Οι τέσσερις αγαπημένοι μου προορισμοί και τα κρασιά τους.

Οι τέσσερις αγαπημένοι μου προορισμοί και τα κρασιά τους.Από τον Γ. Μιχαήλο


Έχοντας γυρίσει πρόσφατα από την Κίνα και ένα ταξίδι ζωής γεμάτο δυνατές εμπειρίες και εικόνες δε μπορώ να μη συνεχίζω να σκέφτομαι το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα πατώντας το πόδι μου στην Ελλάδα…

Άραγε είναι ο Θεός που διάλεξε για τους Έλληνες τον επίγειο παράδεισο;

Δε είναι πως έχω γυρίσει ολόκληρο τον πλανήτη και δικαιούμαι να αποφανθώ, αλλά κάθε φορά μετά από ένα μακρινό ταξίδι αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Θα μου πείτε home sweet home και πως ανάλογα θα σκέφτονται όλοι οι ‘ξενιτεμένοι’ κάθε φορά που επιστρέφουν στη βάση τους.

Και όμως σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει άλλου σε αυτό τον κόσμο. Είναι άλλο το κλίμα, άλλη η ατμόσφαιρα, άλλα τα vibes, άλλη η αίσθηση που σου αφήνει αυτή η χώρα. Συνομωσιολόγος δεν είμαι αλλά καμιά φορά δε μπορώ να μη υποκύψω στον πειρασμό της σκέψης πως περνάμε όλα αυτά που περνάμε γιατί εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά φθονούν την καλοτυχία μας να ζούμε σε αυτόν το τόπο.

Και όσοι μας έχουν βάλει για τα καλά στο μάτι και δεν έχουν γνωρίσει το Ελληνικό καλοκαίρι δε δικαιούνται σε καμιά περίπτωση να μιλούν για διακοπές. Και επειδή είμαστε προ των πυλών και το μυαλό μας στριφογυρίζει συνεχώς εκεί γύρω, είπα να μπω στο mood να σας αποκαλύψω τους τέσσερις αγαπημένους μου προορισμούς και φυσικά δίπλα τους να φιγουράρουν και τα αγαπημένα μου κρασιά.

1. Λήμνος: Το νησί του Ηφαίστου, αυτό με το οποίο έχω συνδυάσει τις πιο ανέμελες διακοπές της ζωής μου αλλά και το πιο όμορφο κομμάτι της στρατιωτικής μου θητείας.

Η Λήμνος είναι ένας ανεξερεύνητος θησαυρός. Αφήνεις το αυτοκίνητο και παίρνεις το δρόμο για την παραλία στο Γομάτι φορτωμένος με το ψυγειάκι σου. Και αφού περπατήσεις για κάνα μισάωρο μέσα από απίστευτους αμμόλοφους βρίσκεις τον εαυτό σου σε μια παραλία που δεν έχεις φανταστεί ούτε στα όνειρα σου. Εσύ, οι αγαπημένοι σου φίλοι, κάνα δυο παρέες ακόμα σε απόσταση πολλών μέτρων και μερικές φιάλες παγωμένη Λημνία Γη. Βουτάτε για αχινούς, η αγαπημένη ξαδέρφη Σούλα τους καθαρίζει και εκεί επιτόπου απολαμβάνεις έναν γευστικό συνδυασμό που θα ονειρεύονταν όλοι οι οδηγοί αστεριών Michelin. Είναι και αυτό το άτιμο το Μοσχάτο Αλεξανδρείας τόσο καλοκαιρινό. Δροσερό, ελαφρύ, αρωματικό, ένα σταφύλι που πάντα καταφέρνει και μου αλλάζει ψυχολογία, γιατί πάντα μου θυμίζει τις διακοπές των νεανικών μου χρόνων…

2. Σαντορίνη: Ποτέ δε φεύγει από το μυαλό μου η ιδέα του Α321 της Aegean να διασχίζει παράλληλα το νησί και να παίρνει αριστερή στροφή 180ο για να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο στο Καμάρι. Η μεγάλη ιστορία με τη Σαντορίνη όμως είναι πως η μαγεία δε σταματάει μόνο όταν την αντικρίζεις από ψηλά. Μαγικό είναι και το μπαλκόνι της Santo με θέα στην καλντέρα, η παλιά κάναβα του Αργυρού ή οι αμπελιές στον προαύλιο χώρο του οινοποιείου του Σιγάλα. Μαγικό και το φαγητό του Χατζηγιαννάκη στη Σελήνη, σε ένα μπαλκόνι με θέα το γαλάζιο του Αιγαίου. Για το Ασύρτικο έχουν ειπωθεί τόσα πολλά αλλά η Σαντορίνη έχει έναν απίστευτο οινικό βάθος που έρχεται από πίσω. Το Μαυροτράγανο του Σιγάλα είναι συγκλονιστικό, το Αηδάνι του Αργυρού the next big thing, το Νυχτέρι του Χατζηδάκη ένας φόρος τιμής στην μακρά οινοποιητική παράδοση του νησιού. Στα 36 μου είμαι σίγουρος πια πως ο Θεός σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξε υπέρ του δέοντος γενναιόδωρος.

3. Κρήτη: Υπάρχει ένα ταβερνάκι μετά την περιοχή του Χαλεπά, στα παλιά βυρσοδεψία, που στην κυριολεξία το πόδι σου βρίσκεται μέσα στη θάλασσα. Εκεί έχω φάει το καλύτερο τηγανητό καλαμάρι στη ζωή μου, αγναντεύοντας στο βάθος τα φώτα από το παλιό λιμάνι των Χανίων, νομίζοντας πως το φεγγάρι θα πέσει να μας πλακώσει και πίνοντας Roussanne Μανουσάκη.

Πραγματικά δε ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσε κάποιος με καλύτερο τρόπο να περιγράψει τον παράδεισο. Το μόνο που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όταν πήγα πρώτη φορά ήταν πως θα ξαναγύρναγα. Και από τότε γυρνάω ξανά και ξανά και κάθε φορά το σκηνικό είναι το ίδιο πανέμορφο και απαράλλακτο. Το πολύ πολύ αραιά και που να θελήσω να αλλάξω κρασί, μιας που ο οινικός πλούτος της Κρήτης που λέγεται Βιδιανό, Βηλάνα, Θραψαθήρι, Πλυτό, Μοσχάτο Σπίνας, Malvasia, φαίνεται να μη τελειώνει ποτέ.

4. Τήνος: Ξαπλωμένος για ώρες μαζί με τις δυο αγαπημένες σου φίλες από το λύκειο κάτω από τον ήλιο σε μια βεράντα στα Υστέρνια, που βλέπει θάλασσα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Το μόνο που περίμενες είναι να περάσει το πλοίο της γραμμής για να αρπάξεις τον καθρέφτη και να κάνεις σινιάλο σε αυτούς που έφταναν στο νησί, παγιδεύοντας τις ακτίνες του ήλιου.

Στις πρώτες μας διακοπές στη Τήνο δε ξέραμε πολλά από κρασί. Επιστρέφοντας πολλά χρόνια αργότερα για να παντρέψουμε τη φίλη μας σε ένα reunion σχολικών αναμνήσεων, αγαπημένων προσώπων και ευτυχισμένων στιγμών, είχα μαζί μου το καλά κρυμμένο μυστικό του νησιού.

Το Τ-οίνος Ασύρτικο ήταν το μόνο πράγμα που έλειπε για να ολοκληρωθεί η πρώτη εικόνα που σας περιέγραψα. Ο καθρέφτης στη θέση του, το πλοίο της γραμμής στο κλασικό νωχελικό του δρομολόγιο, εμείς το ίδιο ευτυχισμένοι όπως στις πρώτες μας διακοπές στο νησί και τα ποτήρια με το Ασύρτικο να τσουγκρίζουν στην μοναδικότητα της στιγμής.


Καλή εβδομάδα


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

 

Μοιραστείτε το άρθρο: