Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Μιλάμε για ένα κρασί που ...δεν υπάρχει!

Μιλάμε για ένα κρασί που ...δεν υπάρχει!
Από τον Τ. Πικούνη

Έχουμε ήδη γράψει για τις 447 φιάλες του Θαλασσίτη του 2009 που βυθίστηκε στη θάλασσα πριν 5 χρόνια από το Γιάννη Παρασκευόπουλο της Γαίας, με πρόθεση να δοκιμαστεί η ωρίμανση (ή παλαίωση) του κρασιού μέσα στη θάλασσα σε συνθήκες απόλυτης έλλειψης οξυγόνου. Έχουμε γράψει επίσης και για τις δοκιμές άλλων οινοποιών του εξωτερικού με την ίδια μέθοδο. Και βέβαια, μόλις πρόσφατα, γράψαμε αλλά και δημοσιεύσαμε video με την ...απώλεια της "κλούβας" με τα 450 κρασιά, την μετακίνησή της από τα κύματα του Αιγαίου σε μεγάλα βάθη, και την διαπίστωση ότι μόνο ...3 φιάλες είχαν επιβιώσει από αυτό το απρόσμενο θαλασσινό ταξίδι.

Τότε, προφανώς, είχαμε εκφράσει τη λύπη μας για την απώλεια... Σήμερα, πραγματικά δεν ξέρω αν τότε θα έπρεπε να λυπηθούμε που χάθηκαν αυτά τα κρασιά, ή να ...χαρούμε για την πραγματικά απρόσμενη δημοσιότητα που πήρε ο βυθισμένος Θαλασσίτης.

Μόλις 3 φιάλες σώθηκαν, 3 φιάλες ανέβηκαν στην επιφάνεια άθικτες. Από αυτές, η μία καταναλώθηκε σε γεύμα γευσιγνωσίας στο Κτήμα από τους συνεργάτες και τον ίδιο το Γιάννη Παρασκευόπουλο. Οι αντιδράσεις και οι κριτικές ήσαν διθυραμβικές! Και βέβαια, κινήθηκε το ενδιαφέρον όλων των σχετικών με το κρασί, κυρίως οινοκριτικών και οινοδημοσιογράφων, να δοκιμάσουν το βυθισμένο Θαλασσίτη. Ο "ημέτερος" Γρηγόρης Μιχαήλος, με το "στρατιωτικό του καπέλο"κατέβηκε στο Κούτσι, δοκίμασε το κρασί και η κριτική τόσο από τον ίδιο όσο και από τον "εν δυνάμει" δεύτερο Master of Wine της Ελλάδας Γιάννη Καρακάση ήσαν και αυτή ενθουσιώδης...

Και άλλοι έγραψαν για το σπάνιο αυτό κρασί, και η επιθυμία για τη δοκιμή του όλο και ανέβαινε. Εν τούτοις... αυτό ήταν! Το κρασί είχε τελειώσει!...

Όταν κατέβηκα στη Νεμέα για τη συζήτησή μου με το Γιάννη Παρασκευόπουλο για τα 20 χρόνια της Γαίας, τον βρήκα στην κουζίνα να φτιάχνει γλυκό σταφύλι. Όλο το οινοποιείο -μην υπερβάλλω, τα γραφεία τουλάχιστον- ευωδίαζαν από τη μυρωδιά του. Φεύγοντας από την κουζίνα και πηγαίνοντας στον χώρο της συνέντευξης, έπεσε το μάτι μου σε δύο χαρτοκιβώτια, που το κάθε ένα είχε μέσα του 3 κρασιά, με χάρτινες ταμπέλλες στο λαιμό τους. Το μεσαίο, γεμάτο από τα υπολείμματα κοχυλιών, φώναζε ότι είναι ο βυθισμένος Θαλασσίτης!

Υπήρχαν λοιπόν δύο πολυπόθητες φιάλες, άθικτες, που κάπου πήγαιναν! Προφανώς ρώτησα -με πολύ παραπονεμένο ύφος- ποιοί ήσαν οι τυχεροί, και γιατί αυτοί και όχι ...εμείς! "Δεν πιστεύω να θεωρείς εαυτό σου πιο πάνω από την jancis Robinson!" μου γύρισε ειρωνικά ο Γιάννης. "Άρα το δεύτερο πάει στον Mark Squires" παρατήρησα. Ο Μark είναι ο συνεργάτης του γκουρού των οινοκριτικών, του Robert Parker, υπεύθυνος για τα κρασιά της Ελλάδας. Είχα δίκιο... και ανεβήκαμε για τη συνέντευξη, με ένα από τα "πολύτιμα" κιβώτια μαζί μας, για να το φωτογραφήσουμε.

O Θαλασσίτης Μπλουμ -χάριν συντομίας, με τον "νονό" του ονόματος να κρατιέται επτασφράγιστο μυστικό από εμένα!- παλαιωμένος στα 15 μέτρα για περίπου 5 χρόνια, πλαισιωνόταν από έναν υπερθειωμένο θαλασσίτη, και έναν απλό της ίδιας χρονιάς, για σύγκριση.

Πήρα τη φιάλη στα χέρια μου, ήταν καλυμμένη με υπολείμματα κοχυλιών. Η μυρωδιά της ήταν αυτή της θάλασσας σε μια παραλία γεμάτη φύκια, θα πω συναρπαστική!

Ρώτησα το Γιάννη αν έχει μείνει κάποιο ...ελάχιστο υπόλειμμα από την περίφημη εκείνη μοναδική φιάλη που ανοίχτηκε. "Άντε... σου αναλογούν γύρω στα 10-15 ml το πολύ. Άλλα τόσα θα δοκιμάσει ο Λέων (Καράτσαλος)... Φαντάσου, δεν το έχει δοκιμάσει ακόμα!" μου είπε ο Γιάννης.

Κατεβήκαμε στην κουζίνα, μυρίσαμε το καμμένο γλυκό σταφύλι (το έφαγε η συζήτηση, διαμαρτυρήθηκε ο Γιάννης) και από το ψυγείο βγήκε ένα τσαλακωμένο πλαστικό μπουκάλι που περιείχε "ίχνη ελάχιστα" του πολυπόθητου υγρού.

Τα υπόλοιπα θα τα δείτε στο video που ακολουθεί... εκείνο που δεν θα δείτε εκεί είναι η άποψή μου... Θα σας την πω εδώ. Βέβαια, η άποψη του Γιάννη και του Γρηγόρη καλύπτει γεύσεις, αρώματα, ισορροπία, επίγευση... Θεωρώ όμως ότι αξίζει και η δική μου άποψη για δύο λόγους: Πρώτα απ' όλα, γιατί είμαι μάλλον ο πρώτος "κοινός θνητός" -όχι ειδικός επί του οίνου- που δοκιμάζω αυτό το κρασί. Ο δεύτερο λόγος είναι ίσως πιο σημαντικός: Είμαι ασφαλώς και χωρίς αμφισβήτηση ο άνθρωπος που έχει πιεί τους περισσότερους Θαλασσίτες στη ζωή του! Φανατικός φίλος του κρασιού από τα γενοφάσκια του, καθημερινό μου λευκό από το 1995 μέχρι το 2006 -11χρόνια x 365 ημέρες x μισή φιάλη /ημέρα =1095(!) φιάλες- και το κρασί που ακόμα απολαμβάνω τουλάχιστον 3-4 φορές το μήνα από τότε μέχρι και σήμερα, με καθιστά κάτι σαν "ειδικό" στο Θαλασσίτη...

Έτσι λοιπόν έχω δοκιμάσει εξαιρετικές χρονιές του, πολύ καλές και απλά καλές, αλλά σαν το Θαλασσίτη "μπλουμ" δεν έχω δοκιμάσει άλλον στα 19 αυτά χρόνια! Είναι μακράν ο καλύτερος Θαλασσίτης μέχρι σήμερα. Ναι, η χρονιά του 2009 ήταν μια εξαιρετική χρονιά... Ναι, ο Θαλασσίτης παλαιώνει υπέροχα σε αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον για να αποφευχθεί η πιθανότητα οξείδωσης- τα Ασύρτικα είναι γενικά επιρρεπή σε αυτή- αλλά εδώ τα χρόνια δεν φαίνονταν με τίποτα "κακό" επάνω του. Αντίθετα, αυτά και η θάλασσα είχαν φτιάξει ένα μαγικό κρασί του οποίου τα χαρακτηριστικά είχαν αλλάξει στο πολύ καλύτερο: Απίστευτη ισορροπία, πολυπλοκότητα, θαυμάσια οξύτητα, μια επίγευση που αφήνει γεύσεις Σαντορίνης και θάλασσας στο στόμα -εδώ και το εξωτερικό άρωμα της φιάλης παίζει το ρόλο του. Ένα από τα καλύτερα λευκά που έχω δοκιμάσει...

Εδώ δικαιώνεται ο τίτλος του άρθρου με τη δεύτερη έννοιά του: Το κρασί απλά δεν υπάρχει!

Περιμένω με αγωνία το Θαλασσίτη "Μπλουμ" του 2010, σίγουρος ότι έχουν πιά ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην τον πιεί η Θάλασσα.

Δεν ξέρω σε τι μορφή και με πιο τρόπο θα προωθήσει στην αγορά η Γαία αυτό το σπάνιο κρασί. Έχει γραφτεί ότι θα δοθεί με δημοπρασία, αλλά τίποτα δεν είναι ακόμα σίγουρο. Εκείνο το οποίο θα επιθυμούσα είναι να μην καθαριστεί η φιάλη. Τα αρώματα των κοχυλιών και της θάλασσας συνοδεύουν άριστα το κρασί! Μπορεί να μην είναι το πρώτο βυθισμένο κρασί που θα βγει στην αγορά, αλλά θα είναι σίγουρα το πρώτο κρασί στον κόσμο που και η ...φιάλη θα συνεισφέρει αρωματικά στην απόλαυση του κρασιού. Ξέρω ότι αυτό είναι δύσκολο, ξέρω ότι μαλλον η γραφειοκρατία δεν θα το ειτρέψει, αλλά... δεν θα ήταν ωραίο;

Τέλος, θα πω ότι και αν οι φιάλες δεν έσπαγαν, η Γαία θα έπρεπε -από άποψη marketing- να βρει τρόπο να τις σπάσει! Ο θόρυβο που δημιουργήθηκε γύρω από το κρασί, η προσμονή της επόμενης σοδειάς σίγουρα δεν ισοσταθμίζονται με τη διάθεση 447 φιαλών! Γελώντας είπα στο Γιάννη: "Βρε μήπως τις έσπασες επίτηδες;". Και μου απάντησε ότι "μόνο το δικό σου αρρωστημένο από το marketing μυαλό θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο!". Το σκέφτηκε λίγο, χαμογέλασε και με ρώτησε με πονηρό ύφος: "Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου αν θα τα έσπαγες χάριν του marketing, αν ΠΡΩΤΑ τα είχες δοκιμάσει;"

Σας αφήνω να απαντήσετε εσείς για λογαριασμό μου...



Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: