Για το 100ο μου άρθρο στο House of Wine!

Για το 100ο μου άρθρο στο House of Wine!Από τον Γ. Μιχαήλο


Θυμάμαι όταν εκεί γύρω στα 10 μου σκεφτόμουν πότε θα έρθει η ώρα που θα αποφοιτήσω από το Λύκειο. Τότε, μέσα στο μυαλό μου φάνταζε πολύ μακρινή εκείνη η στιγμή… Τώρα πια βέβαια είμαι σε μια ηλικία που προτιμώ να μη μετράω πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που αφήνοντας τα σκαλιά του σχολείου πέρασα την πύλη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και ποτέ οι συγκρίσεις μαζί του δε πρόκειται να μας βγάλουν νικητές. Υπάρχει όμως ένας τρόπος για να του μπούμε στο μάτι. Να γεμίζουμε την ύπαρξη μας με όμορφες στιγμές.

Θυμάμαι το ίδιο καλά και τη πρώτη στιγμή που πέρασα τη πόρτα του House of Wine για να συζητήσουμε το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας. Ο Τάσος Πικούνης στο αγαπημένο του ρόλο ως σκάουτερ με είχε ανακαλύψει ένα μεσημέρι στο Paradiso. Αφορμή για την επίσκεψη του τα καλά λόγια που η αγορά έλεγε για τη προσέγγιση του εστιατορίου μου απέναντι στο κρασί. Φαντάζομαι και λίγο η περιέργεια του για το ποιος βρισκόταν πίσω από τη περιβόητη έρευνα που είχε δημοσιεύσει η αφεντιά μου στο facebook όταν υπέγραφα το πρώτο μου άρθρο στο περιοδικό Meininger’s Wine Business International. Μια έρευνα που το στήσιμο της τον είχε κάνει πραγματικό «Τούρκο». Φαίνεται πως παρά το κοινό μας πέρασμα από το ΕΜΠ εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να τον τρελαίνει η επιστημονική μου προσέγγιση σε κάποια θέματα με πιο πρόσφατη αυτή του terroir (διαβάστε εδώ). Τάσο με χαρά διαπιστώνω πως η αγάπη μου για το κρασί με έχει κάνει λιγότερο επιστήμονα…

Θυμάμαι επίσης πως βγαίνοντας από το ραντεβού που είχαμε δώσει στο HOW αισθανόμουν τρομοκρατημένος… Είχα συμφωνήσει στο να στέλνω κάθε εβδομάδα ένα κείμενο για τους πελάτες και αναγνώστες της μεγαλύτερης Ελληνικής ηλεκτρονικής κάβας. Φυσικά δε θα μπορούσα τότε να φανταστώ σε πόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων θα ήμουν εκτεθειμένος αλλά σε πρώτη φάση μου φαινόταν αδιανόητο να μπορώ να γράφω τις σκέψεις μου με τέτοια περιοδικότητα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που κατεβαίνοντας τις σκάλες από το γραφείο του, ο Μιχάλης μου ανακοίνωσε περιχαρής πως σε ένα από τα πρώτα μου κείμενα αρκετοί από εσάς είχατε στείλει κάποια πολύ ενθαρρυντικά, καλοπροαίρετα σχόλια. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα όπως όταν ένα αγαπημένο χέρι, σου χτυπά φιλικά τη πλάτη και σε παρακινεί να συνεχίσεις σε ένα ταξίδι που σε φοβίζει αλλά δε θες με τίποτα να σταματήσει.

Θυμάμαι εκείνο το mail που μου είχε στείλει η Στέλλα από τη Σαντορίνη διαβάζοντας ένα κείμενο μου για το οινοποιείο της Santo. Με ευχαριστούσε γιατί λέει της είχα θυμίσει πόσο προνομιούχα είναι που δουλεύει σε ένα περιβάλλον γεμάτο από την θετική ενέργεια που αφήνει το φανταστικό τοπίο της Σαντορίνης, ακόμα και μέσα στη τρέλα της τουριστικής περιόδου. Ή όταν μπήκαν στο κόπο σπουδαίοι παραγωγοί όπως ο Στέλιος Μπουτάρης, ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου, ο Απόστολος Μούντριχας και αρκετοί ακόμα να αφήσουν τις σημαντικές δουλειές τους για να μου στείλουν ένα όμορφο μήνυμα με αφορμή κάτι που είχα γράψει.

Θυμάμαι πως ακόμα και όταν ήμουν στα μέσα της διαδρομής και πάντα κατάφερνα να βρω μια δίοδο επικοινωνίας με όλους εσάς, το νούμερο 100 μου φαινόταν εξωπραγματικό. Όπως τότε που ήμουν ακόμα στο σχολείο και νόμιζα ότι δε θα έφτανε ποτέ η στιγμή που θα το τελείωνα. Είχα υποσχεθεί τότε στο εαυτό μου πως αν τα κατάφερνα, τη στιγμή που θα έγραφα το 100στο μου κείμενο θα είχα για συντροφιά ένα ποτήρι Dom Perignon. Όχι γιατί δεν έχω εξαιρετικά Ελληνικά κρασιά στη κάβα μου ή γιατί είμαι ξιπασμένος, αλλά κακά τα ψέματα μια σαμπάνια αυτού του επιπέδου είναι ένα special treatment για τον εαυτό σου.

Εδώ είμαι λοιπόν σε μια στιγμή που θα θυμάμαι για καιρό. Κοιτάζω πόσο επίμονος είναι ο αφρισμός στο flute ποτήρι μου. Μαζί με μένα και οι φυσαλίδες μοιάζουν να μη θέλουν να τελειώσει ποτέ αυτό τους το ταξίδι. Στο πέρασμα τους παρασέρνουν συγκλονιστικά αρώματα από ξηρούς καρπούς, ώριμα λευκόσαρκα φρούτα και άνθη. Κλασικές νύξεις τοστ, μπριός και φρεσκοκομμένου καφέ σε μια μύτη που φλερτάρει εξαιρετικά ανάμεσα στη φρεσκάδα και στην εξέλιξη. Στο στόμα το παιχνίδι παίζεται μεταξύ κομψότητας και έντασης. Ο χαρακτήρας των ψημένων ξηρών καρπών είναι έντονος, ενώ lime και κρέμα λεμόνι σε συνδυασμό με την υψηλή οξύτητα φρεσκάρουν τον ουρανίσκο. Από την άλλη δίπλα στη κομψότητα ο αφρισμός δίνει φοβερή ενέργεια και νεύρο οδηγώντας σε μια επίγευση που διακρίνεται όχι μόνο για τη διάρκεια αλλά και για την αρωματική της εξέλιξη. Υπέροχη…

Είναι η πρώτη φορά που δε βιάζομαι να τελειώσει ένα κείμενο μου. Δε δοκιμάζεις κάθε μέρα τέτοια κρασιά, ούτε πλέον είναι πολλές οι ευκαιρίες που νιώθεις ότι αξίζεις κάποιου είδους επιβράβευση. Καλώς ή κακώς μας το έκλεψαν και αυτό κάνοντας μας να νιώθουμε ένοχοι κατά κάποιο τρόπο. Δε ξέρω αν θα αντέξω να περιμένω μέχρι το 200στο μου άρθρο στο House of Wineγια να γιορτάσω με μια Cristal για αλλαγή. Οι γιορτές ωστόσο πλησιάζουν και μάλλον θα γεννήσω μια αφορμή για να απολαύσω έστω και μια πιο οικονομική σαμπάνια. Έτσι γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα αφήσω κανέναν να με πείσει πως δε το αξίζω.

Ευχαριστώ από καρδιάς το House of Wine και τους φίλους του

Γκρεγκ (χωρίς AIWS αυτή τη φορά)


Γρηγόρης Μιχαήλος

 

Μοιραστείτε το άρθρο: