Γεράκια: Το χρονικό μιας συνεργασίας

Γεράκια: Το χρονικό μιας συνεργασίας Από τον Τ. Πικούνη



"Στο κρασί, όπως και στη ζωή, υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο δρόμος «ζω απ’ αυτό» και ο δρόμος «ζω για αυτό». Ευτυχώς, έχω συνειδητά διαλέξει το δεύτερο. Δεν κάνω κρασί για να ζήσω. Ζω για να κάνω κρασί με οποιοδήποτε κόστος."

Αυτά τα λόγια του Απόστολου Μούντριχα είχα διαβάσει σε συνέντευξή του στο "Αθηνόραμα", και θυμάμαι καλά ότι τότε -πριν τον γνωρίσω- είχα χαμογελάσει... Τα αρκετά χρόνια που κουβαλάω στην πλάτη μου με έχουν κάνει "απρόσβλητο" σε τέτοιου είδους δηλώσεις...

Ήξερα πολύ καλά τα κρασιά του, -που διαθέταμε ήδη με επιτυχία από το House of Wine, που θεωρούσα και θεωρώ εξαιρετικά, ήξερα πολλά για το κτήμα Αβαντίς, για την ιστορία του κτήματος αλλά και του Απόστολου... αλλά τον Απόστολο δεν τον είχα γνωρίσει πέρα από κάτι ¨τυπικά" σε εκθέσεις Οίνου.

Oz Clarke.Τον γνώρισα πέρυσι το καλοκαίρι, όταν επισκέφθηκα το κτήμα Αβαντίς. Κατά ένα περίεργο τρόπο -όπως άλλωστε και αυτή την πρώτη φορά- κάθε συνάντησή μου με τον Απόστολο καταλήγει σε ένα ...πολύωρο γεύμα! Έτσι λοιπόν και τότε, γύρω από ένα τραπέζι στο οποίο τα καλούδια της Εύβοιας δεν σταματούσαν να έρχονται και οι φιάλες των κρασιών του κτήματος να αδειάζουν με ανησυχητικό ρυθμό, γνώρισα τον Απόστολο, τις ιδέες του, τα όνειρά του, σε μιά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, όπου ο οινοποιός Απόστολος εναλλασσόταν με τον οικονομολόγο -κατά σπουδές- και τον οινόφιλο-οινογνώστη. Και έπρεπε να έρθει η παρέμβαση της Λένγκας, της συζύγου του Απόστολου και οινολόγου που όφειλε να φροντισει τα δίδυμα του ζευγαριού, για να τελειώσει κατά τις 5:30 το απόγευμα αυτό το γεύμα που είχε αρχίσει στις 2:00 και δεν έλεγε να πάρει τέλος. Επιστρέφοντας προς την Αθήνα, ξαναθυμήθηκα τα λόγια του Απόστολου που ανάφερα στην αρχή, και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να τα αποδεχθώ όπως τα είπε, ότι δεν ήσαν λόγια marketing, βγάζοντας την 'πανοπλία" της πείρας από πάνω μου και αφήνοντάς τα να με διαπεράσουν... Ναι, ο Απόστολος ζούσε για να κάνει κρασί με οποιοδήποτε κόστος!

Σε αυτό το γεύμα μου ανέφερε για πρώτη φορά την "ανάσταση" της Μαυροκουντούρας και την ιστορία της αποκατάστασης από τον ίδιο αυτής της παλιάς και χαμένης Ευβοϊκής ποικιλίας, αλλά και το πειραματικό κρασί που τότε ετοίμαζε βασισμένο σε αυτή... Ήταν βέβαιος από τότε ότι θα κατέληγε σε ένα μεγάλο κρασί, και ότι δεν θα ήθελε να μπει στην αγορά σαν ένα ακόμα κρασί του κτήματος, αλλά με τρόπο ανάλογο με την οινική του αξία. Του πρότεινα να το συζητήσουμε ξανά όταν το κρασί θα ήταν έτοιμο... βλέπετε ο "άπιστος Θωμάς" δεν είχε ακόμα φύγει τελείως στη σχέση μου με τον Απόστολο.

Η επόμενη επαφή μας έγινε τηλεφωνικά, μέσα στον "χαμό" του περασμένου Δεκεμβρίου και των Χριστουγεννιάτικων δώρων. Μου ζήτησε να έρθει να με δει, να συζητήσουμε για το κρασί που μου είχε αναφέρει στην πρώτη μας συνάντηση.

Βρεθήκαμε στο House of Wine την επομένη, όπου κλέβοντας λίγη ώρα -έτσι νομίζαμε!- από τις υποχρεώσεις που έτρεχαν, συναντήσαμε (ο Μιχάλης Πικούνης και εγώ) τον Απόστολο. Ήρθε με δυο κρασιά μαζί του, χωρίς ετικέτα, που τα έβαλε πάνω στο τραπέζι. Ηταν τα αποτελέσματα  των δύο πειραματικών κρασιών που προετοίμαζε χρόνια. Μετά τα τυπικά, κολούθησε η πρότασή του: Να αναλάβουμε αποκλειστικά τη διάθεση του κρασιού. Είχε εντυπωσιαστεί από την επιτυχία της "Μπλε Αλεπούς" του Κυρ-Γιάννη, που είχε όλη διατεθεί από το House of Wine μέσα σε περίπου 12 ημέρες!.

Η πρώτη μας αντίδραση ήταν ...επιφυλακτική, παρά το ότι γνωρίζαμε ότι ένα κρασί του κτήματος Αβαντίς θα ήταν οπωσδήποτε εξαιρετικό.: Οι υποχρεώσεις πολλές, οι τρέχουσα δουλειά δεν μας άφηνε στιγμή ελεύθερη, και όλες οι δυσκολίες της προετοιμασίας ενός τέτοιου εγχειρήματος περνούσαν μπροστά στα μάτια μας... Ο Απόστολος μας άκουγε, και όταν εγώ είπα και την τελευταία κουβέντα μου, δεν απάντησε. Απλά είπε "Δοκιμάστε τα". Δεν αντιδράσαμε, και επανέλεβε χαμογελώντας "Δοκιμάστε τα, και τα λέμε μετά". Πράγματι, αυτό κάναμε, τα δοκιμάσαμε... και ξαφνικά οι αντiρρήσεις, οι ενδοιασμοί, οι υποχρεώσεις, οι επιφυλάξεις πήγαν περίπατο! Ειδικοί δεν είμαστε όλοι, αλλά τα σχεδόν 40 χρόνια ...στενής φιλίας με το κρασί μας επιτρέπουν να διακρίνουμε ένα μεγάλο κρασί από ένα απλά εξαιρετικό. Και μπροστά μας είχαμε όχι ένα, αλλά δύο μεγάλα κρασιά, ένα ερυθρό και ένα λευκό!

Άρπαξα τα δύο δείγματα, και μαζί με το Απόστολο βρήκαμε το Γρηγόρη Μιχαήλο, σύμβουλο οίνου του House of Wine στο wine Restaurant Paradiso. Εκεί, τον βάλαμε να δοκιμάσει τα κρασιά: Η αντίδρασή του ήταν ενθουσιώδης, είχαμε -κατά την άποψή του- κρασιά που θα έγραφαν ιστορία. Οι αρχικές συζητήσεις της συνεργασίας έγιναν εκεί, στο Paradiso, απολαμβάνοντας τα δύο κρασιά με τα ταιριαστά πιάτα του εστιατορίου. Εκεί συζητήθηκε για πρώτη φορά και το όνομά τους, εκεί ορίσαμε τις δουλειές που είχε ο καθένας να κάνει μέχρι την επόμενη συνάντηση μας, που και αυτή έγινε πολύ γρήγορα,  -που αλλού;- γύρω από ένα τραπέζι σε ένα πολύ ...μακρύ γεύμα που συμμετείχε και η Λένγκα, όπου ο ενθουσιασμός ενισχυόταν με κάθε γουλιά του υπέροχου "Πλαγιές Γερακιών - Ερυθρός".

Το αποτέλεσμα της προσπάθειας είναι πια εδώ, στην κρίση τη δική σας. Στην απόλυτη -κατά την άποψή μας- κρίση των φίλων του κρασιού, τη μοναδική έγκυρη κρίση και "ψήφο" εμπιστοσύνης προς δύο κρασιά που τόσο εμείς όσο και οι πολλοί ειδικοί που τα δοκίμασαν εκφράστηκαν με ενθουσιασμό και τα χαρακτήρισαν μεγάλα κρασιά.

Στην υγειά σας!


Μοιραστείτε το άρθρο: