Τα νέα της αγοράς

Πάει αρκετός καιρός απο τότε που καταπιάστηκα με αυτό το θέμα. Πιθανόν δυο μήνες, ή κάπου εκεί τέλος πάντων. Αρκετό διάστημα για να γίνουν πολλά. Και όντως έγιναν πολλά, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι εκτός λογικής .Και δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω. Απο τα πιο νορμάλ, προς τα τελείως παλαβά, ή αντίστροφα. Ας ξεκινήσω απο πιο λογικά(?) νούμερα, γιατί το αντίθετο θα πέσει βαρύ .Κι έβαλα κι ενα ερωτηματικό στη λέξη λογικά, διότι αν δεν βάλω έστω ένα ερωτηματικό χαρακτηρίζοντας αυτά τα νούμερα που θα δείτε, λογικά, τότε το νούμερο θα είμαι εγω. Σήμερα βλέπουμε

Τα νέα της αγοράς

Τι Χριστούγεννα, τι Πρωτοχρονιά, το whisky δεν καταλαβαίνει τίποτα. Και οι οίκοι δημοπρασιών της Σκωτίας είχαν φροντίσει να τρέχουν κανονικά τα προγράμματα, αλλά να τελειώσουν μετά τις 7 Ιανουαρίου, ώστε να μη τη βγάλουν ορισμένοι μπροστά στα πληκτρολόγια, αλλά στο τραπέζι παρέα με τη γαλοπούλα. Στο μεταξύ να βάλω και τίποτα να πίνω, για να μη γράφω ξεροσφύρι. Λίγο Kilchoman Sanaig και βλέπουμε μετά.

Ξεκινάω με τη Γκλασκώβη. Δεν ξέρω που πήγαν τα πολύ ακριβά Macallan και Karuizawa, ξέρω όμως οτι δεν ήταν εκεί. Και είχαμε μπουκάλι θρύλο απο πλευράς Bowmore που κέρδισε εύκολα, όπως ηταν αναμενόμενο, μετά τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν. Απο την κορυφαία χρονιά όλων των εποχών για το αποστακτήριο, ένα sister cask με τα θρυλικά βαρέλια που έβγαλαν το Black Bowmore. Με τη διαφορά οτι εδω μιλάμε για 35 χρόνια παλαίωση και βαρέλι που έδωσε μετά βιας 95 φιάλες. Επομένως, Bowmore 35 ετών 1964, τιμή 14.000 λίρες και λίγα ήταν. Αμέσως μετά, εύκολα στη δεύτερη θέση, το δυο καρώ απο τα τραπουλόχαρτα του Hanyu με 11.500 λίρες, και πολύ μακριά ένα cognac και συγκεκριμένα το Hennessey Eclipse, το οποίο άλλαξε χέρια για 4400 λίρες. Όλοι οι υπόλοιποι, σκωτσέζοι, ιρλανδοί και ιάπωνες, σε χαμηλές πτήσεις.

Πάω παρακάτω τώρα, όπου εκεί μαζεύτηκαν τα ακριβά Macallan. Πρώτη θέση για τη διάσημη σειρά Red Collection και την έκδοση 77 ετών. Ο ιδιοκτήτης της φιάλης, δεν ξέρω αν γλυτωσε το εγκεφαλικό, ξέρω όμως οτι πρέπει να αγοράσει τα μαντήλια στη χονδρική, διότι θα κλαίει μέχρι το Πάσχα, το οποίο παρεμπιπτόντως φέτος πέφτει 5 Μαίου. Μέχρι τότε βλέπω να κλαίει ο τύπος, αλλά ποιός του φταίει που δε διαβάζει ετούτη εδω τη ρημαδοστήλη? Υπάρχει άλλωστε και το google translate, κι αν διάβαζε θα είχε γλυτώσει απο την καταστροφή. Διότι η συνήθης τιμή πώλησης είναι γύρω στις 65.000 κι οχι 48, όπως πηρε ο ίδιος. Τέλος πάντων, όποιος θέλει ας πληρώνει, δεν θα κάνω εγω τον τροχονόμο στην τσέπη του καθενός. Λιγότερες εως σχεδόν καθόλου απώλειες για τη φιάλη που κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Είχαμε λοιπόν ενα Macallan 52 ετών, έκδοσης 2018, το οποίο άλλαξε χέρια για 40.000 λίρες, αλλά σε εμάς άρεσε η τρίτη θέση. Στην οποία τερμάτισε παραδόξως χαμηλά και δεν πουλήθηκε διότι η τιμή εκκίνησης ήταν μεγαλύτερη, ενα μπουκάλι μύθος. Και δεν πουλήθηκε διότι τα 35.500 είναι πολύ χαμηλά για ενα θρύλο όπως το Samaroli Laphroaig 15 ετών 1967, το οποίο κατά πολλούς είναι το κορυφαίο whisky όλων των εποχών, και συνήθως κινείται απο 50 εως 62 χιλιάδες λίρες. Στην τέταρτη θέση ακόμη μια φιάλη celebrity, όχι βέβαια τέτοιου επιπέδου όπως η προηγούμενη. Αυτός που πούλησε τη δεύτερη έκδοση του Macallan Lalique, αυτή των 55 ετών, έχασε πολλά χρήματα, διότι δεν είχε το κουτί υπερπαραγωγή κι έπιασε μόλις 35.000, ενω σε φυσιολογικές συνθήκες περνάει τις 50.000. Αυτά παθαίνει όποιος είναι τσαπατσούλης. Το ότι έχασε το κουτί, θα του κοστίσει σχεδόν μια γκαρσονιέρα. Απο τα υπόλοιπα πολύ μας άρεσε επίσης ο μονόχρωμος τζόκερ απο τη συλλογή με τα τραπουλόχαρτα, ο οποίος πουλήθηκε για 22.500 λίρες. Κατά τα άλλα, πολλά ακριβά Macallan και λίγο πιο κάτω ακόμη ενας μύθος. Διότι μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το Balvenie 50 ετών Cask 191. Ευχαριστώ το Θεό που με ευλόγησε πριν πολλά χρόνια να πιω το κορυφαίο Balvenie που φτιάχτηκε ποτέ.

Πάμε τώρα στην παράνοια. Διότι μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η αγορά μιας φιάλης whisky για κάτι λιγότερο απο διόμιση εκατομμύρια ευρώ. Έστω κι αν είναι Macallan 60 ετών, παρασκευής 1926. Έστω κι αν η πινακίδα είναι ζωγραφισμένη στο χέρι απο το Valerio Adami, που δεν είναι στη ζωή. Εστω κι αν φτιάχτηκαν μόνο 12 φιάλες απο αυτό. Οτι και να είναι, παραμένει ένα whisky που φτιάχτηκε για κατανάλωση κι οχι για αντικείμενο χρηματιστηριακής αξίας. Κι εκεί που νομίζαμε οτι τα είχαμε δει όλα, εμφανίστκε άλλος βλαμένος που έδωσε περίπου εκατό χιλιάρικα παραπάνω για να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ. Ο προηγούμενος τουλάχιστον αγόρασε αρχαίο Macallan με όλα τα σχετικά. Ο επόμενος όμως ξεπέρασε τα διόμιση εκατομμύρια για κάποιο ιρλανδέζικο ονόματι Emerald Isle 30 ετών, φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή. Δεν θα ασχοληθώ άλλο.

Να πιω κι ενα δεκάρι Laphroaig και να τα πούμε την άλλη εβδομάδα.