Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Τα νέα της αγοράς

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Μου φαίνεται πως μερικοί νομίζουν, οτι μου περισσεύουν λεφτά και οτι τα μοιράζω κιόλας. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι απαιτήσεις ορισμένων, όταν πουλάνε κάποια μπουκάλια και νομίζουν οτι πρέπει να γίνουν, αυτοί πλουσιότεροι κι εγώ φτωχότερος. Αλλά, καλό θα είναι να εξηγήσω λίγο πιο αναλυτικά. Θυμάστε φαντάζομαι το άρθρο της προπερασμένης εβδομάδας, με τον τίτλο Τί πίνεις?

Φαίνεται οτι αυτός ο κύριος δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι. Παίρνω τηλέφωνο σε αγγελία που έχει βάλει κάποιος ο οποίος πουλάει κάποια μπουκάλια με ποτά, μεταξύ αυτών και κάποια ενδιαφέροντα whiskies. Σε αυτές τις περιπτώσεις, λειτουργώ με συγκεκριμένο σκεπτικό. Δεν πληρώνω τιμή ραφιού, αφού έτσι κι αλλιώς αγοράζω χονδρική, αλλά κοιτάζω να κάνω μια αξιοπρεπή προσφορά, δηλαδή ένα λογικό ποσό, που να αφήνει και σε μένα κάποιο κέρδος. Όμως μιλάω για κάποιο κέρδος, όχι τεράστιο κέρδος, αφού άλλωστε εγώ θα είμαι αυτός που στην μεταπώληση θα κόψω τα παραστατικά και θα χρεωθώ τον φπα. Άρα δεν είναι δυνατόν να πληρώσω τιμή ραφιού, διότι τότε θα πληρώσω κι από τσέπη μου στην μεταπώληση. Ποτέ δεν προσβάλω τον πωλητή, λέγοντας πολύ χαμηλή τιμή, αλλά αυτό σημαίνει οτι πρέπει να πληρώσω οτι μου ζητάνε?

Φτάνουμε λοιπόν σε μπουκάλι για το οποίο έκανα μια X προσφορά. Η απάντηση που ακούω είναι οτι κάποιος το έχει 813 ευρώ. Και επειδή το έχει αυτός ο ανόητος τόσο, ένα μπουκάλι των 350, άντε 400 ευρώ, πρέπει κι εγώ να συμμετέχω στην παράνοια. Για το ίδιο μπουκάλι, πήγε λέει ο πωλητής σε πασίγνωστο μπαρ και του χρέωσαν 100 ευρώ τη μεζούρα και μάλιστα ο ιδιοκτήτης του μπαρ δήλωσε οτι είχε αγοράσει τη φιάλη 1150 ευρώ. Δεν καταλαβαίνω για ποιούς μας περάσανε και τα λένε αυτά. Για τίποτα ζουλού, ή τίποτα Μάο - Μάο, που λέει κι ο Μελισσανίδης? Τι 1150? Εγώ έχω τιμολόγιο αγορασμένο 125 συν φπα, λίγο παλιότερο βέβαια, αλλά το 1150 και το 813, πού κολλάει?

Αν νομίζετε οτι τα μάθατε όλα, πουλήστε μόνοι σας και όχι να τα δίνετε σε μένα και κανένα δυο πολύ καλούς μου συναδέλφους, που γνωρίζουν το αντικείμενο. Διότι, άπαξ και πληρώσω και τα πάρω, εγώ έχω όλη την ευθύνη της επιχείρησης και ότι πάει στραβά, εγώ θα το χρεωθώ. Δεν είναι τυχαίο, οτι από τον Ιούλιο και μετά πούλησα αυτά τα τεράστια κομμάτια που πούλησα και που κανόνες δεοντολογίας δεν μου επιτρέπουν, όχι μόνο να πω από ποιόν τα πήρα, αλλά ούτε και τι ακριβώς είναι. Ούτε επίσης είναι τυχαίο και οτι πούλησα όλα τα δύσκολα κομμάτια την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, όταν οι εταιρίες σε εμένα κατέφευγαν, αφού δεν μπορούσαν να τα ξεφορτωθούν οι πωλητές τους. Και μετά από όλα αυτά, θέλει ο κάθε άσχετος να πουλήσει, όχι μόνο τιμή ραφιού, αλλά και την πιο ακριβή κιόλας, χωρίς βέβαια να κόψει παραστατικό.

Και για να το πω κι αλλιώς. Ας υποθέσουμε οτι θέλω να πάω στο φεγγάρι. Ξεκινάω με το πρώτο πρόβλημα. Δεν έχω λεφτά να αγοράσω πύραυλο. Και έρχεται κάποιος ζάμπλουτος, ας πούμε ο Σείχης του Κατάρ, που βρίσκει ενδιαφέρουσα την τρέλα μου και μου αγοράζει τον πύραυλο. Εγώ τότε θα πάω στο φεγγάρι? Όχι φυσικά. Και ξέρετε γιατί? Διότι δεν ξέρω να οδηγήσω τον πύραυλο. Χρειάζεται γνώση. Αυτή τη γνώση για την οποία πληρώνω τον υδραυλικό, ο οποίος δουλεύει πέντε λεπτά και μου παίρνει ένα πενηντάρικο. Επειδή εγώ δεν μπορώ να φτιάξω τη βρύση μόνος μου.

Άρα, κάνω μια προσφορά λογική, όχι προσβλητική, αλλά μια τέτοια προσφορά που θα μου αφήνει κι εμένα ένα περιθώριο να εξαργυρώσω, αυτό για το οποίο πάσχισα τόσα χρόνια και σε τελική ανάλυση να μου αφήσει κάποιο κέρδος και όχι αυτό να το παίρνει ο καθένας από τον καναπέ του. Πίνω μια γουλιά δωδεκάρι Highland Park και πάω παρακάτω.

Πάω στα νέα της αγοράς, όπου σε κάποιες περιπτώσεις είχαμε πτωτικές τάσεις και μεγάλες μάλιστα, όπως για παράδειγμα στη Γκλασκώβη, ενώ αλλού πήγαμε ακόμη πιο πάνω από το πολύ πάνω που κινείται τον τελευταίο καιρό η αγορά.

Ξεκινάω από τη Γερμανία. Πολύ καλά τα Bowmore, με τον συνήθη ύποπτο, δηλαδή, η πρώτη και τελευταία έκδοση αντιστοίχως του Black Bowmore, για 12242 και 10365 ευρω. Ωραία και το Port Ellen Feis Ile 2008, με 4765 ευρώ.

Τα Springbank με μπόλικα κομμάτια πάνω από δυο χιλιάδες, αλλά τίποτα τρελό, αφού έλειπαν τα μπουκάλια super star από τη δεκαετία του 60. Τώρα που είπα δεκαετία του 60, συνειδητοποιώ, οτι τότε έγιναν τα σημαντικότερα πράγματα που έγιναν ποτέ στην ανθρωπότητα. Άνθρωπος στο φεγγάρι, Μάιος του 1968, Woodstock, παρεμπιπτόντως έλειπαν οι Doors, και τόσα κι άλλα, όπως η δημιουργία του Black Bowmore και του Springbank West Highland Malt 1966 Cask 441, ενώ δεν έλειψαν και οι ατυχείς περιστάσεις, όπως για παράδειγμα η γέννησή μου τον Μάρτη του 1966. Έχω κέφια σήμερα, ετοιμάζομαι για διακοπές τον Ιούλιο. Εννοείται οτι τα Macallan πήγαν πάλι πολύ καλά, με πάνω από 50 κομμάτια πάνω από τις δυο χιλιάδες, αλλά μόνο ένα από τη σειρά Easter Elchies να χτυπάει μεγάλο νούμερο πιάνοντας πέντε χιλιάρικα. ‘Ολοι οι υπόλοιποι, δηλαδή Ardbeg, Balvenie, Glenfiddich, Glendronach, Brora, Highland Park, κινήθηκαν χαμηλά. Από Ιαπωνία, μόνο η κάσκα 8183 του Karuizawa διασώθηκε πιάνοντας ένα πεντοχίλιαρο. Hanyu, Yamazaki και Yoichi, χαμηλά.

Στη Γκλασκώβη, νομίζω οτι τα πράγματα πήγαν χάλια για όλους, εκτός από πέντε έξι, ένας εκ των οποίων και η αφεντιά μου, όπου με ένα ταλαιπωρημένο, κακομούτσουνο και κακομοιριασμένο σαραντάρι Glenfiddich, πήγα απίθανα, αφού βρέθηκαν προφανώς δυο τρελοί, ένας ποτέ δεν φτάνει, για να το πάνε 2900 λίρες, τη στιγμή που θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος με 2100, στην κατάσταση που αγόρασα το μπουκάλι. Νικητής ήταν ο αναμενόμενος, δηλαδή το Bowmore 1964, με παλαίωση 37 ετών σε Fino Cask, από τα ίδια βαρέλια που φτιάχτηκε και το κοντινό του ξαδελφάκι, το Black Bowmore, μόνο που αυτό εδώ είναι πιο σπάνιο. Άλλαξε χέρια για 16000 λίρες. Αμέσως μετά Karuizawa 50 ετών 1965, με 15500 και ένα σωρό Macallan 40 ετών από 10 μέχρι 11 χιλιάρικα. Γενικά πάντως εδώ οι τιμές πήγαν κάτω.

Την επόμενη μέρα όμως, όχι μόνο δεν πήγαν κάτω, αλλά πήγαν και πολύ πάνω. Εύκολη νίκη για το Yamazaki 35 ετών που πουλήθηκε για πάνω από 40 χιλιάρικα, σε λίρες μιλάμε, ενώ αμέσως μετά, πάλι Bowmore 50 ετών, του 1964, τι σύμπτωση και του 1961, για 28300 και 22300 αντιστοίχως. Γενικά εδώ έγινε χαμός, κόλαση για τους αγοραστές, παράδεισος για πωλητές.

Άκου λέει 1150 ευρώ αγορά. Είναι σαν το ανύπαρκτο Port Ellen που είχε φτιαχτεί τότε που το αποστακτήριο ήταν κλειστό. Είναι το ίδιο πρόσωπο που έχει πει αυτές τις δυο χοντράδες. Και να ήταν μόνο αυτές.

Τι να κάνουμε, εμείς οι άσχετοι πρέπει να ακούμε αυτούς τους γνώστες, για να μαθαίνουμε και τίποτα.

Το Highland Park τελειώνει από ότι βλέπω, ζήτημα να έχει μια μεζούρα μέσα. Στη βιτρίνα βλέπω και ένα μισογεμάτο Ardbeg Uigeadail. Η καλύτερή μου.


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: