Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Τις καλύτερες οινικές ευχές μου για ...λιγότερα!

Τις καλύτερες οινικές ευχές μου για ...λιγότερα!
Από τον Τ. Πικούνη



Σε λίγες μέρες μπαίνει το 2013. Οπωσδήποτε, και δεν αποφεύγεται με τίποτα!

Θυμάμαι τις ευχές πριν το νέο χρόνο, "εκείνα τα χρόνια τα αλάνικα ...που δέναμε σκυλιά με τα λουκάνικα": "οτι επιθυμείτε", "νέες επιτυχίες"... και όλοι περίμεναν ότι ο κάθε νέος χρόνος θα είναι καλύτερος σε όλα, έπρεπε να είναι καλύτερος, όφειλε να είναι καλύτερος... Ήταν μια υποχρέωση του νέου χρόνου, ένα «μπουναμάς» προς όλους σχεδόν, που ο καημένος κατάφερε με νύχια, δόντια και άλλες …μεθόδους να κρατήσει μέχρι το μοιραίο 2009. Αλλά εκεί… έσκασε. Φούσκωσε τόσο από το φαγητό που δεν άντεξε.

Ίδιες και οι ευχές σήμερα, όπως και τότε, αλλά με ποιά αφετηρία; Κάθε Πρωτοχρονιά, τα τελευταία 4 χρόνια, ευχόμαστε τα καλύτερα και παίρνουμε τα χειρότερα... "Ευχαριστώ πολύ" λέει ο δεχόμενος τις ευχές για καλύτερα, μεγαλύτερα, περισσότερα. Και από μέσα του κάνει το σταυρό του και ελπίζει να μην είναι τα πράγματα χειρότερα, μικρότερα, λιγότερα... πάλι.

Έτσι ο νέος χρόνος από «κουβαλητής» έγινε κάτι σαν μπαμπούλας

Μόνο που εμείς, αδιόρθωτοι αισιόδοξοι (μήπως απλά αιθεροβάμονες;) συνεχίζουμε το παιγνίδι των Πρωτοχρονιάτικων ευχών, το παιγνίδι της αισιοδοξίας –λες και έτσι θα ξορκίσουμε το κακό, λες και παίζοντας ένα περίεργο θέατρο θα το μεταφέρουμε με κάποιο μαγικό τρόπο στην πραγματική ζωή. Και συνεχίζουμε τα χαμόγελα, τους μαξιμαλισμούς, τις άπιαστες ευχές, ενώ όλοι ξέρουμε ότι θα είμαστε πολύ ευχαριστημένοι αν τα πράγματα μείνουν τουλάχιστον στάσιμα...

Οι δικές μου προσωπικές ελπίδες για το «τρομερό και φοβερό» 2013 είναι περιορισμένες. Αφού μάλλον δεν θα κερδίσω το λόττο -το έχουν καπαρώσει βλέπετε όλοι οι γνωστοί και φίλοι-, αφού αποκλείεται να γίνω νεότερος -με πρόλαβε ο καταραμένος ο Φάουστ και έκλεισε τη συμφωνία χρόνια πριν και από τότε… τίποτα, αφού το πετρέλαιο αποκλείεται να γίνει φτηνότερο ή οι γαρίδες να φτάσουν το 1 μέτρο, περιορίζω τις ελπίδες μου στο ...κρασί.

Γιατί στο θέμα του κρασιού... ελπίζω! Γιατί εκεί δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα παραπάνω: μόνο... λιγότερα.

Έχω ζήσει -σαν κατά σπουδές Αρχιτέκτονας- παρέα με το περίφημο σλόγκαν του μοντέρνου κινήματος Less is more του Ludwig Mies van der Rohe για τη μισή μου ζωή, και το πιστεύω...

Σας φαίνεται παράξενο; Μην απορείτε... και εσείς ελπίζετε σε λιγότερα: Λιγότερη ακρίβεια, φθηνότερα κρασιά, χαμηλότερες τιμές... αλλά εγώ το πάω λίγο παραπέρα. Γιατί πιστεύω ότι αν κάποιοι "περί τον οίνο" έκαναν λιγότερα, τα πράγματα θα ήσαν ...καλύτερα!

Ελπίζω λοιπόν για το 2012 σε λιγότερα. Πολύ λιγότερα από όσα έγιναν στο κρασί και για το κρασί από την περασμένη χρονιά ή γίνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια. Ε, βέβαια, και λίγα περισσότερα… αλλά πολύ λίγα σε σχέση με τα λιγότερα.

Ας ξεκινήσουμε από τους παραγωγούς...

Και αυτοί ηθοποιοί σε ένα αντίστοιχο «θέατρο» με αυτό των πρωτοχρονιάτικων ευχών. Αν πάρεις τοις μετρητοίς τις απαντήσεις που δίνουν σχετικά με το πώς πάει η αγορά, τα αποτελέσματα καταρρίπτουν κάθε μαθηματική λογική: «Πως πάει η αγορά;» τους ρωτάς. Η απάντηση ίδια από όλους «Χάλια, πολύ άσχημα το κρασί χτυπιέται από παντού, το καταραμένο χύμα κλπ κλπ» Η επόμενη ερώτηση είναι το κλειδί: «Εσείς πως πάτε;». Και η απάντηση, σχεδόν σε ποσοστό 95%: «Εμείς, δόξα τω θεώ, καλά πήγαμε, είχαμε και μια μικρή αύξηση». Τώρα πως εξηγείται το 90% να πηγαίνει καλά και η αγορά …χάλια, αυτό δεν έχουν βρεθεί τα κατάλληλα μαθηματικά να το εξηγήσουν… Ελπίζουμε στο μέλλον.

Έτσι λοιπόν για τους φίλους Παραγωγούς οίνου, ελπίζω…

...να σταματήσουν να πιστεύουν στο "εν το πολλώ το ευ" και να μειώσουν (κάποιοι δραστικά) τον αριθμό των ετικετών τους. Όσοι προσπάθησαν να "φάνε" την αγορά, το μόνο που κατάφεραν ήταν να "βαρυστομαχιάσουν". Και να μπερδέψουν τους καταναλωτές, αλλά και τον εαυτό τους.

...να περιορίσουν τα κρασιά που "πούλησαν" στο εξωτερικό ή/και τις συμφωνίες που έκλεισαν στην Κίνα τουλάχιστον στο σύνολο της ...ελληνικής παραγωγής μόνο! Γιατί και εδώ, το δηλούμενο άθροισμα των παραγγελιών του εξωτερικού υπερβαίνει το σύνολο της παραγωγής των Βαλκανίων. Είπε κανείς ότι ένα συν ένα κάνει δύο;

..."Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και Γυμναστήριο" έλεγε το παλιό χουντικό σλόγκαν. Σήμερα έχουμε "Κάθε οινοποιείο και Μαλαγουζιά". Ακατανόητο γιατί κάθε οινοποιείο που (δεν) σέβεται τον εαυτό του πρέπει οπωσδήποτε να έχει και μια Μαλαγουζιά; Τη δόξα του Γεροβασιλείου πολλοί τη ζήλεψαν, αλλά μάλλον κανείς δεν πρόκειται να του την πάρει... Λιγότερες Μαλαγουζιές λοιπόν, για το καλό της ...Μαλαγουζιάς κυρίως, αλλά και των παραγωγών μας.

... να περιορίσουν τα Αγιωργίτικα της Μακεδονίας, τα Ξινόμαυρα του Νότου και τα Ασύρτικα της Νεμέας και να αναρωτηθούν μήπως δεν είναι αυτό που ...χρόνια περίμενε από αυτούς ο Έλληνας καταναλωτής. ¨

Όταν ένας παραγωγός του γνωστικού περί τον οίνο «μεγέθους» του Κevin Judd μας λέει κατάμουτρα –με την κάπως «αδρή» συμπεριφορά του- ότι «το κλίμα σας δε είναι για Sauvignon Blanc”, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε καταλληλότητες κλίματος, το ελληνικό terroir και οι παραγωγοί τις φιλοδοξίες τους; (Βέβαια, όταν ο Kevin ανάφερε το παραπάνω, τον ρώτησα αν έχει δοκιμάσει το Sauvignon Blanc του Καριπίδη που φτιάχνεται στο …δροσερό περιβάλλον του κάμπου της Λάρισας, αλλά… οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα)

...να κατανοήσουν ότι τα κρασιά τους τον 21 αιώνα δεν γίνονται γνωστά μόνο από τα περιοδικά των 3.000 τευχών το ...εξάμηνο, ούτε από τα εστιατόρια του χύμα... το facebook έχει στην Ελλάδα 4.000.000 λογαριασμούς (Ναι, τα μηδενικά ΕΙΝΑΙ σωστά), και είναι ΔΩΡΕΑΝ! Είναι εργαλείο του σύγχρονου marketing, όπως και το Internet στο σύνολό του. Αλλά για τους περισσότερους, αυτά είναι πράγματα του διαβόλου, μάλλον… Ενώ το χαρτί… πιάνεται, η εφημερίδα ανοίγεται… και μετά γίνεται προσάναμμα, αλλά, έτσι δεν γινόταν πάντα; Εμείς πάλι προσπαθούμε ειλικρινά (όπως και εδώ) να δώσουμε σε όλους να καταλάβουν ότι οι καιροί άλλαξαν, αλλά, στο τέλος-τέλος… δεν χάνουμε αν δεν το καταλαβαίνουν!

...να περιορίσουν τις νέες ποικιλίες που "ανακαλύπτουν" στις απολύτως ...αξιόλογες. Το Γουστουλίδι και το Τσακμακιστό δεν πρόκειται ποτέ να διώξουν το Ασύρτικο απ' τη θέση του, ούτε να προσδώσουν σε κάποιους παραγωγούς το κύρος που δεν ευτύχησαν ποτέ να έχουν με το Ξινόμαυρο, το Αγιωργίτικο ή και το Syrah. Το ταλέντο δεν χρειάζεται εξωτικές ποικιλίες για να εκδηλωθεί... ή υπάρχει, ή δεν υπάρχει, άσχετα με την ποικιλία.

Για τους Έλληνες καταναλωτές οίνου, ελπίζω...

...να αρχίσουν επιτέλους να δοκιμάζουν και τα υπέροχα γλυκά μας κρασιά... και να πειστούν ότι δεν φτιάχνονται μόνο για τη θεία κοινωνία.

...να βγάλουν σίγα-σιγά από τον "κατ' οίκον περιορισμό" τα εξαιρετικά ροζέ μας κρασιά και να τα βάζουν στα σπίτια τους και στο καθημερινό τους τραπέζι, ισάξια με τα λευκά και τα ερυθρά.

Για τους αγαπητούς οινογνώστες, δημοσιογράφους, οινοδημοσιογράφους, κριτικούς οίνου ελπίζω το 2013...

...να σταματήσουν κάποιοι να περιγράφουν τα κρασιά στο κοινό σαν να είχαν απέναντί τους το Robert Parker... To ...φιλάκι, η αμερικάνικη προτροπή KISS (keep it simple) να τους είναι πάντα διαθέσιμη στα χείλη και στην πένα τους. Ο οινόφιλος –και κυρίως ο νέος –πριν υποκύψει στη γοητεία του ακατανόητου και στριφνού που θα τον εντάξει στο τόσο επιθυμητό exclusine club των «μας»- «διψάει» να καταλάβει με απλά λόγια τι πίνει και γιατί πρέπει να πιεί καποιο κρασί.

...να περιορίσουν τις ακατανόητες λέξεις που συνδέονται με το κρασί και τρομάζουν τους καταναλωτές. Μπορούμε να ζήσουμε με ελάχιστη μύτη, στόμα, σώμα, μπουκέτο... και χωρίς καθόλου αρώματα και γεύσεις υγρών ορυκτών, φρεσκοαντλημένου πετρελαίου, χωνεμένης κοπριάς σε νοτισμένο χωράφι ή δέρματος κατεργασμένου (ή και ακατέργαστου), που δεν θα προσδώσουν στον καταναλωτή -πέρα από φόβο και αηδία- την αξία που προσδίδουν στο κρασί οι λέξεις αυτές για τους ίδιους.

...ας ανακαλύπτουν λιγότερους νέους παραγωγούς και ας γράφουν στη χάση και στη φέξη και για κάποιο νέο κρασί γνωστού παραγωγού, από αυτά που ...πίνει ο κόσμος. Είναι αδύνατο –λένε τα φτωχά στατιστικά μαθηματικά εμένα του απλού οινόφιλου- οι πάνω από 800 Έλληνες που δηλώνουν «παραγωγοί» να είναι  όλοι κρυμμένα διαμάντια! Δεν μπορεί, κάποιος επιτέλους δεν θα αξίζει! Ο Κυρ Μπάμπης με το νέο "διαμάντι" των 200 φιαλών ετησίως που ανακάλυψαν στο οινοποιείο του, στη σπηλιά του Κοντοβουνιού της Πάνω Κοντορράχης δεν θα προαχθεί μάλλον ποτέ σε Κυρ-Γιάννη. Και ας μας ενημερώνουν που στην ευχή θα βρούμε τα "διαμαντια" που προτείνουν. Είναι και αυτό στα καθήκοντά τους. Γιατί αν δεν τα βρίσκουν οι καταναλωτές, τότε ...προς τις οι αναλύσεις και οι αξιολογήσεις;

Άν πάλι κάποια πάλαι ποτέ κραταιά περιοδικά οίνου (όταν έβγαιναν υπό την προστασία της «μαμάς» εφημερίδας) αναρωτιούνται που βρίσκεται το πρόβλημα, ας αναλογιστούν τι ενδιαφέρον βρίσκει ο απλός οινόφιλος στους «δυσεύρετους» παραγωγούς ή στα διαμάντια που ανακάλυψαν οι «κάβες που αγαπούν» (δική τους δήλωση!)

Από τους επαγγελματίες και εστιατόρια, περιμένω με ...αγωνία το 2013...

...να πάψει να αποτελεί το εμφιαλωμένο κρασί το πιο καλοκρυμ-μένο ...μυστικό στο μαγαζί τους, και το "κρασάκι" (χύμα) τη μόνη πρόταση.

...να τιμολογούν το κρασί λιγότερο από το πιο ακριβό τους πιάτο... ο κόσμος ξύπνησε, συγκρίνει και –κυρίως- δεν έχει λεφτά για πέταμα.

…να περιορίσουν τις περίφημες πια «γευσιγνωσίες» που για τα περισσότερα (εξαιρούνται ασφαλώς τα επικεντρωμένα στο κρασί wine restaurants ) κάνουν για να «χαρίσουν» τα κρασιά που οι παραγωγοί προσφέρουν δωρεάν –πιστοί στο πάλι ποτέ μοντέλο που έλεγε ότι τα κρασιά προωθούνται στο εστιατόριο- με σκοπό να γεμίσουν τραπέζια!

…να μην ανοίξουν τόσα Wine Bars όσα τα Frοzen Yogurt Bars… Τα Wine Bars απαιτούν γνώση του κρασιού αλλά και αγάπη της ίδιας της δουλειάς, καθώς και εμπειρία. Κανένα από αυτά δεν αρκεί από μόνο του για την επιτυχία. Το By the Glass έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη, στους ανθρώπους, το χώρο, την ποικιλία των κρασιών και το service… Περιμένουμε ΜΟΝΟ καλύτερα.

Τέλος, ελπίζω το 2013 να πάψουμε όλοι επιτέλους να λέμε το κόκκινο κρασί ερυθρό, το άσπρο λευκό και το κρασί... κρασάκι.

Α... ναι: Ας περιορίσουμε σιγά-σιγά τα "παραμύθια" για το κρασί στα απολύτως απαραίτητα. Δεν υπάρχει "χάρτης γεύσεων" στη γλώσσα, ούτε χρειάζεται ξεχωριστό ποτήρι κρασιού για κάθε ποικιλία. Το χύμα δεν είναι αγνότερο από το εμφιαλωμένο, ούτε ο κυρ-Θανάσης ο καρβουνιάρης που το πουλάει στην πλαστική φιάλη πιο αξιόπιστος από τον Βαγγέλη Γεροβασιλείου... Το ροζέ κρασί δεν γίνεται με ανάμιξη λευκού και κόκκινου, και τα αρώματα τριαντάφυλλου στο κρασί δεν προέρχονται από τις γειτονικές τριανταφυλλιές του κλήματος.

Στο τέλος, ας ζητήσω και κάτι περισσότερο: Περισσότερη αγάπη το 2013 για το εμφιαλωμένο κρασί από όλους.

Ζητάω πολλά από το 2013; Μάλλον ναι... γιατί ελπίζω σε λιγότερα. Και τα λιγότερα γίνονται πολύ πιο δύσκολα από τα περισσότερα….

Με τις καλύτερες ευχές μου σε όλους για ένα ευτυχισμένο 2013… όπου παραδοσιακά όλα θα ειναι περισσότερα!

Μοιραστείτε το άρθρο: