Όπως είχα γράψει και στο άρθρο της περασμένης εβδομάδας, ήμασταν σε αναμονή για το Athens Bar Show, το οποίο τελικά και έφτασε. Μια και δυο λοιπόν, ετοιμάστηκα, ανηφόρισα την οδό Πειραιώς και έφτασα στην Τεχνόπολη. Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν τι έγινε.
Η εβδομάδα που πέρασε, ήταν από τις πιο κουραστικές στη ζωή μου, σε τέτοιο σημείο, που θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω εξαντλητική. Το να κάθομαι να γράψω μερικές αράδες στο κομπιούτερ, για θέματα που μου αρέσουν, με ξεκουράζει, οπότε ας περάσω στα θέματα της σημερινής μας επικοινωνίας, πίνοντας και μια γουλιά από την τελευταία μινιατούρα που απέμεινε από το έξοχο, όπως πάντα, Glendronach 12 ετών. Και μιας και είμαστε σε αναμονή για το Athens Bar Show που θα γίνει την ερχόμενη εβδομάδα, θα ασχοληθούμε με λίγο από όλα, κοινώς με διάφορα θέματα της επικαιρότητας.
Δεν ξέρω πόσοι από τους φίλους αναγνώστες αυτής της στήλης έχουν παρακολουθήσει, ή μάλλον για να χρησιμοποιήσω πιο σωστή λέξη, βρέθηκαν μαζί μας, σε κάποια από τις θεματικές βραδιές που διοργανώνονται στο HOW με θέμα - τι άλλο - το whisky. Όσοι πάντως έτυχε να είναι μαζί μας, ή έτυχε να είναι σε κάποια άλλη εκδήλωση με το ίδιο θέμα, που επιμελήθηκαν κάποιοι άλλοι καλοί συνάδελφοι, θα ξέρουν οτι το πρώτα πράγματα που κοιτάζουμε σε ένα ποτήρι με το αγαπημένο μας ποτό, είναι το χρώμα και τα αρώματα. Θα έλεγα λοιπόν να ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά, ώστε να καταλάβουμε πως και από που επηρεάζεται το τελικό αποτέλεσμα.
Μετά από διακοπή μιας εβδομάδας, λέω να επανέλθω στα αφιερώματα. Την προηγούμενη φορά που κάναμε κάτι τέτοιο, ήταν για το Glen Garioch από τα βορειοανατολικά Highlands.
Tώρα πάμε διαγώνια κάτω, δηλαδή νοτιοδυτικά και θα μιλήσουμε για ένα ακόμη σπουδαίο αποστακτήριο. Μιλάμε, ή μάλλον γράφουμε για το
Μου φαίνεται τελικά οτι έχει δίκιο η γυναίκα μου, όταν λέει οτι έχω εμμονές. Παραμένω για λίγο σε κάτι που έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν επιτρέπεται λάθος whisky, από λάθος περιοχή, όταν υπάρχει θεματική βραδιά με γεωγραφικά κριτήρια. Κόλλησε η βελόνα θα μου πείτε τώρα. Ναι μπορεί, αλλά αν το έκανα εγώ, θα μου είχανε πάρει το κεφάλι οι γνωστοί άγνωστοι. Read More
Σήμερα δεν έχουμε αφιέρωμα, όπως στο προηγούμενο άρθρο. Κατά πάσα πιθανότητα θα επανέλθω με αφιέρωμα την επόμενη εβδομάδα. Επομένως, σήμερα λέω να σχολιάσω λιγάκι την επικαιρότητα, πάντα σε σχέση με το ποτό. Ξεκινάω με κάτι που μου άρεσε πολύ.
Το περασμένο Σάββατο πήγα βόλτα στο Rum and Whisky Festival και έγραψα σχετικά, σήμερα λέω να κάνω αφιέρωμα. Και αν δεν κάνω λάθος, έχω κάμποσο καιρό να μιλήσω για αποστακτήριο της Σκωτίας. Λέω λοιπόν να μιλήσουμε για το
Εχτές επισκέφθηκα την έκθεση για το ρούμι και το whisky που γίνεται αυτές τις μέρες στο Hilton. Τα της διοργάνωσης έχουν αναλάβει το Duiffords Guide και το Baba au Rum. Η έκθεση φιλοξενήθηκε στο εσωτερικό χώρο δίπλα από την πισίνα του Hilton, ενώ στον εξωτερικό χώρο της πισίνας υπήρχαν διάφορα διάσημα μπαρ της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας, τα οποία σερβίριζαν αποκλειστικά cocktails. To μέγεθος της έκθεσης ήταν σχετικά μικρό, τα ποτά που ήπιαμε όμως ήταν από αξιόλογα, έως υπέροχα. Λέω να ρίξουμε μια ματιά τι ακριβώς έγινε.
Πόσο καιρό έχω να γράψω για ρούμι? Ούτε που θυμάμαι. Νομίζω πάντως, οτι τελευταία φορά, ήταν όταν έγραψα το άρθρο για το Zacapa. Αυτή τη φορά θα μείνω στην Κεντρική Αμερική, αφού είπαμε οτι καλό ρούμι δεν παράγεται μόνο στην αγγλόφωνη και γαλλόφωνη Καραιβική. Σήμερα λέω να πούμε δυο λόγια για το
Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με τα whisky, είναι υπεράνω λογικής. Έχουμε περιγράψει επανειλημμένα την κατάσταση. Τα περισσότερα whisky έχουν διπλασιάσει την αξία τους μέσα σε ένα, το πολύ ενάμιση χρόνο. Είναι όμως άλλο αυτό, και άλλο είναι να βλέπουμε μπουκάλια που πριν δυο μήνες πουλιόνταν για 250 λίρες, τώρα να πιάνουν εύκολα τις 500. Αναφέρομαι κυρίως στα Macallan, για να δείτε τι γίνεται με αυτά, ρίξτε μια ματιά στο άρθρο Macallan Mania. Το θέμα όμως είναι, ότι ενώ μέχρι τώρα, τα παλιά Macallan είναι αυτά που έπιαναν τις υψηλές τιμές, τώρα σαν προσθήκη έχουμε και τα καινούρια. Αλλά δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο αποστακτήριο που τραβάει το κάρο. Χαμός γίνεται και με τα γιαπωνέζικα, κυρίως με αυτά των μεσαίων τιμών, αφού τα ακριβά Karuizawa φαίνεται πως κολλάνε προς το παρόν. Πάμε να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.