Τα νέα της αγοράς

Γράφει η/ο Κυριάκος Κοντογιώργης
16 Ιαν 2022

Τελείωσαν κι οι γιορτές και είναι ώρα να μπαίνουμε σε κανονικούς ρυθμούς. Βάζω για ακόμη μια φορά, ένα δωδεκάρι Balvenie, και ξεκινάω να ρίξω μια ματιά στα

Νέα της αγοράς

Θα έλεγα οτι μετά το περσινό Brexit, το οποίο προκάλεσε μούδιασμα και αναταραχές στην αγορά, φαίνεται οτι τώρα υπάρχουν κάποια σημάδια σταθεροποίησης. Να δούμε τι έγινε σε δυο από τις βασικότερες δημοπρασίες του εξωτερικού. Πριν ξεκινήσω, μια παρένθεση. Φαίνεται οτι εδώ στην Ελλάδα, είμαστε εξυπνάκηδες. Εκτός βέβαια, του ότι τα μάθαμε και όλα. Βλέπουμε λοιπόν από εισαγωγείς την εξής λογική. Υποτίθεται οτι παρακολουθούμε την αγορά σε Γκλασκώβη, Λονδίνο, Αμβούργο και Εδιμβούργο, και πάνω σε αυτές τις ήδη ψηλές τιμές, εμείς διπλασιάζουμε. Και μπαίνει το ερώτημα. Αφού τα μάθατε καλά (?), γιατί δεν παίρνετε και την ευθύνη να τα πουλήσετε στις αγορές στις οποίες αναφέρεστε?Βεβαίως για να γίνουν αυτά τα αίσχη, πρέπει να υπάρχει και ανταπόκριση από κάποια μερίδα του κοινού. Η οποία δυστυχώς υπάρχει. Με αποτέλεσμα σε κατάλογο γνωστού εισαγωγέα, να βλέπω Macallan που έτρεξε στη Γκλασκώβη 120 λίρες, στην εξωφρενική τιμή των 400 κάτι συν φπα. Φυσικά οι 120 λίρες, μέχρι να φτάσει το μπουκάλι στα χέρια αυτού που πιθανόν να το παρήγγειλε στην Ελλάδα, θα έχουν γίνει περίπου 250 ευρώ, μπορεί και παραπάνω. Ωστόσο, αν πάω με την τιμή των κυρίων που απαιτούν εδώ 400 συν φπα, θα φτάσει στο ράφι πάνω από 600 ευρώ. Οπότε το μόνο που μπορώ να πω, είναι οτι λυπάμαι πολύ. Και για τους πωλητές, και για τους αγοραστές. Κι έχω πει και στο παρελθόν, οτι δεν είμαι της λογικής οτι όταν κάποιος πουλάει κάτι, το πουλάει όσο γουστάρει. Αντιθέτως, σέβομαι πολύ αυτόν που λέει οτι δεν πουλάει. Αν έχετε χρόνο, ρίξτε μια ματιά στο άρθρο που έγραψα πριν μερικά χρόνια, με τον τίτλο Τι πίνεις?

Που είχαμε μείνει? Στη Γκλασκώβη είχαμε μείνει. Όπου τα Macallan δεν είχαν αντίπαλο. Έλειψαν τα πολύ ακριβά Bowmore και Karuizawa που πιθανόν να μπορούσαν να τα απειλήσουν, οπότε νικητής ήταν εύκολα το Tales of the Macallan παραγωγής 1950 και με γεμάτα 70 χρόνια παλαίωση, το οποίο άλλαξε χέρια για 76.000 λίρες, το οποίο με σημερινή τιμή λίρας, περνάει τις 91.000 ευρώ. Στη δεύτερη θέση πάλι Macallan , σε κρύσταλλο Lalique, οπως ήταν και το προηγούμενο. Αυτή τη φορά 72 ετών, και με τιμή 68.000 λίρες. Και μετά πάλι Macallan, τα οποία όπως καταλαβαίνετε έκαναν περίπατο. Στην τρίτη θέση λοιπόν, μια έκδοση 50 ετών από τη γνωστή σειρά Red Collection. Τιμή 40.000 λίρες. Και πολύ μακριά μια ακριβή Geisha του Karuizawa. Ηλικία 38 ετών και τιμή 20.000 λίρες. Πάμε τώρα αλλού.

Πραγματικά δεν ξέρω που θα πάει αυτό το βιολί με τα γιαπωνέζικα. Διότι αυτό που συνέβη στην επόμενη δημοπρασία που θα παρουσιάσουμε, δεν είναι λογικό. Ξεκινάω παραδόξως από τη δεύτερη θέση. Που προφανώς θα έπρεπε να είναι πρώτη. Έχουμε λοιπόν ένα θεικό Springbank 50 ετών. Οκ θα μου πείτε, δεν έγινε και τίποτα. Αυτά πωλούνται γύρω στα πέντε με έξι χιλιάρικα. Οπότε δεν είναι για πρώτη θέση. Ναι, αλλά όχι αυτό. Διότι εκτός του ότι μιλάμε για μόλις 24 φιάλες παγκοσμίως, μιλάμε επίσης για ένα whisky που φτιάχτηκε το 1919!!!!!!!!! Από αυτό και μόνο το γεγονός, σε συνδυασμό με το τεράστιο όνομα του αποστακτηρίου, και το ότι μιλάμε για μόλις 24 κομμάτια, θα έπρεπε να μην έχει αντίπαλο. Κι όντως, τα ακριβά Macallan που εμφανίστηκαν, δεν τα είδε καθόλου. Οπότε δεν θα έπρεπε να βγει δεύτερο, αλλά πρώτο. Αμ δε. Είπαμε και πριν, οτι υπάρχει πολλή τρέλα στον κόσμο. Και τα 120 χιλιάρικα που πωλήθηκε το εν λόγω Springbank, δεν ήταν τίποτα μπροστά στα 330 που έδωσε ένας τρελός για Yamazaki. Εστω κι αν αυτό ήταν 55 ετών. Δεν είμαστε καλά μου φαίνεται. Βέβαια υπάρχουν και χειρότερα. Διότι λίγες μέρες μετά, ένας ακόμη πιο τρελός έδωσε 530.000 για το ίδιο μπουκάλι στα Duty Free του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν φανταζόμουν οτι εκεί μπορεί να υπάρχει τόσο ακριβό μπουκάλι. Τέλος πάντων, στην τρίτη θέση ένα ολόκληρο βαρέλι Springbank 27 ετών, με περίπου 200 φιάλες υγρό μέσα, άλλαξε χέρια για 68.000 λίρες. Αυτή μάλιστα, είναι πολύ ωραία δουλειά. Κόστος χονδρικά 100.000, πώληση για αυτές τις 200 και βάλε φιάλες, περίπου 200.000. Ωραία επένδυση, και υποθέτω πολύ ωραίο whisky να πιείς. Μας άρεσε η έκτη θέση επίσης, όπου βρέθηκε ένα Glenfiddich 64 ετών, έκδοσης 1937 παρακαλώ.Τιμή 60.500. Άκου 330.000 λίρες για Yamazaki. Και πολύ μας άρεσε επίσης και η σαραντάχρονη έκδοση του Brora, και μάλιστα παραγωγής 1972. Όλοι ξέρουν οτι το 1972 για τα Brora, είναι οτι και το 1964 για τα Bowmore. Και μιας και το ξέρουν όλοι(?), κάποιος από αυτούς τους όλους, έδωσε 31.000 λίρες.