Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Respect!

Respect Από τον Γ. Μιχαήλο


Αυτή τη φορά είμαι μάλλον αρκετά μπερδεμένος… Πολλές οι σκέψεις και τα ερεθίσματα, πολλά και τα γεγονότα τα οποία δυσκολεύουν τη θέληση μου, να βάλω σε μια σειρά, αυτά τα οποία έχω στο μυαλό μου.

Ξεκινώντας θα έλεγα ότι από την τελευταία φορά που επικοινώνησα μαζί σας μέσω του House of Wine, νιώθω ότι είμαι πιο πλούσιος. Μην το θεωρήσετε από πλευράς μου ως πρόκληση τέτοιες μέρες που διανύουμε, γιατί μιλάω πάντα σε ‘οινικό’ επίπεδο. Σε μια από τις BYOB βραδιές που οργανώσαμε στο εστιατόριο, είχα την τύχη ως ‘οικοδεσπότης’, να δοκιμάσω μερικά σπουδαία Ελληνικά και ξένα κρασιά, τα οποία απλόχερα με κέρασαν οι παρευρισκόμενοι. Ανάμεσα τους ήταν και ένα ‘γενναιόδωρο’ ποτήρι Cotie Rotie, Βrune et Βlonde, του 1999 από τον Marcel Guigal, για το οποίο ζητήθηκε να πω τη γνώμη μου. Πραγματικά πρόκειται για ένα κρασί από άλλο κόσμο… Κατευθείαν το μυαλό μου έκανε flash back σε μια περσινή γευσιγνωσία της Πανελλήνιας Ένωσης Οινοχόων, στην οποία δοκιμάστηκαν εξαιρετικά κρασιά από τον Βόρειο Ροδανό, ανάμεσα τους Cote Rotie και Hermitage και στον γευσιγνώστη κύριο Αλέξανδρο Σακκά να μιλάει ‘εκστασιασμένος’ για την ‘θηλυκή’ πλευρά των κρασιών της Cote Rotie, σε σχέση με τον ‘masculine’ χαρακτήρα του γειτονικού Hermitage. Μια τόσο ‘καίρια’ τοποθέτηση, με την υπέροχη, σχεδόν μεθυστική, ανθικότητα των κρασιών της ‘Ψημένης Πλαγιάς’, σε αντιπαράθεση με τον σχεδόν ‘κρεάτινο’ χαρακτήρα των κρασιών από το διάσημο λοφάκι του Hermitage.

Τον αγαπάω τον Ροδανό… Έχω σχεδόν καταλήξει ότι κάποιο από τα Cote Rotie που παράγει ο Guigal θα ήταν ‘my favorite dessert island wine’. Όσον αφορά το συγκεκριμένο κρασί του 99 που δοκίμασα, διατηρούσε μια απίστευτη φρεσκάδα, σε ένα ελκυστικό ‘μπουκέτο’, το οποίο μοσχοβόλαγε βιολέτες και μικρά κόκκινα φρούτα, ενώ ταυτόχρονα ήταν γεμάτο με ζωικά αρώματα, που έφερναν στο μυαλό μου καπνιστό μπέικον. Όσο για το βαρέλι, η χρήση του και η αφομοίωση του στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του κρασιού, μάλλον θα έπρεπε να αποτελέσει ένα ολόκληρο σεμινάριο. Στο σημείο αυτό, νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να αναφέρω ότι ο ‘βασιλιάς’ της χρήσης νέου βαρελιού, ο Marcel Guigal, ο οποίος στα τρία ‘single vineyard’ Cote Rotie που παράγει, ωριμάζει τα κρασιά του για 42 μήνες!! σε καινούρια δρύινα βαρέλια, σε αυτή τη standard εκδοχή του κρασιού που δοκίμασα, χρησιμοποιεί μόνο ένα 25% ποσοστό καινούριου βαρελιού λέγοντας: ‘ Εάν τα single vineyard κρασιά μου δεν είχαν τη βαθειά δομή που διαθέτουν, θα ήταν παραλογισμός να τα αφήνω για τέτοιο χρονικό διάστημα στο βαρέλι, από την άλλη πλευρά η standard εκδοχή της Cote Rotie που παράγω, ωριμάζει μόνο κατά το 25% σε καινούριο βαρέλι’. Μια απλή αναφορά για όσους πιστεύουν ότι με το να ‘σκοτώσουν’ το κρασί τους για 20-30 μήνες σε καινούρια δρυ, αυτόματα τους κατατάσσει στην κατηγορία των παραγωγών του βεληνεκούς του Marcel Guigal.

Διάβασα αρκετά πράγματα για τον ‘βασιλιά του Ροδανού’ πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο. Θέλησα να ‘φρεσκάρω’ τη μνήμη μου και να προσπαθήσω να κατανοήσω τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να ξεχωρίζουν σε αυτό που κάνουν. ‘Κόλλησα’ με μια φράση του σε μια συνέντευξη’. Στην ερώτηση που του τέθηκε για το που θα ήθελε να αγοράσει έναν αμπελώνα εκτός Ροδανού, η απάντηση του ήταν η εξής: ‘ Αν αγόραζα έναν αμπελώνα εκτός Ροδανού, αυτός θα ήταν στην Καλιφόρνια’. Είμαι τεράστιος θαυμαστής ιδιοκτησιών όπως τα Ridge Vineyards, Heitz και Phelps’. Ο άνθρωπος για τα κρασιά του οποίου μιλάει όλη η ανθρωπότητα, ο άνθρωπος που παράγει κάποια από τα καλύτερα κρασιά όχι μόνο της περιοχής στην οποία βρίσκεται, αλλά και ολόκληρου του κόσμου, θαυμάζει απεριόριστα την δουλειά άλλων εξίσου σπουδαίων παραγωγών.

Στο σημείο αυτό έρχεται και το ‘ξενέρωμα’… Παραθέτω την υπερφίαλη τοποθέτηση ενός νέου (πρώτη του οινοποίηση) Έλληνα παραγωγού, ο οποίος πέρασε από το μαγαζί για να μου αφήσει κάποιες φιάλες κρασί να δοκιμάσω, λέγοντας μου ανάμεσα στα άλλα: ‘Δοκίμασα το κρασί μου δίπλα σε κρασί της ίδιας ποικιλίας ενός πασίγνωστου ξένου οινολόγου-παραγωγού και σαφέστατα πιστεύω ότι το κρασί μου είναι πολύ ανώτερο.’

Τις γουστάρω τρελά αυτές τις ατάκες. Δεν χρειάζεται να γράψεις τίποτα άλλο. Τι κάθομαι και αγχώνομαι με θεματολογία και με διάβασμα; Αυτός ο ‘ηγέτης’ τα είπε όλα… Παίρνω την ατάκα, την αναπαράγω και περνάω από το ταμείο του House of Wine, να ‘τσιμπήσω’ το μεροκάματο ‘with no pain at all’.

Για να ξεκαθαρίσω βέβαια τη θέση μου και να είμαι απόλυτα τίμιος τα κρασιά του συγκεκριμένου παραγωγού δεν τα δοκίμασα ακόμα και πραγματικά μέσα μου εύχομαι να είναι καλά κρασιά. Αναρωτιέμαι όμως τι πιθανότητες υπάρχουν με ποια τέτοια οπτική των πραγμάτων να πάει κάποιος μπροστά. Μου έρχεται αυθόρμητα η φράση στο μυαλό… ‘Που πας ρε Καραμήτρο’… Εδώ τεράστιοι άνθρωποι όπως ο Guigal, με αποδεδειγμένα τεράστια ιστορία πίσω τους, δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό εκεί που πρέπει. Μπας και έχει τελικά δίκιο ο κύριος Τάσος Πικούνης που ‘φαγώνεται’ με την ιστορία και την κουλτούρα που υπάρχει πίσω από κάθε κρασί; Συχνά πυκνά με ρωτάει: ‘μα πως μπορείς να κρίνεις ένα κρασί με απόλυτους αριθμούς χωρίς να λάβεις υπόψιν την ιστορία του, τους ανθρώπους που βρίσκονται από πίσω; Όσο κακό και αν είναι ένα Petrus δεν παύει να είναι ένα Petrus’.

Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο, θεωρώ όμως ότι εκεί που τελικά υπάρχει ιστορία και κουλτούρα από πίσω, η διαφορά φαίνεται ακόμα και σε απόλυτους αριθμούς ή τουλάχιστον υπάρχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες να φανεί. Για μένα ήταν αναμενόμενο το Cote Rotie του Guigal, να είναι ένα μεγάλο κρασί και όχι η κρίση μου δεν επηρεάστηκε από το γεγονός ότι είχα δει την ετικέτα. Υπάρχει ιστορία, υπάρχει αφοσίωση, υπάρχει σεβασμός, σοβαρότητα και τεράστια δουλειά από πίσω. Αναρωτιέμαι πόσες πιθανότητες έχω να αντλήσω όλα αυτά τα στοιχεία δοκιμάζοντας το κρασί εκείνου του Έλληνα παραγωγού…

Κλείνοντας το χάος των σκέψεων μου θέλω να μεταφέρω άλλο ένα στιγμιότυπο που βάζει μάλλον τα πράγματα στη θέση τους. Δεν σκέφτεται ευτυχώς η πλειοψηφία των Ελλήνων παραγωγών με αυτό τον τρόπο. Πολύ πρόσφατα είχα την χαρά να δοκιμάσω την καινούρια σοδειά του Greywacke Sauvignon blanc την οποία εσείς θα απολαύσετε από το House of Wine σε περίπου δύο μήνες, παρέα με τον αγαπημένο μου φίλο-παραγωγό Απόστολο Μούντριχα. Ο Απόστολος δεν γνώριζε τι δοκίμαζε, αλλά μόλις αναγνώρισε τα αρώματα αυτού του πολύ σπουδαίου Sauvignon blanc, μου είπε ‘Δεν ξέρω αν κάνω καλά που ασχολούμαι με την ποικιλία, γιατί θα είναι πολύ δύσκολο να φτάσει το Sauvignon μου σε τέτοια επίπεδα. Αλλά θα το παλέψω’.

Respect… Αυτή είναι η λέξη με την οποία θέλω να κλείσω αυτό το άρθρο. Σεβασμός σε παραγωγούς σαν τον Marcel Guigal και σε ανθρώπους που σκέφτονται όπως ο Απόστολος. Αυτό είναι τελικά που κάνει τους πραγματικά σπουδαίους να ξεχωρίζουν από τα ‘ψώνια’… Σέβονται και τους σέβονται. Για αυτό το λόγο η δοκιμή του Cote Rotie 1999 του Guigal, είναι μια στιγμή που θα θυμάμαι όσα χρόνια και αν περάσουν. Υπάρχει απεριόριστος σεβασμός και ιστορία από πίσω…


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: