Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Τα ποτά του καλοκαιριού μου - Part 2

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Και αφού λοιπόν σας περιέγραψα, ότι σας περιέγραψα, στο άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας, πάμε να δούμε τα πιο φρέσκα που δοκίμασα, μετά την επιστροφή μου στο καμίνι του λεκανοπεδίου της Αττικής, πριν να αναχωρήσω και πάλι. Τέσσερα είδη ποτών ήπια λοιπόν αυτή την εβδομάδα και θα τα περιγράψω αναλυτικά, ένα προς ένα. Ρούμι, τεκίλα, gin και φυσικά whisky, το οποίο δεν λείπει ποτέ, ανεξαρτήτως εποχής.

Μετά την επιστροφή μου λοιπόν, είχα πολλή δουλειά. Άνοιγα συνεχώς χαρτοκιβώτια, έκλεινα κάποια άλλα, ένας σχετικός χαμός, πακετάριζα και ξεπακετάριζα συνέχεια. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας διαδικασίας, ένα Havana Club Gran Reserva έχει σφηνώσει, άγνωστο πως, ανάμεσα σε δυο άλλα μπουκάλια. Καθώς το τραβάω απρόσεκτα από το πώμα, ακούω ένα κρακ. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, ξεκόλλησα το ξύλινο πώμα από το λαιμό, άρα δεν μπορούσε να πάει εκεί που θα πήγαινε προς πώληση. Οπότε, δε βαριέσαι. Δεν πίνω κάθε μέρα ρούμι των 180 ευρώ και βάλε, παλιότερα ενδεχομένως, τώρα πλέον όχι. Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε, όπως λέω και στην περιγραφή μου και στο site, απλά απίθανο, αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις, κάθε φορά που το απολαμβάνω, κάνω κυριολεκτικά πάρτι. Πάμε παρακάτω.

Στο άρθρο της προπερασμένης εβδομάδας, είχα γράψει ότι από διαφανή ποτά, το πλέον αγαπημένο μου είναι το gin. Δοκίμασα λοιπόν τρία πολύ ωραία gin, τα δυο ήταν από αυτά που είχα ξαναπιεί, το τρίτο ήταν πρώτη φορά. Το πρώτο λοιπόν ήταν το Plymouth Gin, από το ιστορικό αποστακτήριο Black Friars στην Κορνουάλη, με ιστορία από το 1793, πιο παλιό δηλαδή από τα περισσότερα αποστακτήρια whisky. Απαλό και βελούδινο, με παρατεταμένο γλυκό τελείωμα, με αποζημίωσε για την επιλογή μου. Η δεύτερη περίπτωση κατανάλωσης gin σχετίστηκε με την μάλλον αναπάντεχη απόφασή μου να πιώ gin tonic, ναι πίνω και cocktail καμιά φορά, άμα μου τη δώσει. Και μου την είχε δώσει τόσο πολύ, που βγήκα στις 11.30 τη νύχτα να βρω λεμόνια και αφού δεν έβρισκα, αναγκάστηκα να δανειστώ ένα λεμόνι από ταβέρνα στη γειτονιά μου στον Προφήτη Ηλία. Άρα, tonic, σε κλειστό όπως έχουμε πει κουτί, είχα, φέτες λεμονιού είχα, από gin φυσικά δεν είχα πρόβλημα, αυτό έλειπε.

Διάλεξα δυο μινιατούρες, από το απίθανο Bloom Gin, έριξα μέσα σε μεγάλο ποτήρι και τις δυο, για να το κάνω δυνατό, έριξα και μπόλικο πάγο και την υπόλοιπη δουλειά την έκανε η θέα και οι μουσικές μου. Τέλος - για gin τέλος - δοκίμασα για πρώτη φορά και ένα επίσης απίθανο gin από την σουηδική επαρχία, το οποίο λέγεται Herno. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα, τα υπόλοιπα προσεχώς.

Πάω παρακάτω και συνεχίζω με δυο απίθανες τεκίλα. Για την Gran Centenario Anejo αυτό που θα πω είναι ότι δεν πρέπει να την χαραμίσετε μέσα σε μια μαργαρίτα. Παρακαλώ, καταναλώστε σκέτη, ξεχάστε και τον πάγο. Στο μεταξύ, είχαν περισσέψει κανά δυό μεζούρες από την φανταστική Sierra Milenario Anejo. Η πολύ μεγάλη - για τεκίλα - παλαίωση 4 ετών σε δρύινα βαρέλια, φέρνει τελικά τα ανάλογα αποτελέσματα. Γεύσεις και αρώματα που κυριολεκτικά τα σπάνε. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω οτι οι προσμίξεις εδώ απαγορεύονται, αν σας αρέσουν οι margaritas, βρείτε άλλη τεκίλα να βάλετε μέσα. Η συγκεκριμένη πίνεται σκέτη, σαν καλής ποιότητας malt whisky.

Και αφού η κουβέντα έφερε whisky, είναι ώρα να σας πω και τι ωραία καλούδια ήπια πάλι. Ήπια κάμποσα whisky λοιπόν, όχι μόνο malt όπως συνήθως, αλλά και blended, με τα οποία και θα ξεκινήσω. Καταρχάς, σε επίσκεψη σε σπίτι φίλων, που δεν είναι και τόσο θιασώτες του συγκεκριμένου ποτού, οπότε οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. Ανάμεσα σε τρεις ετικέτες λοιπόν, διάλεξα το Haig, το οποίο αποτελεί πάντα σταθερή αξία, όταν μιλάμε για στάνταρ whisky. Το ίδιο βράδυ, μετά την επιστροφή μου στο σπίτι, αφού μέχρι εκείνη την ώρα είχα πιεί blend, πήγα σε ανάλογη επιλογή από την κάβα μου, αλλά όχι την ίδια. Βρήκα λοιπόν ένα half size bottle, από το πάντα σπουδαίο Jameson και με τις δυο και κάτι μεζούρες που είχε μέσα, τελείωσα όμορφα το βράδυ μου. Την επομένη, βρέθηκα ξανά έξω και δεν θέλησα να βαδίσω όπως την προηγούμενη, επομένως ανέβασα αμέσως ταχύτητα.

Το κέφι μου τραβούσε καπνιστό και ήπια τρία ποτά, επέλεξα όμως να μην είναι τα ίδια. Ξεκίνησα με το εξαιρετικό Sheep Dip Islay, το οποίο αποτέλεσε ιδανική προθέρμανση για τη συνέχεια. Πήγα λοιπόν σε κάτι πιο βαρύ και παρήγγειλα την ουισκάρα Ardbeg 10 ετών, δεν λέω παραπάνω, για το malt αυτό τα έχουμε πει πολλές φορές. Για τελείωμα διάλεξα ακόμη ένα πυρηνικό όπλο. Το πλέον τυρφώδες όλων, Laphroaig 10 ετών, είναι πάντα ιδανική επιλογή για όσους προτιμούν τύρφη.

Μετά από ανάπαυλα μιας ημέρας για αποτοξίνωση, την επομένη επέστρεψα δριμύτερος. Όμως, επειδή έπεσε πολλή τύρφη μαζεμένη, άλλαξα γραμμή πλεύσης και έβαλα ρότα για Speyside. Και Speyside χωρίς Balvenie δωδεκάρι, δεν γίνεται. Άνοιξα λοιπόν στο σπίτι ένα μπουκαλάκι των 200 ml, από τη συλλογή μου και με αυτό έβγαλα όλο το βράδυ.

To be continued


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Είναι μόνιμος συνεργάτης του Whisky Magazine τα τελευταία χρόνια, και έχει επίσης μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Μοιραστείτε το άρθρο: