Glenfiddich

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Το Παρασκευοσαββατοκύριακο που διανύουμε είναι το τελευταίο του καλοκαιριού μόνο ημερολογιακά φυσικά, αφού θέλει πολλά ψωμιά ακόμη για να μας αφήσει το καλοκαίρι. Εξάλλου μια μερίδα κόσμου, μεταξύ των οποίων και εγώ, βρίσκονται ακόμη στην προθέρμανση από πλευράς διακοπών και δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη, αφού είτε θέματα υγείας, είτε θέματα επαγγελματικών υποχρεώσεων επιβάλλουν κάτι τέτοιο. Στη δική μου περίπτωση έκτακτες επαγγελματικές υποχρεώσεις κατάφεραν να με κρατήσουν ενα σεβαστό κομμάτι του Αυγούστου στην υπέροχη, όταν είναι άδεια, Αθήνα.

Από πλευράς αρθρογραφίας, αυτό το καλοκαίρι θα έλεγα οτι ξέφυγα λίγο από τα τετριμμένα. Ωστόσο, όσο καλή κι αν είναι η grappa, όσο λαχταριστά κι αν είναι τα ουζοτσίπουρα με τα καλαμαροχταπόδια, όσο δροσερά κι αν είναι τα cocktails κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, δίπλα σε μια πισίνα, τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα whisky.

Αυτή την εβδομάδα λοιπόν επανέρχομαι στα φυσιολογικά, τουλάχιστον για μένα και γράφω για

Glenfiddich

Δυο είναι τα μεγάλα ονόματα στο Speyside από πλευράς παραγωγής. Το ένα είναι το Macallan, στο οποίο αναφέρθηκα σε προηγούμενο άρθρο, το άλλο είναι το Glenfiddich, το οποίο έχει αρκετές ιδιότυπες πρωτιές. Αναφέρω κάποιες από αυτές. Καταρχάς το Glenfiddich είναι ένα από τα τέσσερα εναπομείναντα αποστακτήρια, που αντιπροσωπεύουν αμιγώς οικογενειακές επιχειρήσεις, από την αρχή της λειτουργίας τους μέχρι σήμερα, ενώ τα άλλα τρία είναι για την ιστορία, το Springbank, το Glenfarclas και το ομόσταβλο του Glenfiddich, Balvenie.

Έπειτα, μόνο το Glenfiddich και το Springbank, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι τυχαίο οτι το συναντάμε πάλι μιλώντας για πρωτιά, μια γουλιά από το εκπληκτικό δεκάρι Springbank θα σας πείσει, είναι τα αποστακτήρια όπου γίνεται επι τόπου όλη η διαδικασία, από την παρασκευή, την παλαίωση, μέχρι και την εμφιάλωση. Ακόμη, αν μιλήσω για βραβεία που έχει αποσπάσει το Glenfiddich, είναι τόσα που μάλλον θα κουράσω τον αναγνώστη, οπότε πάω παρακάτω.

Λίγα λόγια για την ιστορία όπως πάντα

Το Fiddich, όπως το λένε στη Σκωτία, ιδρύθηκε το 1887 από την οικογένεια Grant, η οποία όπως είπαμε παραπάνω το τρέχει μέχρι τώρα. Το αποστακτήριο κτίστηκε κοντά στο χωριό Dufftown και πήρε την ονομασία του από τις λέξεις Glen, που σημαίνει κοιλάδα και τη λέξη Fiddich που σημαίνει ελάφι, όλα αυτά βέβαια στα Γαέλικα, την παλιά Κέλτικη διάλεκτο. Κοντολογίς Κοιλάδα των Ελαφιών. Το πρώτο απόσταγμα κύλησε ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1887, ενώ το 1963 έγινε το πρώτο αποστακτήριο που εμφιάλωσε κάποια από τα τα whisky του σαν single malt.

Πάμε στο σήμερα για να δούμε πως έχουν τα πράγματα στο αποστακτήριο. Από πλευράς παραγωγής αυτή την στιγμή το Fiddich έχει την μεγαλύτερη στον κόσμο, με παραπάνω από 4,5 εκατομμύρια κιβώτια ετησίως και εδώ θα ήθελα να σταθώ. Η μαζική αυτή παραγωγή οδηγεί στο συμπέρασμα τους λεγόμενους purist ότι δεν πρόκειται για αποστακτήριο αξιώσεων και είναι περισσότερο τουριστικό. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι ακριβές, αφού όπως είπα και στην σχετική γευσιγνωσία που διοργάνωσα πρόπερσι μαζί με την εταιρία που το εισάγει στην Ελλάδα, μικρός παραγωγός δεν σημαίνει υποχρεωτικά καλός, ενώ μεγάλος δεν σημαίνει υποχρεωτικά της πλάκας. Φαντάζομαι άλλωστε ότι οι φίλοι και οι συνεργάτες που αρθρογραφούν στο HOW για το κρασί θα συμφωνήσουν μαζί μου σε αυτό το θέμα

Εξάλλου στο Glenfiddich δεν ισχυριστήκαν ποτέ ότι παράγουν το κορυφαίο whisky στον κόσμο, ούτε κανείς πρέπει να το συγκρίνει με ένα Ardbeg, ένα Springbank ή και με το μικρό του αδελφάκι, το Balvenie, γιατί θα ήταν μια άνιση μάχη. Ωστόσο κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίσει ότι στο Fiddich παίρνεις στο ακέραιο αυτό για το οποίο πλήρωσες και πολλές φορές ακόμη καλύτερο, ενώ το ότι εξάγεται σε πάνω από 250 χώρες στον κόσμο κάθε άλλο παρά τυχαίο μπορεί να θεωρηθεί. Και για να μην ξεχάσω, ακόμη και εγώ που ανήκω παραδοσιακά στους λεγόμενους purist, το μεγαλύτερο μέρος του περσινού χειμώνα το πέρασα με αλλεπάλληλα Solera 15 ετών, το οποίο ανήκει στην κατηγορία που είπα, δηλαδή του ότι πήρα παραπάνω από αυτό που πλήρωσα.

Από τεχνικής πλευράς το αποστακτήριο διατηρεί 28 αποστακτήρες σε σχήμα αχλαδιού και 24 δεξαμενές ζύμωσης, το στυλ του είναι γλυκόπιοτο και ντελικάτο ως επί το πλείστον, ενώ τροφοδοτείται με νερό από τις πηγές Robbie Dhu που κυλούν από τους λόφους Conval μέσα από τύρφη και γρανίτη.

Ο σημερινός Master Distiller Brian Kinsman ακολουθεί τα βήματα του δασκάλου, προκατόχου του και σημερινού Malt Master του Balvenie, David Stewart, χωρίς βέβαια να έχει φτάσει ακόμη σε τέτοιο επίπεδο. Παρεμπιπτόντως, μιας και μιλάω για Balvenie και David Stewart δυο χρήσιμα μυστικά:

Πρώτον, ότι ορισμένες εκδόσεις του Glenfiddich ξεκινούν τη διαδικασία παραγωγής τους από τα παραδοσιακά floor maltings του μικρού αδερφού Balvenie και δεύτερον ότι σε ορισμένες πάλι εκδόσεις, όπως το Solera που προανέφερα εμπλέκεται όποτε έχει κέφι και ο David Stewart, ενώ και στις δυο περιπτώσεις ο πήχης από πλευράς ποιότητας ανεβαίνει πολύ ψηλά.

Σε κάποιο επόμενο άρθρο θα αναφερθώ και στο Balvenie, αν και μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο να βγάλω ολόκληρο Balvenie με ένα άρθρο.

Στο Fiddich ξανά και στη ελληνική αγορά όπου κυκλοφορούν εκτός από το δεκαπεντάρι Solera και τα Fiddich 12 ετών, Fiddich 18 ετών και Fiddich 21 ετών όλα εξαιρετικά.

Με λίγα λόγια, συστήνεται ανεπιφύλακτα και ακόμη περισσότερο αν αυτή η σύσταση γίνεται με κριτήριο την σχέση ποιότητας τιμής.

Στην υγειά σας

Κυριάκος Κοντογιώργης


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Είναι μόνιμος συνεργάτης του Whisky Magazine τα τελευταία χρόνια, και έχει επίσης μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Μοιραστείτε το άρθρο: