Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Wolfburn

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Μετά από αρκετό καιρό, σήμερα θα επανέλθω στα αφιερώματα. Και θα επανέλθω για σπουδαίο λόγο. Τελευταία φορά που έκανα κάτι τέτοιο, ήταν για το Glen Scotia από το Campeltown και τα νοτιοδυτικά Highlands. Σήμερα φεύγουμε από εκεί και πάμε στον άγριο σκωτσέζικο βορρά και συγκεκριμένα στα βορειοανατολικά Highlands. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το

Wolfburn

Έχουμε πει πολλές φορές στο παρελθόν, οτι το whisky στη Σκωτία έχει τόσο μεγάλη ανάπτυξη, και η ζήτηση, κυρίως από την Ασία, είναι τέτοια, που τα αποστακτήρια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ενώ το 2008 υπήρχαν περίπου 95 αποστακτήρια, σήμερα μιλάμε για πάνω από 130, με τον αριθμό να ανεβαίνει συνεχώς. Φυσικά με τα νούμερα να έχουν ανέβει τόσο πολύ, είναι λογικό να μην είναι όλα τα αποστακτήρια ποιοτικά και μερικά εξ αυτών να ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Από αυτά που έχουν ανοίξει την τελευταία δεκαετία λοιπόν, το κορυφαίο χωρίς αμφισβήτηση είναι αυτό με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα. Σε αυτό το σημείο όμως, έφτασε η ώρα να πούμε

Λίγα λόγια για την ιστορία, όπως πάντα

Βρισκόμαστε στο 1821, όπως είπε κι ένας καλός φίλος, χρονιά επανάσταση για την Ελλάδα. Στην Πελοπόννησο ξεκινάει ο Αγώνας που έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε όλοι εμείς ελεύθεροι και να μιλάμε ελληνικά, στον βορρά της Σκωτίας όμως ξεκινάει κάτι άλλο.

Ο William Smith ιδρύει αποστακτήριο με το όνομα Wolfburn, στην επαρχία Caithness, στα βορειοανατολικά Highlands. Αργότερα το 1826, η ετήσια παραγωγή του αποστακτηρίου ανέρχεται σε 125 χιλιάδες λίτρα, σύμφωνα με τα φορολογικά αρχεία της εποχής. Ωστόσο, το αποστακτήριο κλείνει κάπου μεταξύ του 1872 και του 1877, με τον ακριβή χρόνο να είναι αδύνατο να προσδιοριστεί μέσω κάποιας αξιόπιστης πηγής. Και ερχόμαστε το 2011. Τότε είναι που μια ομάδα ανθρώπων αποφασίζει την επαναλειτουργία αποστακτηρίου με το ίδιο όνομα, στον ίδιο τόπο. Το 2012 χτίζεται το αποστακτήριο, από την εταιρία Forsyths. Και στις 25 Ιανουαρίου του 2013, ανήμερα της επετείου του εθνικού ποιητή της Σκωτίας Robert Burns, κυλάει το πρώτο απόσταγμα από τους άμβυκες του Wolfburn. Aυτά για την ιστορία, τώρα να περάσουμε στο σήμερα και να πούμε

Λίγα(?) ακόμη λόγια

Ξεκινάω από την τοποθεσία. Δεν είναι μόνο το ότι βρίσκεται στον άγριο βορρά της Σκωτίας όπως προείπα, αλλά επιπλέον πρόκειται για το βορειότερο αποστακτήριο της ηπειρωτικής Σκωτίας.. Για να δώσω μια τάξη μεγέθους, απέχει 1027 χιλιόμετρα από το Λονδίνο. Είναι πολύ πιο κοντά στο Όσλο, παρά στο Λονδίνο και άλλωστε οι μισοί και παραπάνω κάτοικοι μιλάνε νορβηγικά, εκτός από αγγλικά και γαέλικα, την παλιά κέλτικη γλώσσα. Η κωμόπολη στην οποία βρίσκεται το Wolfburn, ονομάζεται Thurso και το αποστακτήριο χτίστηκε σε τοποθεσία που βρίσκεται μόλις 300 μέτρα από τα ερείπια του παλιού αποστακτηρίου, ενώ η πηγή του νερού είναι η ίδια και για το παλιό και για το καινούριο.

Το λογότυπο του Wolfburn εμπνεύστηκε από τους δημιουργούς του, από μια ζωγραφιά του ελβετού επιστήμονα του δέκατου έκτου αιώνα Conrad Gessner. Πρόκειται για τη ζωγραφιά ενός ζώου που μοιάζει με λύκο, αλλά δεν είναι ακριβώς. Πίσω στην εποχή εκείνη, το συγκεκριμένο ζώο ήταν υπαρκτό, μπορούσε κανείς να το συναντήσει κοντά στη θάλασσα και για αυτό το λόγο ονομάζεται και sea-wolf. Επίσης εθεωρείτο μεγάλη καλοτυχία αν κάποιος συναντούσε αυτό το σπάνιο ζώο.

Τώρα όμως θα μιλήσω για πιο πρακτικά θέματα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από το αποστακτήριο, κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι. Ειδικά ο Shane Fraser, ο καλλιτέχνης που είναι υπεύθυνος για όλα τα ωραία whiskies, για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω, έχει σχεδόν 30 χρόνια υπηρεσίας στη βιομηχανία whisky. Από παιδί 17 χρονών, σε αποστακτήρια όπως Royal Lochnagar, Oban, Glenfarclas, το 2012 εντάχθηκε κι αυτός στην ομάδα και από τότε τρέχει το αποστακτήριο, σαν γενικός διευθυντής και φυσικά σαν Master Distiller. Ακόμη, κοντά του βρίσκεται ο Iain Kerr, με επίσης μεγάλη προϋπηρεσία σε πολλά αποστακτήρια, μεταξύ των οποίων και το σπουδαίο Glenlivet, ενώ θα πρέπει να πούμε οτι όλη η διαδικασία της παραγωγής κινείται από τέσσερα άτομα όλα κι όλα.

Και αφού μιλάμε για παραγωγή, ας πούμε μερικά πολύ σημαντικά πράγματα για αυτό το κομμάτι. Καταρχάς, σε κανένα από τα ποτά του Wolfburn, δεν υπάρχει ψυχρό φιλτράρισμα, ούτε χρησιμοποιείται καραμελόχρωμα. Οι συγκεκριμένες τεχνικές επιτρέπονται ναι μεν από τη νομοθεσία της Σκωτίας, αλλά κανείς καλός ποτοποιός δεν τις μεταχειρίζεται. Ωρίμανση και απόσταξη, είναι από τις πιο αργές της βιομηχανίας, ενώ η εμφιάλωση γίνεται μόνο στο χέρι. Ενδεικτικό οτι όταν έχουμε πολλές φιάλες μπροστά μας, θα δούμε, μικρές μεν, υπαρκτές δε, διαφορές μέσα στο λαιμό του μπουκαλιού, λόγω ακριβώς του χειροποίητου γεμίσματος, χωρίς μηχάνημα. Από βραβεία ένα σωρό. Όπου κι αν έχει εμφανιστεί, σε οποιοδήποτε διαγωνισμό, έχει αποσπάσει βραβεία διαφόρων κατηγοριών, με κορυφαίο αυτό του τρομερού Northland. Το συγκεκριμένο malt απέσπασε το βραβείο του καλύτερου whisky στον κόσμο, στην κατηγορία No Age Statement, στα World Whisky Awards του 2017.

Η παλαίωση γίνεται κατά βάση σε βαρέλια πρώην bourbon. Οι περισσότερες εκδόσεις έχουν επιπλέον και παλαίωση σε πρώην quarter casks και εδώ υπάρχει ένα μυστικό που δεν λένε από το αποστακτήριο, αλλά εγώ θα αποκαλύψω. Όπου λοιπόν υπάρχει τέτοιου είδους βαρέλι, είναι πρώην βαρέλι Laphroaig. Όταν το έμαθα, δεν καταλάβαινα το λόγο που δεν το ανέφεραν από το αποστακτήριο. Όμως προχθές σε συζήτηση με φίλο, μάλλον κατάλαβα το γιατί. Προφανώς ο Shane Fraser καταλαβαίνει οτι τα whisky του είναι πολύ υψηλής ποιότητας και ως εκ τούτου δεν χρειάζονται δεκανίκι την αναφορά του πολύ σπουδαίου Laphroaig. Θα συμφωνήσουμε απολύτως. Επίσης να πούμε οτι η πρόβλεψη που γίνεται αυτή τη στιγμή για τα 10 και 12 ετών ποτά, όταν αυτά κυκλοφορήσουν, είναι να έχουν παλαιώσει αποκλειστικά σε βαρέλια sherry.

Εκτός από το Northland, για το οποίο μιλήσαμε πριν και είναι η επιτομή του πολύπλοκου whisky από τα Highlands, υπάρχουν κι άλλα τρία στην core range του αποστακτηρίου. Το ελαφρώς τυρφώδες Morven, ιδανική επιλογή για εισαγωγή στα τέτοιου τύπου malt, το Aurora, με τη γλυκιά γεύση του και ένα μέρος της παλαίωσης του σε βαρέλια sherry και τέλος το άγριο θηρίο Langskip, για το οποίο έψαξα πολύ να βρω κάποιον που να μην του αρέσει, αλλά μάλλον με το ψάξιμο θα μείνω. Όλα στημένα στον αγαπημένο μας αλκοολικό βαθμό του 46 τοις εκατό, εκτός το φοβερό Langskip με τους 58 βαθμούς του, που όμως είναι τόσο αριστοτεχνικά φτιαγμένο, και τόσο γλυκόπιοτο, ώστε να μην φαίνεται αυτή η αλκοολική δύναμη.

Δεν λέω τίποτα άλλο, νομίζω καταλάβατε. Θα πιώ ένα Northland απόψε.


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: