Όσα ξεχώρισα το 2021… και όχι μόνο κρασιά!

Ξεκινώ να γράφω αυτό το… πολύ επικίνδυνο άρθρο, ξέροντας ότι θα δυσαρεστηθούν κάποιοι από τους φίλους και αγαπητούς οινοποιούς των οποίων τα κρασιά δεν θα βρίσκονται στη λίστα αυτών που ξεχώρισα το 2021. Γι’ αυτό σπεύδω εκ των προτέρων να διευκρινήσω οτι αν ένα κρασί δεν βρίσκεται σε αυτή τη λίστα, κατά κανένα τρόπο δεν σημαίνει οτι δεν μου αρέσει… Τα κρασιά που ξεχώρισα δεν είναι απαραίτητα τα καλύτερα, απλά για συγκεκριμένους και διαφορετικούς λόγους το κάθε ένα με έκαναν να τα μνημονεύσω εδώ.

Είναι προφανές ότι ξεχώρισα κάποια νέα κρασιά, που είτε εμφανίστηκαν μέσα στο 2021 είτε εγώ τα δοκίμασα φέτος… ή τα ξαναδοκίμασα μετά από πολύ καιρό…

 

Θα ξεκινήσω λοιπόν με τη «Μικρή Αρκούδα» του Χρήστου Ζαφειράκη, που όταν το δοκίμασα δεν πίστευα οτι… χαρίζεται τέτοιας ποιότητας κρασί σε αυτή την τιμή! Και βέβαια, έγινε το καθημερινό μου κρασί, μαζί με τον «Άνεμο» του Παλυβού που εδώ και χρόνια αποτελεί το καθημερινό μας λευκό.

 

Ασφαλώς θα αναφέρω εδώ το αγαπημένο μου λευκό, που συνοδεύει τα «εκτός» σπιτιού γεύματά μου: Θεωρώ το «Κτήμα Αργυρού» το καλύτερο Ελληνικό Λευκό, ιδιαίτερα τις χρονιές 2016 και 2017 (με αυτή τη σειρά), και είμαι έτοιμος να προσαρμόσω το δείπνο μου σε αυτό, όπου το βρω! Και μια και πήγαμε Σαντορίνη, δεν παύει να με εντυπωσιάζει η σταθερή ποιότητα του «Θαλασσίτη» της Γαίας, που μου κρατάει παρέα από τη χρονιά της πρώτης εμφιάλωσής του, το 1996! Επίσης, θα μνημονεύσω την «εισβολή»… διαρκείας στο νησί του Κτήματος Avantis και του «στρατηλάτη» Απόστολου Μούντριχα, και το στήσιμο του οινοποιείου του εκεί, τα εξαιρετικά κρασιά του, το εστιατόριο κλπ. Ενα οινικό… Blitzkrieg, για όσους γνωρίζουν τον όρο!

 

Ναι, είμαι φανατικός φίλος των Ασύρτικων Σαντορίνης, και ήμουν επιφυλακτικός για τα εκτός Σαντορίνης Ασύρτικα, με τα έντονα αρώματα και το αρωματικό… φλερτ τους με το Sauvignon Blanc! Εν τούτοις, δύο Ασύρτικα εκτός Σαντορίνης που δοκίμασα με έκαναν να αρχίσω να αναθεωρώ τουλάχιστον το απόλυτο της άποψής μου: το πρώτο, το Ασύρτικο της Νόπερα που δοκίμασα πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, και που με εντυπωσίασε, και το δεύτερο το Ασύρτικο   «Ευάμπελος Γη» που το βρήκα κορυφαίο…

 

Μαζί με τα Ασύρτικα, το Chardonnay είναι αγαπημένη ποικιλία! Τα υπέροχα Chardonnay Κατσαρού και Γεροβασιλείου εναλλάσσονται το καλοκαίρι στο τραπέζι μου στο «Ανάποδο Πλατάνι» της αγαπημένης μου φίλης Μαρίας Κωνσταντινίδη και συνοδεύουν εναλλάξ τα εξαιρετικά πιάτα της… και αν κάποια φορά τους κάνω… απιστίες είναι συνήθως με το εξαιρετικό Βιδιανό, τον «Άσπρο Λαγό» του Δουλουφάκη. Ανεξάρτητα από συγκεκριμένο κρασί, το 2021 πείστηκα ότι το Βιδιανό είναι το next big thing στα Ελληνικά λευκά κρασιά, αν το αφήσουν στην ησυχία του στην Κρήτη και δεν το καταντήσουν μαϊντανό των οινοποιείων, όπως έγινε με τη Μαλαγουζιά…

 

Είχα καιρό να δοκιμάσω το Greywacke - Sauvignon Blanc του μεγάλου Kevin Judd, και θυμήθηκα πάλι πόσο πραγματικά μεγάλο κρασί είναι… κοντά του και οι καλύτερες κατά τη γνώμη μου Ελληνικές εκφράσεις της ποικιλίας, τα Αλφα Sauvignon Blanc  και το αντίστοιχο Fumè …

 

Θα ξεχωρίσω επίσης τη  «Ροµπόλα Wild Paths», μια εξαιρετική διαφοροποίηση της πασίγνωστης Ρομπόλας από τον Πέτρο Μαρκαντωνάτο (Gentillini), και με αυτή θα κλείσω τα λευκά που ξεχώρισα φέτος…

 

Πάμε τώρα στα κόκκινα…

Θα ξεκινήσω με τον «Διάπορο» του 2012 του Κυρ-Γιάννη, που χάρηκα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και που είναι το πιο απολαυστικό και ισορροπημένο Ξινόμαυρο που δοκίμασα εδώ και καιρό… Ξεχώρισα επίσης το «Κτήμα Μέγα Σπήλαιο», μια στιβαρή έκφραση της ποικιλίας «Μαύρο Καλαβρυτινό» και της ξηρής Μαυροδάφνης. Πιστεύω επίσης ότι η Λημνιώνα είναι το αντίστοιχο του Βιδιανού στα ερυθρά, και έχει μπροστά της τεράστιο πεδίο εξέλιξης με κρασιά εξαιρετικά σύγχρονα, ελαφρά και κομψά. Η «Λημνιώνα Ζαφειράκη» είναι αντιπροσωπευτική της ποιότητας της ποικιλίας.

 

Στον αντίποδα τώρα, «κάτω απο το αυλάκι», στη χώρα του Αγιωργίτικου, το «Κτήµα Γαίας» 2016-παραμένει το κορυφαίο Αγιωργίτικο τόσα χρόνια τώρα, χέρι-χέρι με το υπέροχο «Παλαιά Κλήματα» του Παπαιωάννου και τον «Μέγα Οίνο» () του Σκούρα.

 

Στα ροζέ κρασιά γίνεται μια συνεχής επανάσταση… όλο και καλύτερα, τα ροζέ στυλ Προβηγγίας έχουν πια κατακτήσει την αγορά, με πλήθος εξαιρετικών κρασιών που κάνει την επιλογή δύσκολη! Θα… τολμήσω να ξεχωρίσω το «Peplo» του Σκούρα σαν ένα εξαιρετικό και πολύπλοκο ροζέ φαγητού, καθώς και τις «Τρείς Μάγισσες» του Μπαραφάκα, το «Euphoria Rose» του Μάρκου και το «Mountcloud» της Navitas σαν ροζέ απεριτίφ.

 

Εδώ και κάποια χρόνια βλέπουμε όλο και πιο συχνά να χρησιμοποιούνται οι πήλινοι  αμφορείς τόσο στην οινοποίηση όσο και στην αποθήκευση κρασιών. Είναι μια νέα μέθοδος με τεράστιο… παρελθόν, και εδώ η παράδοση συναντά την καινοτομία. Τα κρασιά Oenops Rawditis, Τετράμυθος Ρετσίνα, Χατζηβαρύτη Ni, Terracotta Ζαφειράκη, Oenops Limniona, Oenops Xinomavraw, Τσιγκέλω είναι εξαιρετικά παραδείγματα κρασιών που έχουν οινοποιηθεί σε αμφορείς.

 

Σίγουρα αυτή τη χρονιά κάποια οινοποιεία ξεχώρησαν! Θα αναφέρω εδώ τη Στροφιλιά, που με ένα σαρωτικό rebranding άλλαξε εταιρική εικόνα, ετικέτες, κρασιά με μεγάλη επιτυχία, δίνοντάς μας και μια εξαιρετική νέα σειρά κρασιών, τις «Σπάνιες Γαίες». Εντυπωσιακή επίσης η δουλειά του κτήματος Αβαντίς στη Σαντορίνη ( )στο σύνολό της.

 

Και βέβαια, όπως ήδη έχω γράψει, ξεχώρισα την έκθεση «Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά» για τα εξαιρετικά κόκκινα -Ελληνικά και εισαγόμενα-  που δοκιμάσαμε αλλά και για την άψογη οργάνωσή της και τις καινοτόμες ιδέες που υλοποιήθηκαν…

 

Αλλά είπαμε… δεν υπάρχει μόνο το κρασί. Έτσι, σαν φίλος του Whisky συνεχίζω να ξεχωρίζω το… καπνιστό των καπνιστών, το Laphroaig 10, αλλά και το εξαιρετικό Lagavulin 16, απόλυτα ισορροπημένο και ιδανικό για αρχάριους στο… σπορ! Oban, Talisker και τα γιαπωνέζικα Nikka είναι σταθερές επιλογές μου! Από αυτά που δοκίμασα για πρώτη φορά είναι τα Blanton’s Original Single Barrel, Kilchoman Machir Bay και τα Ιρλανδέζικα Bushmills 21 Year Old και Jameson 18 Year Old.

 

Τρία τα εστιατόρια ξεχώρισα φέτος: Πρώτο και καλύτερο ο… αιωνόβιος «Βασίλαινας», με καταπληκτικό φαγητό και πιάτα που δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ! Κοντά του το σπουδαίο «Αλέρια» με τον υπέροχο κήπο, την εντυπωσιακή χειμωνιάτικη αίθουσα και τα θαυμάσια πιάτα -μεταφορά και ερμηνεία της Ελληνικής κουζίνας στη σύγχρονη εποχή. Τέλος, εντυπωσιακή εμπειρία αποτελεί το φαγητό στο Delta στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

 

Είναι πολλά ακόμα αυτά που ξεχώρισα φέτος, αλλά δεν αφορούν τα περί τον οίνο και την εστίαση. Αλλα και σε αυτά, ασφαλώς μου  διέφυγαν οινικά γεγονότα, κρασιά, ποτά κλπ… Τελικά όμως, τα σημαντικά δεν είναι αυτά που αποτυπώνονται στην μνήμη;

 

Στην υγειά σας και Καλή Χρονιά!

 

Τάσος Πικούνης