Highland Park

Νομίζω οτι έχω κάνει ένα λάθος. Κι ήρθε η ώρα να το διορθώσω. Ας πάρω όμως τα πράγματα απο την αρχή.

Πριν έξι, ίσως κι εφτά χρόνια πίσω, μου ήρθε η ιδέα να ξεκινήσω τα αφιερώματα. Ψάχνοντας λοιπόν για το ιδανικό ξεκίνημα, το πρώτο που ήρθε στο μυαλό μου ήταν το Highland Park. Ωστόσο, έκανα και κάτι παράταιρο. Αντί να του αφιερώσω ένα ολόκληρο άρθρο, θεώρησα σκόπιμο, να βάλω στο ίδιο άρθρο και μερικά λόγια για άλλο αποστακτήριο και συγκεκριμένα το Glenrothes. Νομίζω όμως οτι ολόκληρο Highland Park θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί κάπως αλλιώς. Το πιάνω λοιπόν απο την αρχή. Σήμερα μιλάμε για το

Highland Park

Πως το έκανα εγω αυτό? Προφανώς και τιμούμε το Glenrothes, το οποίο διαχρονικά μας έχει δώσει πολύ ωραία whisky, ωστόσο το Highland Park είναι διαφορετικό μέγεθος. Σε αυτό το σημείο όμως, έφτασε η ώρα να πούμε

Λίγα λογια για την ιστορία όπως πάντα

Το Highland Park είναι απο τα αρχαιότερα αποστακτήρια της Σκωτίας, και ένα απο τα ελάχιστα που χρονολογούνται απο τον δέκατο όγδοο αιώνα. Αν θυμάμαι καλά είναι μόλις έξι που η χρονολογία ίδρυσης ξεκινάει με 1700 κάτι, κι όχι με 1800 κάτι, συν το Saint Magdalene, το οποίο όμως πλέον δε λειτουργεί. Η ιστορία του Highland Park λοιπόν ξεκινάει το 1798. Το όνομα που πρέπει να προσέξουμε εδώ, είναι αυτό του Magnus Eunson,ο οποίος ήταν κληρικός, λαθραίος ποτοποιός, λαθρέμπορος, λαθροθήρας, κι άλλα ωραία. Ο οποίος βέβαια χρησιμοποιούσε τη σχέση του με την Εκκλησία, για να κρύβει παράνομο whisky μέσα σε αυτήν. Ωστόσο, αυτός που φαίνεται να ιδρύει το αποστακτήριο είναι ο David Robertson, και το 1826 , αναλαμβάνει ο Robert Borwick, χτίζοντας αυτή τη χρονιά μερικά ακόμη κτήρια στον ευρύτερο χώρο του αποστακτηρίου. Την ίδια χρονιά παίρνει επίσημη άδεια λειτουργίας, αφού μέχρι τότε προσπαθούσε να παίξει το κρυφτούλι με τον John Robertson, του οποίου ήταν ο πατριός, κι ο οποίος είχε πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του ως εφοριακός, κυνηγώντας οποιοδήποτε παράνομο, συμπεριλαμβανομένου και του πατριού του. Το 1898 οι άμβυκες απο δυο γίνονται τέσσερις και το 1935 η ιδιοκτησία περνάει στην εταιρεία Highland Distillers.

Λίγα ακόμη λόγια

Το Highland Park έχει ιδιαιτερότητες. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά? Σε ένα τόπο σαν τα Orkney Islands, το παράδοξο φαντάζει φυσιολογικό. Αυτός ο τόπος δεν μοιάζει με κανέναν άλλον σε ολόκληρη τη Σκωτία. Δίπλα σε τάφους απο την προ κέλτικη εποχή, βρίσκεται το αεροδρόμιο απο τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μυστηριακοί κύκλοι απο πέτρες που μοιάζουν με το Stonehead, συνυπάρχουν με καθεδρικούς ναούς. Απόκοσμοι γκρεμοί βουτάνε στη θάλασσα. Γενικώς, απο τα πιο περίεργα, ατμοσφαιρικά και μυστηριώδη μέρη που μπορεί να βρεθεί κανείς. Πως θα γινόταν και το αποστακτήριο να μην έχει παραξενιές?

Η πρώτη απο αυτές είναι οτι το Highland Park είναι απο τα ελάχιστα που χρησιμοποιούν σκληρό νερό, σε σχέση με τα συστατικά του. Το οποίο προέρχεται απο τις πηγές Cattie Maggies.

Άλλη ιδιαιτερότητα είναι το Hobbister Moor. Θα μπορούσε να είναι κάποιο απο τα παράξενα ονόματα που είδαμε στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ωστόσο, είναι όνομα περιοχής απο την οποία κόβουν μπλοκ τύρφης για χρήση απο το αποστακτήριο.

Και το πιο σοβαρό θα λέγαμε παράξενο που μπορεί να συναντήσει κανείς στο Highland Park, είναι τα παραδοσιακά πατώματα βυνοποίησης, τα λεγόμενα floor maltings. Είναι απο τα τελευταία στη Σκωτία που χρησιμοποιούν αυτό τον τρόπο βυνοποίησης, έστω κι αν δεν γίνεται όλη η διαδικασία στα πατώματα, αλλά ένα μέρος αυτής. Μέχρι και το σχήμα της συγκεκριμένης αίθουσας των πατωμάτων είναι ιδιότροπο, αφού μιλάμε για σχήμα που μοιάζει με το γράμμα ύψιλον. Για το αν είναι καλύτερη ή όχι αυτή η μέθοδος βυνοποίησης, τα έχουμε ξαναπεί. Και δεν έχει άλλωστε και ιδιαίτερη σημασία τι θα πούμε εμείς. Ο Τζίμυ Σίρερ, παλιός και παμπάλαιος θα λέγαμε, υπεύθυνος στο συγκεκριμένο κομμάτι της παρασκευής, έλεγε το εξής: Αν ο καρπός δεν αναπτυχθεί σωστά, δεν γίνεται καλή η βύνη. Κι ο καρπός αναπτύσσεται καλύτερα στα πατώματα. Δεν ξέρω αν είναι όπως τα λέει ο Τζίμυ. Αυτό που ξέρω είναι οτι πρόκειται μια διαδικασία πoυ απαιτεί τρομερές δεξιότητες. Κι απο δεξιότητες στο Highland Park άλλο τίποτε. Η αλήθεια βέβαια είναι, οτι τώρα τελευταία μας τα χαλάσανε λιγάκι με μερικούς no age statement κωδικούς , που διάφοροι άσχετοι στην εγχώρια αγορά φρόντισαν να εισάγουν. Εμείς εδώ βέβαια στο HOW, έχουμε μια μικρή(?) εμπειρία ώστε να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Και το πρόβλημα δεν ήταν το no age statement, κάθε άλλο. Αλλά η ποιότητα, η οποία δεν ήταν αντάξια ενός Highland Park. Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο για τα δυο υπέροχα dram που έχουμε στον κατάλογό μας. Το δωδεκάρι, που είναι ο ορισμός αυτού που ονομάζουμε classic, και το μικρό του αδελφάκι δέκα ετών, το οποίο επίσης κινείται σε ίδιο μήκος κύματος, με αποτέλεσμα να έχουμε δυο απο τα καλύτερα value for money της αγοράς.

Συμπερασματικά, μιλάμε για ένα απο τα κορυφαία αποστακτήρια στον κόσμο, και η δοκιμή όσο το δυνατόν περισσότερων κωδικών, είναι εκ των ων ουκ άνευ, για οποιοδήποτε σοβαρό πότη. Θα πιω κι εγω τώρα λίγο απο το δεκαράκι και θα πάω για ύπνο, γιατί αύριο έχει ξύπνημα χαράματα.

Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα