Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Good News

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Δεν είναι τα καθιερωμένα νέα της αγοράς. Αυτά τα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Σήμερα θα ασχοληθούμε με κάτι άλλο, κάτι πολύ ευχάριστο για όλους εμάς που αγαπάμε το whisky.

Η αλήθεια είναι οτι η κατάσταση είχε παραγίνει στην Ιαπωνία, μιλάω για τα whisky, τα περισσότερα από τα οποία, δεν ήταν κανονικά whisky, αλλά υποτιθέμενα whisky.Και βέβαια πριν χρόνια, στο άρθρο Big in Japan Final Edition, είχα υποσχεθεί οτι δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με αυτό τον παραλογισμό, ωστόσο σήμερα επανέρχομαι, όχι για γκρίνια, αλλά για να μεταφέρω καλά νέα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Τι ήταν μέχρι σήμερα το japanese whisky?'Ηταν μάλλον κάτι αδιευκρίνιστο. Και φυσικά αναφέρομαι στην νομοθεσία γύρω από αυτό. Δεν θα πω πολλά για την παλιά νομοθεσία, διότι θα επικεντρωθώ στην καινούρια. Ωστόσο, για να δώσω μια ιδέα, λέω σύντομα τα εξής. Βάσει λοιπόν της προηγούμενης νομοθεσίας, whisky μπορούσε να ονομαζόταν σχεδόν οτιδήποτε. Αρκεί να υπήρχε ένα μικρό ποσοστό σε κανονικό whisky, το οποίο όμως δεν ήταν υποχρεωτικό να έχει φτιαχτεί στην Ιαπωνία, αλλά οπουδήποτε. Και το υπόλοιπο μπορούσε να είναι οτιδήποτε, με το γνωστό ιαπωνικό σακέ, να είναι πρωταγωνιστής στις περισσότερες περιπτώσεις. Αναμενόμενο λοιπόν, τα κανονικά japanese να ανεβάσουν τιμές, σε επίπεδα όμως που ήταν παράλογα.

Κι εδώ νομίζω θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τι αντίκτυπο είχε όλο αυτό για την ελληνική αγορά. Είχαμε λοιπόν τις εξής δυο περιπτώσεις. Πρώτον, σχεδόν όλοι οι εισαγωγείς, ακόμη και οι σοβαρότεροι αυτών, θεώρησαν σωστό να εμπλακούν σε αυτό το παιχνίδι του γιαπωνέζικου whisky, κάνοντας εισαγωγές που στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν σαβούρες. Με τη συνδρομή φυσικά του αγοραστικού κοινού, που δυστυχώς έπεσε σε αυτή την παγίδα. Είδαμε λοιπόν εταιρείες με πολλά εκατομμύρια ευρώ τζίρους, να κυνηγάνε ακόμη μερικά χιλιάρικα, αδιαφορώντας για την ποιότητα των υποτιθέμενων whisky που έδωσαν στο αγοραστικό κοινό. Με άλλα λόγια, έπρεπε ντε και καλά να έχουμε japanese whisky, που δεν ήταν φυσικά japanese, ούτε καν whisky, αλλά μερικές φορές θύμιζε σαπουνάδα, όπως αυτό το ανεκδιήγητο φουτζικάτι που είχα την ατυχία να πιω. Πώς την πάτησα έτσι δεν ξέρω, μόνο πιωμένος θα έπινα κάτι τέτοιο.

Δεύτερον, κι εξίσου σημαντικό , ήταν το εξής. Όσοι είχαν κανονικό japanese, είτε σε επίσημη εισαγωγή, είτε σε παράλληλη, βάλθηκαν να πλουτίσουν μέσα σε ένα δυο χρόνια. Φτάσαμε να αγοράζουμε σε χονδρική, όσοι αγόρασαν, εγώ δεν κάνω τέτοιες κουτουράδες, δωδεκάρι Yamazaki, στην εξωφρενική τιμή των 200 ευρώ συν φπα, που σημαίνει οτι θα έπρεπε να βγει στο ράφι στα 300 ευρώ τουλάχιστον. Δεν είμαστε καλά μου φαίνεται. Και δεν πίνω ένα ωραίο και λαχταριστό δωδεκάρι Balvenie, η το αντίστοιχο δωδεκάρι Glendronach? Κι από πότε το Yamazaki εγινε Ardbeg, και μάλιστα με διπλή, τριπλή, και πενταπλή τιμή? Είπαμε όμως. Φταίει κι ο κόσμος που τα έδινε. Εμείς απο εδώ προσπαθήσαμε, με ότι τρόπο μπορούσαμε. Κάποιοι όμως καταλαβαίνουν, και κάποιοι όχι.

Όμως σκοπός του σημερινού άρθρου, είναι να πούμε τα ευχάριστα. Ποιά είναι όμως αυτά? Στην Ιαπωνία υπάρχει μια εμπορική ένωση παραγωγών. Η ονομασία της είναι Japan Spirits and Liquers Makers Association. Στις 12 Φεβρουαρίου λοιπόν, ο συγκεκριμένος φορέας θέσπισε ένα νομοθετικό πλαίσιο, μέσω του οποίου γίνεται πολύ συγκεκριμένο και ξεκάθαρο το τι ακριβώς σημαίνει ιαπωνικό whisky. Για να ρίξουμε μια ματιά λοιπόν.

Πέντε συγκεκριμένες προυποθέσεις θα πρέπει πλέον να υπάρχουν, ώστε ένα whisky, να ονομάζεται japanese whisky. Οι δυο από αυτές θα λέγαμε οτι είναι επηρεασμένες από τη σκωτσέζικη νομοθεσία, και είναι οι εξής.

Η παλαίωση θα πρέπει να είναι τουλάχιστον τριετής, όπως στη Σκωτία και την Ιρλανδία, με την επιπλέον επισήμανση, οτι εδώ αναφέρεται και το μέγεθος των βαρελιών, το οποίο θα επιτρέπεται να φτάνει τα 700 λίτρα σε χωρητικότητα.

Επίσης, ο αλκοολικός βαθμός θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 40 τοις εκατό, με την εμφιάλωση να γίνεται υποχρεωτικά στην Ιαπωνία.

Ακόμη τρεις προϋποθέσεις είναι οι εξής. Οι πρώτες ύλες και το νερό που θα χρησιμοποιείται για την παραγωγή, θα πρέπει να είναι αμιγώς ιαπωνικά.

Επίσης, όλες οι διαδικασίες παραγωγής, βυνοποίηση, ωρίμανση, απόσταξη, εμφιάλωση, πρέπει να γίνονται στην Ιαπωνία.

Τέλος, ως μοναδικό πρόσθετο, επιτρέπεται απλή καραμέλα.

Αυτά λοιπόν είπαν, κι όσο κι αν υπάρχουν ακόμη κάποια κενά και κάποια αδιευκρίνιστα κομμάτια, η κίνηση αυτή είναι σίγουρα στο σωστό δρόμο, μπας και σωθούμε κάποια στιγμή από όλες αυτές τις σαβούρες που κυκλοφορούν.

Πολλά όμως είπα για πάρτη τους, κι αρχίζω πάλι και τους βαριέμαι. Θα πιώ ένα ωραίο δωδεκάρι Cragganmore, και θα ανανεώσω το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 25 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: