Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Ένα BYOB δείπνο σε ψαροεστιατόριο!

Ένα BYOB δείπνο σε ψαροεστιατόριο!
Από την Μαριάννα Μακρύγιαννη AIWS

Ξυπνάς το πρωί και ξέρεις ότι πρέπει να γράψεις το εβδομαδιαίο κείμενο για το House of Wine. Όλη την εβδομάδα υπήρχαν κάποιες σκέψεις για θέματα. Όμως το προηγούμενο βράδυ έχεις βγει σε ένα από τα πιο συζητημένα εστιατόρια ‘ψαριού’ στην Αθήνα και το μυαλό στριφογυρίζει γύρω από τα στρείδια, τα μπαρμπούνια, τις σκορπίνες, τα πολλά ακόμα εδέσματα και τα κρασιά που γεύτηκες το προηγούμενο βράδυ. Οπότε αφήνεις τις άλλες σκέψεις και γράφεις γι΄ αυτό! (τώρα, γιατί όλη αυτή η παράγραφος βγήκε σε δεύτερο ενικό, δεν ξέρω! Ίσως φταίει το λίγο (…) παραπάνω κρασί που ήπια χθες και δεν θέλω να παραδεχτώ ότι δεν ακολούθησα τους ‘κανόνες΄ του ‘wine in moderation’!

Η παρέα αποτελούνταν από 9 άτομα. Μας περίμενε το στρογγυλό τραπέζι (ροτόντα) στο βάθος του εστιατορίου που δεν είναι άλλο από την Σκορπίνα του chef Γιάννη Λιάκου. Όλοι οι φίλοι πιστοί οινόφιλοι! Το ‘party’ ήταν BYOB (Brink Your Own Bottle), που σημαίνει ο καθένας έφερνε το μπουκάλι του. Όμως υπήρχαν και παρασπονδίες! Όχι, δεν ήρθε κάποιος χωρίς μπουκάλι, αντιθέτως ήρθαν κάποιοι με παραπάνω από ένα μπουκάλι, τα οποία μαζί με τις δυο φιάλες που έβγαλε ο chef από την προσωπική του κάβα, ανέβασε τον αριθμό των μπουκαλιών στα 16! Προκλητικός αριθμός θα έλεγα! Αν σας έλεγα να μαντέψετε ποια ποικιλία κέρδισε την πρωτιά νομίζω θα μαντεύατε εύκολα ότι ήταν το Ασύρτικο! Μιλάμε άλλωστε για ένα γεύμα ‘από την θάλασσα’. 6 λοιπόν από τα κρασιά που ήρθαν στο τραπέζι ήταν Σαντορίνες. Δεύτερο ήρθε το Riesling με 4 κρασιά. Ένα μόνο κόκκινο, σε στιλ βέβαια που να σηκώνει ψάρι, και 2 γλυκά κρασιά.

Δεν παραγγείλαμε, δεν ανοίξαμε τον κατάλογο, αφήσαμε τον Γιάννη Λιάκου να κάνει παιχνίδι! Βέβαια κάποιοι είναι φανατικοί θαμώνες, οπότε είχαν δώσει μία κατεύθυνση! Ο τίτλος του κειμένου θα μπορούσε να είναι άνετα και το ‘ωμοψαροφαγία’ Αν στην παρέα ήταν κάποιος που δεν έτρωγε ‘ωμά’ θα περνούσαν περισσότερες από δύο ώρες για να έρθει στο τραπέζι κάτι που να έχει μπει σε φούρνο, τηγάνι, κατσαρόλα ή σχάρα!

Στην αρχή μέχρι να μαζευτούμε όλοι στο τραπέζι έπεσαν κάτι ελίτσες και τουρσιά, με μία λευκή και μία μαύρη (από το μελάνι σουπιάς) ταραμοσαλάτα, μαζί με το Νεοζηλανδέζικο αφρώδες Kumeu Rivers και ακολούθως το Amalaya, ένα αργεντίνικο κρασί από Riesling και Torrontes. Σειρά μετά είχαν τα στρείδια μαζί με την πρώτη Σαντορίνη και στην συνέχεια ένα καρπάτσιο λαβράκι με αχινό. Στην συνέχεια ήρθαν ωμές καραβίδες με μπρικ και κάτι που έμοιαζαν με σου με αυγοτάραχο και ταραμοσαλάτα. Εδώ βγάλαμε ακόμα δύο Σαντορίνες από τις σαμπανιέρες, τις Τσέλεπος Σαντορίνη από δύο διαφορετικές χρονιές. Να πω εδώ, ότι είχαμε δύο ποτήρια ο καθένας μπροστά μας, οπότε τα κρασιά άνοιγαν σχεδόν δύο δύο. Ακολούθησαν ένα ελαφρώς πικάντικο σεβίτσε γαρίδας, ένα λίγο πιο πικάντικο tartare μπαρμπουνιού, ένα πιάτο με αυγά καβουριού, επίσης πικάντικο και ένα tartare miso σκορπίνας. Εδώ μαζί με τις Σαντορίνες επιστρατευτήκαν τα Riesling (δύο γερμανικά του Dr Loosen σε δύο διαφορετικές χρονιές και ένα Αλσατικό του Hugel), των οποίων τα ανεπαίσθητα σάκχαρα έδεσαν με τα πικάντικα στοιχεία των πιάτων.

Κάπου εδώ ήρθε και το πρώτο ζεστό πιάτο. Τραγανός γόνος καλαμαριού, χωρίς ίχνος λαδιού! Καιρό είχα να φάω τόσο καλό ‘τηγάνι’! Εδώ η Ρομπόλα του Ευρυβιάδη Σκλάβου (Vino Di Sasso) ήρθε και έδεσε κυριολεκτικά, πριν ξαναδώσει την σκυτάλη στις Σαντορίνες. Σε αυτό το σημείο ήρθε και τρίτο ποτήρι μπροστά μας γιατί είχαμε να πιούμε 3 από τα 7 χωριά του Πάρι Σιγάλα από το 2015 (Σιγάλας 7 Χωριά), τα Φηρά, τον Πύργο και το Μεγαλοχώρι. Τα συνοδεύσαμε με μία σαλάτα με βραστό ψάρι, λαχανικά και μαγιονέζα (είχε περάσει και άλλη μία σαλάτα νωρίτερα ανάμεσα στα πιάτα τώρα που το σκέφτομαι!), ένα πιάτο με καπνιστό χέλι και μελιτζάνα και ένα καραμελωμένο χταπόδι σε port πάνω σε φάβα. Δεν χρειάζεται να γράψω ότι τα ‘χωριά’ έδεσαν γάντι, όπως και με το φρικασέ ψαριού (Παντελής - δεν το ήξερα- ήταν το ψάρι). Το ερυθρό χωρίς θειώδες που είχαμε συνδυάστηκε με ένα γιουβέτσι ψαριού που μαζί με το φρικασέ ολοκλήρωσαν το ‘κυρίως’ γεύμα! Εδώ ο Γιάννης Λιάκου έβγαλε από την κάβα του το museum λευκό του Βαγγέλη Γεροβασιλείου, ένα συγκλονιστικό (για εμένα) κρασί, που πουλιέται μόνο από το οινοποιείο.

Εννοείται ότι η βραδιά δεν θα μπορούσε να κλείσει χωρίς γλυκά. Μιλφέιγ, κιουνεφέ, πεντανόστιμη σοκολατένια ‘μπάλα’, μία ‘μπάλα’ με χαλβά γεμιστή με παγωτό και σαραγλάκια με παγωτό καϊμάκι! Συνοδεύτηκαν από το γλυκό Βραδυανό του Βρυνιώτη (Vriniotis G) και από ένα γλυκό Sherry Lustau από Moscatel που βγήκε αυτό από την κάβα του Chef. Μερικά εσπρεσάκια για το τέλος και κάπως έτσι έκλεισε μία υπέροχη βραδιά!

Το καλό με τις BYOB βραδιές (είτε είναι σε εστιατόρια είτε στο σπίτι) είναι ότι δοκιμάζεις πολλά κρασιά και με διαφορετικά πιάτα. Η διαδικασία του να έχεις ένα ανοιχτήρι στο τραπέζι, να ανοίγει όποιο κρασί θες, να λες μια μικρή ιστορία για το κρασί και σιγά σιγά το μπουκάλι να κάνει το γύρο του τραπεζιού είναι πολύ ωραία. Το κακό είναι ότι πίνουμε λίγο παραπάνω από ότι συνήθως. Οπότε όταν κανονίσετε το δικό σας BYOB πάρτυ, πάρτε ταξί! Θα περάσετε πολύ καλά χωρίς να έχετε το άγχος του να οδηγήσετε και φυσικά θα επιστρέψετε στο σπίτι σας ασφαλείς!


Στην υγειά σας!


Μαριάννα Μακρύγιαννη AIWS

Μοιραστείτε το άρθρο: