προσωπικές μου επιλογές κρασιών που θα συνόδευαν το φετινό μου Οβελία. Και όπως οι 3 Σωματοφύλακες ήσαν... τέσσερεις, έτσι και οι τρείς επιλογές μου... με την προσθήκη ενός παλαιωμένου κρασιού, της Νάουσσας Μπουταρη 1990.

Όπως σας είχα πει και σε εκείνο το άρθρο, δεν είχα πραγματικά αποφασίσει αν θα το άνοιγα. Οι πιθανότητες μια απλή Νάουσσα να έχει μείνει "ζωντανή" μέσα στη φιάλη για 25 ολόκληρα χρόνια, ήσαν μάλλον μικρές.

Τι κάνεις λοιπόν; Κρατάς το κρασί στη συλλογή σου και δεν το ανοίγεις... ποτέ, το έχεις και το θαυμάζεις όσο γερνάει μαζί σου, κάτι σαν αντικείμενο με μάλλον αρχαιολογική αξία, γεμάτο όμως μνήμες της εποχής του, ή θεωρείς ότι το κρασί πρέπει πάντα να το απολαμβάνεις, έστω και με κίνδυνο αυτή η απόλαυση να καταλήξει σε απογοήτευση;

Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά, μου "ταιριάζει" η δεύτερη άποψη, χωρίς όμως να απορρίπτω και την πρώτη. Γι' αυτό και έχω ανοίξει τα περασμένα χρόνια μια Νάουσσα του '89, μια του '96 και μια ακόμα του 1990. Το αποτέλεσμα: Η Νάουσσα του '96 ήταν εκπληκτική, λες και είχαν περάσει από επάνω της 7-8 χρόνια! Από τις άλλες δύο Νάουσσες που είχα ανοίξει, αυτή του '90 ήταν ήδη κάτι σαν κακό ξίδι, η άλλη του '89 ήτα, "ζωντανή", αλλά είχε ήδη περάσει προ πολλού από το κορυφαίο της σημείο.

Έτσι... το σκεφτόμουν. Να το ανοίξω ή να μην το ανοίξω;

Έθεσα το ερώτημα και στους φίλους του κρασιού στο facebook, και οι απαντήσεις που πήρα ήσαν σαφώς υπέρ της τολμηρής επιλογής: Από "Βεβαίως και να το ανοίξεις" μέχρι το "Μάλλον...".

Έτσι λοιπόν ο κύβος ερρίφθη, και... το άνοιξα, όταν ο Οβελίας έβγαινε από τη σούβλα. Το άνοιξα" μετά φόβου Θεού", με μια μικρή αγωνία, αλλά και κάποιο δέος για κάτι που περίμενε εμένα για 25 ολόκληρα χρόνια υπομονετικά, κλεισμένο σε ένα μπουκάλι…

Φελλός ΟΚ... έβαλα μια μικρή ποσότητα στο ποτήρι. Χρώμα όπως περίμενα, κεραμιδί, το χρώμα της μεγάλης ηλικίας. Ανάδευσα το κρασί προσεκτικά πριν το δοκιμάσω. Σε κρασιά μεγάλης ηλικίας (ανάλογα βέβαια και το κρασί, γιατί άλλη η "μεγάλη" ηλικία κρασιών που μπορούν να παλαιωθούν πάνω από 30-40 χρόνια και άλλη μιας απλής Νάουσσας) ο κανονικός "αερισμός" μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνος: Το σοκ από την επαφή με τον αέρα μπορεί να καταστρέψει το κρασί σε λίγα λεπτά. Γι' αυτό και το δοκίμασα άμεσα, χωρίς πολλές "αναδεύσεις"...

Ίσως επηρεασμένος από τη "μόδα" Βαρουφάκη, δεν μπόρεσα να κρατήσω ένα αυθόρμητο "Ουάου"! Το κρασί ήταν ζωντανό, σαφώς έχοντας πάρει ήδη το μακρύ δρόμο του θανάτου, αλλά με πολλά από τα "καλά" της ώριμης ηλικίας: Πολυπλοκότητα, εξαιρετικά μαλακές αλλά αισθητές τανίνες που κρατούν το φρούτο τους -κεράσι κυρίως, αρώματα μπαχαριών, ευδιάκριτη ντομάτα, και... λίγη οξύτητα! Ναι, οξύτητα (όχι ξίνισμα!) -περίεργο για ένα κρασί αυτής της ηλικίας. Η μεγαλύτερη μεταβολή υπήρχε στο σώμα, που είχε χάσει την πυκνότητά του, έχοντας φέρει το κρασί σε επίπεδα σώματος που βρίσκουμε συνήθως σε "ελαφρότερες" ποικιλίες, όπως η Λημνιώνα.

Τελικά, ένα κρασί που πίνεται πολύ ευχάριστα, έχοντας εξελιχθεί σε κάτι αρκετά διαφορετικό από μια Νάουσσα πενταετίας... και εδώ είναι το εντυπωσιακό της εξέλιξης κάθε κρασιού: Δυό ίδιες χρονιές μπορεί με το χρόνο να εξελιχθούν προς τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.

Θα απολάμβαναν όλοι αυτή τη Νάουσσα Μπουτάρη του '90;

Σαφώς όχι!

Αλλά για όσους γνωρίζουν την ιστορία της, τα χαρακτηριστικά της, τις συνήθεις δυνατότητες παλαίωσης που κατά κανόνα δεν υπερβαίνουν τα 10-12 χρόνια, η έννοια της "απόλαυσης" μπορεί να είναι τόσο γευστική και αρωματική, και άλλο τόσο –και μερικές φορές περισσότερο- διανοητική..

Τελικά... χάρηκα που το άνοιξα! Προσωπικά θεωρώ ότι προορισμός του κρασιού είναι να πίνεται, να προσφέρει απόλαυση, και όχι να εξελίσσεται σε μουσειακό κομμάτι. Το κρασί αυτό μου έδωσε την ευχαρίστηση ότι ο προορισμός του εκπληρώθηκε, ίσως κάπως πιο αργά από όσο έπρεπε.

Το ευχαριστώ που με περίμενε 25 ολόκληρα χρόνια... ίσως και αυτό να με ευχαριστούσε –αν μπορούσε- που το απελευθέρωσα από τη "φυλακή" του και του έδωσα την ευκαιρία να εκπληρώσει τον προορισμό του, χωρίς να καταλήξει να έχει τον τραγικό και αναπόφευκτο θάνατο όλων των κρασιών που δεν καταναλώνονται:

Να γίνει ξίδι...



Στην υγειά σας!



Τάσος Πικούνης