Την εβδομάδα που μας πέρασε, ήπια αρκετά whiskies, διαφόρων ειδών, από το πάντα τίμιο και σταθερή αξία Jameson, το κλασικό δεκάρι Ardbeg, το ακόμη κλασσικότερο και επίσης δεκάρι Springbank, ώσπου χτες κατέληξα σε ακόμη ένα σπουδαίο δεκαράκι, το διαχρονικό Laphroaig. Για το τελευταίο ειδικά, θα ήθελα να παρατηρήσω, ότι μου φαίνεται ελαφρώς διαφορετικό από την αμέσως προηγούμενη ετικέτα. Και όταν λέω διαφορετικό, δεν εννοώ ούτε προς το χειρότερο, ούτε προς το καλύτερο, απλώς εντοπίζω κάποιες αλλαγές, με κυριότερη το ότι μου φαίνεται λίγο λιγότερο τυρφώδες. Εξάλλου, τώρα τελευταία ανησύχησα για το θρυλικό αυτό αποστακτήριο, όταν είδα ετικέτες καινούριες χωρίς αναγραφόμενη ηλικία παλαίωσης, όπως το
1815, ή το
Four Oak. To Laphroaig άλλωστε ήταν από τα τελευταία αποστακτήρια στη Σκωτία που δεν είχε πέσει ακόμη σε αυτή την παγίδα, μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο Ο παλιός είναι αλλιώς, για να καταλάβετε τι εννοώ. Πολύ φοβάμαι όμως ότι τα επόμενα χρόνια όλοι εκεί θα καταλήξουν, εκτός και αν κάποιοι κλείσουν. Σήμερα λοιπόν, θα κάνω μια ιστορική αναδρομή, αναφέροντας κάποια από τα αποστακτήρια που έκλεισαν στο παρελθόν, ρίχνοντας και μια ματιά στους λόγους.