Κάτω η μπάλα

Οι αγαπητοί αναγνώστες θα έχουν καταλάβει την αγάπη μου για το whisky. Και διαβάζοντας τις αράδες που γράφω, φαίνεται οτι υπάρχει μια παραπάνω προτίμηση στα malt whisky. Επίσης, όσοι έχετε τιμήσει εμένα και το HOW με την παρουσία σας σε κάποιες από τις θεματικές βραδιές που παρουσιάζω, θα θυμάστε οτι προλογίζω πάντα το malt whisky σαν βασιλιά των whisky. Και τι σημαίνει αυτό? Μπορεί να σημαίνει κάτι, μπορεί και τίποτα για τον καταναλωτή. Και κυρίως για αυτή την κατηγορία των καταναλωτών που πίνουν σε καθημερινή βάση. Και το ότι είχα την τύχη στη ζωή μου να δοκιμάσω πολλά once in a life time whiskies, δεν σημαίνει οτι αυτά ήταν και τα μόνα που ήπια. Άλλωστε υπάρχει και αυτό το είδος κατανάλωσης, υπάρχει κι άλλο είδος. Για αυτό το λόγο δανείζομαι και την έκφραση καλού φίλου μπάρμαν, ο οποίος είπε

 

Κάτω η μπάλα για να παίξουμε όλοι.

 

Κι εγώ προσωπικά, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, χρειάζομαι χαμηλές μπαλιές για να παίξω κι εγώ. Και με αυτή την αφορμή θα θυμηθώ κάποια διαχρονικά whisky, τα οποία όλα είναι blend κι όχι malt. Και θα μιλήσουμε για ποτά που τα ξέρουμε όλοι, τα έχουμε πιεί όλοι, και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι τα αγαπάμε. Και μάλιστα κοστίζουν από είκοσι έως τριαντακάτι ευρώ.

 

Και να σας πω κάτι. Ξέρετε τι πίνουν οι περισσότεροι master blenders και master distillers στα σπίτια τους σε καθημερινή βάση? Μαντέψτε. Πίνουν blend. Και θα αναφέρω δυο περιπτώσεις που αυτό που λέω μου δηλώθηκε προσωπικά από τους ίδιους. Ο μεγάλος και τρανός Richard Paterson, που είναι Master Diatiller στο Dalmore μεταξύ άλλων, στο σπίτι του πίνει Whyte and Mackay. Αυτό δε σημαίνει οτι δεν έχει πιεί αυτά που δε θα πιούμε εμείς ποτέ μας. Σημαίνει όμως οτι αυτό που προτιμάει για κάθε μέρα, κοστίζει 25 ευρώ. Τα ίδια ισχύουν για τον τεράστιο Sir David Stewart, ο οποίος προτιμάει για κάθε μέρα να πίνει Grants. Δε χρειάζεται βέβαια να πω οτι αν δούμε τις προσωπικές συλλογές των δυο αυτών καλλιτεχνών, θα κλάψουμε με μαύρο δάκρυ. Κι όμως πίνουν φθηνά πλην ποιοτικά blend.

 

Βλέπουμε τώρα κι εμείς πέντε διαχρονικά blend που μεγάλωσαν γενιές και γενιές, και θα μεγαλώσουν κι άλλες.

 

 

Αν υποθέσουμε οτι είχα τις άδειες φιάλες που έχω καταναλώσει από αυτό το πραγματικά ταπεινό, αλλά απίθανο blend, και τις έβαζα τη μια δίπλα στην άλλη, θα σχημάτιζαν μια γραμμή που θα πήγαινε Αθήνα Θεσσαλονίκη και πίσω. Από τότε που το πρωτοήπια στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, τότε που είχε σαν βασικό συστατικό malt whisky από το σπουδαίο Glendronach, μέχρι και την περασμένη εβδομάδα που το ξαναήπια, η συνταγή μπορεί να έχει αλλάξει κάποιες φορές, όμως το αποτέλεσμα παραμένει εξαιρετικό και με τρομερή σχέση ποιότητας τιμής.

 

 

Ακόμη ένας παίκτης που παίζει τη μπάλα χαμηλά, αλλά το γκολ το βάζει. Εντελώς διαχρονικό blend κι ακόμη ένα ποτό που δεν απογοητεύει ποτέ. Ακούγοντας Ιρλανδία, είναι το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό. Στο μουσείο του Jameson στο County Cork της Ιρλανδίας, υπάρχει ο μεγαλύτερος άμβυκας του κόσμου.

 

 

Επανέρχομαι Σκωτία και διαλέγω ακόμη ένα σπουδαίο every day blend. Και πως να μην είναι τέτοιο, όταν περιέχει εκτός των άλλων, Balvenie και Glenfiddich? Εξάλλου ποιός είμαι εγώ να πω αν είναι καλό ή όχι, όταν το πίνει στο σπίτι του ο David Stewart?

 

 

Από μπαρ μέχρι σπίτια, κι από γραφεία μέχρι μπουζουκάδικα, το βρίσκεις παντού. Ωραίος συνδυασμός γλύκας και κάπνας, για αυτό το whisky, που αν έπρεπε με μια λέξη να το χαρακτηρίσω, θα το έλεγα πασπαρτού.

 

 

Το αγαπημένο της ιαπωνικής αγοράς, αλλά από όσο γνωρίζω, επίσης αγαπημένο σε ευρύ κοινό και στην ελληνική αγορά. Βασικός λόγος της ποιότητάς του, το malt whisky από το ιστορικό αποστακτήριο Strathisla.

 

 

Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα