Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Που θα πάμε στις γιορτές

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Καταρχάς, θα ήθελα να ευχηθώ στους αναγνώστες αυτής της στήλης και γενικά σε όλο τον κόσμο, Χρόνια Πολλά για τις Άγιες αυτές ημέρες και ο καινούριος χρόνος να μας βρεί όλους υγιείς. Ακόμη, θα ήθελα να μην ξεχνάμε και τους συμπολίτες μας που δοκιμάζονται, με διάφορους τρόπους και ο καθένας μας ας βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, με όποιο τρόπο μπορεί.

Γιορτινές μέρες λοιπόν, και το μυαλό τρέχει σε βόλτες, είτε κοντινές, για όσους παρέμειναν εντός των τειχών, ή μακρινότερες, για όσους είχαν την τύχη να γιορτάσουν στην εξοχή. Οι πρώτοι είναι αυτοί που θα βολτάρουν στην Αθήνα, και λέω να κάνω μια σειρά από προτάσεις, μιλώντας πάντα για μπαρ, που νομίζω μαζί και με τα εστιατόρια, θα έχουν την τιμητική τους.

Θα ξεκινήσω με δυο μπαρ, που το πρώτο που σε εντυπωσιάζει πριν καν να τα επισκεφτείς, είναι το όνομά τους. Διότι χρειάζεται πολλή φαντασία για να σκεφτεί κάποιος τα ονόματα των συγκεκριμένων μπαρ και το κυριότερο, πολύ μυαλό. Και οι έξυπνοι άνθρωποι, μου αρέσουν πολύ.

Αρχίζω με το πρώτο μπαρ, που βρίσκεται στο Σύνταγμα και έχει το όνομα Peek A Bloom. Χωρίς να ξέρω το παρασκήνιο, πίσω από την απόφαση για την ονομασία, φαντάζομαι οτι έχει να κάνει με το αγγλικό peek a boo, που σημαίνει κάτι σαν το δικό μας το κρυφτό. Ακόμη, από ότι γνωρίζω, το peek a boo είναι και πίνακας του Ιακωβίδη, που είχε να εμφανιστεί πάνω από 100 χρόνια οπουδήποτε. Τέλος πάντων, δεν ξέρω πως προέκυψε το όνομα, αυτό που ξέρω είναι οτι είναι πολύ ωραίο. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Και από μόνο του, δεν θα έφτανε για να έχει το μπαρ, την επιτυχία που έχει. Υπάρχουν δηλαδή ένα σωρό πράγματα που μας αρέσουν εκεί. Καταρχάς, η εντελώς ατμοσφαιρική στοά της οδού Λέκκα, όπου και βρίσκεται και κυρίως τα τραπεζάκια έξω. Μπαίνοντας μέσα, το μάτι μου πέφτει από συνήθεια στο αναμενόμενο, δηλαδή την κάβα. Και εδώ είναι που έχει γίνει τρομερή δουλειά. Πίσω από τη μπάρα δεσπόζει η μορφή του Νικόλα Μοσχονά, για τον οποίο έχω άριστη εντύπωση για δυο πολύ βασικούς λόγους. Πρώτον, σε μια εποχή που οι περισσότεροι εκ των συναδέλφων του πουλάνε σελεμπριτιλίκι, το οποίο μας εκνευρίζει τα μέγιστα, όπως ξέρουν οι φανατικοί αναγνώστες, ο Νικόλας επιλέγει όχι να είναι σταρ, αλλά αντιστάρ. Και ο δεύτερος λόγος είναι οτι, ενώ οι γνώσεις του για το αντικείμενο είναι παραπάνω κι από μεγάλες, επιλέγει την πολιτική που σας είπα πριν. Το τι ξέρει και τι δεν ξέρει κάποιος επαγγελματίας του είδους, φαίνεται κυρίως ρίχνοντας μια ματιά στη μπάρα. Και η συγκεκριμένη, έχει τρομερά κομμάτια.

Και τι δεν είδα. Τρομερά whisky, είτε σε επίσημες εμφιαλώσεις, είτε σε ανεξάρτητους εμφιαλωτές, απίθανα ρούμια, με πολλές επίσης ανεξάρτητες εμφιαλώσεις. Είδα Uitvlugt, σε εμφιάλωση Kill Devil, πολλά αποστακτήρια σε εμφιάλωση Duncan Taylor, και ο Νικόλας μας κέρασε ένα απίθανο Rhum Agricole Pere Labat, από την γαλλόφωνη νήσο Marie Galante, παλαιωμένο για 2 χρόνια στον τροπικό και από τα καλύτερα που έχω πιεί ποτέ. Όλα αυτά είναι μπουκάλια που δεν θα βρείς αλλού και που υπάρχει πολλή δουλειά από πίσω για να μαζευτούν. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσω και την υπέροχη φιλοξενία του Νικόλα και όλων των συνεργατών του, τότε καταλαβαίνετε οτι είναι ένα μπαρ που πρέπει οπωσδήποτε να πάτε. Ακούω οτι ο Νικόλας επιμελήθηκε και απίθανη λίστα cocktails, αλλά αυτό αντιλαμβάνεστε πως δεν με αφορά, αφού πίνω μόνο σκέτα ποτά. Είμαι σίγουρος όμως οτι και σε αυτό το κομμάτι έχει γίνει σωστή δουλειά και κυρίως με μεράκι. Με μια λέξη, τα συγχαρητήριά μου.

Πάμε στο επόμενο. Και το επόμενο, έχει κι αυτό απίθανο όνομα. Στο Μεταξουργείο θα πάμε τώρα και συγκεκριμένα στο Beauty Killed The Beast. Ακόμη ένα υπέροχο όνομα και ακόμη ένα υπέροχο μπαρ. Σε έναν πολύ ωραίο πεζόδρομο, με τραπεζάκια έξω, που το καλοκαίρι θα είναι απίθανα, στεγάζεται σε ένα παλιό νεοκλασσικό, με πολύ ωραία διακόσμηση. Στο μπαρ είδαμε και εκεί πολύ πράγμα. Είδαμε δεκάρι Ardbeg, δεκάρι Springbank, δεκάρι Laphroaig, είδαμε πολλά και διάφορα. Πίσω από τη μπάρα, Βαγγέλης Ζάχος και Νίκος Σωτηρόπουλος, χαμηλών τόνων αμφότεροι και με γνώσεις υψηλού επιπέδου. Είδα και κάτι παράξενα κόλπα που έκανε ο Νίκος, με ένα cocktail μπροστά του, το οποίο παρφουμάριζε με κάποιο σπρέι, αλλά αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία, που λέει και το τραγούδι και εγώ δεν τα ξέρω. Εγώ να σας πω, αν ένα ποτό είναι καλό ή όχι, για τα cocktails ας μιλήσουν οι ειδικοί. Ωραία ατμόσφαιρα, φιλόξενο προσωπικό, πολύ ωραίο μαγαζί, να πάτε με πρώτη ευκαιρία.

Πάω στο επόμενο. Και εδώ θα πω, οτι είναι απολύτως της αρμοδιότητάς μας, μιας και είναι αμιγώς whisky bar. Και δεν είναι άλλο από το Low Profile στο Σύνταγμα και συγκεκριμένα στη Στοά Μπολάνη. Με ιστορία 18 και πλέον χρόνων στο παλιό του στέκι στο Κολωνάκι, είναι ο ορισμός του μαγαζιού με φανατικό κοινό. Και όντως, αυτό που μας αρέσει πάρα πολύ εκεί είναι η ατμόσφαιρα. Ζεστό μαγαζί, με μεγάλη φιλόξενη μπάρα, μπόλικο κόκκινο και καφέ χρώμα, σε διάφορες αποχρώσεις, δημιουργούν ένα εντελώς φιλικό σκηνικό για να περάσεις ένα ωραίο βράδυ. Πολύ ωραία και ψαγμένη jazz και ροκ μουσική και ο Σταύρος Κασιώτης, ο ιδιοκτήτης του Low Profile, γνώστης τόσο της μουσικής, όσο και του ποτού και κυρίως της καλής ζωής. Πολύ ωραία ποτά πίσω από τη μπάρα. Είδαμε Dalmore 12 ετών, είδαμε Ardbeg Uigeadail, είδαμε Talisker Portruigh, είδαμε πολλά. Αλλά επαναλαμβάνω. Αυτό που είναι το σημαντικότερο, είναι η ατμόσφαιρα, κάτι δηλαδή που δεν περιγράφεται, αλλά το αισθάνεσαι. Να πάτε δηλαδή, για να καταλάβετε τι εννοώ.

Τελειώνω με ακόμη ένα whisky bar. Το CV Distiller, βρίσκεται πίσω από το Χίλτον και δεν νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εδώ θα πας κυρίως για την κάβα του, που είναι από τις κορυφαίες που έχω δει οπουδήποτε. Και όταν λέω οπουδήποτε, εννοώ σε όλη την Ευρώπη. Ο προηγούμενος κατάλογος, ήταν εξαιρετικός, αλλά νομίζω οτι χρειαζόταν κάποιες λίγες προσθήκες. Αυτή βέβαια ήταν η δική μου γνώμη, που είμαι πολύ ιδιότροπος και απαιτητικός στο συγκεκριμένο θέμα. Ωστόσο, ο κατάλογος που είδα την φορά που επισκέφθηκα το CV προσφάτως, είναι παραπάνω κι από εκπληκτικός .Δεν έχει νόημα δηλαδή να πω τι είδα εκεί, αλλά τι δεν είδα, γιατί θα μου φάει λιγότερο χρόνο. Απίστευτα παλιά Macallan, όχι φυσικά για την τσέπη μου, παλιά Bowmore, κάποια πρόλαβα και τα ήπια, κάποια πιθανόν και να αντέχω να πιώ, παλιά Balvenie, παλιά Springbank, γενικώς για να μην το κουράζω, ο παράδεισος του πότη, ή μάλλον του καλού πότη. Αυτό που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να λείπει, είναι τα cocktails, σε ένα μπαρ με τόσο υψηλού επιπέδου κάβα. Αλλά από την άλλη, όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Πόσο μάλλον, όταν νοικοκύρης είναι ο Στέφανος Ψυλλάκης, με πολλά χρόνια εμπειρίας στο χώρο, μεγάλη αγάπη για το whisky και κυρίως μεγάλη επιτυχία, που πιθανότατα σημαίνει οτι όλα βαίνουν καλώς στο CV. Συστήνεται ανεπιφύλακτα και κυρίως αν θέλετε να πιείτε ποτά, που δεν θα βρείτε αλλού.

Για μένα ήρθε η ώρα για ένα dram. Τελειώνω το άρθρο και βάζω ένα Wolfburn Langskip.

Στην υγειά σας


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: