Athens Bar Show

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Την εβδομάδα που μας πέρασε, διοργανώθηκε για μια ακόμη χρονιά, την δέκατη συγκεκριμένα, η ετήσια γιορτή των μπαρ και των κάθε λογής επαγγελματιών του χώρου. Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για το

Athens Bar Show

Ξημέρωσε Τρίτη, σηκώθηκα νωρίς όπως πάντα, πήγα τα παιδιά μου στο σχολείο, τέλειωσα όσο μπορούσα γρηγορότερα το επαγγελματικό πρόγραμμα της ημέρας, πήρα το αμάξι, ανέβηκα τη Λεωφόρο Πειραιώς και βρέθηκα στο Γκάζι. Στη 1 το μεσημέρι όλα αυτά, μιας και μιλούσα σε κάποιο από τα πολλά περίπτερα της έκθεσης. Έπιασα δουλειά λοιπόν με το καλημέρα, οπότε άφησα για αργότερα την αναψυχή. Κατά τις 4 το απόγευμα, ήμουν έτοιμος να βολτάρω, και κυρίως να πιώ. Όχι οτι πιο πριν δεν είχα πιεί, αλλά αυτό είχε γίνει στα πλαίσια της επαγγελματικής παρουσίας μου, στο περίπτερο που προανέφερα.

Τα περίπτερα, δεν ξέρω αν ήταν λιγότερα ή περισσότερα από άλλες φορές, πάντως ήταν πάρα πολλά. Όπως κάθε φορά, κάπου περάσαμε όμορφα, και κάπου αλλού φρόντισαν να μας χαλάσουν το κέφι, ή μάλλον προσπάθησαν, έστω και έμμεσα. Να τα δούμε ένα ένα λοιπόν.

Η βόλτα ξεκίνησε από το περίπτερο της εταιρίας Άμβυξ, ή για να είμαι ακριβέστερος, από ένα εκ των περιπτέρων της. Συναντήσαμε ένα πολύ ωραίο χώρο, ο οποίος είχε διαμορφωθεί σαν κήπος κι εκεί υπήρχαν παρκαρισμένες δεκάδες φιάλες από το αγαπημένο μας Hendricks. Δεν ήπια, διότι έπρεπε να κάνω συντήρηση δυνάμεων για αυτά που θα ακολουθούσαν και ήταν πολλά.

Αργότερα, στην εταιρία Deals, είχε πολλά ωραία μπουκάλια, διαφόρων ειδών, όπου ξεχωρίσαμε και φυσικά ήπιαμε τα εξαιρετικά Blantons Straight from the Barrel, Blantons Gold, και Blantons Original. Φυσικά δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσουμε και το εξαιρετικό William Chase Elegant 48 Gin, από το οποίο και δοκιμάσαμε ξανά.

Ακριβώς απέναντι, η εταιρία Granikal, σε ένα από τα έξι περίπτερά της, είχε παρκάρει τα υπέροχα Michters. Όσοι δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε, ρίξτε μια ματιά στο σχετικό άρθρο. Δοκιμάσαμε Michters American Whiskey, Michters Bourbon και το υπέροχο Michters Barrel Strength Rye, το οποίο βγήκε από μια κρυψώνα μετά από δική μας προτροπή στους ανθρώπους που σερβίριζαν.

Αμέσως μετά, περάσαμε πολύ ωραία. Διότι, δεν φτάνει μόνο να πιείς καλά, χρειάζεται και η ανάλογη φιλοξενία από τους ανθρώπους του κάθε περιπτέρου. Και μια τέτοια, άψογη σε όλα φιλοξενία, είχαμε στο περίπτερο της εταιρίας Vinalia, από τον σούπερ γνώστη του whisky Γιώργο Παπαδογούλα, για τον οποίο είχα ακούσει πάρα πολλά, τα οποία ήταν μάλλον και λίγα. Μας υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και φρόντισε να περάσουμε καλά. Μας κέρασε από όλα σχεδόν τα μπουκάλια, ενώ φρόντισε να ξετρυπώσει και το αγαπημένο μου Glen Scotia Victoriana και να προσφέρει ένα dram. Και ενώ για το συγκεκριμένο ήξερα τι ουισκάρα είναι, ο Γιώργος μας εξέπληξε ιδιαίτερα με ένα άλλο whisky από το αποστακτήριο του Loch Lomond αυτή τη φορά. Ήπιαμε Inchmoan 12 ετών, ελαφρώς τυρφώδες, με μια διακριτική γλύκα και με πολύ ωραία επίγευση. Υπόσχομαι να επανέλθω με περισσότερα για το συγκεκριμένο, μιας και το δοκίμασα στο πόδι. Πάντως αποτελεί δική μου προσωπική παράλειψη η απουσία του από τον κατάλογο του House of Wine, κάτι που φυσικά διορθώνεται. Και μετά από αυτή την επίσκεψη, έφυγα για το σπίτι, μιας και τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο, και άφησα τα υπόλοιπα για την άλλη μέρα.

Την επόμενη μέρα λοιπόν, δεν εργάσθηκα, αλλά απλώς παραβρέθηκα στο περίπτερο της εταιρίας Concepts σαν guest, που λέει ο λόγος. Είχα πολύ περισσότερο χρόνο και πήγα ακόμη περισσότερες επισκέψεις σε άλλα περίπτερα.

Ωραία περάσαμε στο περίπτερο της εταιρίας LKC, με τα εξαιρετικά whiskies και το αγαπημένο μας Grace Gin, από τον οποίο δεν ήπιαμε αυτή τη φορά. Ωστόσο ήπιαμε από το πάντα υπέροχο Sheep Dip Islay, και λίγο ακόμη από το κλασικό Glengoyne 12 ετών.

Πέρασα και μια βόλτα από το περίπτερο υπερπαραγωγή της εταιρίας Diageo όπου ζήτησα και μου έδωσαν λίγο από το πολύ νόστιμο Roe and Co, σκέτο φυσικά, έστω κι αν από ότι είδα το σερβίριζαν μόνο σε cocktail.

Λίγο πιο πέρα, είδαμε πάλι πολύ ωραία ρούμια στο περίπτερο της εταιρίας Bar Seed. Μας υποδέχτηκε όπως πάντα χαμογελαστός ο Νίκος Σωτηρόπουλος και μας σερβίρισε τρομερά ρούμια. Έβγαλε από το πονηρό ράφι δυο πειραματικά Worthy Park, το ένα σε τελείωμα βαρέλι oloroso και το άλλο αντιστοίχως σε madeira. Αλλά αμέσως μετά, έβγαλε τα πυρηνικά. Είπα και στο άρθρο για το Rum and Whisky Festival, πως ότι καλύτερο ήπια, ήταν το τρομερό Worthy Park 12 ετών, το οποίο επίσης αποτελεί παράλειψή μου η απουσία του από τον κατάλογο του HOW, που επίσης διορθώνεται. Το καλύτερο ρούμι που δοκίμασα φέτος και αξίζει τα εκατόν σαράντα φεύγα που κοστίζει.

Πήγα παρακάτω και μιας και έπινα ρούμι, πέρασα μια βόλτα από τη Granikal, όπου βρισκόταν ο Νικόλας Μοσχονάς πίσω από τη μπάρα. Μας υποδέχτηκε όπως πάντα με κέφι και ευγένεια. Από τα άτομα που μας αρέσουν. Με γνώσεις, χωρίς όμως να πάρουν και τον τηλεβόα να τις διαφημίσουν, όπως το ίδιο ισχύει και για όσους αναφέρω προσωπικά και με τα ονόματά τους. Έχω πει ξανά και ξανά, οτι με το σινάφι των bartenders(shic?), mixologists (super shic?), δεν τα πάω και πολύ καλά. Δεν πρόκειται όμως να τους βάλω και στο ίδιο τσουβάλι όλους. Ο Νικόλας έφτιαχνε διάφορα παράξενα ζουμιά με βάση το ρούμι El Dorado και είχε μπροστά του κόσμο και ντουνιά. Οπότε αφού ούτε cocktails πίνω, ούτε διαθέσιμος ήταν, με βοήθησε κάποιος κύριος από το El Dorado, που μας κέρασε κάτι από τη σειρά El Dorado Rare Cask. Και συγκεκριμένα ήταν από τον διπλό ξύλινο άμβυκα του Port Mourant. Επαναλαμβάνω, επειδή πολλοί το μπερδεύουν. Το μοναδικό ενεργό αποστακτήριο στη Γουιάνα, είναι το Diamond που βγάζει το El Dorado. Τα υπόλοιπα ονόματα, όπως Port Mourant, Enmore, Albion και τα λοιπά, αφορούν σε ονόματα άμβυκα, από αποστακτήρια που είναι πλέον κλειστά. Αυτό που ήπιαμε ήταν υπέροχο και λουσάτο, δεν ξέρω τι τιμή βγαίνει στο ράφι, πάντως μιλάμε για πάνω από 150 ευρώ, τα οποία όμως αξίζει. Στα υπόψιν και το συγκεκριμένο για τον κατάλογό μας. Τσίμπησα και λίγο από την πολύ ωραία σοκολατίτσα που υπήρχε εκεί και πήγα παρακάτω.

Και επειδή έπεσε πολύ το ρούμι, ξαναπήγα στον Γιώργο Παπαδογούλα στην εταιρία Vinalia. Τον πέτυχα να κρατάει μια βότκα από γάλα, αλλά δεν μπορώ να πιω και τα πάντα, γιατί μετά θα πρέπει να πάω από το Γκάζι στον Πειραιά με τα πόδια. Αφού κράτησα την παράξενη αυτή βότκα στο πίσω μέρος του μυαλού για να τη δω κάποια στιγμή, ήπια ένα ωραίο dram. Το Glen Scotia Double Cask, είναι όχι μόνο πολύ νόστιμο, αλλά είναι επιπλέον και τρομερά value for money. Κράτησα χώρο για να πάω και σε άλλα περίπτερα.

Ευχαρίστησα το Γιώργο για την άψογη φιλοξενία και πήγα μια βόλτα στην εταιρία Τσακνάκης. Πολύ whisky, πολύ ρούμι, από το οποίο μας έβαλε να δοκιμάσουμε κάτι ο Αλέξανδρος Σουρμπάτης. Ήπια ένα single cask από τη Γουιάνα, δεν θυμάμαι αν ήταν cask strength η όχι, πάντως ήταν πολύ ωραίο και πρέπει να μπει στα υπόψιν και αυτό. Όπως και το αμέσως επόμενο από το Peru, στην ίδια λογική ακριβώς. Ευχαρίστησα τον Αλέξανδρο και πήγα μια βόλτα στο Whiskey Room, οπου βρισκόταν ο πολύ κεφάτος την ώρα που τον συναντήσαμε Ανέστης Ζαμανόπουλος. Αρκετά ωραία dram, με κορυφαίο όλων το εξαιρετικό Port Charlotte 10 ετών, αφού την ώρα που εγώ τουλάχιστον πήγα, δεν είδα το Octomore που είχα ακούσει πως υπήρχε.

Διαβάζοντας μέχρι εδώ, μπορεί να νομίζετε οτι πήγαν όλα καλά. Μα δεν πήγαν. Έχουμε δυο εταιρίες που κάθε χρόνο μας δυσκολεύουν, παραδοσιακά θα έλεγα.

Ξεκινάω από την Τρία έψιλον. Και πέρσι και πρόπερσι τα ίδια. Ένα σωρό μπουκάλια, σχεδόν τίποτα να πιούμε. Ζητάω Highland Park 10 ετών, άντε ένα 12 ετών αν δε γίνεται, και πληροφορούμαι οτι είναι μόνο για να τα βλέπουμε. Και τότε έρχεται η δεύτερη κατραπακιά. Τη στιγμή που δεν ανοίγει μπουκάλι κόστους 20 ευρώ, η εταιρία ανοίγει μπουκάλι κόστους 100 ευρώ. Πίσω από τη μπάρα εξυπηρετική και ευγενική, μια κοπέλα μας πληροφορεί οτι είναι ανοιχτό ένα Macallan 15 ετών, επειδή είχε προηγηθεί, λέει, ένα masterclass, λέει. Και λέω κι εγώ. Μπας κι είναι εδώ ο Master Distiller του αποστακτηρίου, ο Bob Dalgarno? Που είναι και έχασα το αυθεντικό masterclass? Ή μήπως δεν ήρθε καθόλου? Αλλά αν δεν ήρθε, ποιός έκανε το masterclass για το Macallan? Να το πω άλλη μια? Δε βαριέσαι, να το ξαναπώ. Δεν υπάρχει κανείς στην Ελλάδα που να μπορεί να κάνει masterclass. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες του χώρου, όπως ας πούμε ο Richard Paterson, η ο David Stewart. Θα μου πείτε, ποιός είσαι εσύ που το λες? Εγώ, κανείς. Ωστόσο, την ίδια ακριβώς άποψη έχουν και στο έγκριτο site, scotchwhisky.com, όπου ζητούν να πάψει να χρησιμοποιείται ο όρος masterclass από τον καθένα. Πριν από ένα χρόνο όλα αυτά. Ασχέτως αν εγώ το έχω γράψει αυτό εδώ και 4(τέσσερα) χρόνια. Αφήστε λοιπόν τα masterclass κατά μέρος. Κι εκεί που ακούω για masterclass, έρχεται και δεύτερο χτύπημα. Βλέπω Macalan 15 ετών, μέσα σε ποτήρι μαζί με παράξενο ζουμί, σαν λεμονάδα. Ξέρω κι εγώ, μπας κι είναι Galliano? Δεν ξέρω τι διάολο είναι αυτό, πάντως δεν έχει καμία δουλειά εκεί μέσα μαζί με το δεκαπεντάρι Macallan. Φυσικά όλο αυτό είναι στα πλαίσια του masterclass, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, ενώ περιττό να πω οτι η πολύ ευγενική όπως προείπα κυρία πίσω από τη μπάρα, το βρήκε και φυσιολογικό να ρίχνει ο καθένας οτι γουστάρει μέσα στο ποτό του, όσο κι αν κάνει αυτό. Και όταν έδειξα φωτογραφία από αρχαίο Macallan του δεκαχίλιαρου, που υπήρχε στη συλλογή μου, όταν είχα χρήματα, και τώρα δεν υπάρχει, γιατί δεν έχω, μου είπε πως επίσης μπορώ να βάλω οτι γουστάρω μέσα, μιας και είναι δικό μου. Φυσικά και μπορώ, πως δε μπορώ. Όπως επίσης μπορώ να πάω με τα πόδια στην Κοζάνη, κι από εκεί και στην Λωζάνη, επίσης με τα πόδια. Δε θα σημαίνει όμως οτι είμαι και στα καλά μου. Συμπερασματικά, δεν επιτρέπεται να μην πιούμε ένα dram Highland Park, το δε Macallan 15 ετών που ήπιαμε, ευτυχώς σκέτο, ήταν καλό, αλλά όχι για τόσα χρήματα. Και για να παίξουμε πενήντα πενήντα, η φιλοξενία από την κυρία ήταν όπως έπρεπε, με ευγένεια και χαμόγελο, απλώς οι απόψεις δεν ταυτίστηκαν. Ευχαριστούμε και ελπίζουμε να μην γράψουμε πάλι τα ίδια του χρόνου, όπως και πέρσι και πρόπερσι.

Κι αν αυτά συνέβησαν στην Τρία Έψιλον, στο περίπτερο της Δυναμικής πέρασαν σε άλλο επίπεδο. Όχι μόνο δεν ήπιαμε τα πολυαγαπημένα και φουλ ποιοτικά Laphroaig, Bowmore, Glen Garioch, αλλά ούτε και τα είδαμε. Αντιθέτως είδαμε κάτι φωτογραφίες, σε μια αφίσα, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αφού εκνευρίστηκα και πήγα παρακάτω. Θυμάμαι πολύ καλά, οτι ήταν η ίδια νεαρά και πέρσι που μας ενημέρωσε οτι δεν μπορούμε να πιούμε. Πάντως αυτό με τη φωτογραφία μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό ωραίο σύνθημα των γηπέδων .Να βγάλετε και μια φωτογραφία, με της.........Το υπόλοιπο δεν το λέω, δεν γίνεται.

Πολλοί και διάφοροι, από φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, μου λένε οτι πρέπει να είμαι διπλωμάτης και να μη γίνομαι καυστικός, γιατί λέει είμαι κι εγώ εισαγωγέας και δεν πρέπει να έχω έχθρες. Απαντώ ως εξής. Κάτι είσαι ή δεν είσαι. Δε γίνεσαι κάτι άλλο. Καλό βλέπω, καλό γράφω. Χάλι βλέπω, χάλι γράφω, έστω κι αν είναι η μάνα μου. Πενήντα πενήντα οι πάντες, έστω κι αν πολύ σπάνια εγώ βρήκα αυτή την αντιμετώπιση.

Ιδιαίτερη μνεία για το περίπτερο της εταιρίας Concepts. Εκτός του ότι είχε υπέροχα ποτά όπως τα σούπερ κλασικά Glendronach 12 ετών και Dalmore 12 ετών, ή το εκρηκτικό Elijah Craig Small Batch, ενα από τα καλύτερα bourbon της αγοράς, αυτό που έχει σημασία είναι άλλο. Ο κόσμος δοκίμασε από τα πάντα και όσο ήθελε. Τι κι αν αυτό ήταν το υπέροχο Benriach Curiositas 10 ετών, ή το απείρου κάλλους Glenglassaugh Torfa, δεν υπήρχαν περιορισμοί και για αυτό το λόγο ήταν τόσος ο κόσμος που πέρασε και όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι. Τα συγχαρητήριά μας, διότι είδατε παραπάνω τι έγινε σε άλλες εταιρίες. Εδώ αντιθέτως δεν είχαμε καμία φειδώ σε έξοδα. Ήπιαμε και περάσαμε ωραία.

Συμπερασματικά, θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στους διοργανωτές για την προσπάθεια που έκαναν και φυσικά την άψογη διοργάνωση, και να ευχηθώ

Και του χρόνου


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 25 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: