Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Ευγενής Άμιλλα

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Αυτή την εβδομάδα δεν ήμουν στα καλά μου, μάλλον ακόμα δεν είμαι. Δεν ξέρω που να το αποδώσω ,ίσως αυτός ο άρρωστος καιρός, με τον ήλιο να πασχίζει να βγει μέσα από την καταχνιά και τη σκόνη, ίσως και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, πάντως ήμουν κάπως, έχω υπάρξει και πολύ καλύτερα. Ταυτοχρόνως, άρχισα να έχω κάποιους  προβληματισμούς, για συγκεκριμένο θέμα. Φεύγω όμως από αυτό και πάω στη Σκωτία, σε λίγο θα τα συνδυάσω όλα μαζί, αν έχετε λίγο υπομονή, θα δείτε που θα καταλήξω.

Στη Σκωτία όπως γνωρίζετε, φτιάχνουν whisky και αγαπούν το whisky. Όταν λέμε αγαπούν το whisky, αυτή η αγάπη έχει πολλές και διάφορες εκφράσεις. Για παράδειγμα, αγαπούν το να παρασκευάζουν whisky, το αγαπούν σαν διαδικασία και το θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής τους ζωής. Όπως αντίστοιχο κομμάτι της καθημερινότητάς τους είναι το να πίνουν whisky, το αγαπούν σαν  καταναλωτές.

Όμως αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι το πιο σημαντικό είναι ο  σεβασμός που δείχνει ο ένας ποτοποιός στον άλλο. Θρυλικές έχουν μείνει οι παρτίδες  μπιλιάρδο του Alan Winchester, τότε Master Distiller στο Aberlour και πλέον στο  Glenlivet, με τον David Robertson, διευθυντή του Macallan εκείνη την εποχή. Σημειωτέον οτι τα δυο αποστακτήρια βρίσκονται αμφότερα στο Speyside, παράγουν  και τα δυο whisky με το ίδιο ύφος, λίγο ως πολύ, άρα μιλάμε για δυο φίρμες άκρως ανταγωνιστικές, τίποτε όμως δεν εμπόδισε τη φιλία των δυο ανδρών. Τα τμήματα  marketing μπορεί να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, όμως αυτό δεν εμποδίζει  ανθρώπους, που κατά τα άλλα είναι αντίπαλοι φαινομενικά, να συνευρίσκονται  κοινωνικά και να ανταλλάσσουν απόψεις και συμβουλές. Μπορεί να υπερασπίζεται ο καθένας το δικό του δημιούργημα, αλλά υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός. Γνωστή είναι η προτίμηση του κορυφαίου Master Distiller στον κόσμο, David Stewart, του Balvenie, για το Black Bowmore, ένα malt που απέχει έτη φωτός από το ύφος του Balvenie. Επιπλέον, όταν ένα αποστακτήριο βγάζει στην κυκλοφορία κάποιο whisky επετειακό, αριθμημένο, ή τέλος πάντων πολύ ιδιαίτερο, ο πρώτος που θα  ζητήσει ένα μπουκάλι είναι πιθανότατα ο γείτονας, με το, υποτίθεται, ανταγωνιστικό αποστακτήριο.

Επειδή όμως σιγά σιγά θα πρέπει να αρχίσω να συνδέω και με την πρώτη παράγραφο, τα δικά μου δηλαδή, έρχομαι και στα της Ελλάδας αντιστοίχως. Εδώ από ότι φαίνεται, εμείς πετάμε χαρταετό. Συγκεκριμένα, πραγματικά  αναρωτιέμαι, πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι του χώρου, που γνωρίζω οτι έχουν πάει τόσες φορές στη Σκωτία, να μην έμαθαν τίποτα εκεί. Και όταν λέω δεν έμαθαν, δεν αναφέρομαι στις δεδομένες γνώσεις ελαχίστων, αλλά στην κουλτούρα των Σκωτσέζων που ανέφερα παραπάνω. Φυσικά το δικό μου σκεπτικό μου απαγορεύει να πω οτι κάποιοι από αυτούς είναι άσχετοι, διότι αν ονόμαζα κάποιους με μεγάλες γνώσεις, άσχετους, θα σήμαινε πως είμαι ηλίθιος, εξάλλου θεωρώ πως είναι άλλο αν είσαι κάκιστος χαρακτήρας και άλλο αν είσαι άσχετος. Ο γνώστης με κακό χαρακτήρα, δεν λέγεται άσχετος, λέγεται κακός χαρακτήρας  με γνώσεις υψηλού επιπέδου. Είπαμε και στο παρελθόν, πενήντα πενήντα όλοι. Οπότε, ας είμαι εγώ ο άσχετος και οι υπόλοιποι σχετικοί.

Θα σας βάλω όμως ακόμη πιο πολύ στο κλίμα, για να καταλάβετε πιο καλά τι εννοώ με αυτά.

Από το 2010 που η καλή μου σύζυγος μου έφτιαξε ένα λογαριασμό στο facebook,  χωρίς φυσικά να θέλω, αλλά δε βαριέσαι, ουδέποτε είχα αναρτήσει κάτι εγώ προσωπικά και ουδέποτε είχε γραφτεί κάτι από εμένα τον ίδιο, όλα ήταν από χέρι  όχι δικό μου. Και αυτό διότι δεν μου άρεσε να βλέπω κάποιους ατάλαντους να πηγαίνουν μπροστά, μόνο και μόνο επειδή είναι καλοί στις δημόσιες σχέσεις, ήθελα λοιπόν να απέχω. Φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με ανθρώπους που τρέχουν τη δουλειά τους μέσα από αυτό το μαραφέτι, όμως αυτούς που είναι όντως ταλαντούχοι και παρέχουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου, με τους τενεκέδες που γίνονται celebrities από τη μια μέρα στη άλλη επειδή είναι δημοσιοσχετίστες,  έχω πρόβλημα.

Τέλος πάντων, αφού δέχτηκα πολλές πιέσεις τον τελευταίο καιρό  από φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, είπα να αρχίσω και εγώ να ασχολούμαι με αυτό το διάολο. Πριν καλά καλά ξεκινήσω,κατάλαβα οτι κάτι πάει στραβά.

Διάφοροι τύποι, Έλληνες βέβαια, υποτιθέμενοι συλλέκτες άρχισαν να μου στέλνουν να δω κάποια ακριβά κομμάτια. Ο ένα μάλιστα, μόλις χθες έμαθα οτι είναι λέει  συλλέκτης, ενώ γνωρίζω οτι πουλάει και τη μάνα του. Τέλος πάντων, εγώ φυσικά απάντησα χωρίς δισταγμό και στους δυο, οτι είναι απίθανα κομμάτια και πολύ θα ήθελα να είχα και εγώ από ένα στη συλλογή μου,έχω βλέπετε και εγώ το ίδιο μικρόβιο από το 1992.Τα συγκεκριμένα κομμάτια που μου μοστράρισαν, χωρίς να ρωτήσω εγώ τίποτα, ήταν των 500 και 1500 αντιστοίχως, πολύ υψηλού επιπέδου πραγματικά. Η απάντηση που έδωσα ήρθε όχι μόνο για λόγους ευγενείας, αλλά και αυθόρμητα διότι απλώς έτσι πίστευα, εγώ κοιτάω προϊόν, όχι τίνος είναι. Όταν όμως εγώ ανέβασα δυο κομμάτια απολύτως σπάνια - μιλάμε για Σκωτία, όχι  σπάνια για Ελλάδα - με τις τιμές τους, αν βεβαίως ήταν προς πώληση, να είναι 1000 και 2500 αντιστοίχως, ουδείς ασχολήθηκε για προφανείς λόγους, τη στιγμή που από Σκωτία, Ιρλανδία και Ιταλία έγινε πανζουρλισμός σε προσωπικά μηνύματα. Άρα σκέφτομαι αν πρέπει να τα παρατήσω, ακόμη δεν ξεκίνησα, ή να  συνεχίσω να ασχολούμαι, ενώ πρέπει να ζητήσω συγνώμη από τους φίλους αναγνώστες που ανέφερα νούμερα για τα μπουκάλια μου, αλλά ήταν απαραίτητο για να γίνει κατανοητό τι εννοούσα, σε σχέση πάντα με τα μπουκάλια των υπολοίπων.

Τελειώνω με νέο από την αγορά, ολόφρεσκο από τη Δευτέρα το βράδυ στη Σκωτία. Επιτέλους, η Ιαπωνία και συγκεκριμένα το Karuizawa που ήταν αήττητο  τα τελευταία δυο χρόνια οπουδήποτε, ηττήθηκε και μάλιστα δις. Νικητής της δημοπρασίας αναδείχτηκε το πολυπόθητο Dalmore 50 ετών, του 1926 παρακαλώ,  με 9500 λίρες, με πολύ κοντά την πρώτη έκδοση του επίσης πενήντα ετών Glenfiddich, με 9300 λίρες, ενώ αμέσως μετά ακολούθησε μια στρατιά από Karuizawa, πολύ ακριβά μάλιστα που είχαν αρχική εκτίμηση 14 και 15 χιλιάρικα, αλλά τελικά έχασαν.

Εγώ δεν έχω λεφτά για να πιώ τέτοια whisky, οπότε θα σας αποχαιρετήσω με ακόμη μια γουλιά από κάτι άλλο, που δεν είναι καν whisky, Martell Mentaillon .

Καληνύχτα σας


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Είναι μόνιμος συνεργάτης του Whisky Magazine τα τελευταία χρόνια, και έχει επίσης μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: