Κεφάλαιο 1: Το άνοιγμα

Από τη Χριστίνα Παλάτου


Κάθε φορά που ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί, κλείνω για λίγο τα μάτια μου και φτιάχνω μια εικόνα. Μπορεί να είναι η εικόνα ενός καταπράσινου αμπελώνα, ένα γραφικό οινοποιείο στην αρχαία Νεμέα, είτε στεφάνια πλεγμένα από ασύρτικο στη Σαντορίνη.

Μπορεί πάλι να είναι η εικόνα ενός αγαπημένου ανθρώπου που μοιράζεται μαζί μου ένα ποτήρι κρασί ή η μυρωδιά του αγαπημένου μου φαγητού που πάντοτε θα συνοδεύεται από το κουρασμένο αλλά τόσο αληθινό χαμόγελο της μητέρας μου, έπειτα από έναν γιορτινό μαραθώνιο.

Μπορεί εν ολίγης, να είναι κάθε τι που μας γεμίζει μικρές στιγμές ευτυχίας. Ο λόγος που μας συμβαίνει αυτό είναι γιατί η όσφρηση, η μνήμη και τα συναισθήματα μας κατέχουν έναν σημαντικότατο ρόλο στην καθημερινότητα μας και βρίσκονται πάντα μαζί, γεγονός που οφείλεται στην αρχή ενός βιώματος που υπάρχει σε ένα σημείο του εγκεφάλου μας και ονομάζουμε μεταιχμιακό σύστημα.

Είναι ένα σύστημα το οποίο είναι παρόν από τα πρώτα στάδια ανάπτυξης του κεντρικού νευρικού μας συστήματος. Αυτές οι τρεις λειτουργίες λοιπόν, είναι από τις πρώτες του ανθρώπινου οργανισμού που αναπτύσσονται ενσυνείδητα και ασυνείδητα.

Χάρη στο μεταιχμιακό σύστημα λοιπόν, είμαστε όλοι τόσο δεμένοι με την αίσθηση της όσφρησης, δηλαδή με την μυρωδιά. Χάρη στη μυρωδιά που μας αρέσει θα φέρουμε στο νου μας μια γλυκιά ανάμνηση και αυτομάτως θα δώσουμε άλλη αξία στο ποτήρι μας και το άνοιγμα μιας φιάλης θα γίνει μάρτυρας ενός μικρού θαύματος.

Στο σημερινό μικρό θαύμα νοστάλγησα τη θαλπωρή που νιώθει κανείς δίπλα από ένα τζάκι, αλλά σε ένα μικρό διάρι στο Παγκράτι, δύσκολα το βρίσκω. Γι΄αυτό άνοιξα μια φιάλη Πλαγιές Γερακιών του 16, του κτήματος Αβαντίς και τα αρώματα από τα γλυκά μπαχαρικά μαζί με το ζωηρό του φρούτο και τις ισορροπημένες νότες από τη γαλλική δρυ μου δημιουργήσαν αυτή την αίσθηση που τόσο είχα νοσταλγήσει. Ένα κρασί με βαθύ χρώμα που σε κερδίζει, διαυγές και λαμπερό με πορφυρές ανταύγειες που εξηγούν την νεαρή του ηλικία.. Η μύτη είναι έντονη, με ώριμα μαύρα και κόκκινα φρούτα ενώ τα αρώματα βανίλιας και γαρύφαλλου σε κερδίζουν λεπτό με λεπτό.

Στο στόμα γευόμαστε ένα κρασί με ικανοποιητικότατο σώμα, αλκοόλ που δε σε προβληματίζει και βρίσκεται σε απόλυτη ισορροπία με το φρούτο του και την οξύτητα του. Οι ταννίνες του είναι κομψές αλλά με μια αψάδα λόγω του μικρού ποσοστού Syrah στο χαρμάνι, ενώ και εδώ η Γαλλική Δρυς δίνει στο κρασί ισορροπημένα αρωματικά χαρακτηριστικά. Επίγευση με διάρκεια και αρώματα που εξελίσσονται σιγά σιγά σε ξηρούς καρπούς και κηρύθρα. Αυτός είναι λοιπόν ο δικός μου προσωπικός οδηγός για το σημερινό ταξίδι, μια μαυροκοντούρα με λίγο syrah και η εικόνα από τη φωτιά που καίει στο τζάκι.

Μέχρι το επόμενο φανταστικό ταξίδι,
Στην υγειά σας.
Χριστίνα

Μοιραστείτε το άρθρο: