Wolfburn Revisited

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, λέει, κρύο δεν έκανε ποτέ, λέει. Να πω την αλήθεια, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Τη στιγμή που γράφω τούτες τις αράδες, το θερμόμετρο δείχνει 8 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία, κι αν στον Πειραιά δείχνει 8, φαντάζομαι τι δείχνει στην Πάρνηθα αυτή τη στιγμή. Επομένως, το οτι δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, είναι υπο συζήτηση. Ωστόσο, εκεί που θα μεταφερθούμε σήμερα νοερά, κάνει πολύ κρύο. Διότι θα πάμε στον άγριο βορρά της Σκωτίας για να (ξανα)επισκεφτούμε το

Wolfburn Distillery

Όπου εκεί η λέξη κρύο, είναι πολύ μετριοπαθής για να αποδώσει την πραγματικότητα. Αν βάλουμε στην εξίσωση και το οτι το αποστακτήριο βρίσκεται περίπου διακόσια μέτρα απο τη θάλασσα, τότε θα έλεγα οτι αν δεν είσαι πολύ βαριά ντυμένος, κυριολεκτικά τρίζουν τα δόντια σου. Και γιατί να πρέπει να το επισκεφτούμε πάλι? Διότι απο την προηγούμενη επίσκεψή μας άλλαξαν πολλά, όπως πολλά είναι και τα βραβεία που απέσπασε απο τότε το αποστακτήριο στους απανταχού διαγωνισμούς whisky του εξωτερικού, ενδεικτικό για την ποιότητα των αποσταγμάτων που φτιάχνονται εκεί. Ας επανέλθουμε όμως σε πραγματικότητα Ελλάδας. Στις 3 Οκτωβρίου του 2018, οι πρώτες φιάλες Wolfburn πάτησαν ελληνικό έδαφος. Απο τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι κι έγιναν και πολλές αλλαγές. Θα τα πω όλα αναλυτικά, αφού ξεκινήσω με το αναμενόμενο

Λίγα λόγια για την ιστορία όπως πάντα

Το κομμάτι που μου αρέσει πιο πολύ. Γεωγραφία και ιστορία, τα καλύτερά μου. Για γεωγραφία, λίγο υπομονή. Πάμε πρώτα με την ιστορία. Η οποία αρχίζει το 1821, χρονολογία που όλοι εμείς είναι εύκολο να θυμόμαστε, για προφανή λόγο. Την ώρα λοιπόν που στην Ελλάδα και κυρίως στο Μωριά, μιλάνε τα σπαθιά και τα καρυοφίλια, στη μακρινή Σκωτία ο William Smith ιδρύει το αποστακτήριο, κι αυτή απο μόνη της είναι μια συνθήκη που με έκανε να αγαπήσω το Wolfburn. Κι αφού λοιπόν τελειώνει η κατασκευή του αποστακτηρίου με τοπική πέτρα, το 1823 έρχεται και η άδεια λειτουργίας. Ώσπου το 1826 το Wolfburn καθίσταται απο τους μεγαλύτερους παραγωγούς σε ολόκληρα τα Highlands με τα επίσημα στοιχεία να καταγράφουν πάνω απο 27.000 γαλόνια παραγωγή για το συγκεκριμένο έτος. Κάνοντας τα μαθηματικά και υπολογίζοντας οτι το γαλόνι ισούται με 3,78 λίτρα αν θυμάμαι καλά, φτάνουμε στο τεράστιο για την εποχή νούμερο των πάνω απο εκατό χιλιάδων λίτρων παραγωγή. Κι αφού το 1845 ο William Smith μας αφήνει χρόνους, το 1858 το αποστακτήριο κλείνει την παραγωγή και μέρος του εξοπλισμού πωλείται σε δημοπρασία. Σύμφωνα με άλλες πηγές, τα ίχνη χάνονται εντελώς κάπου μεταξύ 1872 και 1877, αλλά δεν είναι οι χρονολογίες που έχουν σημασία, ως προς το κλείσιμο, όσο η διάδοχη κατάσταση, η οποία ξεκινάει το 2011, όταν οι τωρινοί ιδιοκτήτες αγοράζουν οικόπεδο μόλις τριακόσια μέτρα απο τα ερείπια του παλιού αποστακτηρίου, και ξεκινούν την κατασκευή νέου. Ώσπου στις 25 Γενάρη του 2013 κυλάει η πρώτη σταγόνα νέου Wolfburn.

Γεωγραφία

Σιγά μη δεν έγραφα. Το Wolfburn είναι το βορειότερο αποστακτήριο της ηπειρωτικής Σκωτίας. Πιο βόρεια απο εκεί, που να υπάρχει αποστακτήριο, δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο τα Scapa και Highland Park, που όμως βρίσκονται όχι στην ηπειρωτική Σκωτία, αλλά στα Orkney Islands. Έδρα του Wolfburn η πόλη Thurso, η οποία έχει απευθείας πρόσβαση στα νησιά που προείπα. Ενδεικτικό του πόσο βόρεια βρίσκεται το Wolfburn, είναι το ότι ορισμένοι κάτοικοι, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, εκτός απο αγγλικά και γαέλικα, την παλιά κέλτικη διάλεκτο, μιλούν και νορβηγικά, αφού γεωγραφικά μπορεί να βρίσκονται πιο κοντά στο Όσλο απο ότι στο Λονδίνο, κάτι που λέμε καθ'υπερβολή, ωστόσο μαρτυρά τις σχέσεις που είχαν οι βόρειοι με τους Βίκινγκς. Αρκετά με τη γεωγραφία, νομίζω έγινα κατανοητός.

Λίγα (?) ακόμη λόγια

Απο που να αρχίσω? Απο τα βραβεία? Οχι. Θα πάω με μια πολύ σημαντική αλλαγή που έγινε απο τότε που γράψαμε το προηγούμενο αφιέρωμα. Ο προηγούμενος Master Distiller ήταν ο Shane Fraser, ο οποίος ήταν κι αυτός που έβαλε την υπογραφή του στις προηγούμενες εκδόσεις, έφυγε για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και συγκεκριμένα για την Αμερική. Στη θέση του, σαν νέος διευθυντής παραγωγής, ο σπουδαίος Iain Kerr, με θητεία σε πολλά αποστακτήρια, με τελευταίο αυτών το Glenlivet. Η παραγωγική διαδικασία βέβαια, παρέμεινε στην ίδια λογική. Τι θα πει αυτό? Ζυμώσεις απο τις μεγαλύτερες χρονικά στην βιομηχανία, αλκοολικός βαθμός που δεν πέφτει ποτέ κάτω απο το 46 τοις εκατό, αλλά πάει μόνο παραπάνω, με πολλές cask strength εμφιαλώσεις, πλήρης απουσία ψυχρού φιλτραρίσματος, πλήρης απουσία καραμελοχρώματος, και γενικώς, whisky όπως παλιά. Ειδικά για το ψυχρό φιλτράρισμα και την προσθήκη καραμελοχρώματος, πρέπει να πούμε οτι οι τεχνικές αυτές, ναι μεν επιτρέπονται απο τη νομοθεσία που διέπει την παραγωγή whisky, αλλά οι καλοί ποτοποιοί συνήθως δεν τις χρησιμοποιούν.

Παλαίωση σε όλους τους τύπους των βαρελιών, με μια μικρή παραπάνω έμφαση στα πρώην bourbon βαρέλια, χωρίς να λείπει κι ακριβή παλαίωση σε πρώην sherry βαρέλια, όπως για παράδειγμα το σπουδαίο Wolfburn 10 ετών, το οποίο λανσαρίστηκε πέρσι σε μια σχετικά περιορισμένη έκδοση πέντε χιλιάδων φιαλών κι έχει ολόκληρη την παλαίωση σε second fill sherry oloroso casks. Η συγκεκριμένη έκδοση, μαζί με τους βασικούς κωδικούς Northland, Morven, Aurora και Langskip, είναι οι εκδόσεις που μπορεί πιο εύκολα να βρει στην ελληνική αγορά, ώστε να καταλάβει τη φιλοσοφία του Wolfburn, η οποία εστιάζει στην ποιότητα, και για αυτό το λόγο, μόνο τυχαίο δεν είναι οτι το αποστακτήριο έχει αποσπάσει ένα σωρό

Βραβεία

Για να σας πω την αλήθεια, το να κάτσω να τα γράψω όλα όσα έχει συγκεντρώσει, μου πέφτει λίγο βαρύ. Πιο λίγη ώρα θα ξοδέψω για να γράψω για τα βραβεία που δεν απέσπασε, παρά για αυτά που απέσπασε. Ωστόσο, πάρτε μια ιδέα. Το Langskip στο Whisky Show της Σιγκαπούρης, ανάμεσα σε 800 και βάλε dram, σε τυφλή δοκιμή, κορυφαίο whisky σε όλη την έκθεση. Για το Aurora να πω οτι τα βραβεία που θυμάμαι αυτή τη στιγμή είναι πέντε αριθμητικά, έστω κι αν κατά τη γνώμη μου είναι για πιο αρχάριους καταναλωτές, ενω για το Morven είχαμε δυο φορές το βραβείο του best peated Highland Non Age Statement. Όσο για το Northland λέω το εξής. Δεν είναι τυχαίο οτι στην περιγραφή μου το ονομάζω whisky ορχήστρα. Οποιοσδήποτε γνώστης του whisky, μπορει να καταλάβει για τι ποιότητα και πολυπλοκότητα μιλάμε. Τρεις φορές μέχρι τώρα έχει αποσπάσει το βραβείο του κορυφαίου whisky στον κόσμο, στην κατηγορία Non Age Statement. 

Λίγα (?) ακόμη λόγια.

Και πριν έτσι είπα βέβαια, αλλά με τη σκέψη και μόνο τόσων ωραίων dram, ξεχάστηκα και ροκάρισα.

Μια ακόμη αλλαγή σε σχέση με το Wolfburn, έχει να κάνει αποκλειστικά με τη χώρα μας. Στο διάστημα απο Δεκέμβριο του 2020, μέχρι Φεβρουάριο του 2022, έγιναν τρεις single cask εμφιαλώσεις, μόνο για την ελληνική αγορά. Αρχή έγινε με την εμφιάλωση για το Greek Whisky Association, ένα bourbon βαρέλι παλαίωσης πέντε ετών. Ακολούθησε η ιστορική εμφιάλωση Greek Revolution 200th Anniversary, σε πρώην oloroso sherry βαρέλι, παλαίωσης εξι ετών. Περιττό να πω οτι οι φιάλες και στις δυο περιπτώσεις εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα, κι είναι απο δύσκολο εως αδύνατο να βρεθούν οπουδήποτε. Ωστόσο, υπάρχει και η εκπληκτική τρίτη εμφιάλωση, η οποία εμφιαλώθηκε σε cask strength όπως και οι δυο προηγούμενες. Κι αποτελεί μοναδική ευκαιρία για κάποιον να δοκιμάσει αυτό το πραγματικά υπέροχο whisky που φιγουράρει στον κατάλογο του HOW, αφού πρόκειται για το καλύτερο Wolfburn που δοκίμασα ποτέ, και σίγουρα το κορυφαίο cask strength που ήπια την τελευταία τριετία, σε μια κατηγορία whisky που είναι τρομερά απαιτητική.

Νομίζω είπαμε αρκετά για το αποστακτήριο. Το να πούμε όμως χωρίς να πιούμε, δεν λέει τίποτα απο μόνο του. Συμπερασματικά, πρόκειται για malt whisky που φτιάχνεται με μεράκι και υψηλά στάνταρ ποιότητας, και θα πρότεινα να δοκιμάσετε όσο περισσότερους κωδικούς μπορείτε.

Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα.