Athens Bar Show

Λοιπόν. Είπαμε και την περασμένη εβδομάδα, οτι στο επόμενο άρθρο, δηλαδή το σημερινό, θα ασχοληθούμε με το

Athens Bar Show
 
Νομίζω έδωσα μια πολύ μικρή πρόγευση την περασμένη εβδομάδα. Και αυτή ήταν οτι δεν ενθουσιάστηκα. Για να τα δούμε όμως πιο αναλυτικά, αφού βάλω πρώτα ένα ποτάκι να πίνω. Ξεκινάω με Ardbeg Uigeadail και βλέπουμε αργότερα.

Ξεκίνησα λοιπόν μια και δυο, ανέβηκα την Οδό Πειραιώς και έφτασα στο Γκάζι. Από πλευράς ελέγχου όλα πήγαν καλά, αφού κανείς δεν έμπαινε χωρίς τα σχετικά πιστοποιητικά που απαιτεί η κατάσταση που ζούμε. Αφού λοιπόν μπήκαμε, το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν αυτό το νερό με την αρκούδα που διαφημίζει κι η τηλεόραση. Και πήγαμε στο πρώτο περίπτερο, το οποίο ήταν ήταν αυτό της εταιρείας Τρία Έψιλον. Η αλήθεια είναι οτι εκτός από το ότι ήταν το πρώτο που έπεσε στο δρόμο μας, υπήρχε η επιθυμία να πιούμε και λίγο δωδεκάρι Highland Park. Για τα Macallan δεν υπήρχε καμία πρεμούρα, και τους λόγους τους έχω εξηγήσει στο παρελθόν, και δεν επανέρχομαι. Ωσόσο, η εταιρεία είχε αποφασίσει οτι δεν υπάρχει λόγος να εκθέσει το Highland Park, ενώ αντιθέτως υπήρχε λόγος να εκτεθεί το ρούμι Brugal. Ως εκ τούτου, και για να μην προσβάλλουμε την πολύ ευγενική δεσποινίδα που μας προσέφερε ένα Brugal Anejo, το ήπιαμε. Νόστιμο, αλλά όχι για εμάς. Που σημαίνει, νόστιμο, αλλά χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, που όμως θα υπάρχει αρκετό κοινό που αρκείται σε αυτή τη λογική. Θα μου πείτε, εδώ πίνουν άλλα κι άλλα, να μην αναφερθώ καλύτερα, και δεν είμαι και στις καλές μου.

Πήγαμε αμέσως μετά στο επόμενο περίπτερο, που ήταν φανερό οτι είχε πέσει πολύ χρήμα. Επρόκειτο για εταιρεία που εγώ προσωπικά δεν γνώριζα, πολύ δε περισσότερο τα προιόντα της .Επίσης πολύ ευγενική η κυρία που μας πλησίασε, οπότε αναγκαστικά ήπιαμε. Και τι ήπιαμε? Μια μαστίχα που λεγόταν κάπως, ένα παλαιωμένο τσίπουρο, επίσης κάπως, και δυο ρούμια. Η μάρκα λεγόταν Ron Cubay, και ήπιαμε δυο από αυτά. Το πρώτο περιείχε αποστάγματα 12 εως 18 ετών, και το δεύτερο 12 εως 25 ετών. Το πρώτο κάτω του μετρίου, και το δεύτερο καλό για 50 με 60 ευρώ, αλλά όχι για 150 και βάλε στο ράφι. Αγαπητοί κύριοι, έχετε δοκιμάσει ρούμι που να αξίζει 150 ευρώ? Να τα αξίζει όμως. Σας πληροφορώ οτι δεν είναι σαν αυτό.

Πήγα πιο κάτω σε ένα πολύ εντυπωσιακό περίπτερο, αφού επρόκειτο για ολόκληρη σειρά από brands. Στο περίπτερο της εταιρείας Granikal λοιπόν, συναντήσαμε τον πολύ ενημερωμένο και ευγενικό bartender Νικόλα Μοσχονά, ο οποίος ξέρει το ρούμι απέξω κι ανακατωτά, και δεν πουλάει σελεμπριτιλίκι. Ως εκ τούτου μας κέρασε ένα πολύ νόστιμο El Dorado 21 ετών, κι αφού τα ήπιαμε και τα είπαμε, πήγαμε παρακάτω.

Παρένθεση.Γιατί τόσο πολύ βερμούτ ρε παιδιά? Βαριέμαι. Κι όπως βαριέμαι τώρα που το λέω, άρχισα να βαριέμαι κι εκεί. Και πήγα να βρω και λίγο whisky, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν πολύ λιγότερο του αναμενομένου.

Στο περίπτερο του Καρούλια, ήπιαμε λίγο από το πολύ ωραίο Octomore που υπήρχε εκεί μεταξύ άλλων, και πήγα παρακάτω.

Στο περίπτερο της εταιρείας Loch Katrine, συναντήσαμε τον επίσης πολύ σωστό, για τους λόγους που προανέφερα , Δημήτρη Παπαθανασίου, ο οποίος μας κέρασε Tamdhu Batch Strength, και Ship Deep Islay, που μας αρέσουν πολύ.

Τα πιο ωραία ποτά όμως, ανεξαρτήτως είδους αποστάγματος, τα ήπιαμε στο περίπτερο της εταιρείας Bar Sheed. Μας κέρασαν πολύ ωραίο Cognac Merlet XO, αλλά το κυρίως πιάτο ήταν τα ρούμια. Ήπιαμε το πολύ ωραίο Worthy Park 109, τουτέστιν 54.5 αλκοολικός βαθμός, που δεν του φαινόταν καθόλου, και τις δυο εκδόσεις με τα finishes. Πρώτα το Madeira Finish κι έπειτα το Port Finish. Πολύ ωραία και τα δυο, με το πρώτο να κερδίζει κατά τη γνώμη μου.

Στο μεταξύ, στο περίπτερο της εταιρείας Δυναμική, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Περάσαμε πρώτη φορά, και δεν μας έδωσε κανείς σημασία, όσο κι αν περιμέναμε, βλέποντας διάφορα ακαταλαβίστικα ζουμιά. Ποιός τα πίνει αυτά ήθελα να ήξερα. Αφού ξαναπήγαμε και ζητήσαμε λίγο δεκάρι Laphroaig, λάβαμε την απάντηση που λάβαμε και πρόπερσι. Ότι δηλαδή είναι κοιτάτε αλλά μην αγγίζετε, και στην προκειμένη περίπτωση, μην πίνετε. Και τότε κύριοι, τι τα θέλατε εκεί? Διότι ένα δεκάρι Laphroaig είναι ζήτημα στον εισαγωγέα να κοστίζει 25 ευρώ, και πολλά είπα. Δηλαδή, τι ήταν να ξοδέψετε δυο κατοστάρικα, για να ανοιχτούν 8 μπουκάλια. Που δεν επρόκειτο να καταναλωθούν τόσα, αλλά λέμε τώρα. Τέλος πάντων, ας μην πω περισσότερα.

Είναι πιθανόν να έχω ξεχάσει κάποια περίπτερα, διότι γράφω κάτω από το βάρος πολύ σοβαρής απώλειας, και ζητώ συγνώμη αν ξέχασα κάποιον. Ορισμένους βέβαια όπως είδατε, θα ήταν καλύτερο να τους ξέχναγα.

Η διοργάνωση πολύ καλή , και πολύ καλή η προσπάθεια των διοργανωτών, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν φταίνε για την γενική μετριότητα των ποτών που υπήρχαν, αφού αυτά ήταν επιλογή των εταιρειών, που πλήρωσαν και τα περίπτερα. Οπότε, θα ευχηθώ στους διοργανωτές και του χρόνου, και θα ανανεώσω το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.

Share: