Αγιωργίτικο

Το Αγιωργίτικο, ή Μαύρο Νεμέας, ή Νεμεάτικο καλλιεργείται κυρίως στην Κορινθία, στους αμπελώνες της Νεμέας (τους μεγαλύτερους και πιο συγκεντρωμένους της χώρας), και σποραδικά σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. Η Νεμέα είναι ο αρχαίος Φλιούντας, όπου παραγόταν ο Φλιάσκος οίνος που υποτίθεται ότι έπινε ο Αγαμέμνων στα ανάκτορα των Μυκηνών. Περιηγητές του 19ου αιώνα αναφέρουν, το 1820, το χωριό Άγιος Γεώργιος σαν το οινοποιητικό κέντρο της περιοχής, από όπου και η ονομασία της ποικιλίας.

Το Αγιωργίτικο είναι φυτό εξαιρετικά παραγωγικό, με σταφύλια σκουροκόκκινα, πυκνά και με μεσαίου μεγέθους ράγες μικρού ή μετρίου μεγέθους, με σάρκα χυμώδη, μαλακή και σχεδόν άχρωμη, πλούσια σε φαινολικά χαρακτηριστικά. Καλλιεργείται σε εδάφη αργιλοπηλώδη, βαθιά, με καλή στράγγιση και γονιμότητα.

Χρησιμοποιείται για την παραγωγή βαθυκόκκινων ξηρών κρασιών, με καστανές και βιολετί ανταύγειες, επιτραπέζιων και Ο.Π.Α.Π., επιδεκτικών παλαίωσης, με μαλακές τανίνες, με περιεκτικότητα σε αλκοόλη από 12.5% έως 13%, ανάλογα του υψομέτρου που καλλιεργούνται. Η παλαίωση των κρασιών Ο.Π.Α.Π. γίνεται για 1 τουλάχιστον χρόνο σε βαρέλι, μέχρι και 10 χρόνια σε φιάλες, ανάλογα με την οινοποίηση.

Τα αρώματα των φρέσκων κρασιών του Αγιωργίτικου είναι φρουτώδη, με άρωμα κυρίως κερασιού. 'Οταν παλαιωθούν, αποκτούν ένα πλούσιο μπουκέτο αρωμάτων, με κυρίαρχα αυτά των μπαχαρικών αλλά και του δενδρολίβανου.

Το Αγιωργίτικο, ανεξάρτητα από το αν είναι Ο.Π.Α.Π. Νεμέα ή όχι, διαμορφώνει το χαρακτήρα του ανάλογα με το έδαφος και την τοποθεσία. Το υψόμετρο παίζει σημαντικό ρόλο στην οξύτητα, στον αλκοολικό βαθμό, στις τανίνες, στο χρώμα και στα αρώματα. Γι' αυτό στη μικρή «Βουργουνδία» (κατά άλλους Ελληνικό Μπορντώ) της Νεμέας θα δοκιμάσουμε πολλές διαφορετικές εκφράσεις Αγιωργίτικου, που η κάθε μία απευθύνεται στο δικό της κοινό.

Ταιριάζει άριστα με λιπαρά κρέατα, και πυκνές, κόκκινες σάλτσες, αλλά και με κυνήγι.