Βόλτες

Αν μιλάμε για εποχές, στον περισσότερο κόσμο αρέσει το καλοκαίρι. Σε εμένα προσωπικά, όσο κι αν δεν κάνω χωρίς θάλασσα, μου αρέσει λίγο παραπάνω ο χειμώνας. Βλέποντάς το από τη δική μου οπτική γωνία, θεωρώ το χειμώνα την εποχή που δίνει τις δυνατότητες να περάσει κανείς καλύτερα. Και δεν μιλάω για την περίοδο των γιορτών, που δεν θα έλεγα οτι είναι το καλύτερό μου. Αναφέρομαι κυρίως στους άλλους δυο μήνες, τους οποίους θεωρώ ιδανικούς για να κάνει κανείς

 

Βόλτες

 

Θα φάμε λοιπόν, θα πιούμε, και φυσικά θα βολτάρουμε.Από εδώ, θα προτείνουμε στους φίλους αναγνώστες αυτής της στήλης, τρία μαγαζιά που μας αρέσουν πολύ, το καθένα για τους δικούς του λόγους.

 

Ξεκινάω με ένα πολύ διαχρονικό μαγαζί, που έχει γράψει τη δική του ιστορία στην νύχτα της Αθήνας. Ανεβαίνουμε στο Κολωνάκι. Μήπως θα ήταν καλύτερα να πω στις παρυφές του Λυκαβηττού? Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό που έχει σημασία, κι όσοι θέλετε να το βρείτε, υπάρχουν τρόποι να το βρείτε. Κι ούτε πρόκειται να γράψουμε διευθύνσεις για κανένα κατάστημα. Κι ούτε κάνουμε διαφήμιση εδώ, όπως βλέπουμε δεξιά κι αριστερά. Γουστάρουμε αυτά τα μαγαζιά, και πολύ θα θέλαμε να τα αγαπήσουν κι όσοι δεν τα ξέρουν. Τέλος πάντων, μη φεύγω κι από το θέμα. Μιλάμε για το υπέροχο και ζεστό Jazz in Jazz. Κι όταν λέω ζεστό, δεν εννοώ οτι καίνε στο φουλ τα κλιματιστικά. Εννοώ οτι μιλάμε για ένα χώρο τόσο ατμοσφαιρικό, που σε κάνει να νιώθεις μια ζεστασιά, λες και είσαι στο σπίτι. Το ξύλο κυριαρχεί παντού, και κάθε αντικείμενο δείχνει να έχει τη δική του ιστορία. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Οι Κινέζοι λένε Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Επομένως, δείτε το πρώτα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Από μουσική, σας παραπέμπω στο όνομα του μαγαζιού, οπότε καταλαβαίνετε τι παίζει. Και πάμε σε αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο. Τα ποτά. Ωραία καθαρά ποτά, και πάρα πολλές ετικέτες. Είδαμε δωδεκάρι Dalmore, είδαμε παλιό Springbank, είδαμε Blantons Gold, είδαμε δωδεκάρι Connemara, είδαμε , και τι δεν είδαμε, ενώ είδαμε ακόμη κι αρκετές ανεξάρτητες εμφιαλώσεις whisky. Εξάλλου, ο Βαγγέλης Σπανός, που είναι ιδιοκτήτης, αλλά κυρίως ψυχή του μπαρ, είναι πολυταξιδεμένος, κι όλες οι παράξενες ετικέτες που είδαμε, εν μέρει δικαιολογούνται και έτσι. Ο ίδιος, αλλά κι όλη η ενημερωμένη ομάδα, που βρίσκεται πίσω από τη μπάρα, θα σας εξυπηρετήσουν με ευγένεια και χαμόγελο. Και μια απαραίτητη πληροφορία. Είτε Δευτέρα είναι, είτε Σάββατο, το μαγαζί είναι γεμάτο από νωρίς, οπότε, αν πάτε, φροντίστε να πάτε ακόμα πιο νωρίς.

 

Πάμε παρακάτω τώρα. Και λέω κυριολεκτικά παρακάτω, διότι η περιοχή του Χίλτον, βρίσκεται γεωγραφικά πιο κάτω από την προηγούμενη. Για εμάς, αλλά και για πολλούς από εσάς, που σας αρέσει το καλό ποτό, κι ακόμη περισσότερο το καλό whisky, το επόμενο σημείο, είναι ένα must. Μιλάμε για το γνωστό σε όλους μας CV Distiller. Εδώ είναι ο ναός του whisky στην Αθήνα. Και γιατί αυτό? Διότι δεν υπάρχει μέρος στην Ελλάδα, που να έχει τις ετικέτες που θα βρούμε εδώ. Και δεν μιλάω μόνο αριθμητικά, αφού αυτό είναι δεδομένο, με 1000 περίπου ετικέτες που υπάρχουν. Μιλάω κι από πλευράς ποιότητας. Διότι δεν θέλουμε να μετρήσουμε, αλλά να πιούμε. Εδώ λοιπόν ξεκινάμε με τον κατάλογο, ο οποίος είναι σαν μικρή εγκυκλοπαίδεια. Τα αποστακτήρια είναι βαλμένα με αλφαβητική σειρά,είναι επίσης χωρισμένα ανά περιοχή κι από όσο διάβασα, χωρίς λάθη, κάτι που σπάνια συμβαίνει. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να πω τι πρόκειται να δείτε μέσα. Πιο χρήσιμο και λιγότερο χρονοβόρο θα ήταν να πω, τι δεν θα δείτε. Μας αρέσουν τα πάντα, μας άρεσε και το Aberlour A Bunadh που ήπιαμε. Ο ιδιοκτήτης του CV και γνωστός αρχιτέκτονας Στέφανος Ψυλλάκης, έχει φροντίσει τόσο για το στήσιμο του ωραίου χώρου, όσο και για τα ποτά που βρίσκονται μέσα, μιας κι ίδιος είναι μανιώδης συλλέκτης, με μια από τις μεγαλύτερες συλλογές whisky που υπάρχουν.

 

Και πάω τώρα κόμη πιο χαμηλά, λίγο κάτω από την Πλατεία Συντάγματος. Θα πάμε συγκεκριμένα στην πιάτσα της οδού Πετράκη, που εσχάτως έχει γίνει από τις πιο καυτές της Αθήνας. Εδώ είναι ιδιαίτερη περίπτωση, και θα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Στις αρχές Αυγούστου, ή πιθανόν στα τέλη Ιουλίου, δεν είμαι σίγουρος, άνοιξε ένα μπαρ με ένα παράξενο όνομα. Και το όνομα αυτού ήταν The Bar in front of the Bar.Τι θέλει να πει ο ποιητής? Θέλει να πει αυτό ακριβώς που είπε. Δηλαδή, έχουμε ένα μπαρ, μικρό είναι η αλήθεια, το οποίο βρισκόταν ακριβώς μπροστά από ένα άλλο το οποίο κατασκευαζόταν στο μεταξύ, ακριβώς από πίσω. Εμείς πήγαμε από τους πρώτους, και μάλιστα μέσα στις ζεστές μέρες του Αυγούστου, που μας αρέσουν πολύ στην Αθήνα. Και ξαναπήγαμε και στο τέλος Σεπτεμβρίου, που ακόμη δεν ήταν έτοιμο το πίσω κομμάτι. Και πήγαμε πάλι τις προάλλες. Αλλά τώρα είναι πλέον έτοιμο το μπαρ που βρίσκεται behind of the first bar. Και το όνομα αυτού Rumble in the Jungle. Όνομα ψαγμένο και εμπνευσμένο προφανώς από τον διάσημο αγώνα μποξ, που έλαβε χώρα στην Κινσάσα τον Οκτώβρη του 1974, μεταξύ του μέχρι εκείνη τη στιγμή παγκόσμιου πρωταθλητή Τζόρτζ Φόρμαν, και του μετέπειτα διάσημου Μωχάμεντ Άλι. Πολλή έμπνευση λοιπόν στο όνομα, αλλά ακόμη περισσότερη στα cocktails. Πριν μιλήσω για αυτό, να πω και δυο λόγια για τον επίσης ψαγμένο χώρο. Μιλάμε για μια πολύ ωραία σχεδίαση, με ελαφρύ φωτισμό, όπως πρέπει, και με στοιχεία που παραπέμπουν σε ζούγκλα, που έχει σχέση με το όνομα του μαγαζιού. Πάω τώρα στα cocktails. Νομίζω οτι βρίσκομαι σε κίνδυνο. Οι αναγνώστες αυτής της στήλης ξέρουν οτι δεν πίνω cocktails, εκτός από κάποιο ποιοτικό gin tonic. Βλέποντας όμως αυτά που γίνονται εδώ, κινδυνεύω να αρχίσω να πίνω. Φυσικά όσοι από εσάς είστε φίλοι του καλού cocktail, εδώ θα βρείτε τον Παράδεισο. Ο Κωνσταντίνος Θεοδωρακόπουλος και ο Αλέξανδρος Τσελέπης, κάνουν όργια. Δεν φτιάχνουν απλώς ποτά, αλλά μαγειρεύουν ποτά, θα λέγαμε. Γίνονται επι τόπου αποστάξεις, ζυμώσεις, και διάφορα παράξενα. Για παράδειγμα, το her scent είναι προιόν αποστάξεων από γιασεμί, τριαντάφυλλο και περγαμόντο, μαζί με ένα fake lime, κι όλο αυτό ουσιαστικά είναι σαν ένα γυναικείο άρωμα σε cocktail. Σίγουρα η γυναίκα μου θα το λατρέψει. 'Η ας πούμε το C.R.E.A.M, που περιέχει τζιν , μαστίχα, ζεστή κρέμα με λευκή σοκολάτα, γάλα καρύδας, και φλούδες από λεμόνι. Το κάτω μέρος του ποτού κρύο, και το πάνω ζεστό. Ρε μπας και πρέπει να αρχίσω να πίνω κι εγώ? Μέχρι να το αποφασίσω, μπορώ να πιω ένα δεκαράκι Laphroaig, που είδα στην πολύ ενημερωμένη κάβα που έχουν τα παιδιά.

 

Αυτά με τις βόλτες και τα λέμε την επόμενη εβδομάδα

 

Μοιραστείτε το άρθρο: