Ένα διθυραμβικό άρθρο για Ασύρτικο και Σαντορίνη

Από τον Τ. Πικούνη

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε ένα ακόμα διθυραμβικό άρθρο για το Ασύρτικο και τη Σαντορίνη.

Ε... και; θα μου πείτε. Είναι πια τόσα τα άρθρα που ανεβάζουν είτε τη Σαντορίνη είτε το Ασύρτικο είτε και τα δύο στα ουράνια, που ίσως δεν αξίζει να τα μνημονεύουμε πια. Άσε που δείχνουμε και... επαρχιώτες!

Το άρθρο στο οποίο αναφέρομαι, επισημάνθηκε στο facebook από κάποιους φίλους του κρασιού. ίσως επειδή προέρχεται από το Wine-Searcher, ένα σημαντικό διεθνές site αναζήτησης κρασιών.

Εντούτοις, το άρθρο "What's the Big Deal About Santorini?" που δημοσιεύτηκε στο site του Wine-Searcher, δεν είναι σημαντικό μόνο επειδή δημοσιεύτηκε σε ένα site με περίπου 3.000.000 επισκέπτες φίλους και αγοραστές κρασιού το μήνα. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό λόγω του συγγραφέα του! Ο W. Blake Gray, ο υπεύθυνος για το Wine-Searcher της Καλιφόρνια, τιμήθηκε το 2013 με το βραβείο Roederer σαν ο καλύτερος οινογράφος του διαδικτύου σε ολόκληρο τον κόσμο...

Τι επισημαίνει λοιπόν ο W. Blake Gray στο άρθρο του; Πολλά.. και κυρίως τη σημασία του terroir! "Αν θέλεις να έχεις τη γεύση του terroir, δεν υπάρχει καλύτερος τόπος στη γη" δηλώνει ο Gray!

"Terroir, schmerroir. Θα μου να μου πεις αυτές τίς μυστικιστικές μα.....ες για το ότι το κρασί έχει τη γεύση του τοπικού χώματος;"

"Λοιπόν, ναι", απαντά ο Gray... και επικαλείται τα όσα λέει για το Ασύρτικο ένας άλλος σημαντικός άνθρωπος του κρασιού, ο Michael Madrigale, καλύτερος Sommelier του κόσμου το 2012 από το περιοδικό Wine Enthusiast και σήμερα οινοχόος στο Bar Boulud στη Νέα Υόρκη:

"Με το Ασύρτικο της Σαντορίνης είναι σαν να δοκιμάζεις αυτό το νησί. Τα μεγάλα κρασιά είναι εκείνα όπου τα αμπέλια έχουν προσαρμοστεί και μεταλλαχθεί σε αυτή την περιοχή. Γεύεσαι το έδαφος. Γεύεσαι τα χρόνια και χρόνια που τα αμπέλια έπρεπε να αντέξουν τον ήλιο και την αρμύρα της θάλασσας ώστε να μας χαρίσουν τα σταφύλια τους". Και όπως έγραψε ο Eric Asimov στους Times της Νέας Υόρκης "(τα Ασύρτικα)... εμφανίζουν ξεκάθαρα αλμυρές, ορυκτές γεύσεις, σαν να ήταν η συμπυκνωμένη ουσία εκατομμυρίων μικροσκοπικών κοχυλιών."

"Νομίζω ότι τα λευκά της Σαντορίνης συγκαταλέγονται ανάμεσα στα κλασσικά κρασιά του κόσμου" λέει ο Madrigale. Και συνεχίζει: "Σε αυτά τα κρασιά είναι σαν να υπάρχει μόνο ανοξείδωτο ατσάλι... Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις βαρέλι για να βγάλεις ότι καλύτερο από το terroir. Δεν προστίθεται τίποτα, ούτε βαρέλι, ούτε οξείδωση. Τα κρασιά απλά ξεπηδούν από το ποτήρι γεμάτα χαρακτήρα".

Αλλά γιατί πήρε τόσα χρόνια στον κόσμο να "ανακαλύψει" αυτά τα κρασιά;

Απλά, απαντά ο W. Blake Gray στο ερώτημα που ο ίδιος θέτει, γιατί αρχικά δε ήσαν τόσο καλά. Οι αμπελουργοί της Σαντορίνης τρυγούσαν τα αμπέλια τους στο τέλος Σεπτεμβρίου, φτιάχνοντας κρασιά βαρειά και οξειδωμένα. Ήταν ο (μεγάλος, λέμε εμείς) Γιάννης Βογιατζής, ο οινολόγος του Μπουτάρη που έφτιαξε το οινοποιείο του στο νησί το 1989, που επέμεινε να πείσει τους παραγωγούς να τρυγούν τα αμπέλια ένα μήνα νωρίτερα... και αυτό προκάλεσε επανάσταση στο νησί.

Στη συνέχεια αναφέρει τους σημαντικότερους οινοπαραγωγούς του νησιού, με πρώτο το Σιγάλα, στη συνέχεια τον Αργυρό, και τρίτο τη Γαία, που τη χαρακτηρίζει και σαν το οινοποείο που "πειραματίζεται" περισσότερο με το Ασύρτικο. Μάλιστα, αναφέρει και μια ιστορία με το Γιάννη Βογιατζή, στον οποίο και αποδείδει... εύσημα γιατί απέλυσε τον Γιάννη Παρασκευόπουλο από το οινοποιείο Μπουτάρη, και έτσι αυτός δημιούργησε τη Γαία! (Κάτι που ο Γιάννης Παρασκευόπουλος μας αποκάλυψε στην πρόσφατή συνέντευξή του).

Τέλος αφού μας πει ότι ιδανικά το Ασύρτικο ταιριάζει με όστρακα, δίνει τρία παραδείγματα κρασιών:

Το Ασύρτικο της Γαίας Wild Ferment, το Σιγάλας - Σαντορίνη 2014 και το Ατλαντίς του Αργυρού είναι οι προτιμήσεις του συγγραφέα

Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο στα Αγγλικά εδώ.

Είναι μεγάλη μου χαρά να διαβάζω τέτοια άρθρα για Ελληνικά κρασιά και για τη Σαντορίνη ειδικά, γραμμένα από σημαντικούς ανθρώπους του κρασιού. Χαίρομαι δε ιδιαίτερα γιατί οι απόψεις που εκφράζονται στο άρθρο είναι και δικές μου απόψεις, σε όλα τα σημεία του, ακόμα και στις προτιμήσεις των Σαντορινιών κρασιών που εκφράζει ο συγγραφέας.

Ιδιαίτερα όμως συμμερίζομαι την άποψη περί terroir που έχω εκφράσει σε πολλά άρθρα μου εδώ: Ότι δηλαδή η πλήρης απόρριψη του terroir από την επιστήμη σήμερα "σκοντάφτει" σε δύο μόνο περιοχές στον κόσμο: Η πρώτη και καλύτερη είνα η Σαντορίνη, και η δεύτερη το Chablis της Βουργουνδίας...

Και μια επισήμανση:  Καμία αναφορά σε βαρελάτες Σαντορίνες...


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης