After midnight dram

Η ώρα ήταν δυο. Όχι δυο το μεσημέρι, που καίει ο ήλιος και τσουρουφλίζει. Δυο τη νύχτα. Στο σπίτι επικρατούσε σκοτάδι. Σε ένα δωμάτιο μόνο υπήρχε φως και κάποια σχετική κινητικότητα. Ξαφνικά, ακούγεται ήχος από πόρτα που ανοίγει. Μέρες τώρα έλεγα να βάλω λίγο λάδι στους μεντεσέδες, αλλά το ξεχνάω. Στο δωμάτιο που έχει φως, καλά καταλάβατε, είναι η αφεντιά μου. Αλλά ποιός άλλος είναι τέτοια ώρα ξύπνιος? Πολύ αργά για να αλλάξω τη διατύπωση της ερώτησης, και να χρησιμοποιήσω πληθυντικό. Είναι ξύπνιοι οι πάντες. Από καιρό υποψιαζόμουν οτι εδώ μέσα είναι τρελάδικο, αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Η άφιξη του μεγάλου μου γιού, του οποίου οι μεντεσέδες θέλουν λάδωμα, με έκανε να σιγουρευτώ. Συνδυάζοντας μάλιστα και με την ερώτησή του (τι έγινε, θα πιούμε τίποτα?), η οποία συνοδεύτηκε κι από ένα χαμόγελο σε στυλ Τζάκ Νίκολσον στη Λάμψη, συνειδητοποίησα οτι μάλλον όλοι εδώ μέσα είναι τρελοί. Μπορεί μες τις τρεις η ώρα τη νύχτα, να πεταχτεί οποιοσδήποτε , από οπουδήποτε, και να σου πει την πιο απίθανη ατάκα. Συνειδητοποιώ, οτι δυο η ώρα τη νύχτα, ο ένας έπαιζε παιχνιδομηχανή, ο άλλος έκανε βάρη (αν είναι δυνατόν), και η τρίτη έκανε διάδρομο, όλα αυτά με σχεδόν ανύπαρκτο φωτισμό , και μόνο φως από τηλεοράσεις και παιχνιδομηχανές. Ο μόνος σχετικά λογικός, φαίνεται πως είμαι εγώ (που λέει ο λόγος δηλαδή), μιας και έχω μπλέξει με μια υποχρέωση που ανέλαβα για το Greek Whisky Association και πακετάρω σαν παλαβός όλη μέρα. Ωστόσο, ο Νικόλας έκανε την ερώτηση.

Θα πιούμε τίποτα?

Τώρα κι εγώ τι να πω? Να πω οτι δε θα πιώ? Δουλευόμαστε τώρα? Εξάλλου χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Κι όποιος θέλει να πίνει μετά τα μεσάνυκτα, ορίστε μερικά 

After midnight dram

Ξεκινάμε λίγο γλυκά κι αγαπησιάρικα. Συνήθως έτσι αρχίζει το κόλπο, το μετά είναι αδιευκρίνιστο. Θα πάμε με λίγο δωδεκάρι Dalmor , από τις μινιατούρες που έχω στην καβάτζα, και πολύ το έχω επιθυμήσει.

Στο μεταξύ η παρέα μου, που το παίζει άνετος, κι οτι μπορεί να πιεί τα πάντα, κι άμα λάχει πίνει και δεκάρι Laphroaig, μάλλον δεν έχει καταλάβει οτι κατά βάθος είναι Speysider. Για κάτι τέτοιους τύπους, είναι οτι πρέπει το απίθανο δωδεκάρι Cragganmore, και το εξίσου απίθανο δωδεκάρι Balvenie.

Κι όποιος είναι αμάσητος και δεν παίρνει χαμπάρι, μπορεί να χτυπήσει κι ένα Octomore 09.1 ή ένα δωδεκάρι Connemara.

Εμείς εδώ, μετά το Dalmore, θα συνεχίσουμε με το πολυαγαπημένο και σούπερ ποιοτικό δωδεκάρι Glendronach, με το οποίο έχουμε και συναισθηματικό δέσιμο, μιας κι ήταν το πρώτο malt που παρουσίασα σε κοινό, πίσω στο 2009.

Μετά, ο καθένας θα συνεχίσει την τρέλα του.

Εγώ, αν τη βγάλω καθαρή, θα σας συναντήσω την επόμενη εβδομάδα.