Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Οινοποίηση-Αμπελουργία


Οι συνεργάτες του House of Wine απαντούν στις ερωτήσεις σας για το κρασί... και ότι σχετικό με αυτό!


Με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται οι συνοινοποίηση 2 διαφορετικών ποικιλιών (π.χ κοτσιφάλι και μαντηλάρι) που στον ίδιο τόπο έχουν διαφορετικές ημερομηνίες ωρίμανσης (20 μέρες!) άρα και τρύγου? Βρίσκεται η χρυσή τομή (ενδιάμεση ημερομηνία) έτσι ώστε το ένα να είναι αρκετά ώριμο (άρα αρκετά ζάχαρα) και το άλλο λίγο πριν την ωρίμανση (λίγα ζάχαρα)?
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι όπως:

1. Να μαζευτεί το ένα ώριμο και το άλλο υπερώριμο διαδικασία που για παράδειγμα ακολουθεί το Κτήμα Αβαντίς με το Syrah/Viognier που μαζεύει το Viognier υπερώριμο από το αμπέλι.
2. Υπάρχει υψηλή τεχνολογία όπως πχ ψυγεία στα οποία μπορεί να διατηρηθεί το ένα σταφύλι αλλά εδώ μιλάμε για μεγάλη οικονομική επένδυση και σχετικά μικρή διαφορά στους μεταξύ τους τρύγους,
3. Υπάρχει και η περίπτωση που για παράδειγμα σε συνοινοποίηση Syrah Viogner μαζεύουν το Viognier το πατάνε κανονικά για να κάνουν το κρασί τους και στη συνέχεια ρίχνουν μέσα στη δεξαμενή με το Syrah μόνο τα στέμφυλα που έχουν απομείνει για συνοινοποίηση.

Επίσης παλαιότερα η συνοινοποίηση ήταν κλασική αφού υπήρχαν αμπελώνες με διαφορες ποικιλιες μεσα που τις τρυγούσαν όλες μαζί και τις οινοποιούσαν ταυτόχρονα. Πχ Ραψάνη είχε field blends με Ξινόμαυρο Κρασάτο και Σταυρωτό.
Τι σημαίνει αλκοολική ζύμωση με "άγριες" ζύμες, Ευχαριστώ.
Οι ζύμες του κρασιού παίζουν σημαντικό ρόλο στην οινοποίηση και καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό τα αρωματικά και γευστικά χαρακτηριστικά του κρασιού. O κάθε οινοποιός επιλέγει αν θα χρησιμοποιήσει επιλεγμένες ζύμες-που είναι η συνήθης περίπτωση-, που κυκλοφορούν στο εμπόριο και συνήθως αναφερόμαστε σ΄αυτές ως "καλλιεργημένες ζύμες"- ή αν θα αφήσει να γίνει η ζύμωση με τις ιθαγενείς ζύμες του σταφυλιού και του μούστου, τις λεγόμενες και "άγριες ζύμες". Σε αυτή την περίπτωση όμως οι κίνδυνοι να ξεφύγει η ζύμωση και να παραχθούν ανεπιθύμητα προϊόντα όπως οξικό οξύ, υδρόθειο κ.α. είναι αυξημένος. Γι’ αυτό το λόγο μια ζύμωση με άγριες ζύμες μπορεί να αποτύχει πλήρως, ή να δώσει κρασιά απαράδεκτα έως άσχημα. Αλλά... στα χέρια ενός έμπειρου οινοποιού μπορεί να δώσει και αριστουργήματα, γεύσεις και αρώματα που δεν μπορούν να δώσουν οι καλλιεργημένες ζύμες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Ασύρτικο της Γαίας Wild Ferment, ένα εξαιρετικό κρασί, και με περιορισμένη παραγωγή κάθε χρόνο.
Ποιά επιτρεπόμενα προσθετα και ποιες χρωστικές προστίθενται στα κρασία ιδιαίτερα στα ροζέ και ποια ειναι τα επιτεπόμενα όρια? Καθώς και τι εξασφαλίζει την καλή ποιότητα και την ιδιαίτερη γέυση του κασιού? Ευχαριστώ
Υποθέτουμε ότι η ερώτησή σας αφορά στο εμφιαλωμένο επώνυμο κρασί, γύρω από το οποίο υπάρχει νομοθεσία και έλεγχοι... Στο χύμα μπορείνα βάλει ο κάθε ένας όσα πρόσθετα και χρωστικές θέλει και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι και επικίνδυνο για την υγεία. Το ροζέ λοιπόν επώνυμο κρασί δεν περιέχει τίποτα άλλο από φυσικές χρωστικές οι οποίες υπάρχουν στον φλοιό των μαύρων σταφυλιών. Στο φλοιό υπάρχει το χρώμα και από εκεί με τη διαδικασία της οινοποίησης, όπως και στα ερυθρά κρασιά, αποκτάει το χρώμα του. Οι φλούδες μένουν μαζί με το χυμό για ένα χρονικό διάστημα που ποικίλει σε μια διαδικασία που λέγεται εκχύλιση... Στην περίπτωση των ροζέ μπορεί να είναι μόνο μερικές ώρες (δείτε το παράδειγμα του 14-18h στο ροζέ Κτήμα Γαίας όπου η ονομασία του κρασιού έχει προκύψει από αυτή ακριβώς την χρονική διάρκεια της διαδικασίας) ενώ στα κόκκινα μπορεί να είναι μέχρι αρκετές ημέρες...Σκεφτείτε την διαδικασία με την οποία φτιάχνουμε το τσάι...Όσο πιο πολύ ώρα αφήνουμε το φακελάκι μεσα στο νερό τόσο πιο σκούρο είναι το τσάι που θα πάρουμε. Για τα θειώδη τα οποία φαντάζομαι ότι ενδιαφέρεστε που είναι πρόσθετα και χρησιμοποιούνται ως αντιοξειδωτικά και αντισηπτικά στο κρασί μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο στο House of Wine 'Δύο λέξεις που προκαλούν πονοκέφαλο' (http://www.houseofwine.gr/how/club/Greg_20120119/) έτσι ώστε να ενημερωθείτε σχετικά... Τέλος όσον αφορά στο τρίτο σκέλος της ερώτησης σας υπάρχουν πάρα πολλά χαρακτηριστικά τα οποία συμβάλλουν στην καλή ποιότητα και γεύση ενός κρασιού. Αυτά ξεκινούν από το αμπέλι (πχ επιλογή τοποθεσίας, σταφυλιού, τρόπου καλλιέργειας, χρονιάς, κτλ.) συνεχίζουν στο οινοποιείο (τρόπος οινοποίησης). Από τη στιγμή που το κρασί εμφιαλώνεται και μετά μέχρι να φτάσει στον καταναλωτή πρέπει να φυλάσσεται κάτω από ιδανικές συνθήκες ( υγρασία, θερμοκρασία κτλ). Γενικά λένε ότι το καλό κρασί φτιάχνεται στο αμπέλι με την έννοια ότι αν έχεις μία κακή πρώτη ύλη ποτέ δεν θα καταφέρεις να φτιάξεις καλό κρασί, αλλά από την άλλη μπορείς να πάρεις μια καλή πρώτη ύλη και να φτιάξεις ένα κακό κρασί...
Σε τι οφειλεται η εντονη γευση βουτυρου που διακρινω σε μερικα κοκκινα κρασια (και δεν μου αρεσει καθολου);. Δεν μιλαω για αυτο που λεμε βουτυρατο και εννοουμε κυριως το σωμα του κρασιου που ειναι πιο παχυ αλλα την γευση του βουτυρου που μενει στο στομα.
Τα αρώματα του βουτύρου, στα λευκά κρασιά, έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με τη χρήση δρυός (βαρέλι), αφού αποτελεί ένα από τα αρωματικά χαρακτηριστικά που η δρυς αφήνει στο κρασί. Θεωρώ ότι τα αρώματα βουτύρου στο κόκκινο κρασί που μπορεί να σας ενοχλούν προέρχονται κυρίως από την μηλογαλακτική ζύμωση μια δευτερογενή ζύμωση η οποία σχεδόν πάντα λαμβάνει χώρα στα κόκκινα κρασιά και η οποία στρογγυλεύει το κρασί, χαμηλώνει την οξύτητα και δίνει αρώματα βουτύρου ή καραμέλας. Ένα μεγάλο ποσοστό των ερυθρών κρασιών περνάνε από τη διαδικασία της μηλογαλακτικής ζύμωσης, άρα υπάρχουν πιθανότητες να εμφανίσει κάποια τέτοια αρώματα το κρασί.
Πού οφείλεται η λιπαρότητα (το βουτυράτο) των γαλλικών κρασιών και ποιά ελληνικά ενδέχεται να την έχουν?
Η λιπαρότητα είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται κατά την περιγραφή ενός κρασιού και δεν αφορά μόνο τα γαλλικά κρασιά. Θεωρώ ότι εννοείται την αίσθηση του πάχους, του όγκου, που δίνει το κρασί στο στόμα που συνήθως σχετίζεται με το λεγόμενο 'σώμα΄του κρασιού. Η λιπαρότητα επίσης είναι κάτι το οποίο προσδίδεται από την χρήση δρυός κατά την ωρίμανση ή την ζύμωση (όταν πρόκειται για λευκά κρασιά), που κάνει το κρασί να φαίνεται πιο γεμάτο σε σώμα και πιο πλούσιο. Τα "βουτυράτα" είναι εκείνα τα λευκά -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- ξηρά κρασιά, κυρίως από Chardonnay, που με την παλαίωση αποκτουν αυτή την ευδιάκριτη "βουτυράτη" λιπαρότητα. Η επιστημονική ερμηνεία είναι ότι η βουτυράτη αίσθηση οφείλεται στην δημιουργία του διακετυλίου - ενός συστατικού που παράγεται κατά την μηλογαλακτική ζύμωση όπου το μηλικό οξύ μετατρέπεται σε γαλακτικό οξύ. Στα ερυθρά κρασιά αυτή η "βουτυράτη" αίσθηση συνήθως δεν υπάρχει, λόγω της αντιπαλότητάς της με τις τανίνες που περιέχονται στα ερυθρά κρασιά
Γενικά μου αρέσει το λευκό κρασί.Θα ήθελα να ρωτήσω τι τύπος κρασιού είναι το Viña Esmeralda .Στις πληροφορίες γράφει ότι είναι ξηρό κρασί αλλά μου φαίνεται πολύ αρωματικό και σχετικά ημίξηρο.Προσπαθώ να βρω ποια κρασιά η ισορροπία τους γέρνει προς τη γλυκύτητα παρά στην οξύτητα.Ευχαριστώ πολύ.
Η ερώτησή σας είναι πολύ λογική και διαχρονική. Καθυστέρησα λίγο την απάντησή μου γιατί ήρθα σε επαφή με το οινοποιείο του οίκου Torres στο Penedes και ζήτησα κάποια τεχνικά στοιχεία για το συγκεκριμένο κρασί, προκειμένου να σας δώσω μία ολοκληρωμένη και ακριβή εικόνα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: σε κρασιά όπως η Vina Esmeralda (το οποίο, σημειωτέον, είναι από τα αγαπημένα μου), η αρωματικότητα πολλές φορές μας δίνει την ψευδαίσθηση της γλυκύτητας.

Στην προκειμένη περίπτωση, στην οποία έχουμε το «πάντρεμα» δύο εξαιρετικά αρωματικών ποικιλιών (Moscatel & Gewurztraminer), το φαινόμενο αυτό είναι ακόμα πιο έντονο. Αυτό το λέω γενικά, βεβαίως, γιατί δεν υποννοώ ότι εσείς έχετε απλά «πέσει θύμα» αυτής της ψευδαίσθησης – αντιθέτως, η αίσθησή σας είναι βάσιμη. Η συγκεκριμένη ετικέτα, λοιπόν, οινοποιείται σταθερά με «κάποια» υπολειπόμενα σάκχαρα, και επειδή οι ίδιες οι ποικιλίες των σταφυλιών στην συγκεκριμένη περιοχή είναι πολύ εύκολο να έχουν πλούσια ωρίμανση, αλλά και επειδή ο οινοποιός ηθελημένα δίνει στην ετικέτα αυτή έναν αισθητά «γλυκόπιοτο» χαρακτήρα.

Στις τελευταίες 3 εσοδείες της Vina Esmeralda η περιεκτικότητα σε υπολειπόμενα (αζύμωτα) σάκχαρα είναι ως εξής: 7.8 γραμμάρια ανά λίτρο το 2008, 6.7 το 2009 και 7.8 το 2010. Τυπικά, αυτή η περιεκτικότητα το καθιστά ημίξηρο οίνο, καθώς η Ευρωπαϊκή οινική νομοθεσία επιτρέπει μόνο μέχρι 4 γραμμάρια σακχάρων ανά λίτρο για τον ξηρό οίνο, και μέχρι 12 για τον ημίξηρο. Όταν όμως πρόκειται για κρασί με υψηλή οξύτητα, τότε τα περιθώρια γίνονται, δια νόμου, πιο ελαστικά (καθώς η οξύτητα ισοσταθμίζει την γλυκύτητα), κι έτσι ο ξηρός οίνος επιτρέπεται να περιέχει μέχρι και 9 γραμμάρια αζύμωτων σακχάρων ανά λίτρο, και ο ημίξηρος μέχρι 18. Η Vina Esmeralda, λοιπόν, εκμεταλλεύεται αυτό το «παραθυράκι», καθώς έχει οξύτητες που κυμαίνονται ανάμεσα στα 5.3 και στα 6.5 γραμμάρια ανά λίτρο στις τελευταίες 3 εσοδείες που σας προανέφερα.

Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, δικαιολογημένα το συγκεκριμένο κρασί σας φαίνεται ημίξηρο, τεχνικά όμως δεν είναι. Γενικά, πάντως, τα κρασιά στα οποία η γλυκύτητα υπερτερεί της οξύτητας είναι εκείνα που παράγονται σε περιοχές με terroir «ήπιων» προδιαγραφών (χαμηλό υψόμετρο, θερμό κλίμα, εύφορο έδαφος), ή τα οποία προκύπτουν από ποικιλίες που δεν φημίζονται για την υψηλή τους οξύτητα (π.χ. Sémillon).
Όταν σε μία φιάλη κρασί υπάρχει η ένδειξη "Περιέχει Θειώδη", τι σημαίνει αυτό;; πόσο κακό είναι;
Η ένδειξη «Περιέχει Θειώδη» αναγράφεται υποχρεωτικά από το 2004 σε κάθε ετικέτα κρασιού που παράγεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η υποχρέωση αυτή εντάσσεται στην ευρύτερη Ευρωπαϊκή νομοθεσία για την έγκυρη προειδοποίηση των καταναλωτών όταν βασικά αγαθά περιέχουν αλλεργιογόνες ουσίες.
Ωστόσο η ύπαρξη των θειωδών ουσιών στο κρασί δεν πρέπει να μας ανησυχεί. Τα θειώδη είναι παράγωγα του διοξειδίου του Θείου, που χρησιμοποιείται απαραιτήτως, αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες, κατά την διαδικασία της οινοποίησης, προκειμένου να προστατεύσει το κρασί από πιθανή οξείδωση. Με τον τρόπο αυτό διαφυλάσσεται η ακεραιότητα του αρωματικού χαρακτήρα του κρασιού μέχρι αυτό να φτάσει στο ποτήρι μας.
Είναι η δευτερη χρονια που φτιαχνω δικο μου κρασι και θελω να κανω ενα χαρμανι με βαση το Ασυρτικο, με τι πιστευεται οτι ταιριαζει καλυτερα και σε τι αναλογια? Ευχαριστω
Προσωπική μου άποψη είναι ότι αν το Ασύρτικο είναι καλό, τότε ίσως είναι κρίμα να «χαρμανιαστεί», καθώς αυτό μπορεί να μεταβάλει τα βασικά χαρακτηριστικά του για τα οποία το αγαπάμε, όπως π.χ. η μεταλλικότητα. Αν τώρα θέλετε οπωσδήποτε να το χαρμανιάσετε, τότε καλό είναι να θυμάστε ότι συνήθως το Ασύρτικο συμμετέχει σε ένα χαρμάνι για να προσδώσει την χαρακτηριστική του οξύτητα. Έτσι, η άλλη ποικιλία πρέπει να είναι συμπληρωματική (ας πούμε να είναι πολύ αρωματική) και όχι ανταγωνιστική, καθώς αν είναι μία ποικιλία με αντίστοιχα υψηλή οξύτητα, τότε το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι αρκετά... επιθετικό. Εγώ θα σας πρότεινα το χαρμάνι που έχει αναδείξει ορισμένα από τα μεγαλύτερα best-sellers της Ελληνικής αγοράς, δηλαδή το χαρμάνι Ασύρτικο-Μαλαγουζιά που δίνει ένα δροσερό αλλά ταυτόχρονα αρωματικό αποτέλεσμα, ενώ μπορείτε να σκεφτείτε και το χαρμάνι Ασύρτικο-Semillon, καθώς η τελευταία ποικιλία είναι χαμηλή σε οξύτητα και διακρίνεται από εξελιγμένα και ώριμα αρώματα.

Η αναλογία, βέβαια, είναι κάτι που θα το αποφασίσετε επιτόπου, καθώς εξαρτάται από τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά, το αλκοόλ, αλλά και την εξέλιξη της ωρίμανσης του κάθε συγκεκριμένου κρασιού που θα αναμείξετε.
Από τι εξαρτάται η οξύτητα σε ένα λευκό -κατά κύριο λόγο- κρασί; Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Η οξύτητα στο κρασί οφείλεται στην παρουσία οξέων στο σταφύλι (τα περισσότερα φρούτα είναι πλούσια σε οξέα), αλλά και στην παραγωγή οξέων κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της οινοποίησης. Ή οξύτητα, η οποία μετράται σε γραμμάρια τρυγικού (ταρταρικού) οξέος ανά 100ml κρασιού, είναι επιθυμητή στο λευκό κρασί γιατί του χαρίζει ζωντάνια, νεύρο και φρεσκάδα, και απαραίτητη στο γλυκό κρασί για να αντισταθμίζει την "λιγωτική" αίσθηση της υψηλής περιεκτικότητας σε σάκχαρα
Ευχαριστώ για την απάντησή σας την οποία σέβομαι και επεξεργάζομαι κάθε πτυχή της παραπάνω από μια φορά.

Ωστόσο, στις λίγες αναφορές που υπάρχουν γενικότερα στο διαδίκτυο (κυρίως στον Σύνδεσμο Ελληνικού Οίνου) οι χρονιές 2004, 2006 και ως ένα βαθμό η 2007 παρουσιάζονται ως προβληματικές. Το Αγιωργίτικο είναι μια ποικιλία που ωριμάζει ιδανικά κατά τα μέσα με τέλη Σεπ (αν δεν κάνω λάθος) οπότε βροχοπτώσεις από 15 Σεπ και μετά μάλλον γεμίζουν τη ρώγα με ανούσιο ‘’νερό’’ παρά δροσίζουν το φυτό από την ταλαιπωρία του καλοκαιριού.

Κατανοώ φυσικά ότι η χρονιά για μια περιοχή είναι μόνο ένας γενικός μπούσουλας και ο κάθε παραγωγός κάνει απο εκει και πέρα τις επιλογές του.
Χαίρομαι να λαμβάνω ερωτήσεις σας, καθώς είναι όλες εύστοχες και ενδιαφέρουσες. Η συγκεκριμένη, δε, είναι μία ευκαιρία να διευκρινίσουμε το θέμα των εσοδειών στην Ελλάδα, όπου - καλώς ή κακώς - δεν ισχύει το ίδιο με τον περισσότερο (παλαιό) κόσμο.

Όπως πολύ σωστά είπατε, η χρονιά, και κυρίως τα δελτία τρύγου, είναι απλά "μπούσουλες" και δεν εκφράζουν το σύνολο των παραγωγών μίας περιοχής. Η Νεμέα συγκεκριμένα, έχει περισσότερες ιδιαιτερότητες από οποιαδήποτε ίσως άλλη ζώνη ΟΠΑΠ του Ελληνικού αμπελώνα, και αυτό επειδή είναι ιδιαίτερα πολυ-επίπεδη. Τα κρασιά που παράγει, μάλιστα, είναι αρκετά διαφορετικά ανάλογα με τη θέση και το υψόμετρο των αμπελιών από τα οποία προέρχονται τα σταφύλια.

Η απάντηση στην ερώτησή σας έχει πολλαπλά σκέλη:

- Αφ' ενός ότι τα τελευταία χρόνια, λόγω των συνεπειών από την υπερθέρμανση του πλανήτη, η ημερομηνία του τρύγου ειδικά στη Νεμέα έχει αρχίσει και έρχεται όλο και πιο "μπροστά", καθώς τα σταφύλια λόγω της ζέστης ωριμάζουν νωρίτερα. Σας λέω χαρακτηριστικά ότι το 2008 παρευρέθηκα σε τρύγο ενός από τα πλέον προνομιούχα αμπελοτόπια της Νεμέας στις 28 Αυγούστου, και ο οποίος μάλιστα έδωσε πολύ υψηλόβαθμα κρασιά (14+%)!

- Αφ' ετέρου ότι τα (καλά) αμπέλια που καλλιεργούνται σε ημι-ορεινά και ορεινά υψόμετρα και βρίσκονται σε επικλινή τμήματα του αμπελώνα της Νεμέας ελάχιστα επηρεάζονται από βροχοπτώσεις, παρά μόνο αν αναφερόμαστε σε πραγματικά ακραία καιρικά φαινόμενα

- Τέλος, οι περισσότεροι παραγωγοί στη Νεμέα, και ειδικά όσοι έχουν ιδιόκτητα ή ελεγχόμενα αμπέλια, γνωρίζουν καλά τη γη τους, και έχουν αποδεδειγμένα τη δυνατότητα να τρυγήσουν σωστα και εγκαίρως, αποφεύγοντας τις αρνητικές συνέπειες των ιδιοτροπιών του Σεπτεμβριάτικου καιρού.

Χωρίς να θέλω να διαπράξω "οινικό σνομπισμό", νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος των σταφύλιών που τρυγούνται αργά ή τελοσπάντων χωρίς πρόβλεψη για προστασία από τον καιρό, αυτών δηλαδή που επηρεάζονται από τα φαινόμενα που αναφέρετε στο mail σας, προορίζονται για τα κρασιά της "σειράς" από τη συγκεκριμένη ζώνη, ή και τα χύμα κρασιά που η Νεμέα παράγει κατά κόρον. Επιπλέον, είναι θλιβερό αλλά υπαρκτό το φαινόμενο των σταφυλιών που μένουν ατρύγητα στο έλεος των καιρικών φαινομένων μέχρι αργά τον Σεπτέμβριο, απλά επειδή η αποζημίωση για την καταστροφή της σοδειάς κάποιες χρονιές έχει υψηλότερη χρηματική αξία από την τιμή αγοράς του σταφυλιού για παραγωγή κρασιού!

Το τελευταίο σχόλιό σας είναι πολύ σωστό: κάθε παραγωγός κάνει τις επιλογές του. Και η Νεμέα έχει δείξει ότι επιβραβεύει τους παραγωγούς που κάνουν σωστές επιλογές και τιμωρεί εκείνους που πράττουν το αντίθετο. Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι σε όλες τις χρονιές που αναφέρετε ότι ο ΣΕΟ θεώρησε προβληματικές (με αποκορύφωμα την εσοδεία 2007) ήπιαμε - και εξακολουθούμε να πίνουμε - εξαιρετικά κρασιά από τους καλούς παραγωγούς της Νεμέας!
Πόσο εύκολο είναι να φέρει κανείς ρίζες αμπελιού από το εξωτερικό (π.χ. Γαλλία) και να τις φυτέψει σε χωράφι εδώ στήν Ελλάδα?. Πρέπει απαραιτήτως να προσεχθούν τα συστατικά του χώματος για να δούμε ποιό είδος κρασού θα μπορούσε να ευδοκιμήσει στο συγκεκριμένο χωράφι? Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Πριν από κάθε σοβαρή αμπελουργική προσπάθεια (ακόμα κι αν είναι ερασιτεχνική, αλλά οπωσδήποτε αν είναι επαγγελματική), επιβάλλεται εδαφολογική μελέτη που θα μας δώσει βασικά στοιχεία για τη δυναμική του συγκεκριμένου αμπελιού, και βέβαια για τις ποικιλίες που θα ευδοκιμήσουν καλύτερα σε αυτό για τους σκοπούς μας. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να απευθυνθείτε στον Κώστα Μπακασιέτα, γεωπόνο από τους πλέον ειδικούς σε θέματα αμπελουργίας, και ο οποίος συμβουλεύει μικρά και μεγάλα οινοποιεία σε όλη την Ελλάδα. Η ιστοσελίδα της εταιρείας του, που έχει έδρα στη Νεμέα, βρίσκεται στη διεύθυνση www.bakasietas.gr.
Σε κάποιες συζητήσεις έχει αναφερθεί η γνώμη πως τα κρασιά του νέου κόσμου (Αργεντινή, Χιλή κλπ) κατηγορούνται για αυξημένη ποσότητα σε θειώδη που εμπεριέχουν. Αληθεύει κάτι τέτοιο;
Δεν γνωρίζω κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό με αυξημένη περιεκτικότητα θειωδών σε κρασιά του νέου κόσμου. Αντιθέτως σε κάποιες χώρες του νέου κόσμου, όπως η Αυστραλία, το ανώτατο επιτρεπόμενο ποσοστό θειωδών στο κρασί είναι μικρότερο από το αντίστοιχο στην Ευρώπη. Ούτως ή άλλως, πάντως, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πολύ αυστηρές προδιαγραφές γι αυτό το θέμα, και τις οποίες όλα τα κρασιά που διακινούνται εντός Ένωσης (από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη κι αν προέρχονται) οφείλουν να τηρούν.

Best Sellers στην κατηγορία Κρασί