Εμπειρία ζωής; Δοκιμάζουμε Petrus του 70!

Εμπειρία ζωής; Δοκιμάζουμε Petrus του 70! Από τον Γ. Μιχαήλο


Once in a lifetime?

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που με προσέγγισε, διερευνώντας την πιθανότητα να ανοίξει κάποιες από τις φιάλες που διατηρεί στην κάβα του σπιτιού του συνοδεία φαγητού στο Paradiso. Ατελείωτα χρόνια πελάτης, όταν πρωτοήρθε ήταν τόσο πιτσιρικάς όσο είναι τώρα οι δύο κόρες του και γνωρίζοντας τώρα πια τη σχέση μου με το κρασί, θεώρησε ότι αυτό θα ήταν ένα ασφαλές και οικείο περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσε να απολαύσει μέρος από τη συλλογή του. Σχεδόν γελώντας του είπα ότι φυσικά και θα μπορούσε να το κάνει, προτείνοντας του ωστόσο ως corkage fee ένα μικρό ποτήρι κρασί από κάθε τι που θα έφερνε. Που να ήξερα τότε τι με περίμενε… Λίγο πριν φύγει τον ρώτησα σχεδόν αδιάφορα τι σκόπευε να δοκιμάσει. " Ένα Petrus του 70 την άλλη Πέμπτη", μου είπε κατευθυνόμενος προς την πόρτα.

Αφού κατάφερα να συνέλθω γρήγορα από το στιγμιαίο σοκ, σχεδόν τον παρακάλεσα φωναχτά να μην πάει ποτέ πουθενά αλλού τις φιάλες του… Ότι ήθελε θα του το άνοιγα στο μαγαζί. Εξάλλου το μόνο που ζητούσα ήταν ένα μικρό tasting από κάθε τι που θα έφερνε… Fair enough; Για μένα κάτι παραπάνω από αυτό. Ένα σημάδι ότι ο Θεός με αγαπάει…

Πέρασε πάνω από ένα χρόνος από εκείνη την πρώτη στιγμή. Και αυτό που για ελάχιστους από εμάς θα ήταν ίσως μία once in a lifetime εμπειρία, είχα την τύχη να το ζήσω δύο φορές μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Και το tasting ποτήρι έγινε από την πρώτη στιγμή γενναιόδωρο σε ποσότητα ποτήρι, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο κόσμος μας, αν πάντα τα κατάλληλα πράγματα βρίσκονταν όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση στα σωστά χέρια… Σίγουρα διαφορετικός από αυτόν που βιώνουμε σήμερα…

Όταν συζητάμε για ένα μύθο της οινικής βιομηχανίας, ένα κρασί το οποίο πωλείται σε αστρονομικές τιμές τότε τα ερωτήματα που εγείρουν είναι πάρα πολλά. Είναι πράγματι το Petrus το καλύτερο ερυθρό κρασί στον κόσμο; Υπάρχει κάποια λογική πίσω από το να ξοδεύει κάποιος μερικές χιλιάδες ευρώ για μία και μόνο φιάλη κρασί; Πότε είναι η καλύτερη στιγμή για να ανοιχθεί; Και το βασικότερο από όλα θα μπορούσε ένας άνθρωπος να το ξεχωρίσει δίπλα σε ένα πολύ καλής ποιότητας Pomerol αξίας 20-30€; Δεν νομίζω ότι είμαι σε θέση να απαντήσω σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα και για να είμαι ειλικρινής νομίζω ότι τα περισσότερα από αυτά είναι ρητορικά. Το μόνο που ξέρω είναι αυτό το οποίο δοκίμασα και ειλικρινά το συναίσθημα που ένιωσα είναι δύσκολο να το αποτυπώσω σε λέξεις…

Αυτό το οποίο με συγκλόνισε στο κρασί είναι το γεγονός ότι 42 χρόνια μετά τον τρύγο του, δυσκολεύτηκα να διακρίνω σημάδια κόπωσης… Την τύχη μου μέσα, είμαι ακόμα 34 και έχω ήδη ρυτίδες και γκρίζους κροτάφους… Το Petrus όμως; Το γκρενά χρώμα του, με ελαφριές κεραμιδί ανταύγειες του έκρυβε χρόνια. Το έκανε να φαίνεται αρκετά νεότερο από ότι ήταν στην πραγματικότητα… ‘Ένα Ξινόμαυρο ακόμα και στην πενταετία μπορεί να έχει πιο εξελιγμένο χρώμα. Το μπουκέτο του γοητευτικό. Χωρίς ακρότητες, κομψό αλλά ταυτόχρονα πολύπλοκο. Δαμάσκηνα και αποξηραμένα φρούτα στη μύτη σε συνδυασμό με κάποιες νύξεις, κέδρου καπνού και ζωικών αρωμάτων. Στο στόμα μία πραγματική αποκάλυψη, χάιδευε τον ουρανίσκο. Το κρασί διατηρούσε την καλή φυσική του κατάσταση χωρίς ωστόσο να είναι μυώδες, με το φρούτο να δηλώνει την παρουσία του και στο στόμα. Μία παρουσία τόσο διακριτική ώστε να αποδεικνύει ότι το Petrus ήταν ακόμα ζωντανό, αλλά ταυτόχρονα είχε ξεφύγει από την μονοτονία του υπερβολικού φρούτου. Υπήρχαν καπνιστές νύξεις δρυός, αίσθηση από μπαρούτι και γραφίτη, σοκολάτα και τρούφα για να το συντροφεύσουν. Και η οξύτητα ισορροπημένη, εκεί για να προσθέτει ενέργεια σε κάθε γουλιά. Ξεχάστε λέξεις όπως συμπύκνωση, δύναμη ή υπερβολή για αυτό το κρασί. Τα πάντα είχαν να κάνουν με φινέτσα και αρμονία…

Έτσι είναι ένα παλαιωμένο Petrus σε εξαιρετική φόρμα αναρωτήθηκα; Δεν ξέρω πόσες ευκαιρίες θα έχω ακόμα στη ζωή μου να δοκιμάσω κάτι ανάλογο, μπορεί και καμία, αλλά ομολογώ πως η στιγμή ήταν μαγική… Αν πέρασε από το μυαλό κανενός από εσάς ότι πάντα υπάρχει η προκατάληψη του ονόματος της φιάλης, καλά έκανε και το σκέφτηκε. Δεν ξέρω καν αν σε μία τυφλή γευσιγνωσία θα ήταν αδιαμφισβήτητα το καλύτερο κρασί. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντιληφθώ ότι θα έπρεπε να προσθέσω πολλά μηδενικά δίπλα στην τιμή του αν μου ζητούσαν να την προσδιορίσω. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω ότι μιλάμε για κάτι τόσο μοναδικά σπάνιο και εξαιρετικό. Ξέρω μόνο τι ένιωσα όταν το δοκίμαζα και ακόμα και αν δεν κατάφερα να σας το μεταφέρω μου αρκεί που το αισθάνθηκα… Και αυτό που θα ήθελα να κάνω ξεκάθαρο είναι ότι κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα απομονώσεις από την ιστορία τους… Χάνουν την αξία τους… Και πραγματικά η αξία αυτού του κρασιού είναι πολύ μεγάλη. Όπως είπε και ο πολυαγαπημένος μου Άγις, αν ο άνθρωπος που το έφτιαξε ήξερε ότι 42 χρόνια μετά θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοια συναισθήματα θα ήταν πολύ υπερήφανος.

Υποκλίνομαι…



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: