Από τον Κ. Κοντογιώργη


Αφορμή για τη σημερινή μας επικοινωνία στάθηκε μια μεσοβδόμαδη βόλτα.

Τέταρτη βράδυ λοιπόν και ετοιμάζομαι για την σχεδόν καθημερινή μου προπόνηση, που περιλαμβάνει έντονο περπάτημα από την Καστέλλα, μέχρι το Φάρο της Ζέας, μια διαδρομή δηλαδή περίπου έξι χιλιομέτρων πήγαινε έλα, μιας και η ηλικία μου επιβάλλει τέτοιου είδους δραστηριότητες, αν δεν θέλω να γίνω 300 κιλά. Ου γαρ έρχεται μόνον.

Παρέα μου σε αυτή τη βόλτα, πάντοτε το κινητό μου με τα ακουστικά του, συντονισμένο στο ραδιόφωνο και με επιλεγμένο σταθμό αναλόγως τα κέφια. Αλλάζοντας λοιπόν συνεχώς σταθμούς, έπεσα πάνω στο ραδιόφωνο του Alpha και πιο συγκεκριμένα, σε ένα τρίλεπτο περίπου σχόλιο του οινολόγου Δημήτρη Χατζηνικολάου. Τον κύριο Χατζηνικολάου δεν τον γνωρίζω προσωπικά, επομένως τεκμαίρεται οτι έχει το σεβασμό και την εκτίμηση μου, χωρίς όμως αυτό να απαγορεύει να έχω διαφορετική προσέγγιση σε ορισμένα θέματα.

Αφορμή λοιπόν για το θέμα του σχολίου του κυρίου Χατζηνικολάου ήταν η ρήση ενός συγγραφέα η ενός ποιητή, αν θυμάμαι καλά, ο οποίος είπε ότι το κρασί και τα οινοπνευματώδη είναι τα μέσα για να ταξιδέψεις σε αναμνήσεις και εμπειρίες, μέσω γεύσεων και αρωμάτων. Ωστόσο, σύμφωνα πάντα με τη γνώμη του λογοτέχνη, με την οποία συντάχθηκε και ο οινολόγος, το κρασί είναι το μεταφορικό μέσο πολυτελείας, ένα super car ας πούμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι κάτι σαν απλά καροτσάκια. Φυσικά για να είμαι ακριβής, δεν χρησιμοποιήθηκαν αυτές οι λέξεις, αλλά το νόημα είναι 100% αυτό.

Εγώ λοιπόν έχω μια διαφορετική οπτική γωνία πάνω σε αυτό το θέμα, διευκρινίζοντας ότι και εγώ αγαπώ το κρασί, αλλά δεν συμφωνώ ότι οτιδήποτε άλλο που πίνεται είναι υποδεέστερο του κρασιού.

Ας δούμε λοιπόν το κάθε μεταφορικό μέσο, όπως λέει ο λογοτέχνης, ξεχωριστά.

Κρασί λοιπόν

Εκατοντάδες τα κρασιά που ήπια και άλλα τόσα θα πιω, αν θέλει ο Θεός. Υπάρχουν άπειρα είδη κρασιών και όλα αξίζουν σεβασμό. Διάφορα είδη σταφυλιού, διάφοροι παραγωγοί, διαφόρων χωρών, διάφοροι τρόποι παρασκευής. Για παράδειγμα, τι να πει κανείς για τα Chateau Petrus και Domaine de la Romanee Conti, όταν ο τρύγος δεν ξεκινάει πριν τις 10 το πρωί για να μην υπάρχει η παραμικρή σταγόνα από την πρωινή δροσιά. Στο μεταξύ, στην Ιταλία τα κρασιά Amarone de la Valpolicela, με τον υψηλό αλκοολικό βαθμό, φτιάχνονται από σταφύλια που σταφιδιάζουν υπό σκιά, ενώ στη Σαντορίνη το Vinsanto φτιάχνεται απο σταφύλια που σταφιδιάζουν στον ήλιο, από σπουδαίους παραγωγούς, όπως ο Αργυρός, ο Σιγάλας, ο Γαβαλάς, ο Χατζηδάκης και τόσοι άλλοι εξαίρετοι συνάδελφοί τους. Στη Βόρεια Εύβοια ο καλός φίλος και σπουδαίος παραγωγός Κώστας Βρινιωτης φτιάχνει την κρασάρα Syrah Wild Fermentation, χρησιμοποιώντας τις άγριες ιθαγενείς ζύμες.

Και γενικώς, πάει λέγοντας. Χιλιάδες απίθανα κρασιά λοιπόν, από παντού και με διάφορους τρόπους και γενικώς πολλή δουλεία από πίσω. Από εμένα προσωπικά λοιπόν, respect στο κρασί.

Ποιος όμως είπε ότι το whisky γίνεται μόνο του;

Κάθε άλλο παρά μόνο του παρασκευάζεται, με πάρα πολλή δουλεία, από σπουδαίους καλλιτέχνες του είδους, μαζί με τις ομάδες τους, σε Σκωτία, Ιρλανδία και Ιαπωνία. Και αναφέρομαι στο whisky γιατί αν αρχίσω να λέω για ρούμι, cognac, armagnac, gin και τα υπόλοιπα θα νυχτώσουμε. Και δεν θα αρχίσω να γράφω για την επίπονη διαδικασία παρασκευής του whisky, γιατί αυτό είναι θέμα που έχουμε δει πολλές φορές μέσω αυτής της στήλης και δεν θέλω να κουράσω επιπλέον. Φαντάζομαι πως υπάρχουν κρασιά που ενα μέρος της διαδικασίας παρασκευής γίνεται χειρωνακτικά. Ωστόσο, το ίδιο ισχύει και για ορισμένα whisky και πρόκειται για αυτά που προέρχονται απο αποστακτήρια που χρησιμοποιούν ακόμη τα παραδοσιακά floor maltings.

Απίθανο το Tignanelo, όμως το ίδιο ισχύει και για το χειροποίητο Benriach 21 ετων. Εξαιρετικός ο Μέγας Οίνος του Σκούρα, όμως επίσης εξαιρετικό το χειροποίητο Springbank 10 ετων. Καταπληκτικό το Casanova di Neri Brunello di Montalcino μα ιδίου επιπέδου και το χειροποίητο Balvenie 21 ετων, φτιαγμένο μάλιστα από τον μάγο David Stewart.



Super high class και πανάκριβο ένα Chateau Margaux του 1990, αλλά τι να πούμε και για το Midletton του 1973 που φτιάχτηκε απο τον Master Distiller θρύλο για την Ιρλανδία, τον Max Crokket, ο οποίος αφού παρέδωσε την τέχνη του στο γιο του Barry Crokket, τώρα τα πίνει παρέα με τον Αγιο Πέτρο;

Θεϊκά και πανάκριβα τα Petrus και Romanee Conti ,όμως επίσης θεϊκά και ακόμη ακριβότερα τα Black Bowmore και Springbank 1966 West Highland Malt Cask 441. Τι να πει κανείς για οινοπαραγωγούς όπως ο Angelo Gaja, ή ο Meo Camuzet, αλλά και τι να πει για αποστακτήρια όπως το Highland Park, το Ardbeg, το Dalmore, το Kilchoman, το Laphroaig.

Καταπληκτικά τα Αυστραλέζικα Penfold Grange και Henscke Hill of Grace, αλλά δεν πρέπει να πούμε το ίδιο και για τα παλιότερα και νεότερα Glendronach, όταν μάλιστα είναι φτιαγμένα από τον ταχυδακτυλουργό Billy Walker;

Δεν ξέρω ποσό κόστιζε το ακριβότερο κρασί που πουλήθηκε ποτέ σε δημοπρασία, φαντάζομαι όμως οτι θα κόστιζε πάνω απο 125.000 λίρες που πουλήθηκε ενα Dalmore 62 ετων. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Αν υπολογίσω ότι το κρασί για να έπιασε πάνω από 125 χιλιάρικα θα πρέπει να ήταν πάνω από 100-150 ετών, η διαφορά είναι ότι σε 100 χρόνια από τώρα δεν πίνεται, ενώ το Dalmore θα πίνεται.

Συμπέρασμα

Respect λοιπον και απο εμένα και στο κρασί και σε όσους το αγαπούν. Μακριά όμως από εμένα αφορισμοί σαν αυτόν της αρχής του άρθρου.

Κάθε τι πρέπει να απολαμβάνει το σεβασμό που του αξίζει.

Καλό Σαββατοκύριακο

Κυριάκος Κοντογιώργης

---

Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Είναι μόνιμος συνεργάτης του Whisky Magazine τα τελευταία χρόνια, και έχει επίσης μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.