Χριστίνα Παλάτου

{Ένας μικρός οδηγός για όλους τους wine lovers που ακολουθούν μια άλλη διατροφή}

Γίνεται ένα κρασί να μην είναι vegan? Και όμως ναι.
Μπορεί το κρασί να είναι αποτέλεσμα της αλκοολικής ζύμωσης των σταφυλιών, μιας διαδικασίας άκρως φυσικής αλλά κατά τη διάρκεια της διαύγασης του, χρησιμοποιούνται κάποια ζωικά παράγωγα που δεν καθιστούν δυνατή την vegan πιστοποίηση του.

Δε ξέρω αν με νιώθετε, αν κατανοείτε την έλλειψη ταξιδιού που βιώνω τον τελευταίο σχεδόν χρόνο, αλλά εάν ναι, απλώς πατήστε play και γεμίστε το ποτήρι σας.  

Μου λείπουν  τα ταξίδια λοιπόν. Πολύ!  

Μου λείπει να μπω σε τρένο, σε αεροπλάνο, να μη μπορώ να κλείσω τη βαλίτσα  και να φωνάζω ενισχύσεις (τους φίλους μου δηλαδή)  μέχρι να τα καταφέρω.  

Περνάω τον ελεύθερο μου χρόνο κοιτώντας εισιτήρια και εξωτικούς προορισμούς όμως μέχρι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα μας, θα αρκεστώ σε ένα μικρό, φανταστικό ταξίδι μέχρι την Αλσατία.  

Θα έρθετε?  

Μία από τις πρώτες ερωτήσεις που μου έκανε ο Μιχάλης κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μου, για τη θέση μου στο HOUSE  Of Wine αφορούσε στην αντοχή μου απέναντι στην πίεση που μπορεί να προκύψει στη δουλειά.  

Και λέγοντας πίεση, εννοώ αυτή, κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων..

Με θυμάμαι άνετη να χαμογελάω και να απαντώ πως έχω εργαστεί πολλές φορές την περίοδο των γιορτών,  πως δε θυμάμαι καν πως φελλούς κουβαλούσα στις τσέπες μου,πόσα ποτήρια κρασί είχα σερβίρει και πόσες σαμπάνιες είχα ανοίξει σε ένα μόνο βράδυ Πρωτοχρονιάς.

Χαμογέλασε.

Τις τελευταίες μέρες όλοι μας περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο μέσα στο σπίτι, για αυτό και αποφάσισα να σας βρω μερικά ιδανικά "ταίρια" για να σας κρατάνε συντροφιά παρέα με εκείνο το βιβλίο που όλο λέγατε να διαβάσετε αλλά δεν είχατε χρόνο, με εκείνη την ταινία που μόλις ανακαλύψατε στο Netflix είτε αγκαλιά με ότι και όποιον αγαπάτε!

Ο Νοέμβρης συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μου μήνες. Κρύβει στις μέρες του γενέθλια αγαπημένων μου ανθρώπων, μικρά μαγαζάκια που ξεκινάνε δειλά δειλά να στολίζονται για τις γιορτές και αγκαλιές σφιχτές, από ξενιτεμένους φίλους που επιστρέφουν για λίγες μέρες στα πάτρια εδάφη.

Από παιδί θυμάμαι πως αγαπούσα πολύ τις ιστορίες, τόσο που έμενα ξάγρυπνη μέχρι να σκαρφιστεί ο μπαμπάς μου ένα παραμύθι για να με νανουρίσει.

Μεγαλώνοντας και ανακαλύπτοντας πως οι ιστορίες δεν αφορούν μόνο την παιδική μας ηλικία, έψαχνα με κάθε τρόπο να συνεχίσω να ακούω και να μαθαίνω ιστορίες σε κάθε ευκαιρία.

Κάθε φορά που ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί, κλείνω για λίγο τα μάτια μου και φτιάχνω μια εικόνα. Μπορεί να είναι η εικόνα ενός καταπράσινου αμπελώνα, ένα γραφικό οινοποιείο στην αρχαία Νεμέα, είτε στεφάνια πλεγμένα από ασύρτικο στη Σαντορίνη.

Μπορεί πάλι να είναι η εικόνα ενός αγαπημένου ανθρώπου που μοιράζεται μαζί μου ένα ποτήρι κρασί ή η μυρωδιά του αγαπημένου μου φαγητού που πάντοτε θα συνοδεύεται από το κουρασμένο αλλά τόσο αληθινό χαμόγελο της μητέρας μου, έπειτα από έναν γιορτινό μαραθώνιο.