Οινική Κουλτούρα: Δεν είναι «ψώνιο», δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος ζωής!

Από τον Θ. Λέλεκα 



Η έννοια της οινικής κουλτούρας έχει χρησιμοποιηθεί (για να μην πω «κακοποιηθεί») από πολλούς με κάθε δυνατή ευκαιρία. Σε πολλές περιπτώσεις όμως έχουμε φτάσει να την ταυτίζουμε με κάτι ελιτίστικο, κάτι περίεργο, κάτι που τελοσπάντων «επιτρέπεται» μόνο σε λίγους.

Κατά τη δική μου άποψη τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η οινική κουλτούρα του σύγχρονου Έλληνα βρίσκεται γύρω μας παντού. Κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει και διαδίδεται. Και είναι κάτι που δεν χρειάζεται ούτε να το σπουδάσεις, ούτε να το μελετήσεις και να δώσεις εξετάσεις. Προσπαθώ να σας πω ότι την οινική μας κουλτούρα την φτιάχνουμε εμείς, μόνοι μας. Και είναι (ήδη) πολύ δυνατή.

Σκεφτείτε το: Κάποιος που έχει θεατρική κουλτούρα, που ενημερώνεται και ακολουθεί ποιοτικές παραστάσεις, συγκεκριμένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, προσεγμένες παραγωγές, είναι απαραίτητο να έχει σπουδάσει θεατρολογία; Δε νομίζω. Αντίστοιχα, στο κρασί η κουλτούρα αναπτύσσεται μέσα από εμάς, τους ανθρώπους που ψάχνουν, δοκιμάζουν, συγκρίνουν, συζητούν, συμφωνούν (αν και συνήθως διαφωνούν, κι αυτό είναι το πιο ευχάριστο) και συμβουλεύουν. Και πρέπει να σας πω ότι μέσα από τα καθημερινά σας e-mails, τα μηνύματα, τις ερωτήσεις, αλλά και τον κόσμο που γνωρίζω σε εκθέσεις, εκδηλώσεις και σεμινάρια, διαπιστώνω από πρώτο χέρι ότι γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι.

Πώς προέκυψε η σύγχρονη οινική μας κουλτούρα; Νομίζω ότι κατ’ αρχήν γεννήθηκε μέσα από μία ανάγκη που δημιουργεί ο σημερινός τρόπος ζωής. Όσο περισσότερο δουλεύουμε, πιεζόμαστε, αγχωνόμαστε, «ψυχοπλακωνόμαστε» από όσα βλέπουμε και ακούμε γύρω μας, τόσο πιο πολύ έχουμε την ανάγκη να ξεσκάσουμε, να γνωρίσουμε καινούριο κόσμο, να αποδράσουμε ή και να ανήκουμε κάπου. Και το κρασί τα προσφέρει όλα αυτά. Γιατί κρασί ίσον συντροφικότητα, ενδιαφέρον, ευγένεια, κουβέντα, και βέβαια γέλιο, παρέα, χαρά.

Και μη φανταστείτε ότι για να έχει κανείς οινική κουλτούρα πρέπει να μυρίζει, να στροβιλίζει, να αναδεύει, να περισυλλογίζεται και να συμπεραίνει κάθε φορά που πάει να πιει μια γουλιά κρασί. Πιστέψτε με, πιο πολύ βάσανο είναι αυτό, παρά απόλαυση. Χώρια που, όπως και με τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, όσο πιο πολύ αναλύουμε κάτι, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε να χάσουμε την ομορφιά του. Όλες αυτές τις διαδικασίες, λοιπόν, τις ακολουθούμε εμείς οι επαγγελματίες, για να μη χρειάζεται να τις κάνετε απαραίτητα εσείς.

Αν πάλι θέλετε να ακολουθήσετε αυτό το δρόμο, καμία αντίρηση. Πολλές φορές στήνομαι (όσο πιο διακριτικά μπορώ βεβαίως) όταν είμαι σε ένα εστιατόριο και παρακολουθώ ανθρώπους γύρω μου που δοκιμάζουν κρασί. Και γοητεύομαι όπως την πρώτη φορά, από το πόσο κεντρίζει την προσοχή όλων γύρω από το τραπέζι αυτή η «μυσταγωγία», και αμέσως δίνει (άλλο) ένα θέμα συζήτησης. Το αν ξέρει τι λέει ο «δοκιμαστής» περί κρασιού ή όχι, είναι άλλο θέμα - για μένα όμως όχι το σημαντικότερο. Και μόνο που γίνεται κουβέντα για το κρασί και κάποιοι μαγεύονται από αυτό, εμένα – επί του παρόντος – μου αρκεί. Γιατί ξέρω ότι, όταν είναι έτοιμος κανείς, θα προχωρήσει, θα μάθει, θα ενημερωθεί, θα επιδιώξει την οινο-φιλική του ολοκλήρωση.

Πόσες φορές δεν έχουμε πει σε έναν φίλο (ή και σε περισσότερους) «έλα από το σπίτι για ένα κρασάκι»; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το λέω πολύ τα τελευταία χρόνια. Και επειδή δεν είναι πάντα εφικτό (ή πρακτικό ή και οικονομικό) να διοργανώνει κανείς μεγάλα γεύματα, ένα μπουκάλι κρασί και κάτι για τσίμπημα - βλέπε τυριά, αλλαντικά, κάτι που μας περίσσεψε από το μεσημεριανό μαγείρεμα ή ακόμα μία απλή μακαρονάδα – μας φέρνει αμέσως κοντά. Τέτοιου είδους «μαζώξεις», αυτές που διοργανώνουμε αυθόρμητα όλο και πιο πολύ αυτό τον καιρό, συνήθως φέρνουν καλό κρασί στο τραπέζι (αφού είναι το επίκεντρο της βραδιάς φροντίζουμε να διαλέξουμε μία ξεχωριστή ετικέτα) και πολλά χαμόγελα γύρω από αυτό.

Αντίστοιχα, περιμένω να δούμε περισσότερα wine-bars στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις μας (από αυτό το χειμώνα κιόλας), περισσότερα εστιατόρια με πολλές επιλογές σε ποτήρι και συνοδευτικά μικρά πιάτα, και περισσότερο κόσμο να αγκαλιάζει αυτό το φαινόμενο επειδή ταιριάζει «γάντι» με τον τρόπο ζωής του.

Η κρίση; Σίγουρα παίζει το ρόλο της. Ο αστικός τρόπος ζωής; Πολύ περισσότερο. Σε όποια αιτία κι αν ανατρέξουμε, πάντως, η οινική μας κουλτούρα είναι γεγονός, και εξαπλώνεται με πολύ ταχείς ρυθμούς. Χωρίς φανφάρες και μεγάλα λόγια, με έμφαση στην ποιότητα και τη σχέση της με την τιμή, αλλά ταυτόχρονα με γούστο, αισθητική και άποψη. Σε μία εποχή που όλοι ψάχνουμε για νέους φίλους, το καλό κρασί μας λέει «είμαι εδώ»!...

Μοιραστείτε το άρθρο: