Ένα σπάνιο, φυσικό ταλέντο στο δρόμο μου

Από τον Τ. Πικούνη

Μπορεί να μου αρέσει το κρασί, αλλά ποτέ δεν ήταν βασικό κριτήριο με ποιο άτομο θα κάνω παρέα, η ποιο θα κάνω φίλο μου. Πάντα όμως προσπαθούσα να μυήσω τις/τους φίλους μου στη μαγεία του κρασιού, με σχετική ομολογώ επιτυχία. Το ίδιο προσπάθησα και με μια καλή μου φίλη που γνώρισα πρόσφατα και είχε ελάχιστη εμπειρία κρασιών. Της άρεσε όμως να πίνει που και που ένα ποτήρι κρασί -κυρίως λευκό.

Κάποτε με ρώτησε για τη διαδικασία της γευσιγνωσίας, -την είχε παρακολουθήσει και είχε γοητευτεία από το... τελετουργικό- και σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να την κάνω -μέσα από το παιχνίδι της γευστικής δοκιμής- να αγαπήσει λίγο περισσότερο το κρασί. Της πρότεινα λοιπόν να κάνουμε μια τυπική γευστική δοκιμή «εδώ και τώρα»! Ενθουσιάστηκε.. παράγγειλα δυο ποτήρια Sauvignon blanc του κτήματος Αλφα, επειδή η ένταση των βασικών αρωμάτων του αλλά και γεύσεων - φρέσκα εσπεριδοειδή, ροδάκινο, μάγκο, και τα λευκά λουλούδια- θα διευκόλυναν την απόλυτη «πρωτάρα» να αναγνωρίσει κάποια από αυτά. Της έδειξα λοιπόν τη διαδικασία, και όλα εκείνα τα εντυπωσιακά… τερτίπια με τα οποία οι γνώστες εντυπωσιάζουν τους πρωτάρηδες, το στριφογύρισμα του κρασιού, τη μύτη μέσα στο ποτήρι, τη μεγάλη γουλιά και το ανάδευσή της στο στόμα... και ξεκίνησε. Μύρισε το κρασί αρκετή ώρα, και ενώ περίμενα ότι θα πιεί τη γουλιά της, εκείνη σταμάτησε και με κοίταξε με τα μάτια της να λάμπουν! «Έλα... πες μου τι αναγνώρισες» τη ρώτησα. Άρχισε να μου λέει όλα τα βασικά που ανάφερα πριν, και συνέχισε με «μυρωδιά φρεσκοκομμένου γρασιδιού, μπαχαρικά, ξερή σταφίδα (υπαρκτή, αλλά εξαιρετικά δύσκολη στη αναγνώριση της), μυρωδιά της πρωινής δροσιάς»... και αρκετά ακόμα αλλά, που μόνο ένας ταλαντούχος επαγγελματίας γευσιγνώστης θα αναγνώριζε μετά από καμμιά εικοσαετία ενασχόλησης!!

Έπιασα τον εαυτό μου να την κοιτάει άναυδος! «Έλα, πες μου, είναι σωστά;» με ρώτησε γελώντας! Δεν της απάντησα... «συνέχισε» της είπα. Και πράγματι συνέχισε... με τις γεύσεις, την επίγευση, με το τι φαγητό θα ταίριαζε... ΟΛΑ συγκλονιστικά σωστά!!

Η επιστήμη επιβεβαιώνει μια παρατήρηση αποκλείοντας το τυχαίο... και αυτό έκανα: ακολούθησαν δυο ποτήρια Μέγα Σπήλαιο ερυθρό, με τα ίδια συγκλονιστικά αποτελέσματα, - μαύρο μούρο, φραγκοστάφυλο, αποξηραμένα φρούτα, δάφνη, δέρμα, μαύρο πιπέρι- σε ένα κρασί ιδιαίτερα πολύπλοκο... Αν η επιλογή του κρασιού δεν ήταν αυθόρμητη, θα... υποπτευόμουν ότι είχε διαβάσει την περιγραφή του κρασιού στο House of Wine!

Μετά το τέλος της δεύτερης δοκιμής, βλέποντας το ύφος μου με ρώτησε με ένα κάπως συγκρατημένο χαμόγελο.: «Τα βρήκα όλα, έτσι;» «Όχι» της απάντησα. «Βρήκες περισσότερα από όλα... τουλάχιστον από τα δικά μου ΟΛΑ! Είσαι μοναδικό ταλέντο». Είχα μπροστά στα μάτια μου ένα σπάνιο, φυσικό, ακατέργαστο ταλέντο, ίσως το μοναδικό αυτού του επιπέδου που έχω γνωρίσει στα άπειρα χρόνια που πίνω κρασί!

Στην επόμενη συνάντησή μας, μετά από δύο εβδομάδες, είχε δοκιμάσει πάλι τα ίδια κρασιά και αρκετά ακόμα. Ήταν φανερό πως είχε εντυπωσιάσει και άλλους... Ήταν βέβαιο ότι το "μικρόβιο" του κρασιού την είχε ήδη προσβάλει!

Τι θα έκανε στη συνέχεια; Πως θα προχωρούσε από το σημείο αυτό, και προς ποια κατεύθυνση; Θα έπρεπε να «σπουδάσει» το ταλέντο της, ή θα έπρεπε να παραμείνει μια προικισμένη ερασιτέχνης που θα συνέχιζε να απολαμβάνει το κρασί;

Δεν σας κρύβω ότι προβληματίστηκα. Από τη μια, ένα τέτοιο ταλέντο υποστηριγμένο από σοβαρές σπουδές, θα έφτανε σίγουρα στα ανώτατα επίπεδα του επαγγελματία γευσιγνώστη, όπου κανένας από τους κορυφαίους τίτλους σπουδών (Master of Wine, Master Sommelier) δεν θα της ήταν απρόσιτος. Και οι επαγγελματικές ευκαιρίες θα άνοιγαν διάπλατες μπροστά της...

Από την άλλη... είμαι πολύ επιφυλακτικός στο τι μένει από την πραγματική απόλαυση του κρασιού σε κάποιον που μόλις βάλει μια γουλιά στο στόμα του αυτόματα, σχεδόν ενστικτωδώς πιά αρχίζει να ψάχνει για γεύσεις και αρώματα. Και είμαι δύο φορές πιο επιφυλακτικός -μάλλον αρνητικός- απέναντι στους φίλους του κρασιού που σπουδάζουν μεν, αλλά παραμένουν ερασιτέχνες! Αυτοί, δυστυχώς, χάνουν και τα δύο: και την επαγγελματική ανέλιξη και την πραγματική απόλαυση του κρασιού, καταλήγοντας κάτι σαν wine freaks στις παρέες των φίλων. Η πραγματική σπουδή του κρασιού αφορά τους επαγγελματίες και μόνο. Οι ερασιτέχνες θα πρέπει, εφ’ όσον το επιθυμούν, να παρακολουθούν σεμινάρια απόλαυσης του κρασιού, που θα τους οδηγήσουν στην γνώση του οινικού κόσμου στο επίπεδο του wine lover.

Επιστρέφοντας στην περίπτωση της φίλης μου, να διευκρινίσω ότι ήδη σπουδάζει και αγαπά το αντικείμενό της. Αν δεν συνέβαινε αυτό, το ταλέντο της στο κρασί είναι τόσο μεγάλο που σίγουρα θα τη συμβούλευα να ακολουθήσει την επαγγελματική κατεύθυνση. Όμως, τώρα, βρίσκομαι σε  δίλημμα. Και φοβάμαι ότι θα μείνω με αυτό...


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης