Legends Untold

 

Και θα μου πείτε. Τον συγκεκριμένο πρόλογο γιατί μας τον έκανες? Θα σας πάω μια βόλτα στη δεκαετία του ογδόντα και λίγο στην αρχή του ενενήντα. Έχω πει στο παρελθόν, οτι δυστυχώς ένα σωρό αποστακτήρια έκλεισαν τη συγκεκριμένη περίοδο. Μόνο στην περιοχή του Inverness έχουμε τρία γειτονικά αποστακτήρια. Glen Mhor, Glen Albyn και Milburn είναι κάποια από τα θύματα. Ο κατάλογος είναι μεγάλος με ονόματα όπως το Glenlochy στα δυτικά Highlands, ή το τεράστιο σε αξία Glenugie στα βορειοανατολικά Highlands. Τα αποστακτήρια αυτά δυστυχώς έκλεισαν επειδή αρνήθηκαν, ή τέλος πάντων δεν ήρθαν σε συμφωνία εξαγοράς από την γνωστή πολυεθνική Diageo.

 

Αυτό το γεγονός, είναι κάτι που κακοφάνηκε σε κάθε λάτρη του whisky, όπως κι εγώ. Ωστόσο, όπως είπα παραπάνω, εδώ προσπαθούμε να είμαστε αντικειμενικοί. Κι ούτε θα μείνουμε σε κάτι που ναι μεν δεν μας άρεσε καθόλου, αλλά έχουν περάσει και τριάντα χρόνια από τότε που έγινε. Και ούτε μπορώ να παραγνωρίσω κάτι τρομερά σημαντικό. Αν δεν ήταν η Diageo, το ενενήντα τοις εκατό αυτών που πίνουν τώρα malt whisky δεν θα ήξεραν καν τι είναι. Και η Diageo είναι η αιτία που μπορούμε κι απολαμβάνουμε whisky με ιστορία, όπως το υπέροχο δωδεκάρι Cragganmore, το σούπερ κλασικό δεκάρι Talisker , ή το τρομερό Cragganmore Distillers Edition,  σε τόσο χαμηλές τιμές.

 

Πάμε τώρα να μιλήσουμε για θρύλους που δεν έχουν ειπωθεί. Εξάλλου Σκωτία και θρύλοι, ειπωμένοι ή ανείπωτοι, είναι έννοιες συνυφασμένες.

 

 

Legends Untold λοιπόν, λέγεται η καινούρια σειρά της εταιρίας με τις ειδικές εκδόσεις, και σε cask strength παρακαλώ όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Η σειρά απαρτίζεται από οκτώ whisky και το καθένα έχει ένα θρύλο να αφηγηθεί.

 

Εγώ δεν πρόκειται να σας πω για τους θρύλους, θα σας πω όμως για τα whisky. Διότι για τους θρύλους θα μιλήσουν άλλοι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εταιρία έκανε κάτι πρωτοποριακό. Στην πίσω μεριά κάθε φιάλης υπάρχει ένα QR code, το οποίο αν σκανάρετε με το κινητό σας, θα σας πουν την ιστορία οι σκωτσέζοι ηθοποιοί Lorne Mac Fadyen και Slobhan Redmond. Μιλάμε για υπερπαραγωγή λοιπόν.

 

Πάμε να δούμε και τα whisky λοιπόν, αφού εδώ στο HOW τα δοκιμάζουμε πρώτοι από όλη την Ελλάδα, μέσω ενός πολύ ωραίου tasting set που έφτασε στα χέρια μας.

 

Ξεκινάω με το πρώτο που ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα. Πρώτο εννοώ αυτό που ήταν πρώτο στη σειρά που τα δοκίμασα. Πρόκειται για το Oban το οποίο είναι αλήθεια οτι δεν θα το προτιμούσα αν είχα δίπλα κάποιο Cragganmore ή Talisker ενδεχομένως. Εδώ όμως έχουμε ένα πολύ ωραίο dram που αν δεν ήξερα τι πίνω, θα μου πέρναγε από το μυαλό οτι έχω να κάνω με ένα Speysider. Λόγω της έντονης παρουσίας φλούδας πορτοκαλιού, βουτύρου και καραμέλας. Παλαίωση 12 χρόνια κι αλκοολικός βαθμός 56.2

 

Το επόμενο ήμουν σίγουρος οτι θα μου αρέσει και μου άρεσε. Το Mortlach είναι από τα αγαπημένα μου αποστακτήρια, και δε θυμάμαι ποτέ να με απογοήτευσε. Εδώ έχουμε ένα θηρίο όπως κι ο λύκος που φαίνεται στην ετικέτα της φιάλης, το οποίο διαθέτει μπόλικη βανίλια, σοκολάτα και γλυκά μπαχαρικά, κι όλα αυτά συνοδευόμενα από 55.9 αλκοολικό βαθμό. Παλαίωση 13 έτη που δεν πρόκειται να του φέρουν γρουσουζιά.

 

Και μετά ήπια το Glendullan. Διότι αυτό είναι το αποστακτήριο, και δεν καταλαβαίνω γιατί αναγράφεται με μεγάλα γράμματα το Singleton κι όχι το Glendullan. Παλαίωση 19 έτη σε βαρέλια boùrbon κι ένα σπάνιο τελείωμα σε βαρέλια cognac. Δεν ξέρω κατά πόσο λειτούργησε αυτό το πάντρεμα, σίγουρα όμως αν αναλογιστώ και το πόσο κοστίζει, προτιμώ τα δυο πρώτα. Απλώς νόστιμο και μέχρι εκεί.

 

Το επόμενο ήταν ένα Cardhu 14 ετών. Ο δημιουργός του, Craig Wilson εδώ επιλέγει ένα τελείωμα σε red wine cask το οποίο όταν το ειδα με τρόμαξε. Διότι είναι κάτι που συνήθως δεν λειτουργει. Μπόλικα φρούτα μικρά και μεγάλα, με το σταφύλι σε πρώτη γραμμή και κάποια ξηρότητα από τις τανίνες. Αλκοόλ 55.5 και πολύ καλύτερο του αναμενομένου.

 

Και το επόμενο ήταν το δεκαεξάρι Royal Lochnagar. Αλκοολικός 57.5 και δυο ειδών παλαίωση σε bourbon και sherry βαρέλια. Κι εδώ έχουμε μπόλικο φρουτάκι μαζί με μέντα και κρέμα καραμελέ.Νοστιμότατο, αλλά η αλήθεια είναι οτι η τσέπη θα ταλαιπωρηθεί λίγο.

 

Και μετά πήγαμε σε πιο wild κάταστάσεις, και για αυτό τις αφήσαμε για το τέλος. Διότι αν έπινα πρώτα Talisker και Lagavulin μετά πως θα πλησίαζα το Mortlach? Ήπια λοιπόν ως επόμενο ένα οκτάρι Talisker με 59.7 αλκοόλ, στο οποίο βρήκα τις συνήθεις γεύσεις και τα γνωστά αρώματα. Καπνός, θάλασσα, πιπέρι, πολύ πιπέρι. Ωραίο είναι, αλλά θα προτιμούσα το δεκαράκι με λιγότερο από τα μισά λεφτά.

 

Και για το τέλος δυο Lagavulin. Πρώτα το δωδεκάρι με το 56.5 αλκοολικό βαθμό. Μας άρεσε η πολυπλοκότητά του, με μπισκότα, κορόμηλα, φλούδες λεμονιού και φυσικά τύρφη. Δεν έλειπε και λίγη σοκολάτα, ενώ θα έλεγα οτι μου θύμισε λίγο Caol Ila.

 

Και μετά το άλλο Lagavulin. Αυτή τη φορά με 26 χρόνια παλαίωση σε βαρέλια Oloroso και Pedro Ximenez. Με αποτέλεσμα η τύρφη να συνοδεύεται από γλυκές γεύσεις και άρώματα ζαχαρωτών, σταφίδας και μαύρης σοκολάτας. Ένα επίσης σύνθετο dram με 44.2 αλκοόλ. Το αν αξίζει τα δύο χιλιάρικα και βάλε, είναι άλλο θέμα.

 

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ωραία εμπειρία.Θα πιείτε και θα ακούσετε ωραίες ιστορίες.

 

Οπότε  φροντίστε να είστε σε εγρήγορση για τις παραγγελίες.

 

Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα.