Πόσο καιρό έχω να γράψω για ρούμι? Ούτε που θυμάμαι. Νομίζω πάντως, οτι τελευταία φορά, ήταν όταν έγραψα το άρθρο για το Zacapa. Αυτή τη φορά θα μείνω στην Κεντρική Αμερική, αφού είπαμε οτι καλό ρούμι δεν παράγεται μόνο στην αγγλόφωνη και γαλλόφωνη Καραιβική. Σήμερα λέω να πούμε δυο λόγια για το
Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με τα whisky, είναι υπεράνω λογικής. Έχουμε περιγράψει επανειλημμένα την κατάσταση. Τα περισσότερα whisky έχουν διπλασιάσει την αξία τους μέσα σε ένα, το πολύ ενάμιση χρόνο. Είναι όμως άλλο αυτό, και άλλο είναι να βλέπουμε μπουκάλια που πριν δυο μήνες πουλιόνταν για 250 λίρες, τώρα να πιάνουν εύκολα τις 500. Αναφέρομαι κυρίως στα Macallan, για να δείτε τι γίνεται με αυτά, ρίξτε μια ματιά στο άρθρο Macallan Mania. Το θέμα όμως είναι, ότι ενώ μέχρι τώρα, τα παλιά Macallan είναι αυτά που έπιαναν τις υψηλές τιμές, τώρα σαν προσθήκη έχουμε και τα καινούρια. Αλλά δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο αποστακτήριο που τραβάει το κάρο. Χαμός γίνεται και με τα γιαπωνέζικα, κυρίως με αυτά των μεσαίων τιμών, αφού τα ακριβά Karuizawa φαίνεται πως κολλάνε προς το παρόν. Πάμε να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Αυτή τη στιγμή στις δημοπρασίες whisky της Σκωτίας, γίνεται κακός χαμός, και διακινούνται τεράστια ποσά, αυτά όμως θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα. Ωστόσο, μια συγκεκριμένη δημοπρασία, μου έδωσε αφορμή για τη σημερινή μας επικοινωνία. Σήμερα λέω να μιλήσουμε για το
Όλα τα καλά στη ζωή έχουν δυο ελαττώματα. Πρώτον, κάποτε τελειώνουν, όσο κι αν θες να κρατήσουν. Δεύτερον, το καλό δε χορταίνεται ποτέ, όπως έλεγε και ένας φίλος μου από τον Πόρο. Έτσι έγινε και με τις διακοπές μου. Δυστυχώς τελείωσαν. Πλέον γράφω έχοντας επιστρέψει στο κλεινόν άστυ. Σήμερα λέω να ασχοληθώ με ένα αγαπημένο whisky των νεανικών μου χρόνων. Θα μιλήσουμε για το
Χτες το βράδυ πήγα νωρίς για ύπνο. Δηλαδή, στις 11.30 ήμουν στο κρεβάτι μου. Η παρέα που είχαμε μέχρι και το απόγευμα, έφυγε για να συνεχίσει διακοπές σε άλλες πολιτείες και με έπιασε μια μελαγχολία, την οποία μάλλον μου μετέδωσε η γυναίκα μου, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Λίγο η αποχώρηση των φίλων μας, λίγο το ότι βλέπω ότι ζυγώνουν οι μέρες να φύγω από αυτό τον ευλογημένο τόπο, λίγο και οι τρεις μπύρες που ήπια αργά το απόγευμα, με έφεραν σε μια κατάσταση γλυκιάς νύστας. Την έπεσα λοιπόν για ύπνο.
Η ώρα είναι εννιά και κάτι. Ένα καράβι σκάει μύτη από το Ταίναρο με κατεύθυνση προς την Καλαμάτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί περνάνε όλη την ώρα από αυτό το σημείο τόσα πολλά καράβια και με τόση συχνότητα. Μάλλον είναι κάποιος θαλάσσιος δίαυλος, ή κάτι τέτοιο, δεν έχω ιδέα. Όπως και να έχει όμως, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι φαντασμαγορικό. Καράβια φωτισμένα σπάνε το σκοτάδι και τα βλέπω όλα αυτά από υψόμετρο 360 μέτρα. Read More
Αυτή την εβδομάδα θα κάνω μια κλοπή. Τι θα κλέψω; Θα κλέψω μια ιδέα. Μου άρεσε πολύ το άρθρο της συναδέλφου Μαριάννας Μακρύγιαννη, η οποία επιμελώς ετοίμασε ένα δωδεκάρι κιβώτιο, με κρασιά τα οποία ήταν όλα ένα κι ένα, για τις ανάγκες του Αυγούστου, είτε αν πάει κάποιος διακοπές, είτε όχι. Εγώ για να πιάσουμε το δεκατριάρι θα συμπλήρωνα ακόμη μια κρασάρα, το φοβερό Syrah Wild Fermentation του Κώστα Βρυνιώτη. Ωστόσο, επειδή όπως είπα και πριν, μου άρεσε πολύ η ιδέα της συναδέλφου, θα φτιάξω κι εγώ μια δική μου ποικιλία.
Εκ πρώτης όψεως, ο τίτλος τον οποίο διάλεξα για τη σημερινή μας επικοινωνία, παραπέμπει στην ελληνική ταινία του 1958. Τότε ήταν που ο Λάμπρος Κωσταντάρας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Θανάσης Βέγγος και ο Ανδρέας Μπάρκουλης συνέθεσαν μια σπουδαία ομάδα και μέσω της ταινίας του Ανδρέα Λαμπρινού, έκαναν γνωστό το νησί στους Αθηναίους. Ωστόσο, εγώ δεν περίμενα την ταινία για να μάθω το νησί, δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο, αφού είμαι γεννημένος πολύ αργότερα από την ταινία. Έμαθα το νησί λόγω καταγωγής της μητέρας μου και λόγω του ότι όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου, κατά ένα μεγάλο μέρος τους, τα έχω περάσει εκεί.
Και μάλιστα, πάρα πολλών υδάτων, αφού γυρίζω από θάλασσα και διακοπές. Ο χρόνος είναι κάτι πάρα πολύ σχετικό. Στις οκτώ το πρωί ξυπνάς, ακούς τα πουλάκια να κελαηδάνε στην εξοχή και πίνεις όμορφα κι ωραία τον καφέ σου, το ίδιο απόγευμα βρίσκεσαι στο κλεινόν άστυ και μάλιστα με θερμοκρασίες που φλερτάρουν με το σαραντάρι, ενώ μόλις πριν λίγες ώρες βρισκόσουν στους τριάντα βαθμούς. Την περασμένη εβδομάδα έγραψα το άρθρο για το Tullamore Dew βρισκόμενος στις Κυκλάδες και συγκεκριμένα σε μια πολύ ωραία πισίνα στην Πάρο, τώρα που είναι περίπου έξι το απόγευμα, γράφω βρισκόμενος πλέον στο σπίτι μου στον Πειραιά. Δεν παραπονιέμαι, οκτώ μέρες διακοπών είναι πολύ χαλαρωτικές, αλλά όπως και να το κάνουμε, το καλό δεν χορταίνεται, ειδικά για κάποιον σαν εμένα που έχω εντελώς ερωτική σχέση με τη θάλασσα. Πήγα λοιπόν, Πάρο, Σχοινούσα και μια βόλτα στην Αντίπαρο και θα σας πω τι είδα εκεί, μιας και εκτός των άλλων, είδα και μπόλικο whisky.
Από όσο θυμάμαι, πάει πολύς καιρός από τότε που κάναμε τελευταία φορά αφιέρωμα σε κάποιο whiskey από την Ιρλανδία. Και όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, το ιρλανδέζικο whiskey είναι μια κατηγορία που προσελκύει πολλούς πότες και σίγουρα έχει το δικό της φανατικό κοινό. Σήμερα λέω να ρίξουμε μια ματιά στο