Τσίπουρα και Ούζα

Ντρέπομαι λίγο. Γιατί προχτές έκανα αμαρτία. Βέβαια, δεν ήταν ακριβώς σε γνώση μου, ούτε όμως μπορώ να πω και το αντίθετο. Ας περιγράψω λίγο.

 

Βρίσκομαι στην αγαπημένη μου Αίγινα. Αποφασίζουμε οτι θα πάμε για μπάνιο στο νησάκι της Μονής, που βρίσκεται απέναντι από την Πέρδικα. Παίρνουμε το καίκι, διότι έτσι μεταφέρεσαι στη Μονή, και μετά από επτά λεπτά σχετικής τρικυμίας, ξεμπαρκάρουμε. Το beach bar παίζει πολύ δυνατά, και επιλέγουμε την πίσω μεριά του νησιού, που βλέπει στο Αγκίστρι, κι έχει υπέροχα βαθιά τυρκουάζ νερά. Μετά τις σχετικές βουτιές, τις καθιερωμένες φωτογραφίες με τα παγώνια και τα ζαρκάδια (ναι) του νησιού και τις μπύρες στο μπαρ, επιστροφή στην Πέρδικα για φαγητό. Αμαρτία δε βλέπω θα μου πείτε. Υπομονή.

 

 

Σε διαφορετικές συνθήκες, θα έλεγα το όνομα του μαγαζιού που καθήσαμε, αλλά τώρα δε μπορώ. Πριν προλάβω να καθήσω, ο φίλος που έχει την ταβέρνα, λέει πως θα φέρει κάτι πρωτόγνωρο για ξεκίνημα. Κι έρχεται στο τραπέζι κάτι όντως παράξενο. Μοιάζει με αθερίνα, λόγω μεγέθους περισσότερο, αλλά δεν είναι. Θα το παρομοίαζα με μωρό φαγκρί. Δεν έπεσα πολύ έξω. Ήταν μωρό λιθρίνι, αυστηρώς απαγορευμένο για αλιεία. Προς στιγμή, σκέφτηκα οτι δεν είναι σωστό. Ωστόσο, η ζημιά είχε ήδη γίνει. Το θέμα ήταν να μείνει στο φυσικό του περιβάλλον να μεγαλώσει. Απο τη στιγμή που εμφανίστηκε απροειδοποίητα στο πιάτο μου ως μεζές, δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

 

Αμάρτησα

 

Δεν γινόταν αλλιώς. Πόσο μάλλον, όταν ήρθε μαζί με ένα διακοσαράκι Βαρβαγιάννη Μπλέ για συνοδεία και προθέρμανση. Διότι αυτό το μήνα στην Ελλάδα, τρώμε κυρίως θαλασσινά, και πίνουμε κυρίως

 

Τσίπουρα και ούζα

 

Όλα όσα έγραψα παραπάνω, ήταν για να περιγράψω την αφορμή που με οδήγησε στο να γράψω όσα θα γράψω παρακάτω. Για να περάσω όμως στο δια ταύτα, σήμερα θα προτείνω μερικά τσίπουρα και ούζα για να πιείτε όσοι είστε ήδη μακριά, και για να βάλετε στη βαλίτσα όσοι ετοιμάζεστε για διακοπές.

 

Ξεκινάω με αυτό που ήδη είπα. Μας αρέσει πολύ το Μπλε του Βαραβαγιάννη, είτε σε συσκευασία τσέπης, είτε στη μεγαλύτερη συσκευασία του full size bottle. Του πάει πολύ ο υψηλός αλκοολικός βαθμός του 46 τοις εκατό.

 

 

Συνεχίζω με τα ούζα και ποτέ δε μένει έξω από τις προτάσεις μου η Απαλαρίνα. Είτε με 39 αλκοόλ, είτε με 41 μας αρέσει πολύ. Και τη μεγάλη παράδοση της Χίου στην ποτοποιεία, συνεχίζει ο Στουπάκης, με το εξαιρετικό Καζανιστό. Ενώ βέβαια, μιλώντας για ούζα, Πιτσιλαδής και Μπαμπατζίμ αποτελούν πάντα αξιόπιστες λύσεις.

 

Και πάμε και με κανένα τσιπούράκι που έλεγε και μια θεία μου?

 

Καταρχάς, δυο μπουκαλάκια για την τσέπη σε συσκευασία ενός τετάρτου. Κανένας του Τσάνταλη, και Αγιονέρι του Τσιλιλή. Βγαίνουν και τα δυο σε κανονικό μέγεθος. Επίσης μας αρέσει το Ηδωνικό του Λαζαρίδη, καθώς κι αυτό του Αποστολάκη, αμφότερα χωρίς γλυκάνισο.

 

Καλά να περνάτε

 

Τα λέμε πάλι από εδώ την επόμενη εβδομάδα