Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Deux Dieux από τον Σωτήρη Αϊβαλή

Από τον Τ. Πικούνη

«Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει» η «κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιός και θυγατέρα» λέμε στην Ελλάδα όταν θέλουμε να υποδηλώσουμε ότι το παιδί κληρονομεί τις «χάρες» ή το ταλέντο του γονιού.

Αυτές οι δυο παροιμίες ήρθαν στο μυαλό μου προχθές το βράδυ. Ήμουν καλεσμένος σε συγκέντρωση φίλων, και ανάμεσα στα διάφορα καλοκαιρινά λευκά και ροζέ κρασιά, βρέθηκα -με κάποια έκπληξη ομολογώ- μπροστά σε ένα χειμωνιάτικο κόκκινο magnum: το Deux Dieux του Αϊβαλή...

Προφανώς και χάρηκα! Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε ότι έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία και εκτίμηση στα κρασιά του Χρήστου Αϊβαλή! Μάλλον είμαι αυτός που έχει γράψει τα περισσότερα για το Χρήστο και τα κρασιά του, για τις καταπληκτικές του Νεμέες... να θυμηθώ το περίφημο «4 Τέσσερα», που ήταν το πρώτο ελληνικό κρασί που πουλήθηκε en primeure από το House of Wine; Ή το μαγευτικό “Μονοπάτι” που έγραψε ιστορία... και βέβαια δεν είναι μόνο τα κρασιά, αλλά και ο ίδιος ο Χρήστος Αϊβαλής, ασφαλώς ο πιο cult Ελληνας οινοποιός: εκρηκτικός, εγωκεντρικός, απρόβλεπτος, κυκλοθυμικός, υπερβολικός στις εκδηλώσεις του, με πάθη και έντονες απόψεις για παν επιστητό, αλλά και ταυτόχρονα ένα σπάνιο οινικό ταλέντο... Ένας οινοποιός που κοιτάζει κατάματα τα μεγάλα Γαλλικά κρασιά και δεν διστάζει να αναμετρηθεί με αυτά! Να θυμηθώ την περίφημη τυφλή δοκιμή του Αρμακά τότε με σπουδαία Ιταλικά κρασιά, όπου κανείς δεν κατάφερε να διακρίνει ούτε αυτόν ούτε το «4» που είχε παρεισφρήσει στα κρυφά στα κρασιά της δοκιμής! Ή να θυμηθώ σε μια από τις αρκετές μου επισκέψεις στο καλύβι του στο οινοποιείο, όταν είδα μισάνοιχτα κάποια πανάκριβα Γαλλικά Château και τον ρώτησα έκπληκτος «τι κάνουν αυτά τα κρασιά εκεί»; Η απάντηση που πήρα -με απόλυτη σοβαρότητα; «Πρέπει να γνωρίζω τον ανταγωνισμό»(!!)

Οι παροιμίες λοιπόν που ανέφερα παραπάνω έχουν σχέση με το ότι το Deux Dieux δεν είναι δημιούργημα του Χρήστου, αλλά του γιού του Σωτήρη Αϊβαλή, που φαίνεται να «κληρονόμησε» τα ταλέντα του πατέρα του πλην του εκρηκτικού χαρακτήρα -ευτυχώς θα πω εγώ γιατί απλά δύο Αϊβαλήδες με την προσωπικότητα και το ταπεραμέντο του Χρήστου δεν θα χωρούσαν όχι στην Νεμέα αλλά στην Ελλάδα ολόκληρη! Όσο εκρηκτικός ο πατέρας Αϊβαλής, τόσο μειλίχιος ο Σωτήρης, ευγενικός, σοβαρός. Με σπουδές στην Βουργουνδία, και μετά από σκληρή δουλειά από τα 12 χρόνια του δίπλα στον εξαιρετικά απαιτητικό πατέρα του, ο ίδιος - σήμερα μόλις 27 χρονών- παραδέχεται ότι αυτή η όχι και τόσο εύκολη θητεία του δίπλα στο Χρήστο, του χάρισε την βαθιά αγάπη για το κρασί και εκείνες τις γνώσεις που τον βοήθησαν να διαπρέψει στις σπουδές του στην Βουργουνδία.

Πάμε τώρα στο Deux Dieux.

Το Deux Dieux δεν είναι το πρώτο κρασί του Σωτήρη. Ξεκίνησε με το Sang de la Pierre -το αίμα της πέτρας- ένα Αγιωργίτικο που εντυπωσίασε με την πολυπλοκότητά του.

Ναι, είναι σαφώς από τα λεγόμενα χειμωνιάτικα κρασιά! Πως και το προτίμησα καλοκαιριάτικα; Μα, όταν η θερμοκρασία στην αυλή των φίλων μου εδώ στην Τσαγκαράδα ήταν 18-19 βαθμοί, προφανώς και ένα δυνατο κόκκινο είναι ευπρόσδεκτο! Ιδιαίτερα όταν το φαγητό είναι λουκάνικα, παντσετες, χοιρινές μπριζόλες και μοσχαρίσιες σπαλομπριζόλες!

Τώρα... σχετικά με το όνομά του: Δεν γνωρίζω την προέλευσή του. Αν το διάλεξε ο Σωτήρης, μάλλον θα σημαίνει τις δυο «οινικές θεότητες» που το συνιστούν, το Syrah και το Αγιωργίτικο. Αν πάλι το διάλεξε ο φίλος μου ο Χρήστος, μάλλον θα σημαίνει τους δύο Αϊβαλήδες, πατέρα και γιό!

Το χρώμα του είναι βαθυκόκκινο, σχεδόν ρουμπινί, με αρκετές μοβ ανταύγειες που δηλώνουν την νεότητα του. Στη μύτη διακρίνουμε αρώματα φρούτων όπως κεράσι, φράουλα, βύσσινο, αλλά και σαφέστατα γλυκά μπαχαρικά όπως μοσχοκάρυδο και κανέλα. Επίσης ευδιάκριτη είναι η βανίλια από την 18μηνη ωρίμανσή του σε 500αρια βαρέλια, αλλά και η καραμέλα, η σοκολάτα. Στο στόμα είναι πολύ πυκνό, με υψηλό αλλά πολύ καλά ενσωματωμένο αλκοόλ, βελούδινες τανίνες, απολαυστική φρουτένια γεύση που απογειώνεται με νύξεις πάπρικας στο τελείωμα. Το κρασί είναι εξαιρετικό και τώρα, αλλά προβλέπω να εξελίσσεται υπέροχα μετά από 3-5 χρόνια. Είναι ένα κρασί που θα «χαθεί» σύντομα από την αγορά αφού η παραγωγή του είναι πολύ μικρή. Ένα κρασί στο οποίο αξίζει να επενδύετε κάθε χρονιά, γιατί -σίγουρα- δεν θα το μετανιώσετε...

Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στους δύο Αϊβαλήδες - πατέρα και γιό- για αυτό το κρασί, αλλά και για το ότι εξακολουθούν να μας χαρίζουν σπουδαία κρασιά!


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: