Whisky μετα μουσικής (στο σπίτι)

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Το είπαμε και την περασμένη εβδομάδα. Πολύ βαρύ το κλίμα. Πιεζόμαστε από παντού και αρχίζει σιγά σιγά η κόπωση, πνευματική βασικά. Ελπίζουμε να τελειώσει όλο αυτό που ζούμε όσο το δυνατόν συντομότερα, τον τρόπο τον είπαμε στα δυο προηγούμενα άρθρα. Σήμερα θα χαλαρώσουμε με λίγη μουσική για όλα τα γούστα. Θα μου πείτε, έγινες τώρα και μουσικός παραγωγός; Όχι βέβαια, αλλά προτιμήσεις έχω. Τις οποίες θα πλασάρω όχι ξεροσφύρι, αλλά θα τις συνοδεύσουμε με το αγαπημένο μας ποτό, για να γιορτάσουμε και την International Whisky Day που είχαμε προχτές. Πάμε.

Δεν ξέρω πότε γράφτηκε το Riders on the storm, μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη επιτυχία των Doors. Αν είναι δεκαετία 60 ή αρχές 70. Πάντως δεν γίνεται να είναι πάνω από το 1971, αφού τότε ήταν που πέθανε ο Jim Morisson σε ηλικία 28 ετών. Προχτές έμαθα και κάτι που δεν γνώριζα, οτι δηλαδή οι Doors ήταν από τους ελάχιστους που δεν εμφανίστηκαν στο Woodstock, μιας και ήταν στη στενή. Αυτή την τραγουδάρα θα την απολαύσουμε παρέα με ένα έξοχο blend. Βάζουμε στο ποτήρι Chivas 18 ετών και ακούμε κατανυκτικά.


Πάω παρακάτω ανάποδα. Πρώτα whisky, μετά τραγούδι. Πίνουμε το τεράστιο Glen Scotia Victoriana και ακούμε κάτι εξίσου τεράστιο. Όταν ακούς Kate Bush, είναι σαν να τραγουδάει κάποιο παράξενο πλάσμα στο σαλόνι σου. Μην είναι νεράιδα, μην είναι ξωτικό, ποιός ξέρει από που έρχεται αυτή η μαγική φωνή. Ακούμε Cloudbusting.


Μένουμε στην ίδια γειτονιά γεωγραφικά, και χτυπάμε ένα δεκάρι Springbank, το οποίο όπως γράψαμε και την περασμένη εβδομάδα, είναι λίγο πίσω από τις προηγούμενες εκδόσεις, αλλά παραμένει Springbank. Θέλουμε κι εδώ κάτι δυναμικό και βάζουμε Rasmus και Living in a world without you.


Οι Joy Division είναι από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών. Όταν πέθανε ο Ian Curtis οι υπόλοιποι έφτιαξαν τους New Order, αλλά τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Παρόλα αυτά, μας αρέσει πάρα πολύ το True Faith το οποίο απολαμβάνουμε παρέα με το απίθανο Inchmoan 12 ετών.


Δυστυχώς ο David Bowie έφυγε για πάντα. Η μουσική κληρονομιά που μας άφησε όμως θα ζει για πάντα. Ακούμε This is not America και ταιριάζει να χτυπήσουμε ένα λουσάτο Blantons Gold Edition, το οποίο παρεμπιπτόντως από τον Ιούλιο θα είναι διαθέσιμο και στην αμερικάνικη αγορά, εκτός από την ευρωπαική.


Να πιούμε και λίγο bourbon ακόμη, το οποίο έχω πει οτι προτιμάω μόνο όταν είναι πολύ καλό. Κι ένα από αυτά είναι και το Michters Γεμίζουμε ποτήρι και ακούμε το μουσικό θέμα που έγραψε ο Γιώργος Χατζηνάσιος για την ταινία Το αγκίστρι. Είπαμε και την περασμένη εβδομάδα. Άλλος πίνει για να ξεχάσει, άλλος επειδή γουστάρει, άλλος για να θυμηθεί, όπως εγώ, άλλος για να ταξιδέψει, όπως κι εγώ ξανά. Κι αφού ταξιδεύουμε, πάμε στο επόμενο ταξιδιάρικο τραγούδι.


Η Δήμητρα Γαλάνη είναι κατά τη γνώμη μου μια από τις μεγαλύτερες ερμηνεύτριες όλων των εποχών στην Ελλάδα. Παίρνει για παρέα της την φωνάρα Αθηνά Ρούτση και λένε μαζι το Esse Olhar, που είναι μια διασκευή σε ελληνικά και πορτογαλικά του τραγουδιού Το χειροκρότημα. Ταξιδιάρικο και γλυκό ταυτοχρόνως. Balvenie δωδεκάρι μόνο.


Το χειροκρότημα είπα, και θυμήθηκα την μεγάλη Άλκηστη Πρωτοψάλτη και το σούπερ ανεβαστικό Βενζινάδικο, που μαζί με εκατοντάδες άλλα, σηματοδότησε τα γλέντια μας τη δεκαετία του 90. Τα πόδια βάρυναν, η καρδιά μικρού παιδιού παρέμεινε, δυστυχώς ή ευτυχώς. Δώστε μου ένα δωδεκάρι Highland Park.


Στο μεταξύ, δεν ξέρω αν υπάρχουν και που πάνε οι καινούριες, πάντως Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, τουλάχιστον έτσι λένε οι Πυξ Λαξ. Να πιώ ένα Clynelish 14 ετών.


Οι Ελβετοί Kadebostany είναι πολύ αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, και έγιναν γνωστοί με το Castle in the snow. Εμάς μας αρέσει το Mind if I stay. (Ξανα) πίνω Mortlach 16 ετών και προσπαθώ να βρω κάποιο dram που να μου άρεσε πιο πολύ φέτος.


Η Ιταλία είναι η χώρα που δοκιμάζεται περισσότερο από κάθε άλλη από την επιδημία. Ευχόμαστε να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό και ακούμε Biaggio Antonacci και Quanto tempo e ancora. Βρείτε τη live εκτέλεση όπου ο καλλιτέχνης πριν το δεύτερο ρεφραίν λέει την ελληνική λέξη Πάμε και εμφανίζεται κάπου στο κοινό και η γαλανόλευκη σημαία. Πίνουμε το τρομερό Ardbeg Corryvreckan.


Ο Chris Rea γουστάρει πολύ την Ελλάδα. Δεν είναι κι ο μόνος, αλλά κι εμείς τον γουστάρουμε. Έλεγα να βάλω το Blue Cafe, αλλά νομίζω οτι θα βάλω το Looking for the summer, για προφανείς λόγους. Θέλω κάτι απαλό και διακριτικό, όπως το τραγούδι, και βάζω Cragganmore Distillers Edition.


Θα τελειώσουμε με ένταση στα ποτήρια και στα αυτιά μας. Έκρηξη συναισθημάτων, γεύσεων, αρωμάτων και δυο τεράστιοι Έλληνες συνθέτες.

Στο ποτήρι Aberlour A Bunadh και στον υπολογιστή Μάνος Χατζηδάκις και Το βάλς των χαμένων(;) ονείρων. Έβαλα το ερωτηματικό διότι τα όνειρα δεν πεθαίνουν ποτέ, όπως κι η Ελλάδα.


Και δεν υπάρχει μουσικό κομμάτι που να παραπέμπει σε Ελλάδα, όσο ο Αλέξης Ζορμπάς του Μίκη Θεοδωράκη. Βάζω Wolfburn Langskip στο ποτήρι, και κυρίως, ακούω δυνατά. Είπαμε, έκρηξη γεύσεων, αρωμάτων, συναισθημάτων, μαζί με όλη την αισιοδοξία από τη μουσική του Μίκη.


Για να γράψουμε αυτό το άρθρο χρηματιστήκαμε από τις εταιρίες Diageo, Pernod Ricard, Vinalia, Granikal, Deals και Moonshine Company. Για να διαφημίζουμε όλα αυτά τα χάλια whisky πήραμε από κάθε εταιρία δυο παστέλια, εκτός από μια εταιρία που μας δωροδόκησε με μια μακαρόνια με κιμά που αρέσουν και στον Σάκη Ρουβά.

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα

Στην υγειά σας


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 25 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Μοιραστείτε το άρθρο: