Κτήμα Μάτσα: Ένα ταξίδι πίσω στο Χρόνο
-
By
Τάσος Πικούνης
- 11 Oct 2021
Χθες έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο. Περνώντας με το αυτοκίνητο την είσοδο του Κτήματος Μάτσα, ξαφνικά ένοιωσα να γυρνώ περίπου… 5 δεκαετίες πίσω! Παλιός Αγιοπαρασκευιώτης εγώ, με τα παιδικά μου χρόνια στη φύση της τότε Αγίας Παρασκευής και των Μεσογείων γενικότερα, ένιωσα να βυθίζομαι στις εικόνες, στις μυρωδιές και στο περιβάλλον εκείνης της εποχής: χαλικάκι πάνω στο φυσικό χώμα, πούσι από τα πολλά πεύκα να σκεπάζει σχεδόν τα πάντα, πρασινάδα, αγριόχορτα, παρτέρια με τούβλα και λάσπη σαν περιθώρια, παλιά πετρόκτιστα κτίσματα, ξύλινα κουφώματα βαμμένα πράσινα ή κεραμιδιά με λαδομπογιά, υποστατικά, ξύλινα στέγαστρα… σωροί από πέτρες και ξύλα εδώ και εκεί… μαγεία!
Και οι μυρωδιές! Βρεγμένο χώμα με την ξυνή οσμή του σάπιου χόρτου, μυρωδιά νοτισμένων υπολειμμάτων φωτιάς… Και τα κοπάδια από περιστέρια να πετούν με θόρυβο ανάμεσα στα ψηλά πεύκα…
Βγήκα από το smartάκι μου μαγεμένος, σαν να μην πίστευα στα μάτια και στις ασθήσεις μου, και να που αυτή την επιστροφή στο χρόνο μου την επιβεβαίωσε η εμφάνιση της παλιάς μου φίλης και συμμαθήτριας από το Πολυτεχνείο, της Εύας Μαυράκη που ήρθε γελώντας δυνατά να με αγκαλιάσει… σαν να μην είχε περάσει μέρα απο πάνω της, λες και την έβλεπα σε διάλειμμα της Αρχιτεκτονικής σχολής του ΕΜΠ!
Και βέβαια… η Ρωξάνη! Η αρχόντισσα του Κτήματος Μάτσα, αγρότισσα μέχρι το κόκαλο, με στολή εργασίας, αυθόρμητη, αθυρόστομη, ανάμεσα σε σκυλιά και γατιά, εικόνα γοητευτική μιας εποχής που τείνει να χαθεί, η δύναμη που κρατά ζωντανό ένα κτήμα 120 περίπου στρεμμάτων, που όμοιό του η Αττική δεν έχει, απείραχτο απο τον άνθρωπο και το χρόνο χάρη στον διαρκή αγώνα της Ρωξάνης ενάντια στην αδυσώπητη γραφειοκρατία, στην χοντροκεφαλιά και το μίσος των ανθρώπων… «Για μιά δεκαετία» διηγείται η Ρωξάνη «πάλευα ενάντια στους ΠΑΣΟΚους που με ντουντούκες κάθε μέρα ζητούσαν να… γυρίσουν στο λαό τα χτήματα της πλουτοκρατίας, για να γίνουν οικόπεδα και σπίτια».
Γυρίσαμε με ξεναγό τη Ρωξάνη το χώρο γύρω από το επισκευασμένο κεντρικό σπίτι, την εκκλησία, τις κατοικίες των εργατών -έρημες τώρα, οι εργάτες έχουν φύγει- τις αποθήκες με τα παλιά και καινούργια τρακτέρ, τα εργαλεία, τα στέγαστρα και τέλος με το χημείο και το οινοποιείο με τις ανοξείδωτες δεξαμενές, μέσα στις οποίες ωριμάζουν η περίφημη Μαλαγουζιά, σήμα κατατεθέν του κτήματος, μαζί με τα Σαββατιανά, τα Ασύρτικα, τους Ροδίτες, τα Sauvignon Blanc, το Syrah χωρίς θειώδη.
Τα δοκιμάσαμε όλα: Υπέροχα μέσα στη φρεσκάδα τους, θολά ακόμα, υπόσχονται μια εξαιρετική σοδεια! «Να σου πει ο Τάσος, εγώ δεν ξέρω να λέω αυτά» λέει γελώντας η Ρωξάνη, απαντώντας στην προτροπή της Εύας να μας περιγράψει τα κρασιά της! Εχει την ίδια αποστροφή με εμένα στις «οινικές παπάρες» των «ειδικών», στα αρώματα κοπριάς, στα φρεσκοαντλημένα πετρέλαια…
Ακολούθησε ο γύρος του τεράστιου κτήματος, με αυτοκίνητο βέβαια! Τρυγημένα πια αμπέλια σε όλη την έκταση του αμπελώνα, και η Ρωξάνη να διηγείται τα του τρύγου.
Στη συνέχεια ήρθε το φαγητό, φτιαγμένο από τα χέρια της Ρωξάνης: εξαιρετικά ντολμαδάκια γιαλαντζί, «χαλαρά» όπως τα περιέγραψε η ίδια, τραγανά πιτάκια, με προτροπή της Ρωξάνης «προτιμήστε τα καμένα, είναι πιο νόστιμα!», με συνοδεία ενός εξαιρετικού παλαιωμένου Ροδίτη «για λίγους», και πολλά γέλια… και τι δεν θυμηθήκαμε με την Εύα, και τι δεν μας διηγήθηκε η Ρωξάνη, απο την ιστορία του Κτήματος Καμπά.
Μην ετοιμάζεστε δυστυχώς. Το κτήμα δεν είναι επισκέψιμο, και αυτός είναι ένας από τους πολλούς στόχους που έχει βάλει η Ρωξάνη στον εαυτό της, και που θα χρειαστούν τουλάχιστον… 2 ζωές ώστε να επιτευχθούν από την ακούραστη Ρωξάνη Μάτσα!
Έφυγα με ένα κιβώτιο Μαλαγουζιές και ένα καλάθι με γλυκά κρασιά και μαρμελάδες. Αλλά κυρίως με το μυαλό γεμάτο αναμνήσεις, και την καρδιά γεμάτη αγάπη για τη Ρωξάνη, θαυμασμό για αυτή την ακούραστη αρχόντισσα του αμπελιού και του κρασιού…
Βγαίνοντας απο την πόρτα του κτήματος, τα χρόνια κύλισαν σαν αστραπή και βρέθηκα πάλι στο θλιβερό 2021. Θόρυβος, αυτοκίνητα, απότομη επιστροφή στο σήμερα μετά από αυτό απολαυστικό ταξίδι λίγων ωρών στο παρελθόν. Στο δικό μου παρελθόν, χάρη στην επίσκεψη στο κτήμα της Ρωξάνης Μάτσα. Μέσα σε αυτό το «θύλακα» του χρόνου, φτιάχνονται αυτά τα θαυμάσια, σημερινά κρασιά. Και ίσως γι αυτό να είναι και τόσο απολαυστικά…
Related Posts
