Ένα κρασί, μια συνταγή

Είναι μια συνταγή που έχει τις ρίζες της στη Γαλλία... Eνα φαγητό από την Προβηγκία από πουρέ βρασμένου και ξαρμυρισμένου παστού μπακαλιάρου, αναμεμειγμένου με ελαιόλαδο, γάλα, λιωμένο σκόρδο, χυμό λεμονιού, βραστή πατάτα και αρωματικών. Τρώγεται χλιαρό με τηγανισμένο ψωμί.

Στην Ελλάδα εμφανίζεται σαν ένα παραδοσιακό πιάτο των Κυκλάδων με πολλές παραλλαγές, νοστιμότατο και εξαιρετικά ενδιαφέρον για συνοδεία κρασιού. Ο πουρές έχει αντικατασταθεί σε όλες τις συνταγές με κομμάτια του παστού μπακαλιάρου.

Εδώ παραθέτουμε 3 παραλλαγές:

Ηπρώτη αποτελεί την απλή, παραδοσιακή και κλασσική μπραντάδα της Σαντορίνης...

Η Τήνος, για όποιον ξέρει ή έχει διάθεση να ψάξει, είναι ένας πραγματικός γαστρονομικός παράδεισος.
Το εξαιρετικό της terroir, άγονο αλλά με εκπληκτικό πλούτο τοπικών άγριων βοτάνων και φυτών, αντανακλά και στην παραδοσιακή της κουζίνα: Πιάτα που στηρίζονται στην αγκινάρα -το βασικό τοπικό αγροτικό προϊόν-, στις λιαστές ντομάτες, στο χοιρινό που αποτελεί το κύριο κρεατικό πιάτο του νησιού και μαγειρεύεται με χίλιους δυο τρόπους. Για το κρασί, οι Τηνιακοί Αμπελώνες με τα πραγματικά εξαιρετικά -αλλά και ακριβά κρασιά τους κυριαρχούν από άποψη ποιότητας. Οι τοπικές σπεσιαλιτέ ταιριάζουν απόλυτα με τα κρασιά των Κυκλάδων, με πρώτη και καλύτερη τη Σαντορίνη, και αξίζει κατά τις διακοπές σας στο νησί να απολαύσετε το συνδυασμό τους...

Από τον Τ. Πικούνη

Όταν πρωτοδοκίμασα τη βραβευμένη Fleva του κτήματος Σκούρα, -σχεδόν μόλις είχε πρωτοβγεί- είχα αναρωτηθεί με ποιο φαγητό θα ταίριαζε καλύτερα αυτό το τόσο εκφραστικό -μέχρι προκλητικό θα έλεγα- υπέροχο Syrah.
Από τότε με την αγαπημένη μου Fleva έχω συνοδεύσει αρκετά φαγητά, από μαγειρευτά, κυνήγι, ψητά στη σχάρα μέχρι αρνάκι στη σούβλα και κοκορέτσι. Με όλα πήγε θαυμάσια, αλλά ακόμα δεν είχα βρει αυτό το φαγητό που -κατά τη γνώμη μου- θα την απογείωνε. Ο Γιώργος Σκούρας, στην εκδρομή του House of Wine στο οινοποιείο με είχε προειδοποιήσει, πριν το φαγητό: "Αν βγάλουμε τη Φλέβα, θα καπελώσει όλα τα άλλα κρασιά"... και είχε δίκιο.

Από τον Τ. Πικούνη

Τις προάλλες βρέθηκα φιλοξενούμενος του Νώντα και της Μαρίας Σπυρόπουλου, και την θαυμάσια φιλοξενίας περιέγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου....

Ήταν πάρα πολλά τα Αρκαδικά "καλούδια" που δοκιμάσαμε το διήμερο της φιλοξενίας μας. Και ήταν όλα ανεξαιρέτως θαυμάσια. Εντούτοις, δύο από αυτά με εντυπωσίασαν εξαιρετικά.
Το πρώτο, ένα απλό πιάτο χόρτων, που δοκιμάσαμε την πρώτη βραδιά μας. Eεξαιρετικά νόστιμο, με προφανή την μεγάλη ποικιλία των χόρτων που το συνέθετε, και με μια κόκκινη σάλτσα που η γεύση της ήταν σαν τα χόρτα να είχαν μαγειρευτεί με κρέας!

Από τον Γ. Μιχαήλο


Σκέφτομαι να στείλω καμιά φιάλη κρασί στον Φρανσουά Ολλάντ μήπως και γλιτώσουμε τα νέα βάναυσα μέτρα περί οίνο-απαγόρευσης στη Γαλλία. (δείτε για περισσότερα το άρθρο του Τάσου Πικούνη) Είναι αυτό που λένε πως μια δοκιμή μπορεί να σε πείσει… Θα μπορούσε να είναι ένα Chateau Petrus ή μια φιάλη DRC ή ίσως η θεϊκή Cristal της Roederer που ίσως να άλλαζαν γνώμη σε αυτόν και τη γαλλική κυβέρνηση που φαίνεται πως θέλουν να «αυτοκτονήσουν» το γαλλικό κρασί.

Από τον Τ. Πικούνη

Όσοι μας παρακολουθείτε και στο facebook θα έχετε δει ίσως φωτογραφίες από μια πολύ ωραία βραδιά, με καλή παρέα και εξαιρετικό κρασί, όπου ο guest-ψήστης μας έφτιαξε ένα υπέροχο, ζουμερό και νοστιμότατο κοντοσούβλι -2 σούβλες για την ακρίβεια!.

Του δώσαμε κει κατάλαβε, αλλά η ταυτόχρονη "παρουσία" και άλλων εξαιρετικών επίσης πιάτων -υπέροχες πατάτες φούρνου, σαλάτες από τον κήπο μας, μια μακαρονόπητα που έγλυφες τα δάχτυλά σου, μας έκαναν να μη "καταφέρουμε" και τις δύο σούβλες, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων μας!

Έτσι, μετά το τέλος της βραδιάς, το υπόλοιπο κοντοσούβλι καθαρίστηκε και -όχι, ΟΧΙ, δεν δόθηκε σε σκύλο!- μπήκε στην κατάψυξη...

Από τον Τ. Πικούνη

Γνώρισα το Δημήτρη Μάντσιο Διευθυντή στο ξενοδοχείο Esperides της Νάουσας, όπου και μείναμε κατά την θαυμάσια τελευταία εκδρομή του House of Wine "στη Γη του Ξινόμαυρου". Ομολογώ ότι το επίπεδο της φιλοξενίας, της φιλικότητας και της αίσθησης "σαν στο σπίτι σου" δεν την είχα φανταστεί. Οι ευχάριστες εκπλήξεις από την παραμονή μας στις Esperides δεν τελειώνουν εδώ: Συνεχίστηκαν με το >αξέχαστο δείπνο με τις ...δεκάδες φαγητά, τοπικές σπεσιαλιτέ, νοστιμιές απίστευτες, με τη συνοδεία (μεταξύ άλλων) μιας θαυμάσιας τεράστιας Ράμνιστας Κυρ-Γιάννη του 1990, δώρο του οινοποιείου προς τους εκδρομείς του House of Wine. Τότε έμαθα -και διαπίστωσα με γεύση, όσφρηση και όραση- ότι, εκτός από Διευθυντής ενός πολύ φιλόξενου και "ζεστού" ξενοδοχείου, ο Δημήτρης Μάντσιος είναι και ένας περίφημος chef: Βαθύς γνώστης της τοπικής κουζίνας, με βιβλία στο ενεργητικό του, μας κατέπληξε τόσο με την ποικιλία των πιάτων όσο και με την ποιότητά τους.

Από τον Γ. Μιχαήλο


Σταματήστε να μου λέτε ότι τα κιλά μου έχουν πάρει την ανηφόρα… Πέρα από το ότι με πληγώνετε, πρέπει να αντιληφθείτε ότι θυσιάζομαι για το κοινό όφελος. Είναι και αυτό το άτιμο το επάγγελμα το οποίο έχω διαλέξει… Όσο καλός χριστιανός και να είσαι πόσο μπορείς να αντισταθείς στους καθημερινούς πειρασμούς που σε περιτριγυρίζουν; Το μόνο που παρακαλώ μέσα μου είναι μη με βάλει κάτω με το ζόρι και με ζυγίσει ο Γιάννης ο Κακλαμάνος (ενδοκρινολόγος, γιατρός μας και οικογενειακός φίλος που όμως τα ‘χώνει’ χωρίς ίχνος συμπόνιας)… Μετά κλάψτε με, ή μάλλον ξεχάστε με… Μέχρι και επάγγελμα θα με βάλει να αλλάξω. Κομμένο το φαγητό, κομμένο το κρασί, κομμένες και οι πάσης φύσεως καταχρήσεις.

Από τον Αλέξανδρο Σακκά
 Τον Αλέξανδρο Σακκά γνωρίζουν ασφαλώς πάντες οι παρεπιδημούντες στην "γειτονιά του οίνου" αλλά και οι τακτικοί φίλοι των άρθρων μας: Sommelier, οινοκριτικός, wine writer υψηλότατου επιπέδου, από τα γεννοφάσκια του (λόγω της μητέρας χημικού οίνου) σε επαφή με το κρασί, δεινός γευσιγνώστης, με τεράστιες εμπειρίες τόσο στο κρασί όσο και στο καλό φαγητό, και με ατέλειωτες γνώσεις, με κοφτερό μυαλό και δυνατή πένα... αλλά και καλός φίλος. Γι΄αυτό και ανταποκρίθηκε άμεσα στην παράκλησή μας να μας δώσει έναν ιδανικό συνδυασμό κρασιού και φαγητού, από τους τόσους που έχει απολαύσει. Τον ευχαριστούμε θερμά! .

Από τον Γ. Μιχαήλο


Αφού οι καταγγελίες είναι της μόδας το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχω και εγώ να συνεισφέρω από την πλευρά μου σε αυτό το κλίμα.

Οφείλω λοιπόν να καταγγείλω ότι ο αγαπητός μου Τάσος Πικούνης δεν με αφήνει να αγιάσω… Είπα για μία πρώτη (και μάλλον τελευταία) φορά ως σωστός συνεργάτης και πάνω από όλα καλό παιδί, να τον εντυπωσιάσω στέλνοντας του το άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας αρκετά νωρίτερα από το προκαθορισμένο deadline. Η αλήθεια είναι πως κουβαλάω βάρος στην πλάτη μου και αρκετές τύψεις στη συνείδηση μου, αφού ουκ ολίγες φορές τον έχω κάνει να ξενυχτήσει, παραδίδοντας τα κείμενα μου τόσο αργοπορημένα, που αναγκάζεται να κάνει editing τις πρώτες πρωινές ώρες για να προλάβει το newsletter της Δευτέρας. Έτσι είναι όμως η ‘έμπνευση’… Δεν ξέρεις ποτέ τι ώρα θα σου χτυπήσει την πόρτα!