Τα νέα της αγοράς

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Μου φαίνεται σαν να έχω πολύ καιρό να ασχοληθώ με ένα από τα αγαπημένα μου θέματα. Λοιπόν θα γράψω. Αλλά πριν αρχίσω, κάτι πρέπει να πίνω, γιατί ξεροσφύρι δεν γίνεται. Δεκάδες μινιατούρες εκτάκτου ανάγκης δίπλα στο γραφείο. Διαλέγω το εξόχως αγαπημένο και σούπερ νόστιμο Glendronach 18 ετών, και ξεκινάω. Αυτή την εβδομάδα λοιπόν, μιλάμε για

Τα νέα της αγοράς

Θα ξεκινήσω από τη Γκλασκώβη, όπου έλαβε χώρα διαδικτυακή δημοπρασία, η οποία τελείωσε την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου. Εδώ ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς, ήταν τα Bowmore. Το έχουμε ξαναπεί, όταν υπάρχουν παλιά και ακριβά Bowmore, είναι τρομερά δύσκολος αντίπαλος, ακόμη και για τα πανάκριβα Macallan, κάτι που επιβεβαιώθηκε πλήρως και στη Γκλασκώβη. Είχαμε ένα σωρό από αυτά, από τη μαγική για το αποστακτήριο χρονιά του 1964, αλλά ανάμεσα σε αυτά υπήρχε το κορυφαίο, ακριβότερο και κυρίως σπανιότερο όλων. Αναμενόμενο λοιπόν, να μην υπήρχε ούτε Karuizawa, ούτε Macallan, που να μπορεί να το κοιτάξει στα μάτια. Νικητής λοιπόν, με διαφορά από τον δεύτερο ήταν το Bowmore 35 ετών, παραγωγής 1964, από τα ίδια βαρέλια με το αδελφάκι του Black Bowmore, με μια σημαντική διαφορά όμως. Το συγκεκριμένο, όχι μόνο είναι single cask, ενώ το Black δεν είναι, αλλά αριθμεί λιγότερες από 100 φιάλες, 93 αν δεν με απατά η μνήμη μου. Τιμή για την οποία άλλαξε χέρια, ήταν οι 22 χιλιάδες λίρες, δηλαδή περίπου 26 χιλιάδες ευρώ. Από την ίδια χρονιά και από το ίδιο αποστακτήριο είχαμε άλλα δέκα περίπου μπουκάλια, διαφόρων εκδόσεων, τα οποία χάλασαν κόσμο και πληρώθηκαν από 10 μέχρι 11 χιλιάρικα, έστω κι αν ήταν τόσα πολλά και κανονικά η τιμή θα έπρεπε να πέσει. Στη δεύτερη ωστόσο θέση, είχαμε μετά από πάρα πολυ καιρό με πολλά χρήματα, ένα Highland Park, με πενήντα χρόνια παλαίωση, παραγωγής 1960, το οποίο πωλήθηκε για 19 χιλιάδες λίρες. Και αμέσως μετά δυο ακριβά Macallan 40 ετών, με 16 και 15 χιλιάδες αντιστοίχως. Για τα Bowmore, είπα και πριν πόσα ήταν και που κυμάνθηκαν, και θα προσθέσω κι ένα ακριβό και σπάνιο Yamazaki Mizunara Wood, παραγωγής 1979, το οποίο έσωσε την τιμή, ας πούμε, των γιαπωνέζικων, πιάνοντας 14.500, μιας και δεν είχαμε κανένα από τα πανάκριβα Karuizawa. Τα οποία παρεμπιπτόντως ήταν πάρα πολλά κι έπεσε η τιμή, με αποτέλεσμα να έχουμε πολλά ποσά γύρω στις 2000, αλλά μόνο ένα στο δεκάρικο. Κι εδώ φαίνεται κι η διαφορά με τα Bowmore, οπου η πληθώρα επιλογών δεν επηρέασε την τιμή. Μου άρεσε πολύ κι ένα προπολεμικό Mortlach από το 1938 και με 60 χρόνια παλαίωση, σε εμφιάλωση Gordon and Mac Phail, αλλά δεν έχω 15 χιλιάδες λίρες να το αγοράσω. Αν θέλει κανείς αναγνώστης να γίνει Άγιος Βασίλης για φέτος, δεν θα πω όχι.

Αλλά δεν πρόκειται να συμβεί, οπότε ας πάω στην επόμενη δημοπρασία μπας και βρω τίποτα φθηνότερο να μου κάνετε δώρο. Από ότι βλέπω όμως, εδώ είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Ένα Macallan Lalique 72 ετών κάποια στιγμή έφτασε τις 65 χιλιάδες, τα οποία όμως είναι λίγα για τέτοιο μπουκάλι, και έμεινε φυσιολογικά απούλητο, αφού ο ιδιοκτήτης του είχε βάλει ψηλά την τιμή εκκίνησης στις 80 χιλιάδες. Έτσι εδώ είχαμε νικητή από την Ιαπωνία και μάλιστα τελείως απρόσμενο, τόσο για το ποιό μπουκάλι ήταν, όσο και για το ύψος που έφτασε. Μια ντάμα λοιπόν από τα τραπουλόχαρτα του Hanyu πωλήθηκε για 50 ζεστά και λαχταριστά χιλιάρικα, ενώ κανονικά θα έπρεπε να πάει γύρω στα 10. Μου φαίνεται οτι σε μερικούς χρωστάει ο Θεός λεφτά. Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω, εκτός του ότι κάποια δυο άτομα προφανώς είχαν το ίδιο φύλλο σε έλλειψη για να κλείσουν όλη την τράπουλα, με αποτέλεσμα να το φτάσουν εκεί που το έφτασαν και ο ιδιοκτήτης, ή μάλλον ο μέχρι τότε ιδιοκτήτης να κάνει πρόωρα Χριστούγεννα. Που το πιθανότερο είναι να είναι μουσουλμάνος, η βουδιστής και να μην κάνει καθόλου Χριστούγεννα, πάντως θα γιορτάσει. Αμέσως μετά είχαμε τρία Bowmore και δυο Karuizawa, αλλά αυτό που μας ξετρέλανε ήταν άλλο. Μιλάω για το Springbank 12 ετών από τη δεκαετία του 80, το οποίο κατά πολλούς θεωρείται, αν όχι το κορυφαίο, σίγουρα στα τρία κορυφαία whisky ολων των εποχών. Μήπως μπορεί κανείς να με δανείσει 13.900 λίρες, μέχρι να κερδίσω το τζόκερ?

Πως είπατε? Όχι?

Ας βάλω τότε ένα dram από το αγαπημένο μου δωδεκάρι Balvenie, που μπορώ να το πληρώσω και μέχρι την άλλη εβδομάδα

Στην υγειά σας


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 25 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: